|
Voilà Mandarine. Elle aurait pu s'appeler Clémentine mais comme elle a quelques pépins c'est Mandarine.    La date de 1ère mise en circulation de Mandarine est le 1er octobre 1971.    Elle a été restaurée en 2015, date à laquelle je l'ai achetée. Elle a éte repeinte mais ce jaune safran est sa couleur d'origine.    Elle voyage pas mal (mer, montagne) et participe à de nombreux meetings.    Elle a participé notamment aux 50 ans de la 304 en juin à Sochaux.  En juillet elle m'a fait un caprice...Mandarine est tombée en panne d'embrayage à...Orange !!! Michel Létard  © Michel Létard
0 Reacties
 Toen ik zeven was had mijn vader een Renault Dauphine. Dat is de eerste auto die ik me van hem kan herinneren. Een paar jaar later had hij een Simca 1501. Ook kan ik me nog een Austin Maxi herinneren. Na de Simca 1501 is hij overgegaan op Opel en is dat de rest van zijn leven blijven rijden. Zelf ben ik op zeventien jarige leeftijd gaan werken als leerling automonteur en in 1978 haalde ik mijn rijbewijs. Mijn eerste auto was een Simca 1000 Rallye van 1971 die ik overnam van mijn baas. In 1979 ben ik bij een Citroën garage gaan werken en daar acht jaar gebleven. Zelf heb ik nooit Citroën gereden maar mijn moeder had in die tijd een 2CV6 en daarvan mocht ik de motor reviseren vanwege een stuk gelopen krukas. In de tachtiger jaren heb ik nog een Simca Chrysler 2.0 liter automatique gehad. Inmiddels was ik als motorfietsmonteur gaan werken. Eind tachtiger jaren heb ik een Peugeot 305 en een 205 gehad. In 1994 ben ik als monteur bij een BMW motorfietsdealer terecht gekomen en onlangs heb ik daar mijn 25-jarig jubileum gevierd. Wat de Franse auto's betreft was ik inmiddels bij Renault aangekomen. In 1998 kocht ik een Twingo en via nog een drietal andere Twingo's ben ik sinds januari 2012 eigenaar van een Twingo RS Gordini. Deze laatste auto bezit ik nog steeds en gebruik ik alleen voor plezierritten en vooral in Frankrijk. Er staat nu dan ook pas ongeveer 33.000 km op de teller.  Inmiddels was ik ook besmet geraakt met het oldtimer virus en in 2015 moest het er maar eens van komen. Het moest een Renault worden en dan zou het leuk zijn als die ook een beetje op mijn eerste auto, de Simca 1000 Rallye leek. En dan kom je natuurlijk bij een Renault 8 uit. In september 2015 heb ik een Renault 8 van 1968 gekocht van een mede Renault clublid. Hij was al aan de restauratie begonnen en ik heb het afgemaakt. Ook heb ik de auto naar mijn zin gemaakt. De insteek was niet een originele auto maar een stoere rally auto van begin zeventiger jaren. Daarnaast moest er nog wel enigzins comfortabel mee gereden kunnen worden dus er zit gewoon isolatie, hemel, vloerbekleding en een achterbank in.    Zo is de hemel, isolatie, rubber vloerbekleding en de deurbekledingen vernieuwd. Voorin heb ik kuipstoelen van een Simca 1000 Rallye 2 gemonteerd. Deze staan op de originele stoelrails zodat ik altijd terug kan naar de Renault 8 stoelen. Het dashboard is van een Renault 8 S met ronde meters in plaats van een lint km teller.   Van de voorwielophanging heb ik de fuseekogels, stuurkogels en de spoorstokhoezen vernieuwd. De achterwielophanging is van een Renault 8 Gordini met de dubbele schokbrekers. In plaats van de 1100 cc motor hangt er nu een 1400 cc motor in met de ontsteking en een 2-traps Weber carburateur van de Renault 8 S.   De auto is van de standaard 15 inch velgen naar verbrede stalen 13 inch velgen inclusief nieuwe banden gegaan en de veren zijn van een Renault 8 Gordini. Hierdoor is de auto een stukje lager komen te staan, alles om het stoere uiterlijk te creëren. Als kers op de taart heb ik mooie retro SEV Marchal verstralers gemonteerd.   September 2017 was de auto klaar en aansluitend de auto naar volle tevredenheid laten taxeren voor de verzekering. Maar met een oldtimer ben je nooit klaar en inmiddels heb ik de waterpomp, de radiateur en de brandstofpomp moeten vernieuwen. Toch heb ik al aan diverse oldtimerdagen mee gedaan en er ook ritjes mee gemaakt. Waar ik ook kom met de auto, er ontstaan altijd leuke gesprekken met andere liefhebbers en geïnteresseerde mensen. John Oldenburg   Mijn Citroën Visa is in België gebouwd en geleverd en heeft daar tot 1997 rondgereden. Niet lang daarna is hij naar Nederland gekomen. De vorige eigenaar heeft hem overgespoten en in zijn showroom gezet met 84.000 originele kilometers op de teller.   Ik kocht hem ongeveer een jaar geleden. De kleurstelling vind ik geweldig. Alles is blauw aan deze Visa. Daarnaast ben ik een groot Citroën-fan.   Ik rijd er alleen mee met mooi weer. Hier en daar maak ik hem nog wat netter dan hij al is. Puur voor de hobby. Hij heeft nu 90.000 kilometer op de teller. Ik hoop er nog wat bij te kunnen zetten. Nick Dekker   © Nick Dekker
 Vijf jaar geleden bedachten we aan de keukentafel dat het hebben van een klassieke auto wel leuk zou zijn. En dat het een Franse auto zou zijn, sprak aan die tafel vanzelf. Een speurtocht op het internet leerde al snel dat binnen het budget de keuze niet erg ruim was. Maar dat was geen probleem want voor ons is een 2CV toch wel het toonbeeld van een Franse klassieker. Hoewel een Renault 4 Fourgonnette met "Boulangerie" op de zijkanten geschilderd en de geur van vers stokbrood in de laadruimte ook erg op ons lijstje staat. Maar van 4F4 kan het dak niet open en er staan maar 2 stoelen in. En dus werd het een Eend.  Onze Eend komt oorspronkelijk uit de streek van de Bordeaux-wijnen, departement Gironde (33), en werd in 2012 naar Nederland gehaald. In 2014 kocht ik deze auto omdat het gevoel erbij klopte. Soms gaat dat zo. Deze 2CV was grijs, had 'portes suicides' en een ribbelmotorkap. Verder was de staat van het plaatwerk aan alle kanten redelijk; ikzelf kan redelijk sleutelen maar lassen en spuiten zijn niet mijn ding.  Met een betaalde factuur en een vers APK-bewijs op zak aanvaarde ik de reis van 70 km naar huis. In een onverwachte file sloeg de motor af en was niet meer aan de praat te krijgen. Gelukkig kwam er hulp van de Wegenwacht met twee fikse startkabels. Ik roep nog "Het is maar 6 volt!" maar voordat ik het wist liep de motor van de Eend weer en was de spanningsregelaar ervan ontploft. Dat foutje is door de Wegenwacht wel financieel rechtgezet maat daar begint ook meteen het speuren naar de juiste onderdelen en het sleutelwerk.
Al sleutelend verzamel ik ook allerlei literatuur over de 2CV. En die is er zat. Een deel van de boeken vooral gericht op de techniek van het onderhoud en het repareren maar ik wil toch wel weten hoe Citroën tot deze unieke constructie is gekomen. Want gaandeweg ben ik mij blijven verbazen over de genialiteit waarmee deze voiture is ontworpen. Je kunt bijvoorbeeld met de wielsleutel ook de motor starten en de voorspatborden verwijderen om gemakkelijker te werken onder de motorkap. Kom daar nu nog maar eens om.   In de afgelopen jaren is er in tijd evenveel met de auto gereden als aan gewerkt. Al doende blijkt onze Eend ooit met de Franse slag te zijn gerestaureerd en dat het eigenlijk een samenraapsel is van onderdelen van verschillende Eenden. Dat klinkt natuurlijk zeer negatief maar ik vergeef het de auto. Het maakt haar (!, la voiture) nog meer die echte Franse klassieker. Daar kan geen 100% gerestaureerd exemplaar tegenop. Peter Bults  © Peter Bults
This is my 1962 Renault Dauphine. I am owner number four. Earlier it was in a museum in Laholm, Sweden. I don't know why. It's a nice ittle French car. I drive her in the summer an take her to veteran meetings to show her. In Sweden there aren't many of these cars. Lisbeth, Sweden  Net als voor mij is deze voiture voor vele veertigers en ouder een wel bekende verschijning. Maar deze is inmiddels erg zeldzaam geworden op de Nederlandse wegen. Zelf ben ik als kleine jongen opgegroeid van 1976-1983 met deze auto want mijn vader reed erin. De 6 van mijn vader had als kenteken 10-FF-51 deze heeft hij in 1983 verkocht aan een jong pril gezinnetje. Toen mijn vader in 2006 overleed kwam het gevoel dat ik iets tastbaars wilde terug wilde, wat me aan hem en die mooie tijd herinnerde. Dat had van alles kunnen wezen maar gezien ik al jaren met oldtimers bezig ben, kwam het idee de Renault 6 te gaan zoeken. Het moest wel exact de zelfde wezen dus bouwjaar, kleur en type.  Op marktplaats vond ik in 2011 deze originele Nederlandse dame. Alleen stond ze in Zuid- Frankrijk in de plaats Sailans. Na heeel veel mails en foto's heen en weer naar het Nederlandse echtpaar dat daar een nieuwe leven had opgebouwd, kwam ik achter veel informatie. Het echtpaar had haar in 1994 overgenomen van de eerste eigenaar, en heeft haar gelaten zoals ze toen was. Ze hebben haar mee genomen naar Sailans, waar ze een bed and breakfast hadden opgestart. Echter hadden ze de Renault op het originele Nederlandse kenteken laten staat: 47-BM-48. Ze hadden geen zin in alle rompslomp en reden daar al jaren zo hiermee rond. Toen kwam de beslissing van mij…. Een engeltje zei: "Dit is haar!" Ik mailde dat ik akkoord ging en naar ze toe zou komen. Ik boekte een enkeltje voor twee personen (vriendin) met de TGV naar Valence. Ik had een rugzak meegenomen met veel gereedschap en kampeerspullen, want het echtpaar verbleef 's zomers op de camping vlakbij. Dit omdat ze hun huis in de zomer verhuurden. Spannend was het wel….ik zou tenslotte een totaal onbekende voiture 1000 kilometer terug gaan rijden. De heenrit was al super leuk….toch een kleine vakantie van een dag of vijf. Aangekomen bleek de dame toch wel in een iets mindere staat dan het echtpaar deed voorkomen. Het dak was onder andere met een rollertje gerold. De raamrubbers waren totaal uitgedroogd en meer van dat soort gebreken. Maar ja…..het was één en al herkenning toen ik de 6 zag staan. Ik was om al kneep mijn vriendin hem wel. Ik besloot er toch mee door te gaan en we sloten de koop. We hebben nog twee dagen op de camping gestaan en wat tochtjes met haar in de omgeving gemaakt. Dat was echt zoooo super tof. Opeens viel mijn oog op het linker achterwiel. De band was aan de binnenkant zo glad als een aal, De eigenaar wist nergens van en het reservewiel was al net zo slecht eraan toe. Het was zondag en we moesten terug omdat ik dinsdag weer moest werken. Nou…..op zondag kun je nergens een band krijgen, dus we hebben het er maar op gewaagd. De motor liep erg goed, dat zat allemaal wel goed, maar die achterband. De eerste 1000 kilometer ging prima, tot het heeel erg begon te regenen. Gezien de raamrubbers totaal droog en gescheurd waren, liep het water zo naar binnen. Waar was ik aan begonnen zei mijn vriendin!! Maar ook zij zag in mijn ogen dat het oude liefde was die niet meer stuk kon gaan.  We zijn heelhuids in haar eigen landje aangekomen. Ik had onderweg al besloten dat ze een totale nieuwe lak zou gaan krijgen. Alleen buiten, binnen zou ik alles origineel laten. De Renault van mijn vader was een standaard 6 met een 850 motor en alle kenmerken die een TL niet had. Nephouten dashboard, het oude stuur, geen zijstrips, geen interval op de wissers, rondom trommelremmen en meer van die kenmerkende standaard 6 details. Ik ben er later achtergekomen dat de motor niet meer origineel was maar was vervangen voor een R4 GTL uit 1984, tja…..je kunt niet alles hebben.  Aangezien het een rijdend monument moest gaan worden, wilde ik haar tot in detail hetzelfde hebben. Dat betekende nog plastic windschermen op de voordeuren. Heeeel toevallig vond ik deze nieuw in de doos ook op Marktplaats. Vroeger zaten er in onze 6 barbamama kledinghaakjes dus ook deze moesten erin terugkomen. Aangezien ik een verzamelaar ben, had ik deze haakjes al lang geleden op een rommelmarkt gevonden, ooit voor later, je weet nooit.  Er kwamen weer mistlampen onder de voorbumpers en ronde speakers op de hoedenplank. De kapotte vloerrubbers werden vervangen door kokos exemplaren, net zoals mijn vader ze er ook in had liggen. Die heb ik nagemaakt uit een kokosmat voor in huis. Mijn vader had heel vaak James Last 'Onder moeders paraplu' erin opstaan. Laat mijn moeder dat bandje nu net nog thuis hebben liggen. Hup….ook in de Renault. Ik heb de zonnebril van mijn vader ook nog thuis bij mijn moeder gevonden die hij vaak op had als we met de Renault gingen rijden. Ook die ligt nu in de auto en draag hem als ik ga rijden met haar met op de achtergrond James Last.  Ik heb er inmiddels al meer dan 10000 kilometer mee gereden en zonder al te veel problemen. Ze heeft al aan het Concours d'Élégance meegedaan op Paleis Het Loo in 2014. Daar was een Renault-tentoonstelling. Ook daar kreeg ze veel bekijks. Ze heeft gestaan in het blad Auto Motor klassiek in januari 2014 en gefigureerd in de film 'Hemel op Aarde'.  Ze draagt overigens de naam 'Mon Papa'. Dit behoeft geen uitleg. Ik ben nog steeds erg trots met de auto, als ik papa mis, ga ik lekker met haar rijden. Ik denk dan terug aan die mooie tijd en mijn lieve papa die ik nog heel erg mis.
Hennie Brussee © Jasper Smits De sympathieke Renault 4 TL van Jasper Smits zagen we in februari 2012 al eerder voorbijkomen in deze rubriek. Deze keer een leuke fotoreportage van zomaar een zondagmiddag in oktober.
© Quentin Brunner
Il s'agit d'une Renault 11 TL Bleu Azur 466 de Septembre 1983, c'est la 75 645ème exemplaire et à été équipé à l'époque dans l'usine, de l'équipement pour voiture auto école:
J'ai vu l'annonce à la fin du mois de Mai 2017 de cette voiture sur internet, sa couleur ma attirer l'attention, c'était le même bleu métallisé que la R11 TXE de 1984 du film 007 : Dangereusement Votre ( A view to à kill ) sortie dans les salles en 1985. Cette couleur est assez rare sur ce modèle vu que c'est une teinte de lancement sur Renault 11 proposé au catalogue de 1983 à 1984 et encore plus rare sur un modèle ba de gamme comme ma TL . Elle était à plus 230 Km de chez moi et en discutant un ami qui habitait plus près ma proposé d'aller voir pour moi. À notre grande surprise c'était donc une ancienne voiture d'auto école. Le soir même j’achète la voiture, il va la chercher et la ramène chez lui en attendant. La voiture avait 88.234 Km au compteur. Aujourd'hui elle vient de passer les 89.000 Km Quentin Brunner Het gaat hier om een Renault 11 TL in de kleur Bleu Azur 466 van september 1983, productienummer 75.645 en af fabriek uitgerust als les-auto:
Ik zag de advertentie voor deze auto eind mei 2017 op internet. De kleur trok mijn aandacht: dezelfde metallic blauwe kleur als die van de R11 TXE uit 1984 in de James Bond film 'A view to a kill', die in 1985 in de bioscopen draaide. Het is een nogal zeldzame kleur op dit model, die bij de introductie van de Renault 11 te zien was in de catalogus van 1983/1984. De kleur is nog zeldzamer op een basismodel als mijn TL. Ze stond meer dan 230 kilometer verderop te koop en een vriend die daar dichter in de buurt woont, stelde voor haar voor mij te bekijken. Tot onze grote verrassing ging het om een oude lesauto. Ik heb de auto dezelfde avond nog gekocht en mijn vriend heeft hem voor me opgehaald. Er stond 88.234 kilometer op de teller en inmiddels is de 89.000 aangetikt. Quentin Brunner Wij kochten onze Peugeot 404 in 2004 en wisten dat er het één en ander aan moest gebeuren. Gelukkig hebben wij een vriend met en autoschadebedrijf, die onze voiture in de rustige uurtjes wilde aanpakken. Om de auto te leren kennen, moest ik hem wel zelf strippen en leeghalen. Het interieur moest gedemonteerd en al het chroomwerk verwijderd worden. Nadat zij hun werk gedaan hadden, kon ik in omgekeerde volgorde de Peugeot weer compleet maken. Op Marktplaats vonden we een originele imperiaal voor onze 404.  Na alle restauratiewerkzaamheden was het tijd voor een mooie foto. Een Hollandse molen leek mij wel een leuke achtergrond.  Na de nodige oldtimerritten hebben we in 2011 in Wijchen zelfs een prijs gewonnen voor de mooiste wagen in de categorie 1971 tot 1975. In hetzelfde jaar zijn we met onze dame naar haar geboorteplek in Sochaux in Frankrijk gereden. Waar eens de fabrieken stonden, is nu het Peugeotmuseum. Sinds 2006 gaan we in juli naar het oldtimerevenement in Venray. Toerritten in combinatie met een hotelarrangement. Tussendoor rijden we ook sinds 2014 elk jaar in Zwammerdam twee korte ritjes met mensen met een verstandelijke beperking. Zo heerlijk om te zien hoe zij genieten van dit uitje. Ruurd Swart & Mieke Nederend Images © Ruurd Swart
© Herman Spannenberg Om maar onmiddellijk met de deur in huis te vallen, ik mocht van mijn ouders vroeger nooit een brommer. Dat betekent niet dat ik geen brommer had, maar dat is een ander verhaal. De bossen rond Hattem waren uitgestorven genoeg om een Puch aan de ketting te leggen en vakkundig met bladeren te bedekken...
Ergens moet het gemis aan het legale bezit van een knalpot diep wortel hebben gevat want toen ik een maand geleden bij mijn favoriete klassieker en youngtimerhandelaar Jan Nijkamp in Kampen op de koffie was liet hij mij terloops een bijvangst van een door hem gedane handel zien. En daar stond ze in al haar onschuld, licht stoffig aangeslagen door de tand des tijds, een Peugeot 102 MR. Liefde op het eerste gezicht. Jan had hoefde zijn overtuigingskracht niet aan te spreken. Mijn naam stond op het Peugeootje geschreven. Ik weet niet wat het precies is. Misschien het fragiele uiterlijk, mede mogelijk gemaakt door de brandstoftank die zich achter het zadel bevindt. Kan ook zijn dat de smalle wieltjes de aantrekkingskracht versterken. Of is het de koplamp waarin ik ook de eenvoud en het cachet van een Peugeot 104 meen te herkennen. Enfin, de brommer had technisch nog een beetje aandacht nodig want stilstand is immers achteruitgang. De fietsketting een paar schakels ingekort, een paar nieuwe binnenbanden en verse peut in de tank. Om het startproces iets te bespoedigen heb ik rechtstreeks een weinig brandstof voor modelvliegtuigjes in het bougiegat gespoten waarna de Peugeot zich alras vrolijk pruttelend op de oprit tegoed ging doen aan de verse mengsmering. De eerste kilometers verliepen moeizaam. Tot een kilometer of twintig ging het gestaag maar traag om zich daarna letterlijk te verslikken in de benzine. Inmiddels kwam de overbuurjongen (Jip) die zich specialiseert in klassieke Honda brommers poolshoogte nemen. Zijn enthousiasme over de Peugeot en de schijnbaar perfecte loop na de vele jaren stilstand gaven mij ook ter plaatse hoop op een goede afloop. Rij hem eerst maar eens even flink warm en dan komt het vanzelf goed, was het deskundige advies van Jip. Zo gezegd zo gedaan en na een flinke rit waarbij ik door fietsers links en rechts werd ingehaald (lang leve de E-bike) heb ik de Peugeot op stal gezet. Nadat zij er een nachtje over heeft kunnen slapen heeft madame Peugeot eieren voor haar geld gekozen en liep ze als een Mediterraan zonnetje. Als fervent klassieke auto liefhebber had ik geen idee van de vrijheid en de ongecompliceerdheid van het rijden met een simpel brommertje. Zoveel geluk voor een betrekkelijk lage investering. Grappige bijkomstigheid is dat vrijwel iedereen plezierig op de Peugeot reageert. Weinig lawaai, geen protserig gedrag, het is een sympathiek exemplaar. Inmiddels heeft het hele gezin de Peugeot omarmd en wordt er vrolijk op los getuft. Sterker nog, mijn schoonzoon heeft inmiddels ook een 102 opgesnord op het www. Een exemplaar uit 1971 in ongerestaureerde staat. Een echte schuurvondst uitgevoerd in maagdelijk wit met een paar bruine spoortjes. Een heerlijk brommertje met whitewall banden en in een absolute crisisuitvoering. Het was blijkbaar mogelijk om een Peugeot 102 zonder speedometer te bestellen. Op de witte schuurvondst zit een verzekeringsplaatje van 1977. Het wonder op wielen doet zijn naam eer aan: Verse benzine in de tank, even een aanloopje en hop, op het zadel. Ongelofelijk maar waar, pruttel pruttel pruttel. Ook deze Peugeot is weer tot leven gewekt. Ik begon dit verhaal over het feit dat ik als jochie geen brommer mocht hebben van mijn ouders. 35 jaar later blijkt dat tijd de mensheid milder stemt. Geweldig jongen wat een leuke brommer, wat een mooi bezit... Ja ja, nu wel 😉 Herman Spannenberg |
