|
I’m Kenji Watanabe, a creative director of advertising. I like old French cars. I'm also a French film, music and culture enthusiast.  I wanted Matra530 for a long time. It could be seen in Steve McQueen's movie 'Le Mans'. However, it was not officially imported into Japan at that time. So I looked for a car in Europe. Later, in 2017, I found it in the same color as that of the movie 'Le Mans' in the Netherlands and imported it personally.  The appearance of the imported car was beautiful. However, because the interior was dirty and the piston engine was broken, the original engine was lost.   Therefore, the engine was overhauled and the interior was rebuilt. Engine parts were imported mainly from Germany, and the interior was searched on eBay etc. with reference to the material at the time. Carpets were sewn at home by myself.   It has been brilliantly revived and is one of only four existing Matra 530s currently in Japan. I currently enjoy participating in classic car events in Japan. Kenji Watanabe   © Kenji Watanabe
0 Reacties
 This is my 1973 Peugeot 304 S Cabriolet. It has 28,000 miles! It had the same owner from 1973-2019. I bought it in summer 2019 and have been enjoying driving it when it isn’t raining!  I have always loved Peugeots and wanted a classic one, so I bought a 304 Cabriolet in 2012 with my Dad. Since then we have owned 6 others!  I like the shape and they are still affordable here. I wish that finding parts would be easier. I would also like a 504 Cabriolet but they are very expensive! William Bray    © William Bray
Volgend jaar, 2020, is een jubileumjaar. Namelijk 50 jaar eerder zag een Franse auto het levenslicht: de Citroën GS. Een auto in het middensegment, niet zo luxueus als de DS, maar ook niet zo kaal als de Eend. Het resultaat? Een fijne 4-deurs berline voor iedereen!  Mijn Citroën-leven begon in 2011 met een GS 1220 Club Convertisseur. Dat is de voorloper van de C-matic en staat voor een handgeschakelde semi-automaat met koppelomvormer. Erg fijn om mee te rijden en zeker geen langzame auto, ook niet voor het hedendaagse verkeer dankzij het lage gewicht van de auto.  De GS is een auto die fijn rijdt, motorisch maar zeker ook qua wegligging. De auto veert dankzij het hydropneumatisch systeem formidabel! Toch is de auto, met name in de regen, onderstuurd. Dit heeft er onder andere mee te maken dat de motor tegen de voorbumper gemonteerd zit. Dit heeft als effect dat de motor bijzonder stil is (voor zijn tijd) en dat er minder vibraties doorkomen. Dit alles maakt de GS misschien niet tot de beste sportwagen maar wel een fijne tour-auto. Overigens was de GS één van de eerste productie-auto's met schijfremmen rondom. De handrem bij deze auto is trouwens ook letterlijk een handrem, een hendel in het dashboard (waar je de radio zou verwachten) die je met je wijsvinger moet ontgrendelen. Bijna niet te vinden als je de auto voor het eerst instapt. Overigens is het grappig om te weten dat bij de rechtsgestuurde auto's de handremhendel onveranderd is gebleven, deze moet je dus met je pink ontgrendelen.  De achterklep is bij een GS erg klein, terwijl je van een berline toch meer verwacht. Evengoed is er geen tildrempel en is de kofferbak vierkant en ruim. Ooit op een vakantie naar Zuid-Frankrijk had ik al mijn spullen in plastic boodschappenkratten gedaan die je kon opstapelen. Ideaal! Alsof de auto ervoor gemaakt was en ik kon er veel in kwijt.  Ik heb uiteindelijk in 2013 mijn GS verkocht omdat ik erg graag een DS wilde, die kwam er ook en hier heb ik ondertussen veel kilometers mee gereden. Onder andere de N7. Toch na een aantal jaren begon het weer te kriebelen. Ik wilde graag weer een GS of een GSA omdat het simpele, leuke auto's zijn die erg veel plezier geven. En in 2018 was het zover, na goed zoeken vond ik een mooie GSA Pallas uit juni 1983. Ik bezit sindsdien twee Citroëns die ouder zijn dan ik en ik vind het geweldig! De GSA is het facelift model van de GS. In grote lijnen veranderden de bumpers van chrome naar plastic, iets andere motoren, moderner interieur en de beste verandering was de achterklep. De kleine achterklep werd vervangen voor een grote die samenging met de achteruit. Dit zorgt voor een enorme ruimte die erg praktisch is samen met de neerklapbare achterbank (zat alleen in de GS break).  De Pallas die ik rij heeft 5 versnellingen, dit zorgt in combinatie met de Pallas-bekleding voor een rustige auto en wat minder verbruik (1 op 14). Veel landen heeft de auto nog niet gezien. Er zat veel achterstallig onderhoud aan de auto dat opgelost moest worden. Echter de onderdelenvoorziening is zo slecht nog niet en kan via Duitsland, Engeland of Frankrijk goed op gang worden gezet. Al zijn er relatief weinig GS-en nog op de weg. De auto's zijn gebruikt waarvoor ze bedoeld waren en net zoals andere Franse auto's konden ze roesten. Ook waren ze in de jaren 90, net zoals de DS, niet veel waard waardoor ze vaak op de sloop belandden.  Echter rijdt mijn auto nu goed en staat er voor mei al een ritje naar Parijs gepland. Samen met wat vrienden die ook een GS rijden, gaan we daar het 50-jarig jubileum vieren.  Overigens kan je nooit 100% beschrijven hoe fijn een auto is, daarvoor moet je hem rijden. Eigenlijk is het zo: “Je gaat het pas zien als je het doorhebt.” Dat zei ooit een bekende voetballer en dat klopt! Overigens reed die bekende voetballer zelf ook in een Citroën, een SM. Deze bijzondere verschijning bestaat ook 50 jaar omdat de SM op hetzelfde moment werd gelanceerd, maar ja die reed ik nou net niet… u wel?
Mario Looijer Voilà Mandarine. Elle aurait pu s'appeler Clémentine mais comme elle a quelques pépins c'est Mandarine.    La date de 1ère mise en circulation de Mandarine est le 1er octobre 1971.    Elle a été restaurée en 2015, date à laquelle je l'ai achetée. Elle a éte repeinte mais ce jaune safran est sa couleur d'origine.    Elle voyage pas mal (mer, montagne) et participe à de nombreux meetings.    Elle a participé notamment aux 50 ans de la 304 en juin à Sochaux.  En juillet elle m'a fait un caprice...Mandarine est tombée en panne d'embrayage à...Orange !!! Michel Létard  © Michel Létard
 Toen ik zeven was had mijn vader een Renault Dauphine. Dat is de eerste auto die ik me van hem kan herinneren. Een paar jaar later had hij een Simca 1501. Ook kan ik me nog een Austin Maxi herinneren. Na de Simca 1501 is hij overgegaan op Opel en is dat de rest van zijn leven blijven rijden. Zelf ben ik op zeventien jarige leeftijd gaan werken als leerling automonteur en in 1978 haalde ik mijn rijbewijs. Mijn eerste auto was een Simca 1000 Rallye van 1971 die ik overnam van mijn baas. In 1979 ben ik bij een Citroën garage gaan werken en daar acht jaar gebleven. Zelf heb ik nooit Citroën gereden maar mijn moeder had in die tijd een 2CV6 en daarvan mocht ik de motor reviseren vanwege een stuk gelopen krukas. In de tachtiger jaren heb ik nog een Simca Chrysler 2.0 liter automatique gehad. Inmiddels was ik als motorfietsmonteur gaan werken. Eind tachtiger jaren heb ik een Peugeot 305 en een 205 gehad. In 1994 ben ik als monteur bij een BMW motorfietsdealer terecht gekomen en onlangs heb ik daar mijn 25-jarig jubileum gevierd. Wat de Franse auto's betreft was ik inmiddels bij Renault aangekomen. In 1998 kocht ik een Twingo en via nog een drietal andere Twingo's ben ik sinds januari 2012 eigenaar van een Twingo RS Gordini. Deze laatste auto bezit ik nog steeds en gebruik ik alleen voor plezierritten en vooral in Frankrijk. Er staat nu dan ook pas ongeveer 33.000 km op de teller.  Inmiddels was ik ook besmet geraakt met het oldtimer virus en in 2015 moest het er maar eens van komen. Het moest een Renault worden en dan zou het leuk zijn als die ook een beetje op mijn eerste auto, de Simca 1000 Rallye leek. En dan kom je natuurlijk bij een Renault 8 uit. In september 2015 heb ik een Renault 8 van 1968 gekocht van een mede Renault clublid. Hij was al aan de restauratie begonnen en ik heb het afgemaakt. Ook heb ik de auto naar mijn zin gemaakt. De insteek was niet een originele auto maar een stoere rally auto van begin zeventiger jaren. Daarnaast moest er nog wel enigzins comfortabel mee gereden kunnen worden dus er zit gewoon isolatie, hemel, vloerbekleding en een achterbank in.    Zo is de hemel, isolatie, rubber vloerbekleding en de deurbekledingen vernieuwd. Voorin heb ik kuipstoelen van een Simca 1000 Rallye 2 gemonteerd. Deze staan op de originele stoelrails zodat ik altijd terug kan naar de Renault 8 stoelen. Het dashboard is van een Renault 8 S met ronde meters in plaats van een lint km teller.   Van de voorwielophanging heb ik de fuseekogels, stuurkogels en de spoorstokhoezen vernieuwd. De achterwielophanging is van een Renault 8 Gordini met de dubbele schokbrekers. In plaats van de 1100 cc motor hangt er nu een 1400 cc motor in met de ontsteking en een 2-traps Weber carburateur van de Renault 8 S.   De auto is van de standaard 15 inch velgen naar verbrede stalen 13 inch velgen inclusief nieuwe banden gegaan en de veren zijn van een Renault 8 Gordini. Hierdoor is de auto een stukje lager komen te staan, alles om het stoere uiterlijk te creëren. Als kers op de taart heb ik mooie retro SEV Marchal verstralers gemonteerd.   September 2017 was de auto klaar en aansluitend de auto naar volle tevredenheid laten taxeren voor de verzekering. Maar met een oldtimer ben je nooit klaar en inmiddels heb ik de waterpomp, de radiateur en de brandstofpomp moeten vernieuwen. Toch heb ik al aan diverse oldtimerdagen mee gedaan en er ook ritjes mee gemaakt. Waar ik ook kom met de auto, er ontstaan altijd leuke gesprekken met andere liefhebbers en geïnteresseerde mensen. John Oldenburg   Mijn Citroën Visa is in België gebouwd en geleverd en heeft daar tot 1997 rondgereden. Niet lang daarna is hij naar Nederland gekomen. De vorige eigenaar heeft hem overgespoten en in zijn showroom gezet met 84.000 originele kilometers op de teller.   Ik kocht hem ongeveer een jaar geleden. De kleurstelling vind ik geweldig. Alles is blauw aan deze Visa. Daarnaast ben ik een groot Citroën-fan.   Ik rijd er alleen mee met mooi weer. Hier en daar maak ik hem nog wat netter dan hij al is. Puur voor de hobby. Hij heeft nu 90.000 kilometer op de teller. Ik hoop er nog wat bij te kunnen zetten. Nick Dekker   © Nick Dekker
 Vijf jaar geleden bedachten we aan de keukentafel dat het hebben van een klassieke auto wel leuk zou zijn. En dat het een Franse auto zou zijn, sprak aan die tafel vanzelf. Een speurtocht op het internet leerde al snel dat binnen het budget de keuze niet erg ruim was. Maar dat was geen probleem want voor ons is een 2CV toch wel het toonbeeld van een Franse klassieker. Hoewel een Renault 4 Fourgonnette met "Boulangerie" op de zijkanten geschilderd en de geur van vers stokbrood in de laadruimte ook erg op ons lijstje staat. Maar van 4F4 kan het dak niet open en er staan maar 2 stoelen in. En dus werd het een Eend.  Onze Eend komt oorspronkelijk uit de streek van de Bordeaux-wijnen, departement Gironde (33), en werd in 2012 naar Nederland gehaald. In 2014 kocht ik deze auto omdat het gevoel erbij klopte. Soms gaat dat zo. Deze 2CV was grijs, had 'portes suicides' en een ribbelmotorkap. Verder was de staat van het plaatwerk aan alle kanten redelijk; ikzelf kan redelijk sleutelen maar lassen en spuiten zijn niet mijn ding.  Met een betaalde factuur en een vers APK-bewijs op zak aanvaarde ik de reis van 70 km naar huis. In een onverwachte file sloeg de motor af en was niet meer aan de praat te krijgen. Gelukkig kwam er hulp van de Wegenwacht met twee fikse startkabels. Ik roep nog "Het is maar 6 volt!" maar voordat ik het wist liep de motor van de Eend weer en was de spanningsregelaar ervan ontploft. Dat foutje is door de Wegenwacht wel financieel rechtgezet maat daar begint ook meteen het speuren naar de juiste onderdelen en het sleutelwerk.
Al sleutelend verzamel ik ook allerlei literatuur over de 2CV. En die is er zat. Een deel van de boeken vooral gericht op de techniek van het onderhoud en het repareren maar ik wil toch wel weten hoe Citroën tot deze unieke constructie is gekomen. Want gaandeweg ben ik mij blijven verbazen over de genialiteit waarmee deze voiture is ontworpen. Je kunt bijvoorbeeld met de wielsleutel ook de motor starten en de voorspatborden verwijderen om gemakkelijker te werken onder de motorkap. Kom daar nu nog maar eens om.   In de afgelopen jaren is er in tijd evenveel met de auto gereden als aan gewerkt. Al doende blijkt onze Eend ooit met de Franse slag te zijn gerestaureerd en dat het eigenlijk een samenraapsel is van onderdelen van verschillende Eenden. Dat klinkt natuurlijk zeer negatief maar ik vergeef het de auto. Het maakt haar (!, la voiture) nog meer die echte Franse klassieker. Daar kan geen 100% gerestaureerd exemplaar tegenop. Peter Bults  © Peter Bults
This is my 1962 Renault Dauphine. I am owner number four. Earlier it was in a museum in Laholm, Sweden. I don't know why. It's a nice ittle French car. I drive her in the summer an take her to veteran meetings to show her. In Sweden there aren't many of these cars. Lisbeth, Sweden  Net als voor mij is deze voiture voor vele veertigers en ouder een wel bekende verschijning. Maar deze is inmiddels erg zeldzaam geworden op de Nederlandse wegen. Zelf ben ik als kleine jongen opgegroeid van 1976-1983 met deze auto want mijn vader reed erin. De 6 van mijn vader had als kenteken 10-FF-51 deze heeft hij in 1983 verkocht aan een jong pril gezinnetje. Toen mijn vader in 2006 overleed kwam het gevoel dat ik iets tastbaars wilde terug wilde, wat me aan hem en die mooie tijd herinnerde. Dat had van alles kunnen wezen maar gezien ik al jaren met oldtimers bezig ben, kwam het idee de Renault 6 te gaan zoeken. Het moest wel exact de zelfde wezen dus bouwjaar, kleur en type.  Op marktplaats vond ik in 2011 deze originele Nederlandse dame. Alleen stond ze in Zuid- Frankrijk in de plaats Sailans. Na heeel veel mails en foto's heen en weer naar het Nederlandse echtpaar dat daar een nieuwe leven had opgebouwd, kwam ik achter veel informatie. Het echtpaar had haar in 1994 overgenomen van de eerste eigenaar, en heeft haar gelaten zoals ze toen was. Ze hebben haar mee genomen naar Sailans, waar ze een bed and breakfast hadden opgestart. Echter hadden ze de Renault op het originele Nederlandse kenteken laten staat: 47-BM-48. Ze hadden geen zin in alle rompslomp en reden daar al jaren zo hiermee rond. Toen kwam de beslissing van mij…. Een engeltje zei: "Dit is haar!" Ik mailde dat ik akkoord ging en naar ze toe zou komen. Ik boekte een enkeltje voor twee personen (vriendin) met de TGV naar Valence. Ik had een rugzak meegenomen met veel gereedschap en kampeerspullen, want het echtpaar verbleef 's zomers op de camping vlakbij. Dit omdat ze hun huis in de zomer verhuurden. Spannend was het wel….ik zou tenslotte een totaal onbekende voiture 1000 kilometer terug gaan rijden. De heenrit was al super leuk….toch een kleine vakantie van een dag of vijf. Aangekomen bleek de dame toch wel in een iets mindere staat dan het echtpaar deed voorkomen. Het dak was onder andere met een rollertje gerold. De raamrubbers waren totaal uitgedroogd en meer van dat soort gebreken. Maar ja…..het was één en al herkenning toen ik de 6 zag staan. Ik was om al kneep mijn vriendin hem wel. Ik besloot er toch mee door te gaan en we sloten de koop. We hebben nog twee dagen op de camping gestaan en wat tochtjes met haar in de omgeving gemaakt. Dat was echt zoooo super tof. Opeens viel mijn oog op het linker achterwiel. De band was aan de binnenkant zo glad als een aal, De eigenaar wist nergens van en het reservewiel was al net zo slecht eraan toe. Het was zondag en we moesten terug omdat ik dinsdag weer moest werken. Nou…..op zondag kun je nergens een band krijgen, dus we hebben het er maar op gewaagd. De motor liep erg goed, dat zat allemaal wel goed, maar die achterband. De eerste 1000 kilometer ging prima, tot het heeel erg begon te regenen. Gezien de raamrubbers totaal droog en gescheurd waren, liep het water zo naar binnen. Waar was ik aan begonnen zei mijn vriendin!! Maar ook zij zag in mijn ogen dat het oude liefde was die niet meer stuk kon gaan.  We zijn heelhuids in haar eigen landje aangekomen. Ik had onderweg al besloten dat ze een totale nieuwe lak zou gaan krijgen. Alleen buiten, binnen zou ik alles origineel laten. De Renault van mijn vader was een standaard 6 met een 850 motor en alle kenmerken die een TL niet had. Nephouten dashboard, het oude stuur, geen zijstrips, geen interval op de wissers, rondom trommelremmen en meer van die kenmerkende standaard 6 details. Ik ben er later achtergekomen dat de motor niet meer origineel was maar was vervangen voor een R4 GTL uit 1984, tja…..je kunt niet alles hebben.  Aangezien het een rijdend monument moest gaan worden, wilde ik haar tot in detail hetzelfde hebben. Dat betekende nog plastic windschermen op de voordeuren. Heeeel toevallig vond ik deze nieuw in de doos ook op Marktplaats. Vroeger zaten er in onze 6 barbamama kledinghaakjes dus ook deze moesten erin terugkomen. Aangezien ik een verzamelaar ben, had ik deze haakjes al lang geleden op een rommelmarkt gevonden, ooit voor later, je weet nooit.  Er kwamen weer mistlampen onder de voorbumpers en ronde speakers op de hoedenplank. De kapotte vloerrubbers werden vervangen door kokos exemplaren, net zoals mijn vader ze er ook in had liggen. Die heb ik nagemaakt uit een kokosmat voor in huis. Mijn vader had heel vaak James Last 'Onder moeders paraplu' erin opstaan. Laat mijn moeder dat bandje nu net nog thuis hebben liggen. Hup….ook in de Renault. Ik heb de zonnebril van mijn vader ook nog thuis bij mijn moeder gevonden die hij vaak op had als we met de Renault gingen rijden. Ook die ligt nu in de auto en draag hem als ik ga rijden met haar met op de achtergrond James Last.  Ik heb er inmiddels al meer dan 10000 kilometer mee gereden en zonder al te veel problemen. Ze heeft al aan het Concours d'Élégance meegedaan op Paleis Het Loo in 2014. Daar was een Renault-tentoonstelling. Ook daar kreeg ze veel bekijks. Ze heeft gestaan in het blad Auto Motor klassiek in januari 2014 en gefigureerd in de film 'Hemel op Aarde'.  Ze draagt overigens de naam 'Mon Papa'. Dit behoeft geen uitleg. Ik ben nog steeds erg trots met de auto, als ik papa mis, ga ik lekker met haar rijden. Ik denk dan terug aan die mooie tijd en mijn lieve papa die ik nog heel erg mis.
Hennie Brussee © Jasper Smits De sympathieke Renault 4 TL van Jasper Smits zagen we in februari 2012 al eerder voorbijkomen in deze rubriek. Deze keer een leuke fotoreportage van zomaar een zondagmiddag in oktober.
|
ÉtalageBezoekers van Route Nationale presenteren hun eigen Franse klassieker.
Index
Alles
|
