|
© Ruud Boer Wij hebben de 302 uit 1936, na een tijd zoeken, via internet in België gevonden. We hadden onze redenen om een 302 te zoeken. Vooral mijn broer is druk met de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog en met name rond Arnhem, onze geboorteplaats. Bij Arnhem is een oorlogsmuseum, Museum Vliegbasis Deelen, waar we ook als vrijwilligers actief zijn. Tijdens de bezettingstijd is Vliegbasis Deelen in Duitse handen geweest en uit documentatie en foto's blijkt dat een Duitse officier daar rond gereden heeft in een…Peugeot 302. Gedurende de totale tijd dat de basis in Duitse handen was, is de Peugeot op en rond de basis geweest. Na de terugtrekking van de Duitsers zijn er geen gegevens meer. We gaan ervan uit de Peugeot ergens in Duitsland terecht is gekomen.
Met de documentatie die voorhanden was en de vele foto's op internet hebben we de 302 nu zo uitgevoerd, zoals hij destijds op de basis heeft rondgereden. Tijdens het restaureren van de zittingen kwamen we diverse kaartjes tegen van de werknemer, die aan de stoelen heeft gewerkt. De stoelen en deurpanelen werden in Parijs bij een bedrijf gemaakt dat ook het interieurs van trams en koetsen voor het Parijse openbaar vervoer maakte. Daarnaast vonden we de nodige muntstukjes, krantenknipsels, en lege pistoolhulzen(?) En verder veel, heel veel lege walnoten, echt overal… De wagen is geheel gedemonteerd geweest, maar bewust niet in nieuwstaat teruggebracht. Her en der zijn bewust de gebruiksdeukjes en krasjes nog steeds zichtbaar. Ook het spuitwerk (nog een hele toer om het juiste kleurnummer te achterhalen) is gedaan zoals dat toentertijd ook werd gedaan, het meeste chroomwerk is verdwenen, en een aantal dingen is aangepast, zoals de verlichting. Het bosje hout op de bumper werd gebruikt wanneer de wagen vast kwam te zitten. Het is niet meer dan een zelfgemaakte touwladder. En natuurlijk, zoals dat hoort bij een stafwagen, een vaandelhouder en de speciale tekens. De wagen word eigenlijk alleen gebruikt bij herdenkingen rondom Arnhem en dan met de Hollandse vlag er over, de Rode Kruis-aanduiding en met een chauffeur en een dokter aan boord. Natuurlijk alles in gepaste kleding uit die tijd. Te zijner tijd zal de wagen in het museum komen te staan. Ruud Boer
0 Reacties
Begin 2011 werd de gebruikelijke inspectiebeurt vlak voor de APK weer uitgevoerd. Ik wist dat er aan de voetenbak misschien wat laswerk zou zitten, maar ik schrok toch wel van hoe rot het eruit zag. Bij verdere inspectie was er nog wat narigheid rondom het voorruitframe en rechts achter op de koets. Ach ik ben er vroeg bij, dat kan nog wel. Maar na een inspectie van het chassis was er na 29 jaar toch wat narigheid gevonden. Een paar kleine bruine plekjes op het chassis voor de voorste traverse bouten. Met wat porren werden dit gaatjes. Ik had altijd gezegd gedurende de 14 jaar dat ik de 2CV nu rijd, als het chassis rot is dan moet er een nieuwe onder. En dat moest dus nu ook gebeuren. Bij latere inspectie bleek door de vele kilometers het chassis ook aardig krom getrokken te zijn. Dat klopte ook want het plaatwerk van de neuspartij paste slecht de laatste jaren. Maar voor een origineel chassis dat een paar keer is bijgewerkt door wat scheurtjes ver vermoeidheid en geen roest en zo'n kleine 300.000 kilometer is het toch niet slecht.
Het nieuwe chassis werd aangeschaft en opgebouwd waarna de aandacht uit ging naar de koets. Er werd stevig over nagedacht, maar de beslissing die volgde was erg verstandig. Hij moet thermisch verzinkt worden! De koets ging op transport naar de 2CV specialist Duckservice. Eerst werden wat grove laswerkzaamheden uitgevoerd. Daarna werd de koets ontlakt in een chemisch bad en nog eens nagekeken. Het resultaat van al het laswerk was 3 dagen herstelwerk! Nieuwe voetenbak, rechter bodemplaat, voorruitframe, laswerk rond achterspatborden, rechts achter een nieuw stuk en nog veel meer kleine plekken. Na het verzinken werd vervolgens nog nieuwe binnen bekleding geplaatst en kon de opbouw beginnen. Er is gekozen om de koets zichtbaar verzinkt te laten gecombineerd met zwart plaatwerk. De laatste details volgen nog uiteraard, zoals wat meer binnen bekleding. Nettere stoelbekleding. Aansluiting van de radio en een verzinkte achterbumper in dezelfde stijl als de voorbumper. Nu alleen de APK nog en dan kan er gereden worden. Niko Bloemendall / Bloemendal Fotografie |
ÉtalageBezoekers van Route Nationale presenteren hun eigen Franse klassieker. Index
Alles
|
