© Herman Spannenberg
Om maar onmiddellijk met de deur in huis te vallen, ik mocht van mijn ouders vroeger nooit een brommer. Dat betekent niet dat ik geen brommer had, maar dat is een ander verhaal. De bossen rond Hattem waren uitgestorven genoeg om een Puch aan de ketting te leggen en vakkundig met bladeren te bedekken...
Ergens moet het gemis aan het legale bezit van een knalpot diep wortel hebben gevat want toen ik een maand geleden bij mijn favoriete klassieker en youngtimerhandelaar Jan Nijkamp in Kampen op de koffie was liet hij mij terloops een bijvangst van een door hem gedane handel zien.
En daar stond ze in al haar onschuld, licht stoffig aangeslagen door de tand des tijds, een Peugeot 102 MR. Liefde op het eerste gezicht. Jan had hoefde zijn overtuigingskracht niet aan te spreken. Mijn naam stond op het Peugeootje geschreven. Ik weet niet wat het precies is. Misschien het fragiele uiterlijk, mede mogelijk gemaakt door de brandstoftank die zich achter het zadel bevindt. Kan ook zijn dat de smalle wieltjes de aantrekkingskracht versterken. Of is het de koplamp waarin ik ook de eenvoud en het cachet van een Peugeot 104 meen te herkennen.
Enfin, de brommer had technisch nog een beetje aandacht nodig want stilstand is immers achteruitgang. De fietsketting een paar schakels ingekort, een paar nieuwe binnenbanden en verse peut in de tank. Om het startproces iets te bespoedigen heb ik rechtstreeks een weinig brandstof voor modelvliegtuigjes in het bougiegat gespoten waarna de Peugeot zich alras vrolijk pruttelend op de oprit tegoed ging doen aan de verse mengsmering. De eerste kilometers verliepen moeizaam. Tot een kilometer of twintig ging het gestaag maar traag om zich daarna letterlijk te verslikken in de benzine. Inmiddels kwam de overbuurjongen (Jip) die zich specialiseert in klassieke Honda brommers poolshoogte nemen. Zijn enthousiasme over de Peugeot en de schijnbaar perfecte loop na de vele jaren stilstand gaven mij ook ter plaatse hoop op een goede afloop. Rij hem eerst maar eens even flink warm en dan komt het vanzelf goed, was het deskundige advies van Jip.
Zo gezegd zo gedaan en na een flinke rit waarbij ik door fietsers links en rechts werd ingehaald (lang leve de E-bike) heb ik de Peugeot op stal gezet. Nadat zij er een nachtje over heeft kunnen slapen heeft madame Peugeot eieren voor haar geld gekozen en liep ze als een Mediterraan zonnetje.
Als fervent klassieke auto liefhebber had ik geen idee van de vrijheid en de ongecompliceerdheid van het rijden met een simpel brommertje. Zoveel geluk voor een betrekkelijk lage investering. Grappige bijkomstigheid is dat vrijwel iedereen plezierig op de Peugeot reageert. Weinig lawaai, geen protserig gedrag, het is een sympathiek exemplaar.
Inmiddels heeft het hele gezin de Peugeot omarmd en wordt er vrolijk op los getuft. Sterker nog, mijn schoonzoon heeft inmiddels ook een 102 opgesnord op het www. Een exemplaar uit 1971 in ongerestaureerde staat. Een echte schuurvondst uitgevoerd in maagdelijk wit met een paar bruine spoortjes. Een heerlijk brommertje met whitewall banden en in een absolute crisisuitvoering. Het was blijkbaar mogelijk om een Peugeot 102 zonder speedometer te bestellen. Op de witte schuurvondst zit een verzekeringsplaatje van 1977. Het wonder op wielen doet zijn naam eer aan: Verse benzine in de tank, even een aanloopje en hop, op het zadel. Ongelofelijk maar waar, pruttel pruttel pruttel. Ook deze Peugeot is weer tot leven gewekt.
Ik begon dit verhaal over het feit dat ik als jochie geen brommer mocht hebben van mijn ouders.
35 jaar later blijkt dat tijd de mensheid milder stemt. Geweldig jongen wat een leuke brommer, wat een mooi bezit... Ja ja, nu wel 😉
Herman Spannenberg
Ergens moet het gemis aan het legale bezit van een knalpot diep wortel hebben gevat want toen ik een maand geleden bij mijn favoriete klassieker en youngtimerhandelaar Jan Nijkamp in Kampen op de koffie was liet hij mij terloops een bijvangst van een door hem gedane handel zien.
En daar stond ze in al haar onschuld, licht stoffig aangeslagen door de tand des tijds, een Peugeot 102 MR. Liefde op het eerste gezicht. Jan had hoefde zijn overtuigingskracht niet aan te spreken. Mijn naam stond op het Peugeootje geschreven. Ik weet niet wat het precies is. Misschien het fragiele uiterlijk, mede mogelijk gemaakt door de brandstoftank die zich achter het zadel bevindt. Kan ook zijn dat de smalle wieltjes de aantrekkingskracht versterken. Of is het de koplamp waarin ik ook de eenvoud en het cachet van een Peugeot 104 meen te herkennen.
Enfin, de brommer had technisch nog een beetje aandacht nodig want stilstand is immers achteruitgang. De fietsketting een paar schakels ingekort, een paar nieuwe binnenbanden en verse peut in de tank. Om het startproces iets te bespoedigen heb ik rechtstreeks een weinig brandstof voor modelvliegtuigjes in het bougiegat gespoten waarna de Peugeot zich alras vrolijk pruttelend op de oprit tegoed ging doen aan de verse mengsmering. De eerste kilometers verliepen moeizaam. Tot een kilometer of twintig ging het gestaag maar traag om zich daarna letterlijk te verslikken in de benzine. Inmiddels kwam de overbuurjongen (Jip) die zich specialiseert in klassieke Honda brommers poolshoogte nemen. Zijn enthousiasme over de Peugeot en de schijnbaar perfecte loop na de vele jaren stilstand gaven mij ook ter plaatse hoop op een goede afloop. Rij hem eerst maar eens even flink warm en dan komt het vanzelf goed, was het deskundige advies van Jip.
Zo gezegd zo gedaan en na een flinke rit waarbij ik door fietsers links en rechts werd ingehaald (lang leve de E-bike) heb ik de Peugeot op stal gezet. Nadat zij er een nachtje over heeft kunnen slapen heeft madame Peugeot eieren voor haar geld gekozen en liep ze als een Mediterraan zonnetje.
Als fervent klassieke auto liefhebber had ik geen idee van de vrijheid en de ongecompliceerdheid van het rijden met een simpel brommertje. Zoveel geluk voor een betrekkelijk lage investering. Grappige bijkomstigheid is dat vrijwel iedereen plezierig op de Peugeot reageert. Weinig lawaai, geen protserig gedrag, het is een sympathiek exemplaar.
Inmiddels heeft het hele gezin de Peugeot omarmd en wordt er vrolijk op los getuft. Sterker nog, mijn schoonzoon heeft inmiddels ook een 102 opgesnord op het www. Een exemplaar uit 1971 in ongerestaureerde staat. Een echte schuurvondst uitgevoerd in maagdelijk wit met een paar bruine spoortjes. Een heerlijk brommertje met whitewall banden en in een absolute crisisuitvoering. Het was blijkbaar mogelijk om een Peugeot 102 zonder speedometer te bestellen. Op de witte schuurvondst zit een verzekeringsplaatje van 1977. Het wonder op wielen doet zijn naam eer aan: Verse benzine in de tank, even een aanloopje en hop, op het zadel. Ongelofelijk maar waar, pruttel pruttel pruttel. Ook deze Peugeot is weer tot leven gewekt.
Ik begon dit verhaal over het feit dat ik als jochie geen brommer mocht hebben van mijn ouders.
35 jaar later blijkt dat tijd de mensheid milder stemt. Geweldig jongen wat een leuke brommer, wat een mooi bezit... Ja ja, nu wel 😉
Herman Spannenberg
