© Joop Hubers
Het is augustus 1997 en we zijn op vakantie in het prachtige Dordogne. Tijdens één van onze strooptochtjes door de streek op jacht naar leuke hebbedingetjes, zagen we hem staan in het dorpje Les Trois Cerisiers (zo’n 35 km ten zuidoosten van Limoges). Dik onder het stof en verscholen tussen ander stoffige auto’s en tractors stond hij daar. Je kunt dan maar één ding doen en dat is stoppen en natuurlijk gaan kijken. Na even rond de auto te hebben gelopen, zijn we de eigenaar gaan opzoeken, die niet thuis bleek te zijn. Wij natuurlijk de volgend dag terug en gelukkig troffen we hem. Ons Frans was toen nog niet al te best, maar op onze vraag of hij de auto wilde verkopen antwoordde hij (natuurlijk) “nee, ik verkoop hem niet”. Na wat aandringen mochten we de volgende dag weer terug komen, hij zou er nog eens over na denken. Wij natuurlijk weer de volgende dag terug. Hij had er gelukkig voor ons goed over nagedacht en was bereid de auto aan ons te verkopen en over de prijs viel niet te onderhandelen. Nu was het bedrag ook niet zo hoog dat de koop niet door zou gaan, dus vroegen we hem of de motor nog liep. Hij antwoordde dat hij de auto daar rijdend had neergezet zo’n 20 jaar eerder en dat de motor best zou kunnen lopen. We controleerden daarop eerst maar eens of de motor niet vast zou zitten. En tot onze grote verbazing konden we hem nog ronddraaien ook. Dat gaf zeker goede hoop. Na het één en ander schoongemaakt te hebben, de bougies er even uit en met een staalborsteltje te hebben schoongemaakt, moest het wel eens kunnen lukken. Dus wij wat benzine in een los tankje gedaan en proberen maar. Na zo’n 5 minuten starten sloeg hij waarachtig nog aan ook. Verrast, maar ook blij spraken we af dat we de auto binnen 14 dagen op zouden komen halen. Na wat handgeld betaald te hebben, vertrokken wij weer richting de camping. Onderweg naar de camping besloten we onze vakantie wat in te korten om tijd vrij te maken de auto op te kunnen gaan halen. Zo gezegd en zo gedaan, keerden we tegen het eind van die week huiswaarts. Eenmaal thuis aangekomen konden we natuurlijk niet wachten de Citroën op te gaan halen.
De volgende dag regelden we een oprij-aanhangwagen en reden terug naar Frankrijk. Wat voelde dat goed, toen we daar weer aankwamen. Nu was hij pas echt van ons nietsvermoedend wat ons nog te wachten stond. Na een mooie en zeker erg leuke terugweg waar we door tientallen Franse onderweg onthaald werden op applaus en een dikke duim in de lucht, kwamen we zonder problemen thuis aan. Inmiddels hadden we al besloten om de auto zo dicht mogelijk bij huis op te gaan knappen zodat we er ieder vrij uurtje aan zouden kunnen werken. En daar wij geen voldoende grote schuur dicht bij huis hadden besloten we op ons eigen terrein een grote legertent te zetten waar we ons Citroëntje in konden zetten en we naar hartenlust konden klussen.
Langzaam begonnen we te slopen, het ene spatbord na het ander, alles moest eraf. We hadden immers besloten na een grondige inspectie dat het geheel tot de laatste bout uit elkaar zou moeten wilde we er iets moois van kunnen maken. En dat bleek dus ook zo, wat een gaten kwamen we tegen. Gelukkig voor ons was er nog nooit iets aan de auto gelast of verkaait. Inmiddels besloten we ook eens om ons heen te kijken of er nog meer Citroëns in Nederland waren of reden. We kwamen uit bij de Citroënclub PATAN, een Club voor Citroëns met achterwielaandrijving. Het bleek ook de enige club te zijn voor ons type auto in Nederland. Natuurlijk hoopten we daar veel informatie te krijgen die we nodig zouden hebben voor ons restauratieproject. Uiteindelijk hebben we alle informatie kunnen vergaren die we nodig hadden. Tijdens de restauratie hebben we geleerd om vele autobeurzen in binnen- en buitenland te bezoeken. Met veel praten en kijken hebben we veel geleerd en met vele mensen goede contacten gelegd.
Na 8 jaar (met tussenpozen) te hebben gewerkt aan de auto was hij in 2006 dan eindelijk zo ver dat we naar de keuring konden. Na ons hierop goed voorbereid te hebben, gingen we die dag naar de RDW in Arnhem om de keuring te laten verrichten. Na inschrijving en weging mochten we naar binnen rijden. De ene keurmeester na de ander kwam een kijkje nemen en wij maar vertellen hoe we de afgelopen jaren aan het project gewerkt hadden. Na anderhalf uur keuren en vele (wilde) verhalen was de auto goedgekeurd. Nog even langs de douane en alles was voor elkaar.
Nu moesten we gaan wennen aan het feit dat we niet meer hoefde te sleutelen, schuren en plamuren. We konden nu eindelijk onze plannen waar maken om er mee te gaan rijden. En dat hebben we ook vanaf de eerste dag af gedaan. Ook de Citroën club had plannen om met een aantal Citroëns naar Frankrijk te rijden. Dat wilden wij natuurlijk ook wel eens meemaken. Dus schreven we ons in en zo gezegd zo gedaan. Als voorbereiding reden we rondjes om de kerk om zoveel mogelijk gebreken op te sporen die we wellicht over het hoofd hadden gezien. Uiteindelijk waren we er klaar voor en in 2006 gingen we op reis naar Frankijk in ons Citroëntje van 1932.
Dit beviel ons zo goede dat we vanaf toen verkocht waren aan het maken van grote reizen met onze C4. Nu al weer zo’n 8 jaar later hebben we er al behoorlijk wat grote reizen op zitten zowel in clubverband met PATAN als individueel (met ons tweetjes). Zo hebben we rondgetrokken in Zuid-Engeland, Schotland, de Benelux, Duitsland, Tsjechië en als klap op de vuurpijl zijn we afgelopen jaar vanuit Nederland over de Franse binnenweggetjes naar Spanje heen en terug gereden. Zo'n 4.505 km zonder ook maar een enkel pechgeval te hebben ondervonden. *)
Ik denk dat je met recht kunnen zeggen we onze ruim 80 jaar oude Citroën C4 MFP type 8 uitvoering Livraison bewezen hebben dat André Citroën een kwalitatief zeer goede auto gebouwd heeft in 1932.
Joop Hubers
De volgende dag regelden we een oprij-aanhangwagen en reden terug naar Frankrijk. Wat voelde dat goed, toen we daar weer aankwamen. Nu was hij pas echt van ons nietsvermoedend wat ons nog te wachten stond. Na een mooie en zeker erg leuke terugweg waar we door tientallen Franse onderweg onthaald werden op applaus en een dikke duim in de lucht, kwamen we zonder problemen thuis aan. Inmiddels hadden we al besloten om de auto zo dicht mogelijk bij huis op te gaan knappen zodat we er ieder vrij uurtje aan zouden kunnen werken. En daar wij geen voldoende grote schuur dicht bij huis hadden besloten we op ons eigen terrein een grote legertent te zetten waar we ons Citroëntje in konden zetten en we naar hartenlust konden klussen.
Langzaam begonnen we te slopen, het ene spatbord na het ander, alles moest eraf. We hadden immers besloten na een grondige inspectie dat het geheel tot de laatste bout uit elkaar zou moeten wilde we er iets moois van kunnen maken. En dat bleek dus ook zo, wat een gaten kwamen we tegen. Gelukkig voor ons was er nog nooit iets aan de auto gelast of verkaait. Inmiddels besloten we ook eens om ons heen te kijken of er nog meer Citroëns in Nederland waren of reden. We kwamen uit bij de Citroënclub PATAN, een Club voor Citroëns met achterwielaandrijving. Het bleek ook de enige club te zijn voor ons type auto in Nederland. Natuurlijk hoopten we daar veel informatie te krijgen die we nodig zouden hebben voor ons restauratieproject. Uiteindelijk hebben we alle informatie kunnen vergaren die we nodig hadden. Tijdens de restauratie hebben we geleerd om vele autobeurzen in binnen- en buitenland te bezoeken. Met veel praten en kijken hebben we veel geleerd en met vele mensen goede contacten gelegd.
Na 8 jaar (met tussenpozen) te hebben gewerkt aan de auto was hij in 2006 dan eindelijk zo ver dat we naar de keuring konden. Na ons hierop goed voorbereid te hebben, gingen we die dag naar de RDW in Arnhem om de keuring te laten verrichten. Na inschrijving en weging mochten we naar binnen rijden. De ene keurmeester na de ander kwam een kijkje nemen en wij maar vertellen hoe we de afgelopen jaren aan het project gewerkt hadden. Na anderhalf uur keuren en vele (wilde) verhalen was de auto goedgekeurd. Nog even langs de douane en alles was voor elkaar.
Nu moesten we gaan wennen aan het feit dat we niet meer hoefde te sleutelen, schuren en plamuren. We konden nu eindelijk onze plannen waar maken om er mee te gaan rijden. En dat hebben we ook vanaf de eerste dag af gedaan. Ook de Citroën club had plannen om met een aantal Citroëns naar Frankrijk te rijden. Dat wilden wij natuurlijk ook wel eens meemaken. Dus schreven we ons in en zo gezegd zo gedaan. Als voorbereiding reden we rondjes om de kerk om zoveel mogelijk gebreken op te sporen die we wellicht over het hoofd hadden gezien. Uiteindelijk waren we er klaar voor en in 2006 gingen we op reis naar Frankijk in ons Citroëntje van 1932.
Dit beviel ons zo goede dat we vanaf toen verkocht waren aan het maken van grote reizen met onze C4. Nu al weer zo’n 8 jaar later hebben we er al behoorlijk wat grote reizen op zitten zowel in clubverband met PATAN als individueel (met ons tweetjes). Zo hebben we rondgetrokken in Zuid-Engeland, Schotland, de Benelux, Duitsland, Tsjechië en als klap op de vuurpijl zijn we afgelopen jaar vanuit Nederland over de Franse binnenweggetjes naar Spanje heen en terug gereden. Zo'n 4.505 km zonder ook maar een enkel pechgeval te hebben ondervonden. *)
Ik denk dat je met recht kunnen zeggen we onze ruim 80 jaar oude Citroën C4 MFP type 8 uitvoering Livraison bewezen hebben dat André Citroën een kwalitatief zeer goede auto gebouwd heeft in 1932.
Joop Hubers
*) Binnenkort meer over de reizen die Joop met zijn C4 door Europa heeft gemaakt in de rubriek En Route.