Jospehine

21/3/2012

Deze fraaie Citroën Ami 8 Break begon haar leven, na geboorte in Rennes, in buurland Duitsland. Serve Vliegen is haar nieuwe eigenaar. Een impressie.

Toute l'historie de Josephine

Tja, ik was toch al een tijdje op zoek naar een leuk klassiekertje. Eigenlijk niet specifiek naar een Ami. Het moest wel iets Frans of Italiaans zijn. Ik heb gekeken naar een Giuliaatje, een Peugeot 404 en ben een proefrit gaan maken in een 504 Diesel (in een Peug hoort een diesel, niet?). Ultieme wagen is voor mij nog altijd een DS, en deze komt er vast ook nog wel. Bijkomende criteria waren ten eerste; het ding moet in de garage passen. Ik ben niet iemand die enkele avonden per week ergens in een gehuurde schuur of garage wil klussen. Dat doe ik het liefste thuis. Daarnaast moest het iets zijn met relatief eenvoudige techniek. Ik ben zelf behoorlijk technisch onderlegd, maar een te complexe auto als bijvoorbeeld een DS of een CX was voor mij net een brug te ver om als eerste klassieker aan te schaffen. En natuurlijk moest het gewoon iets speciaals zijn, iets wat niemand heeft en wat je bijna nooit op straat tegenkomt.

Puppie

Al surfend kwam ik via de Duitse Ebay een Ami8 Break tegen. Ondanks dat ik geen speciale band met de Ami had of herinneringen, vond ik het meteen een sympathiek wagentje. Zij stond in Viersen, een uurtje rijden van mijn kantoor. Dus gebeld, afspraak gemaakt en op een mooire zomeravond ben ik haar gaan bekijken. De eigenaar was een vriendelijke man, een echte Citroën liefhebber. Hij had naast de Ami een C4 en een C5 en gebruikte de Ami vooral voor mooi weer ritjes en om zijn model vliegtuigen te vervoeren. Voor zijn nieuwe vliegtuigje was de Ami te klein en was hij op zoek naar een GS Break. De Ami had hij enkele jaren geleden laten importeren uit Italië.

Een korte inspectie leerde dat de wagen helemaal hard was en geen schade had. Verder zat het ding goed in de lak, alleen was de lak aardig dof geworden. Daarna maar een stukje rijden. De eigenaar gaf me de sleutels en met de woorden "Sie kennen sich ja aus..." startte ik het vehikel en begaf me langzaam op weg. Ik had nog nooit in een klassieker gereden, laat staan in een Ami van 40 jaar oud! Wat me meteen opviel was het lawaai van het motortje en het totale gebrek aan motorvermogen. (ik ben een stevige diesel gewend en rij normaal altijd laag in de toeren...). Het gaspedaal indrukken resulteerde slechts in nog meer lawaai en nauwlijks meer voorwaartse drang. Toch was ik na een minuut of tien eigenlijk verkocht. Ik reed terug en sprak met de eigenaar af dat ik dezelfde week iets zou laten weten. Tja, toen moest ik mijn vrouw nog overtuigen. Als een klein kind dat een puppie wil hebben ("Ja, ik zal er goed voor zorgen" en "ik zal hem elke dag zelf uitlaten") en na een gezellig avondje uit heb ik het juiste moment afgewacht en haar ook "om"gekregen. We hebben toen besloten haar Josephine te noemen ;-) Die week hebik met de eigenaar nog wat op en neer gemaild en zo tot een prijs gekomen.

De grote dag

En toen de grote dag. Eerst bij een maat van mij een autoambulance geleend en 's-avonds na het werk doorgereden naar Viersen. De Ami stond al klaar, kenteken was al erafgehaald. Samen hebben we haar opgeladen en goed vastgesjord. Koopcontract ondertekend en betaald: nu was ze van mij! Telkens als ik op de terugweg in de binnenspiegel keek zag dat ze op de aanhanger stond te dansen en deinen van blijdschap dat ze mee mocht ;-). De dag erna eerst naar de RDW in Elsloo om haar officieel in te voeren. Ik was er al erg vroeg om bij de eersten te zijn. Toen ik haar van de aanhanger afgereden had zag ik tot mijn schrik dat ze olie lekte: "het zal toch niet waar zijn...". Tijdens de inspectie boven de smeerput heb ik zelf maar eens gekeken om te ontdekken waar de olie vandaan kwam, maar kon niets zien. Verder werd ze wel meteen goedgekeurd en ook de APK verliep probleemloos. Ik kreeg veel complimenten en positieve reacties van de mannen bij de RDW ( "Ik ben met zo'n Ami naar Spanje op huwelijksreis geweest...", bladiebla, heel verhaal er achteraan...). Kort daarop kreeg ik de kentekenplaten in huis en ben ik eerst maar eens voorzichtig naar de Citroën specialist bij ons in de buurt gereden. Gelukkig bleek het maar een afdichtringetje te zijn en niks enstigs. Vanaf toen kon ik kilometers maken.

Leerproces en onthaasten

Het vergt wel een soort leerproces, het rijden met een veertig jaar oude Ami. Het starten vereist wat oefening want ik ben van een generatie die is opgegroeid met injectiemotoren. En het heeft ook heel wat kilometers geduurd voordat ik echt gevoel kreeg hoe een beetje vlot te rijden: ver doortrekken in de versnellingen en anticiperen op bochten. Het bochtgedrag, dat is toch wel apart.

De overhelneiging mag er zijn. Het is ook een beetje een sport om haar zoveel mogelijk te laten overhellen: ik doe het ook een beetje om de reacties van andere weggebruikers. Een rotonde of een links-rechts combinatie levert gegarandeerd bewonderde en verbaasde blikken op: geweldig. Inmiddels heb ik al heel wat kilometers gereden. We wonen in het zuiden des lands en als het even mooi weer is ga ik met haar tuffen in het heuvelland of net over de grens in de voerstreek of in de uitlopers van de Ardennen. Ze moet dan flink werken om de hellinkjes te bedwingen; het gaat allemaal langzaam maar we komen boven.

Slechts één keer heeft ze me laten staan. Op een mooie nazomerdag had ik het plam om met haar naar mijn werk te rijden. Nu woon in in Maastricht en werk ik in Helmond, dus dat is toch een anderhalf uur durend ritje. Ik had mijn collega opgepikt met wie ik altijd car pool. Het ging allemaal goed tot vlak voor Helmond. Daar begon ze te stotteren en te stoten, ze wilde alleen nog maal volgas en zelfs dan had ze weinig vermogen. Op het moment dat ik echt moest stil staan viel ze uit. We hebben haar langs de kant gezet en zagen dat de carburateur benzine lekte; een kapotte pakking dacht ik. Een collega heeft ons naar kantoor gesleept. Later bleek de vlotternaald los te zitten waardoor de vlotterkamer constant volliep met benzine en het motortje verzoop...zo leer je weer iets. Dat vind ik ook het leuke aan de Ami: de techniek is redelijk simpel te begrijpen en je kan er veel zelf aan doen. Daardoor vallen de kosten ook mee.

Rijden in Josephine is voor mij (en voor mijn vrouw) een prettige bezigheid: het werkt onthaastend om het populair te zeggen, het is net of ik al het andere om me heen even vergeet. Gewoon genietend van het veercomfort, het vrolijk pruttelend motorgeluid en van de reacties van anderen. Wij zorgen goed voor haar, ze staat lekker binnen; we hebben zelfs de garage voor haar opgeruimd zodat ze zich thuis voelt. Als het mee zit willen we in het voorjaar met haar naar Frankrijk. Even terug in de tijd en denken aan hoe onze ouders veertig jaar geleden op vakantie gingen...:-)

6000 toeren

Vanuit Canne ging het dan de Halembaye op, een lange steile klim die vaak in de Amstelgold terug komt. Mijn kleine Ami heeft altijd moeite nodig om de helling te bedwingen, in de tweede versnelling en tegen de 6000 toeren lukt het meestal wel. Vergeet niet dat ze 35 pk(-tjes) heeft...

In de provincie Luik, een vrij arm gebied in Belgie, kom je zomaar leuke oude auto's tegen. Zo zag ik in Visé een Renault Estafette staan; toch maar even op de foto gezet. Ik weet dat er vaak ook een Renault 4 staat (zonder derde zijraam), maar deze was er vorige week niet.

Door het dorpje Visé gereden en de terrasjes deze keer even links laten liggen. In Visé begint een leuke klim over een slingerweg naar boven, waarna aan de andere kant van het plateau de wig zich weer naar beneden kronkelt naar het dorpje Dalhem. Hier wilde ik ook even een foto maken. Hier is namelijk een Citroen garage waar nog een witte 2cv in de showroom staat. Helaas stonden nu andere auto's op het trottoir, du een foto zat er niet in deze keer. Reden om weer eens terug te gaan.

Opgestoken duimen

Daarna even verder gereden naar Blegny, hier is een kolenmijn te vinden die tot in de jaren zeventig in bedrijf was, en waar nu touristen echt naar beneden kunnen om de mijn te bezoeken. Ook hier enkele mooie foto's gemaakt. Via allerlei binnendoorweggetjes weer langzaam terug naar huis gereden, al met al een tochtje van een kleine 50 km gedaan dus.

Elke keer dat ik met de Ami rijd geniet ik met volle teugen; van het veercomfort, het spectaculaire overhellen en het 2cv gepruttel. Meer vermogen heb je eigenlijk niet nodig om lol te hebben met dit ding. De opgestoken duimen en de bewonderende blikken van medeweggebruikers zorgen ervoor dat ik altijd met een grijns achter mijn volant zit!

Alors, compliments!

Serve Vliegen

0 Reacties

ÉTALAGE