Route Nationale 6

© Marc Noordink

En door naar deel vier van de serie over Franse Routes Nationales: Route Nationale 6! Die je niet kunt noemen zonder het tegelijkertijd ook over de Route Nationale 7 te hebben; niet omdat ze beide in Parijs beginnen, elkaar tegenkomen in Fontainebleau of omdat ze beide Lyon aandoen. Nee, de RN7 mag als Franse 'Route  66' de meest tot de verbeelding sprekende oude route zijn, maar in de periode voor de Autoroute(s) namen drie keer zo veel automobilisten de RN6 om van Parijs naar Lyon en verder te komen. Dat verklaart ook waarom de Autoroute A6 (samen met de A7 Autoroute du Sud en later Autoroute du Soleil) tot Lyon grofweg het traject van de RN6 volgt en niet dat van de RN7. Ooit de belangrijkste noord-zuid route derhalve, die RN6, en in het dal van de Saône ooit de drukst bereden weg van Frankrijk. Maar wel met de kanttekening dat hij na Lyon naar het oosten, de Alpen en de Italiaanse grens afbuigt.

Startend vanuit Parijs (de Porte de Charenton) is het traject van de RN6 een paar keer gewijzigd. Oorspronkelijk startte de RN6 niet eens in Parijs, maar in Sens. Er is stuivertje gewisseld met de RN5 en RN5bis en dat had vooral te maken met het vrachtverkeer dat niet alle dorpen kon doorkruisen. En juist dat vrachtverkeer was van groot belang: de groente en het fruit vanuit het zuiden, bestemd voor de fameuze hallen van Parijs, maar ook de Pinardiers met wijn voor de hoofdstad en natuurlijk talloze andere transporten van en naar het Zuiden kozen met name voor de RN6 (of RN5bis).

De drukte van de Région Parisienne maakt dat je tegenwoordig voor het toeristische plezier beter wat verder van Parijs aan de RN6 kunt beginnen. Een goede plek daarvoor zou Fontainebleau kunnen zijn, waar aan de voet van de in de bossen gelegen Obélisque de RN’s 6 en 7 elkaar raken en weer uit elkaar gaan. Waar de RN7 op dat punt strak naar het zuiden gaat, buigt de RN6 de zuidoostelijke richting uit naar het mooie Sens. Het is niet meer voor te stellen dat doorgaand verkeer daar ooit de binnenstad aandeed en er letterlijk dwars doorheen ging. Voor de bewoners is dat gelukkig ook al lang niet meer het geval. Net als daarvoor volgt de RN6 na Sens de rivier de Yonne, waarbij inmiddels bij een aantal stadjes en steden een omleiding is aangelegd. Neem die omleidingen vooral niet, want zo mis je bijvoorbeeld de prachtige oude toegangspoorten van Villeneuve-sur-Yonne of het fraai gelegen Joigny. Even verderop komt de zeer bezoekwaardige stad Auxerre in beeld. Aan de Yonne natuurlijk en vanaf de Pont Paul Bert, de oude RN6 dus, is het uitzicht op de oude stad met overheersende Cathédrale Saint-Etienne meer dan de moeite waard. Ook Auxerre kent een ruime omleiding, die hier zelfs nog echt N6 mag heten, en die een mooi uitzicht op de stad biedt. Als je de omleiding neemt, sla dan daarna vooral weer af terug de stad in.

Vanaf Auxerre zijn we in de Bourgogne en volgen er voor een automobilist misschien wel de mooiste 150 kilometers asfalt van Frankrijk: landschappelijk fraai en afwisselend, aantrekkelijke stadjes, rustig maar niet verlaten, een doorgaande route maar nergens saai, en … nauwelijks rotondes! Sporen van het verleden genoeg, maar ook een route die door zijn doorgaande karakter voor het beroepsverkeer interessant is. Wat je hier voorbij ziet trekken is eigenlijk te veel om op te noemen, maar ik maak een kleine selectie. Je moet er wel voor van het gas af, maar zeer bijzonder is de recente geschiedenis van het kleine dorpje Accolay. Het ligt een meter of 500 van de RN6 af, maar hier vestigde zich in de vijftiger jaren een groepje kunstenaars dat via door het modehuis Dior gebruikte knopen en sieraden bijzonder succesvol werd met hun keramiek. Het opkomende toeristenverkeer op de nabije RN6 bleek een gouden combinatie met de moderne stijl en kwaliteit van de 'Poterie d’Accolay': even verderop, net voorbij Vermenton, werd in combinatie met een benzinestation een enorm gezichtsbepalend verkoopcomplex voor de keramische potten en pannen ingericht. Dat werd nog eens herhaald op een aantal andere hoofdwegen. Het keramiek van Accolay ging over de hele wereld, maar de Autoroute en de veranderende smaak van het publiek zorgden in de zeventiger jaren voor het net zo snel het aflopen van het Accolay-avontuur als dat het 20 jaar daarvoor begonnen was. In en om Accolay vind je de drie meer dan manshoge demonstratiekunstwerken nog terug, waar van het verkoopcomplex helaas niets meer over is.

Er is hier ook veel Horeca-geschiedenis: de gemiddelde snelheden lagen een stuk lager, waardoor op zo'n 200 à 250 kilometer van Parijs de eetgelegenheden floreerden, zowel de echte 'routiers', als de toeristische en de gastronomische restaurants. Vermenton kende tussen de middag lange rijen geparkeerde vrachtwagens, de eerste 'Courtepaille' (wie kent de keten met zijn rieten dak niet?) begon in 1961 in Rouvray aan de RN6 en Saulieu telde onder zijn vijftien restaurants maar liefst twee zaken met drie Michelin sterren.

We komen op het plateau de Bel-Air. Op deze winderige hoogvlakte, die het hoogste punt van de RN6 markeert, ontwikkelden zich naast en tegenover elkaar restaurants en benzinestations. Dat had alles te maken met het vormen van een rustpunt voor of na de zuidelijk gelegen beruchte klim (of afdaling) langs La Rochepot, waar in vroeger winters menig vrachtwagen zich verslikte in de combinatie van steilheid en gladheid. Hier vestigde zich de 'Relairoute', een 24 uur per dag geopend wegrestaurant in moderne Amerikaanse stijl dat als voorbeeld heeft gediend voor alle latere Autoroute restaurants. Er was geen Franse celibrity die hier niet gestopt heeft op weg naar of van de Côte d’Azur. Voor een goede indruk van hoe het ooit was zou je de film 'Le Cercle Rouge' met Alain Delon uit 1970 moeten bekijken. Op ditzelfde plateau hebben de gemeente La Rochepot en een groep liefhebbers de Garage du Bel-Air weer in oude glorie laten herschilderen. Dit zelfde fenomeen zien we op meer plekken langs de RN6, in Chagny bijvoorbeeld. Wie zei daar Route 66? Overigens, al is het maar voor het uitzicht op het kasteel van La Rochepot, de oude route neem je hier door voor de D33 te kiezen en niet voor de D906 …

Voor Chalon-sur-Saône komen we in een gebied waar topwijnen vandaan komen, de moeite van een overnachting waard! Vanaf hier is de RN6 ook in onze moderne tijd druk. Plaatsen als Tournus en Mâcon staan te schudden van de overnachtingsmogelijkheden voor de gehaaste toerist van de Autoroute du Soleil, maar ook zij bieden nog steeds verwijzingen naar de tijd die ooit was. Lyon kom in beeld en de RN6 buigt naar de Alpen af. Ook bezienswaardig, maar niet helemaal van dezelfde orde als het gedeelte tussen Sens en Lyon.

Wie nog eens naar de Ardèche, Drôme, Provence of Côte d’Azur afreist, doet er goed aan Luxemburg heel erg links te laten liggen en via Parijs de A5 te nemen om die bij Sens weer te verlaten. De RN6 die je vervolgens tot aan Chalon-sur-Saône neemt is uitstekend berijdbaar, kost hooguit een klein uurtje extra en biedt volop kijk- en rijplezier!

Marc Noordink