© Patrick Hogervorst Herfst in Nederland. Een mooi moment om na te genieten van de zomervakantie in Frankrijk. Patrick Hogervorst neemt ons mee terug nar de Jura, de Aisne en Parijs.
0 Comments
© Niko Bloemendal | Bloemendal Fotografie De tijden dat je in Frankrijk overal oude auto's kon vinden is voorbij. Natuurlijk is er veel opgeruimd en zijn
wrakken verdwenen. Maar het wagenpark wordt ook jonger. Auto’s die nu 25 tot 30 jaar oud zijn, zoals 205, Clio, ZX 405 en Safrane zijn de auto's die nu in de bosjes staan, in plaats van 2CV of Renault 4. Normandie heeft een echt zeeklimaat, het is er koud en vochtig en dat is niet bevorderlijk voor oude auto's.. Je vindt ze af en toe nog wel, maar dan moet je echt zoeken. En zoals zo vaak: de meeste klassieke auto's die je ziet zijn in zeer goede staat. Volledig gerestaureerd dus. In de Auvergne heb ik nog wel wat meer oudere auto’s gezien, maar het hield niet over. Genoeg echter voor een leuke foto-impressie Niko Bloemendal | Bloemendal Fotografie © Jasper Smits Tijdens de vakantie in de Bourgogne/Côte d'Or heb ik heel wat fraais gespot. Een Citroën 2CV Sahara, met dubbele motor (!!) was waarschijnlijk de meest unieke vondst. Ik had geluk dat er een soort autoshow werd gehouden in de oude straten van de prachtige stad Semur-en-Auxois. Ook leuk: een benzinepomp, waar zo te zien de laatste tankbeurt nog in Franse francs werd afgerekend. Ook opvallend in 2016: Veel actieve Renault's 4, helaas vaak te snel voor een foto. Heerlijk land, Frankrijk
Jasper Smits Dag 1: Amsterdam-Parijs-Avignon De RN7 heeft inmiddels zowat een cultstatus bereikt. Als je van Franse nostalgie houdt is het dé route om te rijden, liefst met een bijpassend voertuig. Het bijpassende voertuig is al enkele jaren onze trouwe en gewaardeerde metgezel, en vorig jaar hebben we tijdens onze reis naar de Dordogne een stukje van een andere 'Nationale' gereden, de RN10. Deze route is ons goed bevallen. We hebben daar verschillende sporen van het verleden gevonden die zeer de moeite waard zijn zoals beschilderde muren en een verlaten garage. In de loop van het jaar kregen onze plannen om naar het zuiden te gaan vastere vorm. Omdat de bestemming toch wel best ver was (hoewel Seize er zelf geen probleem mee zou hebben) wilden we Seize om haar toch wat te sparen op de autotrein zetten. Wij zouden er zelf met de TGV achteraan reizen. In Avignon zouden we Seize van de trein halen en konden we aan ons RN7 avontuur beginnen. Op de laatste vrijdag van april rond 10 uur s'ochtends op pad gegaan. Tijd zat om Seize om 18.30 uur bij het treinstation in Parijs 'in te leveren' dachten we.. maar er bleken lange files te staan rond Parijs en het was uiteindelijk toch wel een beetje spannend of we de trein zouden halen. Gelukkig hebben we het toch gered.. Na het controleren van het treinkaartje werd Seize rondom bekeken om eventuele al aanwezige schades te noteren. Daarna werd ze voorzien van beschermend plastic op de stoel en ook het stuur werd ingepakt met plasticfolie. Op de vloer werd een papieren matje gelegd, dit alles om te voorkomen dat ze 'vies' zou worden als de medewerkers van de autotrein haar de trein op en af zouden rijden. Een blokje schuimplastic werd op de deur onder het sleutelgat geplakt om niet te krassen met de sleutelbos en tot slot werd er nog een sticker met de bestemming op het raam geplakt. Ze was klaar voor haar trip. Het was best wel een beetje spannend om Seize alleen op de trein te laten gaan. Gelukkig bleek het station niet al te groot te zijn, en konden we met onze eigen ogen zien dat ze met grote zorgvuldigheid de wagon opgereden werd. Dat maakte dat onze eventuele zorgen over dit avontuur nog kleiner werden. Het was inmiddels etenstijd geworden, en met de metro zijn we Parijs ingegaan om een restaurant te zoeken. We hadden niet heel veel tijd omdat we om 20.30 uur de TGV naar Avignon moesten halen. Gelukkig was de service in het restaurant snel, zodat we voor het inchecken ook nog een kopje koffie konden drinken op het station. De TGV heeft ons zonder vertraging naar Avignon gebracht. Ons hotel was op loopafstand van het station en de sleutel lag klaar. Het liep tegen middernacht, tijd om te gaan slapen. Dag 2: Avignon-Orgon-Piolenc-Avignon Seize 's ochtends opgehaald bij het station van de autotrein in Avignon en op weg gegaan. Er stonden vandaag twee musea op het programma, beiden over de historie van de weg, de bijbehorende vervoersmiddelen en de wisselwerking hiervan met de regio. Eerst inkopen gedaan in Avignon en even kort de stad bekeken (er is een mooie overdekte markt vol met produkten voor fijnproevers) Daarna de RN7 opgezocht en gaan rijden. Een geel R4tje stond ergens bij een garage. Natuurlijk even een foto genomen met Seize erbij. Het eerste museum 'Musée Automobile de Provence' in Orgon ging om 14.00 uur open. Mooi, hadden wij nog even tijd om te picknicken (in de kou, deze eerste dag begon regenachtig en koud). Toen we eenmaal binnen waren in dit sympathieke museum, begon het echt te regenen. Het museum heeft een betrekkelijk kleine maar interessante collectie auto's en automobilia. Verder een café met danszaaltje (live muziek op dinsdag) en een werkplaats. Je kunt er ook terecht voor het kopen van een oldtimer, bijv. een Traction Avant opknapper voor € 4900,-. Het leukste wat ik in dit museum gezien heb was de toeristenbus met opschrift 'Route Nationale 7' die dienst doet als rokersruimte! Nog even wat foto's van Seize vóór het museum genomen en daarna zijn we op weg gegaan naar Piolenc. Daar staat hét museum van de RN7, Musée Memoire de la N7. Dit museum is o.a.bekend geworden door Thierry Dubois, de promotor en connaisseur van de RN7. Ook in dit museum een collectie auto's en automobilia, maar meer gelieerd aan de regio. Er draait een film waarin je van alles te weten kan komen over de bloeitijd van de RN7. Wist je dat Piolenc vroeger bekend stond om zijn knoflook en z'n produktie van bezems en aanverwante artikelen? Deze produkten zijn ook in het museum te bewonderen. Leuk, die bezems en manden uit de jaren '50 en '60! Maar helaas niet te koop.. Toen we het museum uitkwamen was het zonnig geworden. We zijn teruggegaan naar Avignon. Daar hadden we nog een paar bijzondere wegwijzers te fotograferen die aan het museum zijn 'ontsnapt' en nog steeds op hun plek staan. Michelinborden! Bij de brug (niet de halve, maar die ernaast) zit een bord met de aanduiding 'Le Rhone' ingemetseld, gedateerd 24-10-'59. En langs de weg op een vluchtheuvel staat een bijzonder en bijna aandoenlijk duo: twee mooie gekleurde richtingsaanwijzers! Nu op zoek naar iets lekkers om te eten, en nog even door de stad slenteren als echte toeristen. Dag 3: Avignon- Aix-en-Provence- Marseille Uitgecheckt bij ons hotel in Avignon. Vandaag zullen we via Aix-en-Provence naar onze B&B in Marseille rijden. Tijd om de weg eens goed in ons op te nemen. We passeren de beroemde platanen en af en toe stoppen we even om een foto te nemen. Een verlaten benzinestation, waar eigenlijk niet meer van rest dan een luifel, enkele geschilderde reclames die stand houden, een 'restaurant Routier'.. Sporen van de vakantieroute van weleer. Bij Aix staat nog de beroemde 'Total' paal. Het bijbehorende benzinestation heeft de moderniseringsdrang helaas niet overleefd. Hier halen we broodjes voor onze picknick, want omdat het 1 mei is (Dag van de Arbeid) zijn de meeste winkels gesloten. We rijden door naar Aix, waar we Seize in een ondergrondse parkeergarage zetten. Aix-en-Provence, de stad van de schilder Paul Cézanne. Midden in het centrum staat het museum 'Caumont Centre d'Art' Hier bekijken we enkele mooie stijlkamers en een film over het leven van Cézanne, die de omgeving en vooral de Mont Sainte Victoire vele malen geschilderd heeft. Daarna terug naar Seize, waar ons een onaangename verrassing wacht. Nietsvermoedend afgerekend bij de betaalautomaat en de garage ingelopen.. waar ons geen Seize opwacht op de plaats waar we dachten haar te hebben achtergelaten! Misschien staat ze toch op een andere verdieping? terwijl we de hele garage doorzoeken begin ik behoorlijk zenuwachtig te worden. Ze staat er niet! Op de heenweg had Reinier een foto van de lift gemaakt, zomaar. Deze kwam ons nu goed van pas, want ook die lift konden we niet meer vinden. Zou er ergens nog een andere parkeergarge zijn? Wij weer naar boven om de plaats te zoeken waar we naar binnen zijn gegaan. En ja hoor, na enig speuren blijkt dat er in Aix twee (bijna) indentieke parkeergarages zijn. Vlak bij elkaar, maar niet onderling verbonden. Opgelucht stap ik in. We verlaten de RN7 even om koers te zetten naar Marseille, waar ook ons overnachtingadres voor die avond is. Als we Seize uiteindelijk in een rustig straatje parkeren is het al donker geworden. Dag 4: Marseille De vriendelijke gastheer van de B & B in Marseille zet terwijl wij nog slapen ons ontbijt klaar in het schuurtje. Lekker kopje koffie en wat broodjes, helemaal goed! Vandaag staat er naast het bekijken van de stad ook nog een mooi natuurgebied op het programma. Eerst gaan we naar het gebouw 'La Cité Radieuse' van Le Corbusier. In 1947 is de bouw van dit wooncomplex gestart en in 1952 is het voltooid. Een icoon van het modernisme. Hoewel er gewoon mensen wonen, is het mogelijk om dit gebouw ook van binnen bekijken. Even je naam bij de portier in het gastenboek schrijven is het enige wat je hoeft te doen. 'Parc National des Calanques' is de naam van een heel mooi natuurgebied dat vlakbij Marseille ligt. Een uitdaging voor Seize om over de smalle en steile weggetjes te rijden! We genieten van de mooie uitzichten en van de zon op een bijna verlaten kiezelstrand. Daarna naar het centrum van Marseille. We bezoeken een wijk die bekend staat om z'n vele graffiti. Vroeger berucht vanwege de maffia, nu is Marseille een prachtige en levendige havenstad. Voordat we een restaurant opzoeken kopen we meloen bij een van de Algerijnse kooplieden op de markt. Dag 5 en 6: naar Ramatuelle en via St.Tropez naar Nice We verlaten Marseille en zoeken de RN 7 weer op. We vinden de oude weg weer bij Châteauneuf-le-Rouge. Vandaag is een echte reisdag. We passeren een RN7 paal bij Pourièrres, houden een picknick naast de kenmerkende cipressen die hier langs de weg staan en passeren de plaatsjes Tourves (bekend van de jaarlijkse festiviteiten rond de 'Bouchon') en Brignolles. Hier fotografeer ik een Michelin wegwijzer die hoog in een muur zit ingemetseld en een mooie muurschildering ('Noilly Prat') De RN7 is mooi en ons eindpunt voor deze dag ook. Ramatuelle! Hier zijn we te gast op een voormalige boerderij midden in de natuur. Wat een prachtige plek! Na 's morgens nog een paar foto's te hebben gemaakt van de Dyane van de eigenaresse van de B&B boerderij in Ramatuelle gaan we op weg naar Nice. Onderweg doen we St Tropez aan. Omdat het voorseizoen is, is het nog niet zo druk. We genieten van de leuke kleine straatjes en van het strand, wat je hier onder handbereik hebt. Onderweg naar Nice passeren we nog een Michelinbord met opschrift St. Tropez. Helaas is het erg druk op de Route richting Nice en hebben we zelfs file. Wel komen we onderweg nog een leuke garage tegen waar een aantal Franse klassiekers uitgestald staan. Natuurlijk parkeren we Seize even ernaast om een paar foto's te nemen. In de avond bereiken we ons hotel in Nice, dat midden in de stad ligt. Wel weer even wennen zo op drie hoog achter na het prachtige landschap van Ramatuelle. Dag 7, 8 en 9: naar Menton en terug naar Parijs- Amsterdam Vandaag gaan we vanuit Nice op pad om ons verste punt te bereiken. Menton, de citroenenstad bij de Italiaanse grens.Ook wel bekend van de scène bij de Frans-Italiaanse grensovergang uit de film 'Le Corniaud' met Bourvil. De route ligt hier langs de kustlijn, je kunt de zee zien. We stoppen bij een bedrijfje waar de bestrating net zo blauw is geverfd als de lucht en de zee om ons 'fotomodel' Seize vast te leggen in zomerse sfeer. Gelukkig geen files vandaag. Drie kwartier later bereiken we Menton. Hier mag Seize nog een keeer poseren, nu bij het Michelinbord met opschrift 'Menton'. Deze is aanmerkelijk ouder dan Seize, de datum die erop vermeld staat is 23-4-'51. Nog wat foto's bij de oude grenspost en dan even Italië in, we zijn er nu toch. De eigenaresse van onze B&B in Ramatuelle wist ons te vertellen dat veel Fransen ook graag even over de grens gaan omdat de streekprodukten die op de markt in Ventemiglia worden verkocht in Frankrijk niet te krijgen zijn. Er gaan zelfs speciale pendelbussen om deze fijnproevers naar Ventemiglia te vervoeren. Wij keren weer om want we willen Menton in. Deze stad heeft een echt Zuidfranse sfeer en er is een brede keuze aan regionale producten te koop, waarbij mij vooral de natuurlijke parfums en de uitgebreide keuze aan zepen (waaronder uiteraard citroenzeep) opvallen. Op de terugweg naar Nice worden we een tijdje gezelschap gehouden door een Renault 12. Wat betreft de Franse klassiekers hebben we ook tijdens deze reis vooral 'Eendjes en Viertjes' gezien. Deze zijn nog regelmatig in gebruik bij de Fransen. Verder zijn we een Peugeot 204 en een 504 en een Renault 6 tegengekomen. Terug in Nice brengen we Seize naar het station, haar trein naar Parijs gaat vanavond. Wij gaan nog even de stad in om te eten en de laatste souvenirs te kopen. Morgen zullen ook wij naar Parijs reizen per TGV. We checken uit in ons hotel in Nice. De trein gaat om 11.00 uur en rond 17.00 uur stappen we uit in Parijs. Ons hotel staat midden in de wijk Montmartre. Deze wijk is druk en sfeervol en sinds ons laatste bezoek in 2012 gelukkig niets veranderd. De volgende ochtend halen we Seize op bij de autotrein. Keurig 'verpakt' net zoals op de heenreis vinden we haar terug op het parkeerterrein bij het station. Nog even een klein rondje door Parijs met Seize, nog een paar foto's maken en door naar Amsterdam. Barbara de Bruin all pictures © Barbara de Bruin
© Theo van Os Het wordt écht nog eens de hele N7, geïnspireerd geraakt door publicaties van Seize en Thierry Dubois en boeken als 'Un beau Voyage' en 'In die Sonne, in die Ferne'. Maar helaas liep het deze vakantie iets anders en is het maar bij een klein gedeelte gebleven, tussen Montargis en Nevers wel te verstaan. Maar de N2 naar Reims, een kort bezoekje aan het voormalige wegcircuit van Reims-Gueux en een hoop alternatieve N- en D-wegen, maakten veel goed.
Het is onvoorstelbaar zoveel je onderweg nog tegenkomt aan desolate cafés, uitgestorven garages (met een compleet verroeste 203 op het terrein!), oude tracé's, gekoesterde wegwijzers, vergane muurreclames en opgeknapte pleisterplaatsen., Als ik die allemaal op de foto had willen zetten, was ik waarschijnlijk nu nóg bezig met de heenreis. Er is werkelijk zóveel te zien, dat je eigenlijk om de paar kilometer moet stoppen. Dus er moet nog een keer een reis aan besteed worden, maar dan uitsluitend om te fotograferen. En het liefst in een tijdcorrecte voiture ..... Theo van Os © Peter van der Eerden Wij, twee bevriende stellen, wilden al jaren graag een reis dwars door de Algerijnse Sahara maken. Omdat we onze eigen VW-busjes daarvoor niet wilden gebruiken, zochten we naar een alternatief. Dat vonden we via via in de Peugeot 504 familiale. Erg gewild in West-Afrika, zeker in Niger, dat met zijn noordgrens op Algerije aansluit. Na een gedegen voorbereiding vertrokken we in januari 1990 met twee 504's naar Genua, waar we de veerboot namen naar Tunis. Dwars door Tunesië staken we in het zuidwesten de grens met Algerije over. Na veel avonturen en zo'n 2500 km door de woestijn te hebben gereisd, bereikten we bijna een maand later Niger, waar we de auto's in de eerste stad hebben verkocht. Met openbaar vervoer reisden we vervolgens naar de hoofdstad Niamey, vanwaar we terug vlogen naar Parijs en vandaar per trein naar onze toenmalige woonplaats Steenwijk. Het was één van de mooiste reizen van mijn leven. Peter van der Eerden De reis inspireerde me tot het schrijven van een boek met de titel: 'TRANS-SAHARA PER STATIONCAR NAAR NIGER' Ik heb het indertijd in eigen beheer laten drukken en verkocht via artikelen in diverse bladen en tijdens lezingen over de reis, die ik toen regelmatig gaf. De bijgaande foto's geven een goed beeld van de reis en ik heb nog een aantal exemplaren van mijn boek liggen, die ik voor de liefhebbers aanbied voor de prijs van € 10,- inclusief verzendkosten. Mail naar: m.leeuwen13@ziggo.nl © Hendrik Helweg Zoals de Citroën DS afgekort staat voor godin in het Frans (Déesse), is de GS vernoemd naar een goddelijke reuzin; La Géesse. Een reuzin is ze, een kleine zus van de CX maar groot in diversiteit. De comfort van een CX gebundeld in een eenvoudige auto die qua techniek veel overkomt met een eend, echter dan met een zee van ruimte voor vier lange Nederlanders en de bijpassende bagage in de ruime kofferbak.
Zodoende zijn we in de Meivakantie een kleine week met mijn GSA op stap gegaan. Ons doel is Lyon via de Route Nationale. De reis is de bestemming als je door Frankrijk zoeft in deze zweefmachine. Het gezweef begint pas echt in België, de gaten in de weg en alle hobbels in de Waalse snelwegen maken het een feest om met een Citroën met hydropneumatiek te toeren. Nu zijn we echt op reis, onze eerste stop zoeken we in de Ardennen. We nemen een afslag en gaan als eerste een lekkere friet halen in een frietkot; wat kunnen ze in Nederland onsmakelijke patat bakken zeg! Ik was bijna vergeten hoe goed de Vlaamse friet bij een willekeurig tentje kan zijn. Enfin, geen wijnplezier vanavond maar Belgisch bier. We gaan op zoek naar de kleinste weggetjes die ons de heuvels inleiden. Langs een enkele wandelaar die ons vrolijk groet, door riviertjes heen met de rijstand omhoog zodat we de voeten droog houden. Een helling is zo steil dat het kleine motortje het niet trekt. Mijn vrienden moeten even uitstappen zodat ik de reuzeklim kan maken. Uiteindelijk belanden we op een plek, ver van huizen en asfaltwegen. De toon van onze reis is gezet, geen campings maar alleen maar natuur, in Lyon zulen we toch al genoeg mensen gaan zien dus nu met volle teugen van de natuur genieten. In de vroege morgen begint het te regenen en word ik wakker in een plas water; we slapen onder een groot zeil in plaats van in een benauwde tent. Helaas is het zeil niet groot genoeg en loopt mijn bed vol water. De stoelen van de GSA slapen prima kan ik je zeggen. Slaperig zwaai ik naar een stel wandelaars die langs komen lopen en verbaasd kijken hoe ik ontwaak op de bijrijdersstoel. Ik heb beter geslapen maar ik heb niks te klagen! Onze reis gaat voort richting Frankrijk. Bij het oversteken van de Franse grens merk je weer dat je in een oude Franse auto zit: getoeter duimen omhoog en mensen die je op de foto zetten. Voorbij Nancy kan het feest echt beginnen als de snelweg overgaat in de Route Nationale. Zonder enige pech of oponthoud brengt de auto ons over de N57. Je merkt dat deze auto gemaakt is voor deze wegen, geruisloos zoef je met een gangetje van 100 langs de oude Franse vakantieroute die onze ouders en grootouders ieder jaar aflegden onderweg naar Lyon, Zwitserland of Italië. Iets voorbij Epinal vinden we het mooi geweest voor het reizen. We zijn laat vertrokken uit de Ardennen, dus heel ver zijn we niet gekomen, maar er is geen haast! Na wat boodschappen gedaan te hebben zoeken we weer de natuur op. Op de telefoon zoekt één van mijn vrienden naar gebieden met kleine kronkelwegen en het liefst een weg die stopt in een groen gebied op de kaart. Al snel vinden we wat en slaan we een kleine weg in die slingerend de bergen in gaat. Loeiend in zijn tweede versnelling klimmen we. Dorpelingen draaien zich met een tevreden blik om van hun werk bij het horen van het motorgebrul van een klimmende GSA. Haarspeld na haarspeld en daar is dan een onverharde weg. Dit zijn de wegen waar we naar zoeken als we de nacht willen doorbrengen onder de sterrenhemel. Na een kwartier over rotsen kuilen en ondergelopen stukken weg te hebben gereden, komen we bij de top van de berg aan. Hier op 715 meter hoogte zien we een klein fonteintje met een eeuwenoud altaartje met een Mariabeeldje, omgeven door een sprookjesbos. Een oerbos zoals heel Europa vroeger eruit gezien moet hebben. Alles is bedekt met een laag mos, zelfs de keien op de grond zijn gehuld in mos. Deze prachtige plek in combinatie met stromend drinkwater komt als een geschenk uit de hemel. Ik loop het bos in om hout te zoeken en het voelt zo bijzonder; dit is een plek waar al eeuwen lang mensen langs zijn gekomen en op deze plek de nacht hebben doorgebracht en precies hetzelfde hebben ervaren als wat wij nu voelen. Helemaal alleen in dit bos op weg naar een nieuwe bestemming. We maken snel een vuur voor het duister en de kou het overnemen. Koken doen we ook op het vuur. Het enige wat we mee hebben is een grillrooster en een koekenpan, meer heb je niet nodig voor een simpel maar heerlijk Frans maal. Entrecote, courgettes, kaas, wijn en een beetje Ricard maken een feestmaal op deze betoverende plek. De nacht is koud en helder en mijn slaapzak is voor de zomer. Soms kom je pas achter dingen op misschien net het verkeerde moment. Ach ja, dan maar in de auto slapen. Om 6 uur word ik even wakker en wat ik zie lijkt bedrog. De hele vallei is volgelopen met mist, het lijkt of er een enorm meer zich heeft gevuld in de afgelopen nacht. IJs zit op de ruiten van de auto en onze flessen water zijn bevroren, zelfs de Ricard heeft vlokken ijs, zo koud was het dus deze nacht. Het is stil, doodstil, het enige wat je hoort is het stromen van het fonteintje verderop. Ik steek mijn hoofd in de bak van de fontein. Wakker. Het vuur smeult nog na en ik stook het op voor het ontbijt. Eén voor één laat ik de luchtbedden van de jongens leeglopen zodat ik zeker ben dat ze over vijf minuten hun bed uit zijn. We hebben nog een lange reis voor de boeg naar Lyon. Onderweg nemen we nog een duik in een kolkende rivier. IJskoud water dat waarschijnlijk gesmolten sneeuw is uit de Alpen. We hebben nu welgeteld 550 kilometer gereden op een tankje van 30 liter, vier man en bepakking en dan 1 op 18. Wacht even: oude auto's zijn vervuilend en onzinnig? De hele reis is perfect verlopen, geen spatje olie hoeven bijvullen of een boutje hoeven los te maken. Wat een reusachtig betrouwbare, ruime en zuinige wagen! Chapeau! Al met al was het een geweldige warming up voor de reis die ik juli ga maken. Met mijn Peugeot 404 naar Portugal en misschien zelfs door naar Marokko. Hendrik Helweg © Mario Looijer Op de 'langste file-dag' met flink wat regen gingen mijn gedachten ineens naar de Route Nationale 7 die ik vorig jaar heb gereden (zie de reportage). Waarom eigenlijk? Het leek me leuk om daar eens over te schrijven met de zomervakantie in het vooruitzicht.
Zoals elk jaar gaat geheel West-Europa op ongeveer hetzelfde moment op vakantie. Nu wat verder dan vroeger. Vroeger toen men voornamelijk dicht bij huis bleef en er geen snelwegen waren in Frankrijk. Men vond halverwege de vorige eeuw dat snelwegen niet nodig waren in Frankrijk. Nou, dat hebben ze geweten. Ik denk dat menig Fransoos bezweken is in de file van de hitte en dat aardig wat kindergebitjes verloren gegaan zijn in de strijd tegen het snoepgoed. En dan heb ik het nog niet eens over de ruzies over de te nemen (verkeerde) route. Geloof mij maar, er zijn ook mannen die niets van kaarten snappen. Toen ik vorig jaar de RN7 bereed, heb ik al die ellende niet meegemaakt, voornamelijk omdat ik in september ging. Ik ben in stijl gegaan met mijn DSpécial uit 1972. Natuurlijk zijn de Routes Nationales een feest met een DS maar als het mooi weer is en je kijkt naar je omgeving, dan wil je echt niet meer over de snelweg! Je ziet zoveel mooie dingen langs de route: reclame op gevels, oude benzinepompen, monumenten en kunst. Soms moet je goed kijken om het te zien en soms ben je er onderdeel van. Zeker als je met een oude Franse auto door een authentiek dorpje zweeft. Natuurlijk kun je de Routes Nationales ook met een moderne auto rijden want niet iedereen is immers in het bezit van een klassieker. Ik denk dat iedereen ervan geniet en het is zo ongelooflijk ontstressend! Bovendien zijn er zoveel mooie Routes Nationales dat je overal heen kunt en Frankrijk kunt ontdekken zoals je niet vaak hebt gezien. Wil je naar de Cote d'Azur? Dan neem je de betoverende N7 zoals ik heb gedaan, maar wil je richting Biarritz, dan kan dat ook over de N10. Deze wegen zullen ook uitstekend geschikt zijn om het voetbalverkeer dat over de Péage gaat te ontlopen. Je zult daar immers weinig oranje vlaggetjes zien, tenzij je over de N7 naar Orange gaat natuurlijk! Bon voyage! Mario Looijer © Marcel Boyer Marcel Boyer's vakantiehuis in de Charente is inmiddels een vertrouwde uitvalsbasis voor klassieker-spots. Dit voorjaar leverde dit weer een aantal mooie plaatjes op.
De Route Nationale 7, Route des vacances of Route Bleue bijna 1.000 km van Parijs naar Menton Wat de Route 66 voor Amerika is, is de Route Nationale 7 voor Frankrijk. Mijn interesse voor deze route werd gewekt door het boek 'Langzaam door Frankrijk' van Peter Jacobs en Erwin de Decker, dat ik een tijdje geleden heb aangeschaft. We zijn afgelopen maand in de gelegenheid geweest om een stuk van deze route te rijden, namelijk van Moulins tot net voor Lyon, in totaal circa 180 kilometer. Gelukkig is er nog heel wat historie bewaard gebleven: de reclameschilderingen op de muren en gevels voor drank, chocolade, garages, corsetten, herbergen, hotels, relais, historische markers, oude Michelin wegwijzers etcetera. Hieronder volgt een chronologische opsomming van de plaatsjes langs de Route en hun bezienswaardigheden Moulins Een stad aan de Allier met een mooie kathedraal, een leuk centrum met historisch district achter de klokketoren en Le Grand Café waar Coco Chanel ooit haar zangkunsten uitgeprobeerd heeft. Bessay-sur-Allier Bar de la Route Bleue (een mooi roze gebouw), een oude Michelin wegwijzer, een leuk pleintje en aan het begin van het dorp een paar oude muurschilderingen Saint-Loup In Saint-Loup vinen we Le Relais de la Route Bleue met een blauw bordje 'Paris-Côte d’Azur', een muurschildering van het Gibaud corset (de firma bestaat nog steeds) en oude reclameschilderingen aan het begin van het dorp Varennes-sur-Allier Een oud bordje 'N7 Moulins-Nevers' aan de wand van een huis. Saint-Gérand-le-Puy Voor het dorp een gevelreclame van de Cordial Médoc. In het dorp op het plein het (opgeknapte) Hôtel de la Paix met een wegwijzer van lavasteen aan de muur. Lapalisse In dit plaatsje wordt de N7 in ere gehouden: historische markers aan het begin van het dorp en in het dorp zelf, het Chateau Lapalisse dat bezocht kan worden, een brocante, een muurschildering voor ham, op de Place Général Leclerc (donderdags markt) een blauwe mozaïekslinger met metalen noppen die belangrijke plaatsen langs de Route Bleue symboliseren, bijvoorbeeld Montélimar, Cannes, Nice, Menton. Schuin tegenover ligt de Bar du Marché waar je heerlijk kunt eten. Bij het toeristenbureau hebben ze veel interessante brochures en aandenkens aan de N7 en aan de beroemde 'Embouteillage' die eens in de twee jaar plaatsvindt. (Dit jaar in het weekend van 7-8-9 oktober). De opstoppingen op de RN worden dan nagespeeld met oude auto's etcetera. Zie embouteillagen7lapalisse.blogspot.fr. Bovendien kun je in Lapalisse op twee plaatsen een lokale lekkernij kopen: de Vérités of de Lapalissades. St. Prix Een oude steengroeve en de Bar L'Étape Bleue. La Pacaudière Le Petit Louvre: vroeger een gîte d’étape/postrelais waar reizigers van stand logeerden; de namen van enkelen staan in de trappen voor het gebouw gebeiteld. Niet te vergeten: de N7 was vroeger tevens de Route Royale. Het Petit Louvre heeft een prachtig dak, een hoektorentje maar vooral de Bar/Tabac is de moeite waard. Zelden zo'n gezellige sfeer om 10 uur 's ochtends meegemaakt. Op zaterdag is voor de deur een klein marktje. Verder in het dorp mooie gevels en ornamenten aan de huizen en een prachtige tromp d’oeuil schildering. Na het dorp nog twee oude gevelschilderingen van Mutzig bier en chocolat/patisserie. Daarna komt men langzaam aan in Roanne. Deze stad hebben we links laten liggen omdat we net buiten Roanne bij Lac Villerest moesten zijn. We vervolgen onze weg richting Lyon en komen langs de volgende plaatsjes: Saint-Symphorien-de-Lay Aan het begin van het dorp een bord ter ere van het record uit 1985 van de grootste omelette (42.470 eieren) In een zijstraat van de hoofdweg La Tête Noire, een officiële post en herberg uit de 15e en 16e eeuw die tot 1968 continu hotel geweest is. Tegenwoordig is de toeristische dienst er gevestigd. Er moeten nog hele mooie fresco's aanwezig zijn. De Col du Pin Bouchain, 760 m hoog en het hoogste punt van de RN7, stelt nu niet meer zoveel voor maar vroeger was dit wel even anders. Tarare Hier een fabriek waar vroeger meer dan 500 meisjes pluche en velours maakten onder het toeziend oog van de nonnen. Verder enkele muurschilderingen. Charbonnières-les-Bains Een juweeltje is het Art Deco gebouw van de Garage du Méridien met een gestileerde limousine in het glasraam op de Rue de Paris nr. 73 zoals de RN 7 hier heet. Nog circa 5,5 kilometer op de N7 en je bent bijna bij een van de vele tunnels van de stad Lyon. Voor ons hield het N7 avontuur hier op maar ik weet zeker dat er in de toekomst nog meer stukken zullen volgen.
Gabi Bertram |
En RouteVerken Frankrijk via de aloude Routes Nationales en andere binnen- en buitenwegen. Parels uit vervlogen tijden, verhalen, geschiedenis en af en toe een uitstapje met een Franse klassieker naar 'het buitenland'. Index
All
Archives
March 2020
|
|
© www.routenationale.com 2010-2017
|