|
© Marc Noordink Met zijn strategische ligging aan de monding van de Seine was Honfleur ooit een belangrijke haven. Dat is echter lang geleden, maar met zijn letterlijk en figuurlijk schilderachtige 'Vieux-Bassin”' (oude binnenhaven) is het momenteel een enorme toeristenmagneet. Toeristen die in het begin van de twintigste eeuw zijn voorafgegaan door impressionistische schilders die nooit meer zijn weggegaan. Door omstandigheden kom ik vanaf mijn jeugd met grote regelmaat in het fraaie Honfleur en daarom ken ik het gelukkig nog van voor de grote toeristeninvasie, van voor de grote terrassen en van voor de grote betaalde parkeerterreinen. Honfleur goed beschrijven zou wel een paar pagina’s kosten, maar dit is geen toeristische site. Op onze foto’s en dia’s van vroeger is echter veel op het gebied van auto’s te zien: de wereld was nog eenvoudig en inwoners van Honfleur reden net als andere Fransen gewoon (vrijwel) alleen in Franse auto’s! In deze serie materiaal uit de zeventiger jaren, maar er volgt later nog meer. Excuses voor de enkele Ford met NL platen, trouwens… Marc Noordink Hieronder een paar uitsnedes van de foto's voor wat meer detail.
1 Comment
© Arnold Waardenburg Toen in 1972 de Peugeot 104 werd geïntroduceerd als nieuw model in de Peugeot-familie, was mijn vader direct geïnteresseerd. Was daar eerst nog de reden dat een auto met een kofferbak toch wel erg handig was voor een gezin met kinderen, dit keer was klein en zuinig de reden om een nieuwe wagen aan te schaffen (zo is er altijd wel een excuus om wat nieuws te kopen: kleine draaicircel, zuinig, grote laadruime, trekt de caravan prima, leuke kleur, schuifdak of die handige sigarettenaansteker).
Dus de 204 werd ingeruild voor een fabrieksnieuwe glimmende 104 in de kleur, eh, tja, mosterdgeel, eistruifgroen of iets van die strekking. Apetrots was hij ermee. Wat ik jammer vond, was dat de stuurversnelling was ingeruild voor een pook uit de vloer. Wel gingen we er fijn mee op vakantie en op de terugweg werd steevast gestopt bij het Monument op de Afsluitdijk (ik weet niet meer of dat was om hem te laten afkoelen, maar dat geef ik het voordeel van de twijfel). Wat ook jammer was, was dat je beter niet de eerste serie kunt kopen. Het ding was zo lek als een mandje als de regen met bakken uit de lucht kwam. Iets met een rubber bij het voorraam. Dit frustreerde mijn vader dan ook enorm en na niet zo heel lang (waarschijnlijk na berichten over de modificatie van het rubber) werd de groen/gele ingeruild voor een correct jaren '70 oranje exemplaar. Op een van de bijgevoegde foto's is hij te zien naast de Simca 1100 (serie 1) van de oom van mijn moeder. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan, dus mijn vader had bedacht dat zo'n 104 een prachtige auto is/was, maar dat zo'n 204 die hij 'vroeger' had, iets meer ruimte bood. Tijd om over te stappen op de 97-GH-67 die nu voor de caravan werd gespannen. Kortom, pa heeft twee 104's gehad (niet versleten). Ik heb er niet zoveel herinneringen aan. Waarschijnlijk omdat het 'gewone' auto's waren waarmee je van A naar B reed. Meer indrukken kwamen daarna. Er brak een revolutie uit in huize Waardenburg. Er volgde een breuk met Peugeot (iets met onenigheid over de inruilprijs geloof ik) en er werd samen met de buurman een Citroën GS aangeschaft. De 10-TM-47, maar daarover in het volgende verhaal meer...to be continued. Arnold Waardenburg |
AlbumFranse voitures uit het familie-album. Auto's die u ooit zelf bezat, die een bijzondere rol speelden in uw familiegeschiedenis of die anderszins indruk hebben gemaakt. 
Index
All
Archives
June 2020
|
|
|
© www.routenationale.com 2010-2017
|