Simca 1100 TI

© Marc Noordink

De Simca 1100: inmiddels een bijna vergeten auto, maar ooit, vooral in de zeventiger jaren van de vorige eeuw, stonden de straten er vol mee. In Frankrijk natuurlijk, maar ook hier. Het was een ronduit briljant ontwerp dat zijn tijd bij de introductie vooruit was, maar de 1100 had het geluk dat die tijd dan toch nog tijdens zijn actieve loopbaan kwam. Een echte hatchback toen er behalve de Renault 16 nog geen hatchback op de markt te vinden was. En voorwielaandrijving en motor en bak dwars voorin, een redelijk unicum in 1967, maar nu al vele jaren de industrienorm. Inderdaad, de 1100 dateert van 1967 en het succes begon rustig aan. Het publiek moest kennelijk toch nog even wennen; met wat aanpassingen (grotere achterklep en achterruit), de groei van het aantal varianten en een geslaagde facelift werd de 1100 in de loop der jaren een regelrechte bestseller. Het briljante ontwerp werd helaas niet helemaal ondersteund door de kwaliteit van de productie. Die was niet zo erg goed, met als meest opvallende symptomen erg luidruchtige motoren (snel slijtende kleppenwinkel, met als enige remedie iedere 5000 kilometer kleppen stellen), zwakke synchronisatie in de versnellingsbak (al na enkele tienduizenden kilometers moesten de één en twee het vrijwel zonder synchronisatie doen) en een zeer actief roestspook. Het is de 1100 inmiddels vergeven, nu bijna alle exemplaren weer tot stof vergaan zijn. Is het een klassieker? De 1100 voldoet eigenlijk niet helemaal aan de voorwaarden, met zijn burgermansbestemming en groot aantal geproduceerde exemplaren. Maar juist omdat ze er niet meer zijn en de generatie die ze heeft meegemaakt uitdunt, groeit de mythe wel. En ik help daar graag aan mee!

In de brede reeks van uitvoeringen en modellen was er eind 1973 ineens een echte klapper: een GTI en hot-hatch avant-la-lettre, de 1100TI. Voor die tijd echt iets bijzonders, met grotere 1294cc motor, gevoed door (zeer exotisch) twee dubbele Weber carburateurs, met aangepast onderstel, met mooie standaard lichtmetalen wielen, met allemaal extra metertjes in het dashboard, met decente spoilers voor en achter en vooral: het geweldige vooraanzicht met maar liefst acht lichtornamenten, waaronder breed- en verstralers! Een fabrieksfoto van een donkergroene 1100TI hing daarom een paar jaar aan de muur van mijn jongenskamer. Toen ik in 1979, na het vrijkomen van de Zilvervlootrekening, een vervanger van mijn eerste autootje zocht, werd het een gedroomde rode 1100TI uit 1975. Ik had nog niet helemaal door dat de betaalbaarheid van gebruikte 1100’s iets te maken had met (gebrek aan) productiekwaliteit. Er stonden behoorlijk veel kilometers op de teller (98.000). Maar, de onderhoudshistorie was compleet en de auto was netjes. Het olieverbruik bleek hoog te zijn, maar vooral die versnellingsbak vroeg aandacht. Dat was geen klikken van de ene naar de andere tandwielcombinatie! Het is nu 35 jaar geleden, maar nog steeds voel ik dat mechanische schuiven/schuren van de lange pook om voorzichtig een versnelling in te leggen. Terugschakelen naar één ging helemaal niet meer met rollende auto en naar twee ging dat slechts met veel beleid en tussengas. Maar toch, ik bleef er trots op en heb er zeker ook lekker mee gereden. De besturing was loodzwaar, maar zorgde er tevens voor dat de auto als op rails rechtuit liep. En de motor met zijn twee dubbele carburateurs startte zonder choke, liep dan een beetje protesterend maar trok eenmaal opgewarmd fantastisch.

Foto’s nu: met vrienden, in het bezit van een 1100 Spécial uit 1974 (ze waren populair, die 1100’s) gingen wij in augustus 1979 naar het Zuiden van Frankrijk, Argelès-Plage om precies te zijn. Voor het rijplezier volledig binnendoor over kleine weggetjes. Als je je bij het zien van de foto’s afvraagt hoe we er nu uitzien als we vijfendertig jaar geleden al zo lelijk waren … geen commentaar! Maar de liefde voor de 1100, die is er nog altijd, zo’n dikke TI zou ik zo weer willen hebben!

Marc Noordink