 In 1982 togen mijn vrouw en zoontje naar ons huis in de Charente om daar de herfstvakantie door te brengen. Een gedenkwaardige reis, want mijn zoontje had de waterpokken en krabde zich de hele weg suf en onze Volvo Amazon stond ter reparatie in de garage. Gelukkig sprong mijn toenmalige zwager bij en leende ons zijn DS uit. Wat een belevenis om in zo’n zoefauto te mogen rijden! Het omhoog komen van de carrosserie ontlokte vreugdekreetjes aan mijn toen even niet krabbende zoon, die het zo leuk vond, dat hij bleef vragen om "nog een keer, pappa". De tocht naar ons huis leek wel een bijna 1000 km lange 'magic carpet ride', zo zonder hobbels en bobbels. Voor het gebruik van de DS hoefde mijn zwager niets te hebben; als dank heb ik bij de Citroën-dealer in Montbron de kapotgereden behuizing van de achterlichten van zijn witte wonderauto laten vervangen.
 
0 Comments
Het was 1970 en ik had samen met een vriend mijn eerste auto bij de Citroëngarage op het Stadionplein in Amsterdam gekocht: een witte Eend! We waren zo trots als een pauw, ook al omdat we onze aanwinst contant konden betalen uit onze onderwijzerssalarissen. Hij kostte slechts 4200 gulden, evenveel als de super8-filmcamera van het merk Beaulieu die we later ook samen kochten.  Ons eerste reisdoel was Noorwegen, waar we bivakkeerden in verschillende hutten. Onze vriendinnen mochten natuurlijk ook mee, maar daar was de bagageruimte van onze Eend niet op berekend, dus schroefden we een tweedehands bagagerek op het dak, waar de koffers op terechtkwamen. Met de nu opgeheven Tor Line maakten we de oversteek van Amsterdam naar Göteborg in Zweden. Het was nog een heel gedoe om de zwaarbeladen Eend op de ferry te krijgen, want het bestijgen van het tweede dek was voor ons autootje een te lastige opgave. Met veel hulp van het ferrypersoneel stond onze trots dan uiteindelijk waar hij wezen moest.    In Noorwegen aangekomen trok onze Eend overal veel bekijks: zo’n auto had men daar tussen al die Volvo’s en Saabs nog niet veel gezien. Kwam je op de weg een andere Eend tegen - meestal Nederlanders - dan werd er vrolijk met de lichten geknipperd: je vormde een familie al had je elkaar nog nooit gezien. Ook mijn nieuwe opgedane Noorse vrienden en vriendinnen schaarden zich bij onze familie, want ze wilden graag gezien worden in zo’n 'tøf' autootje!     Een paar zomers later – ons reisdoel was nog steeds Noorwegen- kwamen mijn vriend en ik het volgende overeen: hij kreeg de filmcamera en ik hield de Eend. Ze waren immers evenveel waard! (zie ook Aventure Méhari).   Het reisgezelschap veranderde in de loop der jaren van samenstelling en grootte: op een gegeven moment toerde ik in mijn een(d)tje door het Noorse land en toen had ik aan een tentje als onderkomen genoeg. De liefde voor mijn Eend bleef!!
   Onweer dreigde dus het hooi moest snel naar binnen en hulp kon gebruikt worden. We hebben het hier over Limeuil in de Dordogne om precies te zijn, ergens tweede helft jaren '60. Mijn vader zit achter het stuur, ik zit samen met m'n zus naast hem.  Een andere aardige foto is ouder, 1965. Ikzelf als klein mannetje met achter me aan trekkend zo'n heerlijke franse Unic. Plaats: Sarlat in de Dordogne. Het kan niet anders dan dat ie in Frankrijk voor me gekocht is en ik ga er maar vanuit dat mijn vader deze gekozen heeft omdat de cabine goed lijkend was. Slecht lijkende speelgoedauto's kwamen er niet in. Ik heb 'm nog heel lang gehad maar helaas is er op een gegeven moment veel opgeruimd en ook de Unic is verdwenen. Het was een vrij zachte, emmerplastic-achtige gele cabine op een rood houten chassis (plank) met rode houten bak en wielen. Reed voor geen meter en erg veel is er daarom niet mee gespeeld.
|
AlbumFranse voitures uit het familie-album. Auto's die u ooit zelf bezat, die een bijzondere rol speelden in uw familiegeschiedenis of die anderszins indruk hebben gemaakt. 
Index
All
Archives
June 2020
|
|
|
© www.routenationale.com 2010-2017
|