|
We schrijven 1979, met 14 jaren is uw schrijver aanbeland in de leeftijd waarin hij denkt een pittig woordje mee te kunnen spreken. Mijn vader zocht zich een vervanger voor zijn Opel Rekord diesel uit 1977. Na een overschot aan Opels en een aangenaam verlopen uitstapje naar Renault was de tijd aangebroken om de horizon te verbreden en te snuiven aan andere exoten.  Na diepgravend onderzoek, waarin mijn vader 'geholpen' werd door mij had de keuze zich beperkt tot een tweetal automobielen te weten de Peugeot 504 en de Fiat 132-2000. In mijn optiek was het niet zinvol om veel woorden vuil te maken aan de Peugeot. De Fiat was immers veel zeldzamer, had een heerlijke snerp in de uitlaat, was voorzien van velours bekleding en had als doorslaggevend item een stel elektrisch bedienbare ramen. Mijn vader had nog zo zijn bedenkingen. De betrouwbaarheid van de Fiat was nog maar niet 1 2 3 bewezen terwijl de Peugeot het in sommige gebieden toch maar mooi als Taxi had geschopt. En vergeet ook die weelderige zit in de Franse fauteuils niet. Ergo, de Peugeot moest aan een testrit onderworpen worden. De Fiat was inmiddels al uitgebreid aan bod geweest en wist de toets der kritiek ruimschoots te doorstaan.  Nadat mijn vader zich een hele dag prima had vermaakt met een 504 GL was het tijd om de auto in te leveren bij het dealerpaleis alwaar de onderhandelingen zich zouden voortzetten. De 14 jaar oude blaag mocht mee om te zien hoe er onderhandeld moest worden. En waarlijk de Peugeot agent wist zich vaardig een weg naar het hart van mijn vader te praten. Ik zag met lede ogen aan hoe de Fiat steeds verder de straat uit reed. Het kon toch niet waar zijn, moesten mijn broers en ik het luxe gevoel van velours op onze blote benen missen? Gelukkig bood de gewiekste verkoper mij een kans om het tij te keren.De onverlaat had mijn vader namelijk laten rijden in een Peugeot 504 GL deux litres met de onafhankelijk geveerde achteras maar offreerde een 504L met 1800 motor en het onderstel van de aloude 404. Fijntjes wees ik mijn vader op het feit dat het zetten van een handtekening betekende dat hij zich qua techniek minstens een decennium terug in de tijd bewoog en dat de verkoper ten onrechte het veercomfort en het pittige karakter van de testwagen als pluspunten aan het opsommen was. Om nog maar te zwijgen van het karige instrumentenpaneel van de 504L.  Ik zie nog de wanhopige blik in de ogen van de verkoper die moest bekennen dat hij door een aankomend puber op rechts was ingehaald.
Au revoir Peugeot, Benvenuto Fiat 132 (die overigens ook gewoon een starre achteras had, maar wel velours………). Herman Spannenberg
3 Comments
Een foto uit de Facebookgroep Oud Hattem met daarop het interieur van de Shell Shop van Renault garage Bloemendal bracht mij weer terug naar 1975. Het jaar waarin de kleine Herman officieel een tiener is geworden, maar ook het jaar waarin mijn vader zich een nieuwe Renault 16 TL aanschafte.  Tot dusver had mijn automobiele leven zich voornamelijk afgespeeld rond Matchbox en Majorette modelauto’s met sporadisch een Corgi Junior, een Schüco 1/66 of een exotische Lonestar om het tapijt van de ouderlijke stulp op te vrolijken.Heel soms mocht het jonge hart zich verheugen in een modelauto in de, voor mij, afwijkende schaal 1/43. De eerste keer was het een Chevrolet Corvair van Corgi die ik van mijn lieve oma van der Linde op mijn verjaardag kreeg. Met name het witte jalouzietje bij het achterraam intrigeerde mij enorm. De tweede afwijker was wederom een Corgi, maar nu een VW Kever saloon die door de naburige Bertus en Heintje liefdevol voor de buurjongen werd meegenomen als souvenir uit het verre Cochem. Zowel de Corvair als de Kever mochten niet meedoen in de parade op het tapijt. Ze waren simpelweg te groot tussen de Majorettes. De twee Corgi’s deelden een veilige plaats in de kast en werden sporadisch toegelaten op de salontafel. In beide gevallen angstvallig buiten het bereik van de sloopgrage vingers van mijn oudste broer en bezoekende neven. Het zal u niet verbazen dat deze modellen zich nog altoos in perfecte staat bevinden.  Maar terug naar de Shell shop. In 1975 werd de nieuwe R16 van mijn vader regelmatig afgetankt met LPG. Uiteraard nog d.m.v. een binnenvulling met bijbehorende onaangename geur als het vulpistool werd losgekoppeld. (De geur is het best te vergelijken met de geur die daags na consumptie van een pan snert het huis met vreugde vult.) Dat LPG ritueel kon dus het beste worden afgewacht in de veilige omgeving van de Shell shop. De molen met de nieuwste Majorette modellen was altijd een vreugde voor het hunkerende autohart.  Op een goede dag in 1975 had de pompbediende besloten dat de Renault boutique moest integreren in de Shell shop. En daar stond hij dan te glimmen tussen de plastic Shell tankwagens en de molen met de Majorette modellen. Een Norev Renault 16 TX in vlammend rood metalliek. Jet Car Metal stond er op het kleurige doosje. Dus niet zo’n kunststof banaan met spontaan openvallende portieren en gapend kierende kleppen. De vonk sloeg over hoewel ik vooraf wist dat de R16 hetzelfde lot beschoren was als de Corvair en de Kever. Een bestaan op de achtergrond en zaterdagavond in de spotlight tussen een glaasje 3-Es met prik en een bakje Nibbit’s op de salontafel.  De spaarpot ging ondersteboven en de Renault werd aangeschaft. De euforie was groot toen bleek dat het modelletje beschikte over een heuse beweegbare hoedenplank. Norev was m.i. vergeten om er een achterruit in te doen maar daarin bood de cellofaanverpakking van een doos bonbons een afdoende oplossing.  Een matzwart randje boven de achterlichten maakte het model nog realistischer. De rode kleur werd regelmatig opgehaald door een laagje autowax en om de auto soepel over de tafel te laten zwieren werden beide assen periodiek gesmeerd middels een shotje naaimachineolie.Ik heb er de R16 nog maar even voor uit de kast gepakt en genoten van de herinneringen. Fijn hoor zo’n oude foto van de Shell shop die ineens opduikt tussen de Facebookberichten.
Herman Spannenberg © Herman Spannenberg Mijn eerste nieuwe auto was een Renault 11 TD in de Cheverny uitvoering. Menigeen denkt bij TD aan Turbo Diesel maar dan moet ik u teleurstellen.
De T staat voor het uitrustingsniveau = Tergend kaal en de D is om aan te geven dat het hier om een 1700 cc zelfontbrander gaat. Een heerlijke automobiel, zeer comfortabel en zeer zuinig en met de CAV brandstofpomp ook nog uiterst vermakelijk. Je wist namelijk nooit hoe hoog de topsnelheid van de auto was. soms ging de naald niet verder dan 140 km/h en dan weer ging de wagen gezwind naar de 160 km/h. Ik heb mij er nooit aan gestoord. De 11 was comfortabel en betrouwbaar en zo kaal dat er niets aan de wagen kapot kon gaan, immers, wat er niet op zit... Het kan natuurlijk zijn dat ik er met een roze bril naar kijk maar het was wel mijn eerste echt nieuwe auto en als jonge vent van 23 jaar was ik zo trots als een aap. De Escort die ik vervolgens zakelijk voor de kiezen kreeg was een stuk minder flamboyant. Herman Spannenberg © Herman Spannenberg Hierbij de foto's van mijn vaders oude R16, die wij na een overschot aan Opels nieuw uitgeleverd kregen. De auto was beige en reed op LPG, waarbij in die tijd sprake was van een binnenvulling. Dus na iedere tankbeurt kwam er een smerige gaslucht het interieur binnen drijven. Wat mij altijd bij is gebleven, is de gangwissel die door middel van een stuurpook werd bediend. Als jochie keek ik met verbijstering naar de soepelheid waarmee mijn vader deze ingewikkelde constructie iedere keer weer tot een goed einde bracht. Later kocht ik zelf een Fiat 1500 confort. En sinds die tijd weet ik dat een versnellingspook tussen de beide voorstoelen niets te maken heeft met evolutie. Een versnellingshendel hoort gewoon aan de stuurkolom.
Mijn vader moet een vooruitziende blik hebben gehad, want de kolenloods achter het huis (met ruimte voor minstens 10 klassieke auto's) is inmiddels afgebroken... Herman Spannenberg  © Herman Spannenberg De Renault 20 was verplichte kost toen een goede vriend van mij met een Renault 30 thuis kwam. Wat een comfort had die 30, en wat een snelheid. Maar bovenal wat een dorst... Dat moest anders kunnen dacht ik en zodoende heb ik de knoop snel doorgehakt toen ik,van een kennis die niet meer mocht rijden van de plaatselijke hermandad, een deux litres op LPG kon kopen. Dat de wegenbelasting voor LPG op het dubbele kwam van een benzineversie telde niet voor mijn exemplaar. De LPG tank was een onofficieel accessoire, niet bekend bij de mensen in Veendam. Uiteindelijk heb ik niet heel lang plezier gehad van mijn comfortabele 20. De stuurbekrachtiging had de eigenschap om bij uiterste stuuruitslag gemeen naar de andere kant uit te halen, hetgeen een verrassend effect op de uitgestippelde koers sorteerde. Een vage kennis met minder angst wilde de grote Fransoos maar wat graag overnemen. Want elektrische raambediening en elektromagnetische deurvergrendeling is een stuk cooler dan een goed functionerende besturing. Voeg daarbij de niet ambtelijk bekende gaspot en de koop was snel gesloten.
Herman Spannenberg  © Herman Spannenberg Deze Renault 12 heb ik gekocht toen ik als 19-jarige jongen bij een tankstation werkte. De klant die al een tijdje met deze auto rondreed, wilde er wel vanaf en ik was verbijsterd over de perfecte staat waarin de R12 TL zich bevond.
De auto was al zo'n 14 jaar oud toen ik hem kocht en was absoluut roestvrij en in zijn eerste lak. Qua rijgedrag deed de Renault mij echter niet zoveel gezien de geweldige hoeveelheid onderstuur die de auto ten toon spreidde. De TS wielen heb ik weer weten te bietsen van een vrouwelijke klant die met een rode 12 TS op gladiaal banden de weg onveilig aan het maken was. Uiteindelijk ben ik toch weer gezwicht voor het Italiaanse rijgedrag toen mijn overbuurjongen absoluut mijn roestvrije R12 wilde aanschaffen. Een week later belandde de groene 12 jammerlijk total loss op de sloop. De buurjongen had waarschijnlijk ook wat moeite met het onderstuur... Herman Spannenberg |
AlbumFranse voitures uit het familie-album. Auto's die u ooit zelf bezat, die een bijzondere rol speelden in uw familiegeschiedenis of die anderszins indruk hebben gemaakt. 
Index
All
Archives
June 2020
|
|
|
© www.routenationale.com 2010-2017
|