|
In deel 1 doet Theo van Os verslag over de restauratie van zijn Citroën DS19 uit 1958 met als doel deze in 1988 als trouwauto in te zetten. In dit tweede deel het vervolg.  Hoe het verder ging De eerste prioriteit lag natuurlijk bij het krijgen van een Nederlands kenteken. Daarvoor moest de auto keuringsklaar worden gemaakt en dat had wat voeten in de aarde. Hoewel de auto nauwelijks roest kende, was de originele lak niet goed meer. Na 2 weken was de lak weer net zo dof als daarvoor. Er was geen beginnen aan. Bovendien had ik een deuk in de linker voorportier opgelopen. Niet echt zichtbaar, maar storend genoeg. Daarom toch het besluit genomen, om de auto te laten overspuiten. In de originele kleur, maar met moderne verf en voorzien van een blanke lak toplaag. De spuiter garandeerde mij dat het effect net zo mooi zou zijn als het origineel. Gedurende de winter van 88-‘’89 heb ik in de spuiterij menig uurtje doorgebracht met schuren van alle plaatwerkonderdelen. Uiteindelijk was de auto in het voorjaar van 1989 helemaal af en het resultaat was verbluffend.     Mijn eerste 'officiële' optreden (op onze trouwdag na dan) was tijdens het ICCCR van 1989 in de toenmalige Flevohof. Er zijn vast wel lezers hier, die zich dat nog kunnen herinneren. Hoogtepunt was het Défilé Historique met een optocht van alle Citroënmodellen, waar ik met mijn Préfecture de DS-serie mocht vertegenwoordigen. Er is hiervan ook nog een filmpje.    Adieu… Kennelijk lag mijn interesse vooral bij het restaureren, want in de periode tot de verkoop in 1991 hebben we eigenlijk heel weinig kunnen genieten van de DS. Geen tijd en andere prioriteit: je kent het wel: huisje-boompje-kindje, en zo moest de DS het veld ruimen voor belangrijkere zaken. Maar niet voordat ik nog uitgebreide video-opnames gemaakt had. Met pijn in het hart heb ik de auto verkocht aan een liefhebber in Nederland.     Weerzien Later heb ik nog tevergeefs gezocht naar de auto. Of die überhaupt nog reed, of bestond. Met de komst van internet werd het makkelijker. En wat denk je? Ja hoor, de auto bleek nog te bestaan en heeft jaren als, ja let wel, als trouwauto dienstgedaan. Na intensief mailcontact met de huidige eigenaar heb ik een afspraak kunnen maken om de auto te bezichtigen. Helaas niet in rijdende staat op dit moment, maar nog wel helemaal in de staat zoals ik haar indertijd had afgestaan. En ook niet te koop, "restauratie zal 'ooit' een keer gaan plaatsvinden", werd mij verzekerd.    Wat een geweldig weerzien na zo’n lange tijd. En het was wederzijds. In de koplamp ontwaarde ik een smiley met een voorzichtige glimlach…. Theo van Os  Foto's en tekst: © Theo van Os
0 Comments
 19-8-1988, dat werd onze trouwdatum! Nu, onlangs 30 jaar geleden en alweer reden voor een feestje. Die datum was in vele opzichten een deadline: ondertrouwen, kaarten, uitnodigingen, trouwlocatie, receptie, een hele hoop geregel, wat iedereen wel zal begrijpen, maar waar ik jullie niet verder mee ga vermoeien! Nee, in één opzicht was die datum een echte deadline, namelijk: de trouwauto. Het moest en zou onze eigen ’58-er DS 19 worden, die ons naar het stadhuis ging brengen. 4 Jaar eerder gevonden in Neufchâteau (Dep. Vosges), op een weilandje achter de plaatselijke Citroën Concessionaire. Niet rijdend, maar wel vrijwel compleet. En met – naar later zou blijken – origineel 36.000 km op de teller! Dat moest mijn restauratieproject worden voor de komende jaren, alleen ik had toen nog niet met een trouwerij rekening gehouden.   Het had misschien zo moeten zijn, want nu had ik een stok (en een a.s. echtgenote) achter de deur om het project tijdig tot een goed einde te brengen.  De aanloop naar de trouwdatum Dus na wat jaren aangeklungeld te hebben, kwam in de loop van 1987 de vaart erin. De motor werd ter revisie naar Van der Laan & Van Leeuwen gebracht, terwijl de auto naar een schuur in het Friese Sexbierum werd overgebracht. Daar werd gedurende vele opeenvolgende weekenden de DS verder ontmanteld, kaal gemaakt, schoongemaakt en weer opgebouwd. Het motorblok kwam gereviseerd (alleen nieuwe zuigers en bussen) terug en kreeg een grondige schoonmaakbeurt.       Gedurende de winterperiode verbleef de DS bij een specialist in Wolvega, waar de motor en aandrijving weer tot leven kwamen. In het voorjaar kwam de auto terug naar de stalling, met nog maar 2 maanden de tijd om de auto helemaal af te krijgen.     De zwarte lak (AC200 voor de kenners onder ons) was nog origineel cellulose en tijd om de DS over te spuiten was er niet. Met hulp van familieleden (die wilden ook graag dat het feestje doorging, mijn a.s. echtgenote niet in de laatste plaats!) werd het een weekend poetsen geblazen. Potten groene Commandant gingen er doorheen, maar 1 week voor onze trouwdatum was de DS 19 helemaal af! Op het kenteken na, maar dat nam ik maar voor lief. Het originele kenteken 2 – PN – 88 bleef er voorlopig nog op, die gok durfde ik nog wel te nemen. Achteraf natuurlijk niet zo slim, maar ja, deadline hè!       Precies 30 jaar oud, kreeg onze DS de grote eer om ons op 19 augustus 1988 naar het stadhuis te Franeker te rijden. Met mijn broer Kees als chauffeur (met pet!) en een Franse auto, hadden we heel wat bekijks en de geruchten dat m’n meissie een Fransman aan de haak had geslagen, waren niet van de lucht! Theo van Os     Foto's en tekst © Theo van Os (wordt vervolgd)
© Theo van Os ik kwam weer een leuke foto tegen uit mijn dienstreisarchief. Een plaatje uit 1977 van Argenton-sur-Creuse, gelegen in de Limousin, tussen Châteauroux en Limoges. Ongeveer dezelfde plek van de oude brug over de Creuse heb ik van internet gehaald. Zoals zoveel plekken in Frankrijk, nauwelijks veranderd en in veel opzichten zelfs mooier.
In 1977 maakte ik voor de ANWB, afdeling reisgidsen en route-informatie, een dienstreis door de Limousin en de Dordogne, voor de herziening van de gelijknamige reisgids van de ANWB. Mijn collega was de schrijfster en ik chauffeur. In een Renault R6 850 cc hebben we in 2 weken tijd ruim 5000 km gereden! Elke dag hadden we 2 beleefdheidsbezoekjes bij een plaatselijke Office du Tourisme en dat betekende 2 keer per dag uitgebreid op z'n Frans déjeuneren, respectievelijk dineren. Want elke directeur van de VVV was zeer vereerd met ons bezoek en interesse in 'hun' dorp of stad. Voor mij betekende het 5 kg aankomen in 2 weken en waren we op een gegeven moment de gastvrije etentjes wel een beetje zat! Theo van Os  © Theo van Os In zijn vakantie-album van 2002 vond Theo van Os een foto van dit schilderachtige plekje in de Drôme. Een oude loods met reclameschildering en daarin geparkeerd een Renault 8. Na enig speurwerk op Google-Earth blijkt er na al die jaren niet zoveel veranderd te zijn. Alleen de R8 is even een blokje om.
© Theo van Os Na een geslaagde vakantie in 1953 op de motor naar de Franse Rivièra, waren mijn oom en tante (de zus van mijn vader) ook enthousiast geraakt. En zoals dat ging, besloten ze het jaar daarop met z'n vieren op vakantie te gaan. Allebei op de motor met complete kampeeruitrusting. M'n ouders op een JAWA en m'n oom en tante op een Sparta. Ook weer via de Route Napoléon naar de Franse Zuidkust.
En appen of internetten was er niet bij, dus stuurde mijn tante onderweg kaarten naar het thuisfront om te laten weten waar ze waren en hoe de reis ging. De eerst kaart was geschreven vanaf de camping in Grenoble, de tweede kaart - net als het jaar ervoor - vanuit Nice. De heenreis ging niet zo vlot als gedacht, het weer zat kennelijk niet zo mee! Een vermakelijk verhaal herinner ik me nog steeds van mijn vader. Mijn oom had nooit eerder in de bergen gereden en moest dat op een gegeven moment bekopen met verbrande remvoeringen: "De helling af stoof hij voor ons uit en zag de hele afdaling z'n remlichtje opgloeien. Beneden aangekomen stonden ze langs de kant van de weg met een grote grijns. "Zo, dat ging lekker", zei m'n oom, "alleen hij (de motor) stinkt wel een beetje..." Theo van Os Grenoble 11 juni '54 Lieve Pa en Moe, Even een kaartje uit Grenoble. We zijn hier gisteravond aangekomen na een lange vermoeiende rit. Lekker gegeten en koffie gedronken. Het is hier een mooi kamp. We hebben met onze tenten vlak naast de ingang gestaan, waar u op deze kaart ook tenten ziet staan. Dit is een foto van het kamp. Het weer heeft ons de laatste 2 dagen in de steek gelaten, zodoende zijn we een paar dagen later in Nice. We gaan nu direct weg, onze laatste rit naar Nice en hopen daar 9 dagen te kunnen blijven. Ik ben al knap rood gebrand en Bert ziet al bruin. Luidjes, vanuit Nice schrijven we weer. Hart. groeten van uw Bep, Bert, Jeantje, Kees. Dag tot ziens hoor. (Er zijn hier al heel hoge bergen) 2 Dagen laten schreef mijn tante een kaartje aan haar ouders in Rotterdam, vanuit het zonnige Nice. Kennelijk werkte de post in die tijd best snel, de brieven uit Nederland lagen al op hun te wachten. En goedkoop was het er ook: Nice, zondag 13-6-'54 Lieve Pa en Moe, Zoals U ziet zitten we nu aan de Rivièra. Zaterdagmiddag om 3 u. waren we op het kamp. Onze tent staat onder een vijgenboom, wat idyllisch he? Ook staan hier citroenbomen met citroenen er aan. Voor ons Hollanders erg fantastisch. De tuin hier staat ook vol met palmbomen. Toen we hier aankwamen kregen we meteen uw brief en Jeantje de brief van haar moeder en van Sonja, + briefje van Hansje zelf geschreven met een tekening erbij. Wat leuk he? We genieten hier echt van het buitenleven. Alleen is het weer hier ook nog verre van mooi, we hebben er zelfs ons oponthoud aan te danken. Maar ondanks alles is de temperatuur hier heerlijk. We zijn al flink verbrand. Bert z'n neus is al één en al vel en de mijn lijkt wel een aardbei. We zijn vanmorgen in Nice naar de markt geweest. Hadden 25 overrijpe bananen voor 50 ct., een pond peentjes voor 15 ct. een pond kersen voor 80ct. Nieuwe aardappelen 40 ct. per kilo. Een pakje margarine kost in Fr. 76 ct. een stokbroodje 26 ct. Dus dat is allemaal wel om te doen. Onze tenten staan tegenover elkaar, dus we kijken bij elkaar in huis. We denken hier te blijven. Tot volgende week zondag. Schrijft u nog eens Moe? Hart. groeten van ons viertjes. Kees zal volgende week ook eens schrijven. Hart. groeten van Bep, Bert, Jeantje en Kees © Theo van Os Een vakantiegroet uit Nice aan de Côte d'Azur van mijn ouders aan mijn opa en oma in Rotterdam. Na een lange en kennelijk koude rit door de Alpen (waarschijnlijk de Route Napoléon) kwamen ze uit in het zonovergoten Cannes. Een reis en beleving die wij later nog menig keren zouden meemaken, als gezin, als puber, als pas getrouwd stel en later met het eigen gezin.
Theo van Os 8-7-53 Lieve Moe en Bep, We hebben een prachtig mooie reis gehad. De bergen waren 1175 m hoog en erg koud. De wolken hingen laag er omheen. Het heeft erg veel indruk op ons gemaakt. Ik heb het erg angstig gevonden op die verschrikkelijke hoogte en zo uit de kou in het stralende Cannes. Je kunt je niet voorstellen wat dat betekent. Wij hebben direct Jo en Bep bezocht en gezellig 's avonds in het kamp in de Bar gezeten. Vanmorgen zijn we in het kamp in Nice aangekomen. Onder palmbomen en mimosa bomen staat de tent. Morgen gaan we terug naar Antibes, naar Jo en Bep en gaan we gezamelijk uit. We rijden in korte broek op de motor, mieters hè. Schrijven jullie vlug eens naar Idéal Camping, 2 Route de Marseille, Nice. P.S. Een week blijven we hier ongeveer. Dag, de groeten voor jullie allemaal © Theo van Os De boulevard bij Saint-Raphaël in 1966 en 1974. Door de jaren heen zóóó veranderd, en toch ook weer niet!
Theo van Os © Theo van Os In de jaren '70 en begin '80 werkte ik bij de ANWB als toeristisch medewerker, wat zoveel inhield dat ik van vrijetijdsbesteding m'n beroep mocht maken. Zo heb ik jaren gewerkt aan de bekende routekaarten van Europa, die tot op de dag van vandaag nog steeds gratis verkrijgbaar zijn in de ANWB-winkels. Routeverkenningen door Europa behoorden dan ook tot een van mijn (zware!) taken. En aangezien Frankrijk mijn specialiteit was, vertoefde ik geregeld op nieuwe Franse Autoroutes, omgelegde Routes Nationales en onbekende Routes Départementales, die bijvoorbeeld lastig of geheel niet te berijden waren voor auto's met caravans. Zomer én winter!
Begin jaren '80 waren de Bison Futés erg in opkomst en gewild bij Nederlandse vakantiegangers, want deze goed bewegwijzerde routes met de groene pijlen, leidden je om de grote knelpunten en verstoppingen heen, via rustige, alternatieve routes. Vaak door prachtige landschappen en lieflijke dorpjes. Zo zag je meer van Frankrijk, dan alleen de Péages, Périphériques, overvolle tankstations en vieze parkings! Zoals iedereen wel weet, helpt de Alarmcentrale gestrande vakantiegangers in het buitenland. Als ANWB-medewerkers mochten we gedurende de zomermaanden (onze afdeling had het toch rustig!) als hulpchauffeur auto's ophalen uit het buitenland. Zonder passagiers! Onder voorwaarde dat we dan ook gelijk onze tijd effectief zouden besteedden aan 'noodzakelijke' verkenningen! Dus niet rap over de Route du Soleil retour Nederland, maar via allerlei alternatieve routes. Kijk, dat was niet tegen dovemansoren gezegd! Al met al heb ik met heel wat verschillende auto's, heel wat kilometers door Europa afgelegd, vaak ook in Franse bolides, en op foto's vastgelegd. Auto's die we nu tot het oldtimer- en youngtimergilde mogen rekenen, maar die eigenlijk heel gewoon waren in het toenmalige straatbeeld. Ik heb er een paar verzameld; auto's die ik heb teruggehaald en auto's waarmee ik op verkenning was voor de ANWB. Mooi baantje voor een 21-jarige! Theo van Os © Theo van Os Foto's uit 1989 uit het album van Theo van Os. In de toenmalige 'Flevohof' vond de 8e editie van het internationale Citroëntreffen ICCCR plaats. Tijdens het Concours Historique gaf Theo acte de présence met zijn fraaie '58-er DS. Dankzij goede connecties met de organisatoren werd zijn DS representant voor de revolutionaire ID/DS-serie. Spreekstalmeester was onze eigen 'M. Carpedi', aka Erik Verhaest. Theo mocht zijn auto ten overstaan van het enthousiaste publiek een paar keer omhoog en omlaag laten gaan. Succes verzekerd!
Er is een filmpje van bewaard gebleven uit het TV-programa 'Look out Europe' van Super Channel. Theo verkocht de DS in 1991, maar heeft haar onlangs weer getraceerd. Ze heeft nog steeds dezelfde Nederlandse eigenaar en staat al sinds de jaren '90 opgeslagen. Binnenkort gaat hij weer eens een kijkje nemen. Wie weet wordt vervolgd. © Theo van Os 1975 praten we over, om precies te zijn eind juni. Samen met een schoolvriend besloten we om onze zomervakantie opnieuw aan de Côte d'Azur door te brengen. Maar dan wel met de auto, want de bus en de trein van de voorgaande vakantie-edities bevielen toch niet zo goed! Alleen...we hadden weliswaar net ons rijbewijs, maar geen van beiden een auto! Dus moest het een huurauto worden.
Bij Achilles Autoverhuur in Den Haag vonden we de goedkoopste, een 2CV4, zo groen als gras (letterlijk, want de auto had er net 125 km op zitten!). Om zoveel mogelijk van de 3-weekse huurperiode te genieten, moest de heenreis zo snel mogelijk afgelegd worden. Nou is dat voor 2CV-begrippen, wat je noemt, best een uitdaging, maar we gingen er voor! 's Morgens om 10 voor 5 vertrokken we vanaf mijn woonadres in Rijswijk, om ruim 1350 km en 18 uur later, om precies te zijn, 5 minuten vóór 12 bij de camping in Agay te arriveren! Lachen onderweg als je vrachtwagens moest inhalen; kwam je op gelijke hoogte met de cabine, dan lieten de luchtdruk en de rijwind het niet toe om er voorbij te komen - met max 90 km/u! - En die chauffeurs maar lachen! Pijnlijker werd het als we door een 2CV6 werden ingehaald met, (ja let op!) 4 nonnen!! Die werden van hogerhand een beetje geholpen.... In die 3 weken hebben we zo'n 4800 km bij elkaar gereden en de auto zelfs een servicebeurt laten geven! Maar wat was dat kicken met het open dakje langs de Zuid-Franse kust te rijden, wat in die tijd niet zo bijzonder was; het stikte van de Eenden, maar onze appelgroene 2CV4 viel wel extra op! De volgende dag 'bedwongen' we al diverse bergweggetjes in de heuvels achter de kust. Ik geloof niet dat we veel op het strand hebben doorgebracht! Maar indruk maakte het wel, vooral op de meisjes! Een 'eigen' auto had toch wel wat! We kregen de smaak te pakken, dus besloten we om de terugweg niet via de Route Nationale 7 te rijden, maar via de N202, de Route des Grandes Alpes. Over de hoogste Alpenpassen te rijden. Het liefst 's morgens heel vroeg, dan was het licht het mooist om foto's te maken. En je reed niemand in de weg, ook heel belangrijk. Het was trouwens een hele sport om helling-op te rijden en dan te moeten schakelen van 2 naar 1: in z'n vrij, een heleboel tussengas en net voordat-ie stil kwam te staan, in z'n 1 trekken! Na een aantal keren kregen we het onder de knie en bedwongen we de hoogste passen: Col de l'Iseran, Col d'Isoard, Col de Galibier, Col de Lauteret. Daarbij was de Col du Bonhomme in de Vogezen maar kinderspel! Slapen deden we overigens in de openlucht, naast de auto. Sterren kijken, boven op die Col du Bonhomme, zo mooi heb ik het nooit meer gezien. De verhuurder was stomverbaasd dat hij de auto met bijna 5000 km op de teller terugkreeg! "Ja goed ingereden!" De ervaring met de 2CV4 was uniek, maar toch hebben we er nooit een zelf gehad. Het was wel het begin van wat later een Citrofiel-gevoel zou blijken, gelet op de rij DS-sen, CX-en en BX-en die we allebei hebben gehad (en deels nog hebben!) Theo van Os |
AlbumFranse voitures uit het familie-album. Auto's die u ooit zelf bezat, die een bijzondere rol speelden in uw familiegeschiedenis of die anderszins indruk hebben gemaakt. 
Index
All
Archives
June 2020
|
|
|
© www.routenationale.com 2010-2017
|