|
We schrijven 1979, met 14 jaren is uw schrijver aanbeland in de leeftijd waarin hij denkt een pittig woordje mee te kunnen spreken. Mijn vader zocht zich een vervanger voor zijn Opel Rekord diesel uit 1977. Na een overschot aan Opels en een aangenaam verlopen uitstapje naar Renault was de tijd aangebroken om de horizon te verbreden en te snuiven aan andere exoten.  Na diepgravend onderzoek, waarin mijn vader 'geholpen' werd door mij had de keuze zich beperkt tot een tweetal automobielen te weten de Peugeot 504 en de Fiat 132-2000. In mijn optiek was het niet zinvol om veel woorden vuil te maken aan de Peugeot. De Fiat was immers veel zeldzamer, had een heerlijke snerp in de uitlaat, was voorzien van velours bekleding en had als doorslaggevend item een stel elektrisch bedienbare ramen. Mijn vader had nog zo zijn bedenkingen. De betrouwbaarheid van de Fiat was nog maar niet 1 2 3 bewezen terwijl de Peugeot het in sommige gebieden toch maar mooi als Taxi had geschopt. En vergeet ook die weelderige zit in de Franse fauteuils niet. Ergo, de Peugeot moest aan een testrit onderworpen worden. De Fiat was inmiddels al uitgebreid aan bod geweest en wist de toets der kritiek ruimschoots te doorstaan.  Nadat mijn vader zich een hele dag prima had vermaakt met een 504 GL was het tijd om de auto in te leveren bij het dealerpaleis alwaar de onderhandelingen zich zouden voortzetten. De 14 jaar oude blaag mocht mee om te zien hoe er onderhandeld moest worden. En waarlijk de Peugeot agent wist zich vaardig een weg naar het hart van mijn vader te praten. Ik zag met lede ogen aan hoe de Fiat steeds verder de straat uit reed. Het kon toch niet waar zijn, moesten mijn broers en ik het luxe gevoel van velours op onze blote benen missen? Gelukkig bood de gewiekste verkoper mij een kans om het tij te keren.De onverlaat had mijn vader namelijk laten rijden in een Peugeot 504 GL deux litres met de onafhankelijk geveerde achteras maar offreerde een 504L met 1800 motor en het onderstel van de aloude 404. Fijntjes wees ik mijn vader op het feit dat het zetten van een handtekening betekende dat hij zich qua techniek minstens een decennium terug in de tijd bewoog en dat de verkoper ten onrechte het veercomfort en het pittige karakter van de testwagen als pluspunten aan het opsommen was. Om nog maar te zwijgen van het karige instrumentenpaneel van de 504L.  Ik zie nog de wanhopige blik in de ogen van de verkoper die moest bekennen dat hij door een aankomend puber op rechts was ingehaald.
Au revoir Peugeot, Benvenuto Fiat 132 (die overigens ook gewoon een starre achteras had, maar wel velours………). Herman Spannenberg
3 Comments
 Wij gingen vroeger met deze auto naar Zuid-Frankrijk. Mijn broer en ik achterin. Gordels achterin bestonden destijds nog niet en dus zaten we los. Nou ja, niet helemaal, want overal in de auto lagen kampeerspullen. Elk gaatje was gevuld en op het dak zat een imperiaal. Later hadden we een karretje achter de auto.
Helaas werd dit mooie autootje in de prak gereden en hij was niet meer te redden. Wat een verdriet heb ik daar als kind om gehad. Het nummerbord van deze auto ben ik nooit vergeten. Sweet memories. Tot op de dag vanvandaag heb ik een zwak voor de Renault 4. Esther In 1972 kocht mijn vader de eerste Simca Chrysler, een 160. Na het debacle genaamd Vauxhaul Viva was de keuze gevallen op deze auto.  Waarom? Hij heeft eigenlijk geen idee. Er moest een stevige auto voor de caravan met minimaal een 1600 motor. Blauw zal wel de keuze van mijn moeder zijn geweest, die was gek van kleuren. En nog steeds.  Waarom een Simca Chrysler? Er zaten mogelijk drie dealers in het Dorp. Egac Opel, Mondt Volkswagen en Droog. Die had 'Franse' auto's. Mogelijk uit gemakzucht, Hij weet het echt niet meer.  Mijn moeder bij de 180. Na de 160 volgde een groene Simca Chrysler 180 met een zwart dak.  Zomer 1976. Met de 180 onderweg naar Zuid-Frankijk.  Ergens in Frankrijk.  De 180 op de camping. Een mooi tijdsbeeld.  Nog een mooie zwartwit foto van de terugweg. Vrij kort na de 180 kreeg mijn vader een Simca Chrysler 2 Litres automaat, maar die was van zijn werk. Omdat mijn vader zich schaamde voor de buren (ja echt!) nam hij een auto in exact dezelfde kleur met ook een zwart dak.  De 2 Litres op de camping in Duitsland.  In 1979 nam mijn vader ontslag en leverde de auto in. Hierna volgde een Peugeot 504 (op gas), één van de meest rampzalige auto's die mijn vader ooit heeft gehad. Ik zoek nog steeds naar foto's van dat ding maar die zijn vooralsnog nergens te vinden. Na de Europese auto's ging mijn vader Japans rijden en heeft dat tot op de dag van vandaag volgehouden. Hij is inmiddels 88 jaar oud. Albert Roos   Een trotse Albert achter het stuur van één van de Chrysler Simca's van zijn vader. |
AlbumFranse voitures uit het familie-album. Auto's die u ooit zelf bezat, die een bijzondere rol speelden in uw familiegeschiedenis of die anderszins indruk hebben gemaakt. 
Index
All
Archives
June 2020
|
|
|
© www.routenationale.com 2010-2017
|