 © Archives Marcel Boyer Ik heb nog een oude teamfoto uit de jaren zeventig van mijn school gevonden! Het hele team, bestaande uit 13 leerkrachten, van wie er één het hoofd der school was, had zich in en om een Eend geschaard voor de jaarlijkse teamfoto. De fotograaf vond onze opstelling wel erg origineel, want dat had hij nog niet eerder meegemaakt. De meeste teams die hij voor zijn lens kreeg zaten of stonden keurig opgesteld, de gezichten strak in de plooi, want een leerkracht moest gezag uitstralen natuurlijk. De meesten van ons waren echter zo niet en daarom kozen we voor de Eend van een van onze collega's. De Eend: een toonbeeld van eigenzinnigheid, eenvoud en vrijheid. En die eigenschappen probeerden wij ook op onszelf en onze leerlingen over te brengen.
Marcel Boyer
4 Comments
© Marcel Boyer Eerder haalde ik al herinneringen op aan mijn oude witte eend, gekentekend 68-24-MX, en aan mijn rode en eerste Méhari gekentekend BF-22-62 (klik hier voor mijn album). Bij de allerlaatste zolderopruiming vorige week stuitte ik op wat dia's - diep verborgen achter een knieschot - waarop nog een foto van mijn eend in Noorwegen te zien is en, HOERA, HOERA, ook twee dia's van de opvolger van mijn rode Méhari: een groene, gekentekend MB-21-48. Deze laatste was veel moderner (we schrijven het jaar 1975, maar hij zal vervaardigd zijn in ’73 of ’74), want hij had plastic deurtjes en een startknop. De rode had nog canvasdeurtjes en daar moest je het sleuteltje nog 'ouderwets' omdraaien om de startmotor aan het werk te zetten. Die groene Méhari heb ik maar enkele maanden gehad, want ik vond een Volvo Amazon toen nog aantrekkelijker. Het is daarom, dat ik maar 2 dia's heb kunnen achterhalen waar die groene op staat. En waar die dia's genomen zijn? In Zuid-Frankrijk, waar ik met mijn toenmalige vriendin van camping naar camping trok. Het was niet alleen met die Méhari van korte duur, maar ook de relatie met die vriendin was geen lang leven beschoren.
Marcel Boyer © Archives Marcel Boyer In de jaren ’80 van de vorige eeuw woonden we in Amsterdam, maar togen we regelmatig met de fiets naar familie in Uithoorn. Het gebeurde soms, dat we de terugweg liever met de auto aflegden. Gelukkig was mijn schoonzuster erg behulpzaam. Zij leende ons haar Eend waar onze twee fietsen 'makkelijk' in pasten. Onderweg niet eens aangehouden door oom agent….
Marcel Boyer  © Marcel Boyer Een foto uit mijn beginjaren '70. Het had een platenhoes kunnen zijn!
Onze Eend bij Bergen(N-H), lekker dichtbij de duinen gereden, ernstig kijken en dan maar poseren met de zelfontspanner als fotograaf. De drager van het John Lennon-brilletje luistert naar de naam Marcel Boyer. Mijn zus en haar vriend en mijn toenmalige vriendin waren er ook bij. Het was winter, want het beschermhoesje zat nog op het front van de motorkap. Marcel Boyer Marcel Boyer stuurde al eerder foto's van de Citroëns in zijn leven. Zie ALBUM Marcel Boyer. In zijn foto-album vond hij nog wat leuke aanvullingen, die hij met ons deelt. © Archives Marcel Boyer  Tijdens de herfstvakantie in een sneeuwbui in het bergdorpje Gol in Noorwegen (begin jaren '70)  Niet veel later: één van de bougies is uit de behuizing gesprongen en er moet provisorisch een nieuwe schroefdraad worden aangebracht in een Noorse garage. Gevolg: twee dagen oponthoud en te laat terug op school.  Weer terug in Nederland, tijdens een van de vele weekendritjes. Hier op het pontje naar Oude Wetering(Zuid-Holland).  De Méhari met vriendin op de Peer Gynt-veien in Noorwegen.  Ik zit in mijn Méhari voor ons gehuurde huis in Hundorp (midden Noorwegen).
Op 28 oktober 1970 versierde ik de 68-24-MX, met op het dak een daktuintje met echte bloemen en planten en op de koplampen en de achterklep crêpepapieren bloemen. Het bruidspaar stapte in en zo togen wij door het drukke centrum van Amsterdam naar het toenmalige stadhuis. Hoewel de Amsterdammers ook in die tijd wel wat gewend waren, trokken wij toch veel bekijks met onze feestelijk uitgedoste Eend.
    In 1982 togen mijn vrouw en zoontje naar ons huis in de Charente om daar de herfstvakantie door te brengen. Een gedenkwaardige reis, want mijn zoontje had de waterpokken en krabde zich de hele weg suf en onze Volvo Amazon stond ter reparatie in de garage. Gelukkig sprong mijn toenmalige zwager bij en leende ons zijn DS uit. Wat een belevenis om in zo’n zoefauto te mogen rijden! Het omhoog komen van de carrosserie ontlokte vreugdekreetjes aan mijn toen even niet krabbende zoon, die het zo leuk vond, dat hij bleef vragen om "nog een keer, pappa". De tocht naar ons huis leek wel een bijna 1000 km lange 'magic carpet ride', zo zonder hobbels en bobbels. Voor het gebruik van de DS hoefde mijn zwager niets te hebben; als dank heb ik bij de Citroën-dealer in Montbron de kapotgereden behuizing van de achterlichten van zijn witte wonderauto laten vervangen.
  Het was 1970 en ik had samen met een vriend mijn eerste auto bij de Citroëngarage op het Stadionplein in Amsterdam gekocht: een witte Eend! We waren zo trots als een pauw, ook al omdat we onze aanwinst contant konden betalen uit onze onderwijzerssalarissen. Hij kostte slechts 4200 gulden, evenveel als de super8-filmcamera van het merk Beaulieu die we later ook samen kochten.  Ons eerste reisdoel was Noorwegen, waar we bivakkeerden in verschillende hutten. Onze vriendinnen mochten natuurlijk ook mee, maar daar was de bagageruimte van onze Eend niet op berekend, dus schroefden we een tweedehands bagagerek op het dak, waar de koffers op terechtkwamen. Met de nu opgeheven Tor Line maakten we de oversteek van Amsterdam naar Göteborg in Zweden. Het was nog een heel gedoe om de zwaarbeladen Eend op de ferry te krijgen, want het bestijgen van het tweede dek was voor ons autootje een te lastige opgave. Met veel hulp van het ferrypersoneel stond onze trots dan uiteindelijk waar hij wezen moest.    In Noorwegen aangekomen trok onze Eend overal veel bekijks: zo’n auto had men daar tussen al die Volvo’s en Saabs nog niet veel gezien. Kwam je op de weg een andere Eend tegen - meestal Nederlanders - dan werd er vrolijk met de lichten geknipperd: je vormde een familie al had je elkaar nog nooit gezien. Ook mijn nieuwe opgedane Noorse vrienden en vriendinnen schaarden zich bij onze familie, want ze wilden graag gezien worden in zo’n 'tøf' autootje!     Een paar zomers later – ons reisdoel was nog steeds Noorwegen- kwamen mijn vriend en ik het volgende overeen: hij kreeg de filmcamera en ik hield de Eend. Ze waren immers evenveel waard! (zie ook Aventure Méhari).   Het reisgezelschap veranderde in de loop der jaren van samenstelling en grootte: op een gegeven moment toerde ik in mijn een(d)tje door het Noorse land en toen had ik aan een tentje als onderkomen genoeg. De liefde voor mijn Eend bleef!!
  Deze Citroën Méhari kocht ik tweedehands in 1974 (bouwjaar vermoedelijk 1972) in een garage in de binnenstad van Amsterdam. In het begin stond ik doodsangsten uit, want bij het remmen schoot de auto gevaarlijk en scherp naar rechts. Na de reparatie ging het een heel stuk beter. Converseren met elkaar in die auto kon alleen op brulboei-niveau. ’s Winters was het steenkoud, want de warme lucht uit de blower - een gat ergens onder de versnellingspook - verdween gelijk naar achteren om nooit meer terug te keren. Radio luisteren ging gepaard met veel geknetter, de ontvangst was reuze slecht. Ik heb er zelf een achterbankje in gemaakt, want die zat er niet standaard in. Echt hard ging het niet, want er zat een gewone 2CV-motor in. Maar wat heb ik van “mijn autootje” genoten en wat heeft-ie ons ver gebracht -in dit geval: Noorwegen!       De foto hieronder is ook gemaakt in de beginjaren ’70, maar dan op Ameland; de auto was niet van mij, maar van een garagebedrijf. Ik voelde echter een lotsverbondenheid met die kar: ik had er immers ook één?  Deze foto is gemaakt in Amsterdam Osdorp (vanwege de molen op de achtergrond) en mijn inspiratiebron was - buiten mijn Mehari- de toen beroemde Britse fotograaf David Hamilton. Hij maakte veel soft-focus foto’s, die een wat dromerige indruk gaven. Vlak voor de lensopening maakte ik een raamwerkje van plastic, met in het midden een opening. De zijkanten van de foto werden dan wat waziger en het midden-was de bedoeling-bleef scherper. Je kon ook wat vaseline op een (voorzet)lens doen, hetgeen hetzelfde resultaat gaf. Mijn Mehari als droomauto!
 |
AlbumFranse voitures uit het familie-album. Auto's die u ooit zelf bezat, die een bijzondere rol speelden in uw familiegeschiedenis of die anderszins indruk hebben gemaakt. 
Index
All
Archives
June 2020
|
|
|
© www.routenationale.com 2010-2017
|