Ik heb hier laatst al een familiealbum geopend met een verhaaltje over de Simca 1000. Het blijkt dat die albums nòg een Simca 1000 bevatten; ik moet eigenlijk zeggen de schoonfamiliealbums, maar die dingen liggen hier en mijn vrouw heeft de bijbehorende verhalen paraat. Dus nog steeds uit de eerste hand, zullen we maar zeggen.

In 1975 besluiten mijn toen nog lang niet aanstaande schoonouders met het gezin samen met vrienden een trip naar de Middellandse Zee te ondernemen. Eindbestemming wordt een familiehotel in Diano Marina aan de Italiaanse Bloemenrivièra en de reis gaat per auto. De vrienden met een nieuwe, betrouwbare en statusverhogende Mercedes W114 en de schoonouders met een aanzienlijk modalere Simca 1000. 

​Die Simca is in 1975 zo oud nog niet, een jaar of vier, maar zoals Simca’s toen kwamen af-fabriek voorzien van een enigszins nonchalante bouwkwaliteit. De trip wordt niet uitgezet over Autobahn of Autoroute, maar over mooie binnenwegen. Zo wordt de eerste dag de Cathédrale van Reims bezocht en wordt er overnacht in de fraaie binnenstad van Dijon. Verderop wacht de prachtige Route Napoléon op het bonte gezelschap, zie de kleurenfoto op de Col des Lèques net boven Castellane…

Reeds op de eerste dag van de reis besluit de startmotor van de Simca om op te gaan spelen. Of beter gezegd: op gezette tijden niet mee te spelen. Hetgeen bij menige stop het komisch tafereel oplevert van een aan te duwen Simca 1000. 

​Kennelijk kan iedereen er ook wel de lol van inzien en telt het gezelschap genoeg deelnemers voor de aanduwpartijen, want een garage wordt er niet bezocht. De Simca haalt Diano Marina en keert ook weer zonder technische ingreep in Nederland terug. 

Sterker nog, op de terugweg wordt nog even de Grote Sint Bernard Pas beklommen. Op één van de foto’s zie je aan de gezichten van de jongedames dat er òf bonje is geweest in de Simca, òf dat het vele bochtjes draaien hen heeft aangegrepen. En dat ondanks de lonkende speelgoed Sint Bernards. 
 
Zoals al eerder vastgesteld, ze waren populair, die Simca’s 1000; en je kon er nog avonturen mee beleven ook!
 
Marc Noordink

​Nu de aanstaande fusie van PSA en FCA de krantenkoppen haalt, is het wel leuk nog eens in de persoonlijke geschiedenisboeken te kijken voor een verdwenen merk dat beide concerns aan elkaar linkt: Simca! Die link tussen PSA en Simca is nog makkelijk te leggen, maar veel langer geleden geldt dat ook voor Fiat. De eerste Simca’s waren immers in licentie gebouwde Fiat’s. Maar goed, het ging hier over persoonlijke geschiedenis.

Eind zestiger jaren van de vorige eeuw was ik nog maar jongetje, maar al wel met grote interesse in auto’s. Mijn opa, die toen net voor zijn pensioen zat, reed met een donkergroene Simca 1000, de    14-64-FT. Wat ik me van familiebijeenkomsten nog altijd herinner is dat mijn opa door mijn oom en mijn vader een beetje uitgelachen werd vanwege de zak met zand die hij voorin de Simca had liggen. Die zak had als doel de (kennelijk) forse zijwindgevoeligheid een beetje te verminderen, maar gaf mij toch de indruk van een minder volwaardige auto. Bijzonder aantrekkelijk vond ik zo’n 1000 ook al niet, dat kwam pas toen de stoere Rallye’s werden uitgebracht, maar het was toen wel een zeer courante auto. De foto’s bij dit artikel zijn trouwens in ’s Gravenzande vlakbij zee gemaakt waar ik in de schoolvakanties vaker mocht logeren. Dus die Simca 1000, inclusief zijn motorgeluid, herinner ik me nog goed.
 
De vooruitgang was niet te stuiten en waar Fiat nu, op de 500 na, nog nauwelijks modellen aanbiedt, introduceerde het toen de ene vooruitstrevende auto na de andere. Mijn opa liet zich verleiden tot de kersverse Auto Van Het Jaar: de Fiat 127! Van “alles achterin” naar “alles voorin” en toen met afstand het modernste dat je in de betaalbare klasse kon kopen. Tot hij te ziek werd om te rijden heeft mijn opa die 127 met kenteken 80-01-UJ nog een jaar of 10 gehad; daarna ging hij naar mijn broertje die er tot het technische einde mee reed.

Is er een moraal in dit verhaal? Eigenlijk niet, het is persoonlijke geschiedenis. Of misschien toch wel: die 1000 met “alles achterin” vertegenwoordigde bij zijn introductie de actuele stand van de techniek waar zelfs Fiat nog bemoeienis mee heeft gehad. Nauwelijks 10 jaar later zag de actuele stand van de techniek er ineens heel anders uit, om daarna tot de komst van de elektrische auto eigenlijk niet veel meer te veranderen…

Marc Noordink