In deel 1 doet Theo van Os verslag over de restauratie van zijn Citroën DS19 uit 1958 met als doel deze in 1988 als trouwauto in te zetten. In dit tweede deel het vervolg. Hoe het verder ging De eerste prioriteit lag natuurlijk bij het krijgen van een Nederlands kenteken. Daarvoor moest de auto keuringsklaar worden gemaakt en dat had wat voeten in de aarde. Hoewel de auto nauwelijks roest kende, was de originele lak niet goed meer. Na 2 weken was de lak weer net zo dof als daarvoor. Er was geen beginnen aan. Bovendien had ik een deuk in de linker voorportier opgelopen. Niet echt zichtbaar, maar storend genoeg. Daarom toch het besluit genomen, om de auto te laten overspuiten. In de originele kleur, maar met moderne verf en voorzien van een blanke lak toplaag. De spuiter garandeerde mij dat het effect net zo mooi zou zijn als het origineel. Gedurende de winter van 88-‘’89 heb ik in de spuiterij menig uurtje doorgebracht met schuren van alle plaatwerkonderdelen. Uiteindelijk was de auto in het voorjaar van 1989 helemaal af en het resultaat was verbluffend. Mijn eerste 'officiële' optreden (op onze trouwdag na dan) was tijdens het ICCCR van 1989 in de toenmalige Flevohof. Er zijn vast wel lezers hier, die zich dat nog kunnen herinneren. Hoogtepunt was het Défilé Historique met een optocht van alle Citroënmodellen, waar ik met mijn Préfecture de DS-serie mocht vertegenwoordigen. Er is hiervan ook nog een filmpje. Adieu… Kennelijk lag mijn interesse vooral bij het restaureren, want in de periode tot de verkoop in 1991 hebben we eigenlijk heel weinig kunnen genieten van de DS. Geen tijd en andere prioriteit: je kent het wel: huisje-boompje-kindje, en zo moest de DS het veld ruimen voor belangrijkere zaken. Maar niet voordat ik nog uitgebreide video-opnames gemaakt had. Met pijn in het hart heb ik de auto verkocht aan een liefhebber in Nederland. Weerzien Later heb ik nog tevergeefs gezocht naar de auto. Of die überhaupt nog reed, of bestond. Met de komst van internet werd het makkelijker. En wat denk je? Ja hoor, de auto bleek nog te bestaan en heeft jaren als, ja let wel, als trouwauto dienstgedaan. Na intensief mailcontact met de huidige eigenaar heb ik een afspraak kunnen maken om de auto te bezichtigen. Helaas niet in rijdende staat op dit moment, maar nog wel helemaal in de staat zoals ik haar indertijd had afgestaan. En ook niet te koop, "restauratie zal 'ooit' een keer gaan plaatsvinden", werd mij verzekerd. Wat een geweldig weerzien na zo’n lange tijd. En het was wederzijds. In de koplamp ontwaarde ik een smiley met een voorzichtige glimlach…. Theo van Os Foto's en tekst: © Theo van Os
0 Comments
19-8-1988, dat werd onze trouwdatum! Nu, onlangs 30 jaar geleden en alweer reden voor een feestje. Die datum was in vele opzichten een deadline: ondertrouwen, kaarten, uitnodigingen, trouwlocatie, receptie, een hele hoop geregel, wat iedereen wel zal begrijpen, maar waar ik jullie niet verder mee ga vermoeien! Nee, in één opzicht was die datum een echte deadline, namelijk: de trouwauto. Het moest en zou onze eigen ’58-er DS 19 worden, die ons naar het stadhuis ging brengen. 4 Jaar eerder gevonden in Neufchâteau (Dep. Vosges), op een weilandje achter de plaatselijke Citroën Concessionaire. Niet rijdend, maar wel vrijwel compleet. En met – naar later zou blijken – origineel 36.000 km op de teller! Dat moest mijn restauratieproject worden voor de komende jaren, alleen ik had toen nog niet met een trouwerij rekening gehouden. Het had misschien zo moeten zijn, want nu had ik een stok (en een a.s. echtgenote) achter de deur om het project tijdig tot een goed einde te brengen. De aanloop naar de trouwdatum Dus na wat jaren aangeklungeld te hebben, kwam in de loop van 1987 de vaart erin. De motor werd ter revisie naar Van der Laan & Van Leeuwen gebracht, terwijl de auto naar een schuur in het Friese Sexbierum werd overgebracht. Daar werd gedurende vele opeenvolgende weekenden de DS verder ontmanteld, kaal gemaakt, schoongemaakt en weer opgebouwd. Het motorblok kwam gereviseerd (alleen nieuwe zuigers en bussen) terug en kreeg een grondige schoonmaakbeurt. Gedurende de winterperiode verbleef de DS bij een specialist in Wolvega, waar de motor en aandrijving weer tot leven kwamen. In het voorjaar kwam de auto terug naar de stalling, met nog maar 2 maanden de tijd om de auto helemaal af te krijgen. De zwarte lak (AC200 voor de kenners onder ons) was nog origineel cellulose en tijd om de DS over te spuiten was er niet. Met hulp van familieleden (die wilden ook graag dat het feestje doorging, mijn a.s. echtgenote niet in de laatste plaats!) werd het een weekend poetsen geblazen. Potten groene Commandant gingen er doorheen, maar 1 week voor onze trouwdatum was de DS 19 helemaal af! Op het kenteken na, maar dat nam ik maar voor lief. Het originele kenteken 2 – PN – 88 bleef er voorlopig nog op, die gok durfde ik nog wel te nemen. Achteraf natuurlijk niet zo slim, maar ja, deadline hè! Precies 30 jaar oud, kreeg onze DS de grote eer om ons op 19 augustus 1988 naar het stadhuis te Franeker te rijden. Met mijn broer Kees als chauffeur (met pet!) en een Franse auto, hadden we heel wat bekijks en de geruchten dat m’n meissie een Fransman aan de haak had geslagen, waren niet van de lucht! Theo van Os Foto's en tekst © Theo van Os (wordt vervolgd)
|
AlbumFranse voitures uit het familie-album. Auto's die u ooit zelf bezat, die een bijzondere rol speelden in uw familiegeschiedenis of die anderszins indruk hebben gemaakt. Index
All
Archives
June 2020
|
|
© www.routenationale.com 2010-2017
|