Het was 1970 en ik had samen met een vriend mijn eerste auto bij de Citroëngarage op het Stadionplein in Amsterdam gekocht: een witte Eend! We waren zo trots als een pauw, ook al omdat we onze aanwinst contant konden betalen uit onze onderwijzerssalarissen. Hij kostte slechts 4200 gulden, evenveel als de super8-filmcamera van het merk Beaulieu die we later ook samen kochten.
Ons eerste reisdoel was Noorwegen, waar we bivakkeerden in verschillende hutten. Onze vriendinnen mochten natuurlijk ook mee, maar daar was de bagageruimte van onze Eend niet op berekend, dus schroefden we een tweedehands bagagerek op het dak, waar de koffers op terechtkwamen. Met de nu opgeheven Tor Line maakten we de oversteek van Amsterdam naar Göteborg in Zweden. Het was nog een heel gedoe om de zwaarbeladen Eend op de ferry te krijgen, want het bestijgen van het tweede dek was voor ons autootje een te lastige opgave. Met veel hulp van het ferrypersoneel stond onze trots dan uiteindelijk waar hij wezen moest.
In Noorwegen aangekomen trok onze Eend overal veel bekijks: zo’n auto had men daar tussen al die Volvo’s en Saabs nog niet veel gezien. Kwam je op de weg een andere Eend tegen - meestal Nederlanders - dan werd er vrolijk met de lichten geknipperd: je vormde een familie al had je elkaar nog nooit gezien. Ook mijn nieuwe opgedane Noorse vrienden en vriendinnen schaarden zich bij onze familie, want ze wilden graag gezien worden in zo’n 'tøf' autootje!
Een paar zomers later – ons reisdoel was nog steeds Noorwegen- kwamen mijn vriend en ik het volgende overeen: hij kreeg de filmcamera en ik hield de Eend. Ze waren immers evenveel waard! (zie ook Aventure Méhari).
Het reisgezelschap veranderde in de loop der jaren van samenstelling en grootte: op een gegeven moment toerde ik in mijn een(d)tje door het Noorse land en toen had ik aan een tentje als onderkomen genoeg. De liefde voor mijn Eend bleef!!
| Marcel Boyer | © Archives Marcel Boyer |
