In deel 1 doet Theo van Os verslag over de restauratie van zijn Citroën DS19 uit 1958 met als doel deze in 1988 als trouwauto in te zetten. In dit tweede deel het vervolg.
Hoe het verder ging
De eerste prioriteit lag natuurlijk bij het krijgen van een Nederlands kenteken. Daarvoor moest de auto keuringsklaar worden gemaakt en dat had wat voeten in de aarde.
Hoewel de auto nauwelijks roest kende, was de originele lak niet goed meer. Na 2 weken was de lak weer net zo dof als daarvoor. Er was geen beginnen aan. Bovendien had ik een deuk in de linker voorportier opgelopen. Niet echt zichtbaar, maar storend genoeg. Daarom toch het besluit genomen, om de auto te laten overspuiten. In de originele kleur, maar met moderne verf en voorzien van een blanke lak toplaag. De spuiter garandeerde mij dat het effect net zo mooi zou zijn als het origineel. Gedurende de winter van 88-‘’89 heb ik in de spuiterij menig uurtje doorgebracht met schuren van alle plaatwerkonderdelen.
Uiteindelijk was de auto in het voorjaar van 1989 helemaal af en het resultaat was verbluffend.
De eerste prioriteit lag natuurlijk bij het krijgen van een Nederlands kenteken. Daarvoor moest de auto keuringsklaar worden gemaakt en dat had wat voeten in de aarde.
Hoewel de auto nauwelijks roest kende, was de originele lak niet goed meer. Na 2 weken was de lak weer net zo dof als daarvoor. Er was geen beginnen aan. Bovendien had ik een deuk in de linker voorportier opgelopen. Niet echt zichtbaar, maar storend genoeg. Daarom toch het besluit genomen, om de auto te laten overspuiten. In de originele kleur, maar met moderne verf en voorzien van een blanke lak toplaag. De spuiter garandeerde mij dat het effect net zo mooi zou zijn als het origineel. Gedurende de winter van 88-‘’89 heb ik in de spuiterij menig uurtje doorgebracht met schuren van alle plaatwerkonderdelen.
Uiteindelijk was de auto in het voorjaar van 1989 helemaal af en het resultaat was verbluffend.
Mijn eerste 'officiële' optreden (op onze trouwdag na dan) was tijdens het ICCCR van 1989 in de toenmalige Flevohof. Er zijn vast wel lezers hier, die zich dat nog kunnen herinneren. Hoogtepunt was het Défilé Historique met een optocht van alle Citroënmodellen, waar ik met mijn Préfecture de DS-serie mocht vertegenwoordigen. Er is hiervan ook nog een filmpje.
Adieu…
Kennelijk lag mijn interesse vooral bij het restaureren, want in de periode tot de verkoop in 1991 hebben we eigenlijk heel weinig kunnen genieten van de DS. Geen tijd en andere prioriteit: je kent het wel: huisje-boompje-kindje, en zo moest de DS het veld ruimen voor belangrijkere zaken.
Maar niet voordat ik nog uitgebreide video-opnames gemaakt had. Met pijn in het hart heb ik de auto verkocht aan een liefhebber in Nederland.
Kennelijk lag mijn interesse vooral bij het restaureren, want in de periode tot de verkoop in 1991 hebben we eigenlijk heel weinig kunnen genieten van de DS. Geen tijd en andere prioriteit: je kent het wel: huisje-boompje-kindje, en zo moest de DS het veld ruimen voor belangrijkere zaken.
Maar niet voordat ik nog uitgebreide video-opnames gemaakt had. Met pijn in het hart heb ik de auto verkocht aan een liefhebber in Nederland.
Weerzien
Later heb ik nog tevergeefs gezocht naar de auto. Of die überhaupt nog reed, of bestond. Met de komst van internet werd het makkelijker. En wat denk je? Ja hoor, de auto bleek nog te bestaan en heeft jaren als, ja let wel, als trouwauto dienstgedaan.
Na intensief mailcontact met de huidige eigenaar heb ik een afspraak kunnen maken om de auto te bezichtigen. Helaas niet in rijdende staat op dit moment, maar nog wel helemaal in de staat zoals ik haar indertijd had afgestaan. En ook niet te koop, "restauratie zal 'ooit' een keer gaan plaatsvinden", werd mij verzekerd.
Later heb ik nog tevergeefs gezocht naar de auto. Of die überhaupt nog reed, of bestond. Met de komst van internet werd het makkelijker. En wat denk je? Ja hoor, de auto bleek nog te bestaan en heeft jaren als, ja let wel, als trouwauto dienstgedaan.
Na intensief mailcontact met de huidige eigenaar heb ik een afspraak kunnen maken om de auto te bezichtigen. Helaas niet in rijdende staat op dit moment, maar nog wel helemaal in de staat zoals ik haar indertijd had afgestaan. En ook niet te koop, "restauratie zal 'ooit' een keer gaan plaatsvinden", werd mij verzekerd.
Wat een geweldig weerzien na zo’n lange tijd. En het was wederzijds. In de koplamp ontwaarde ik een smiley met een voorzichtige glimlach….
Theo van Os
Theo van Os
Foto's en tekst: © Theo van Os
