|
© Archief Rendert Vermeer Omstreeks 1982 werd deze Renault in Frankrijk gevonden. Helemaal compleet maar wel in slechte staat. Als leuk project voor na z'n pensionering, haalde m'n vader de auto naar Nederland.
Het grootste deel van de auto werd toen in de garage bij oma in Oegstgeest gestald. De wielen en vele doosjes met kleine onderdelen, boutjes en moertjes gingen al mee naar Rotterdam. Twintig jaar later ging oma verhuizen en moest ook de Monasix verplaatst. Thuis werd de garage verlengd zodat er plaats zou zijn. De meeste van deze foto's zijn van de dag dat de klassieker in delen op een aanhanger werd vervoerd. De carrosserie, van massief hout en stalen platen, is loeizwaar. Evenals het motorblok dat, meen ik, van gietijzer is. Met drie man en met behulp van houten balken en krikken zijn de carrosserie en het motorblok verplaatst en getild. We zijn drie keer heen en weer gereden om alles over te krijgen. Inmiddels zijn we vele jaren verder en m'n vader is al wat jaartjes met pensioen. Met de restauratie is hij echter (nog) niet begonnen. Rendert Vermeer
0 Reacties
In deel 1 doet Theo van Os verslag over de restauratie van zijn Citroën DS19 uit 1958 met als doel deze in 1988 als trouwauto in te zetten. In dit tweede deel het vervolg.  Hoe het verder ging De eerste prioriteit lag natuurlijk bij het krijgen van een Nederlands kenteken. Daarvoor moest de auto keuringsklaar worden gemaakt en dat had wat voeten in de aarde. Hoewel de auto nauwelijks roest kende, was de originele lak niet goed meer. Na 2 weken was de lak weer net zo dof als daarvoor. Er was geen beginnen aan. Bovendien had ik een deuk in de linker voorportier opgelopen. Niet echt zichtbaar, maar storend genoeg. Daarom toch het besluit genomen, om de auto te laten overspuiten. In de originele kleur, maar met moderne verf en voorzien van een blanke lak toplaag. De spuiter garandeerde mij dat het effect net zo mooi zou zijn als het origineel. Gedurende de winter van 88-‘’89 heb ik in de spuiterij menig uurtje doorgebracht met schuren van alle plaatwerkonderdelen. Uiteindelijk was de auto in het voorjaar van 1989 helemaal af en het resultaat was verbluffend.     Mijn eerste 'officiële' optreden (op onze trouwdag na dan) was tijdens het ICCCR van 1989 in de toenmalige Flevohof. Er zijn vast wel lezers hier, die zich dat nog kunnen herinneren. Hoogtepunt was het Défilé Historique met een optocht van alle Citroënmodellen, waar ik met mijn Préfecture de DS-serie mocht vertegenwoordigen. Er is hiervan ook nog een filmpje.    Adieu… Kennelijk lag mijn interesse vooral bij het restaureren, want in de periode tot de verkoop in 1991 hebben we eigenlijk heel weinig kunnen genieten van de DS. Geen tijd en andere prioriteit: je kent het wel: huisje-boompje-kindje, en zo moest de DS het veld ruimen voor belangrijkere zaken. Maar niet voordat ik nog uitgebreide video-opnames gemaakt had. Met pijn in het hart heb ik de auto verkocht aan een liefhebber in Nederland.     Weerzien Later heb ik nog tevergeefs gezocht naar de auto. Of die überhaupt nog reed, of bestond. Met de komst van internet werd het makkelijker. En wat denk je? Ja hoor, de auto bleek nog te bestaan en heeft jaren als, ja let wel, als trouwauto dienstgedaan. Na intensief mailcontact met de huidige eigenaar heb ik een afspraak kunnen maken om de auto te bezichtigen. Helaas niet in rijdende staat op dit moment, maar nog wel helemaal in de staat zoals ik haar indertijd had afgestaan. En ook niet te koop, "restauratie zal 'ooit' een keer gaan plaatsvinden", werd mij verzekerd.    Wat een geweldig weerzien na zo’n lange tijd. En het was wederzijds. In de koplamp ontwaarde ik een smiley met een voorzichtige glimlach…. Theo van Os  Foto's en tekst: © Theo van Os
 19-8-1988, dat werd onze trouwdatum! Nu, onlangs 30 jaar geleden en alweer reden voor een feestje. Die datum was in vele opzichten een deadline: ondertrouwen, kaarten, uitnodigingen, trouwlocatie, receptie, een hele hoop geregel, wat iedereen wel zal begrijpen, maar waar ik jullie niet verder mee ga vermoeien! Nee, in één opzicht was die datum een echte deadline, namelijk: de trouwauto. Het moest en zou onze eigen ’58-er DS 19 worden, die ons naar het stadhuis ging brengen. 4 Jaar eerder gevonden in Neufchâteau (Dep. Vosges), op een weilandje achter de plaatselijke Citroën Concessionaire. Niet rijdend, maar wel vrijwel compleet. En met – naar later zou blijken – origineel 36.000 km op de teller! Dat moest mijn restauratieproject worden voor de komende jaren, alleen ik had toen nog niet met een trouwerij rekening gehouden.   Het had misschien zo moeten zijn, want nu had ik een stok (en een a.s. echtgenote) achter de deur om het project tijdig tot een goed einde te brengen.  De aanloop naar de trouwdatum Dus na wat jaren aangeklungeld te hebben, kwam in de loop van 1987 de vaart erin. De motor werd ter revisie naar Van der Laan & Van Leeuwen gebracht, terwijl de auto naar een schuur in het Friese Sexbierum werd overgebracht. Daar werd gedurende vele opeenvolgende weekenden de DS verder ontmanteld, kaal gemaakt, schoongemaakt en weer opgebouwd. Het motorblok kwam gereviseerd (alleen nieuwe zuigers en bussen) terug en kreeg een grondige schoonmaakbeurt.       Gedurende de winterperiode verbleef de DS bij een specialist in Wolvega, waar de motor en aandrijving weer tot leven kwamen. In het voorjaar kwam de auto terug naar de stalling, met nog maar 2 maanden de tijd om de auto helemaal af te krijgen.     De zwarte lak (AC200 voor de kenners onder ons) was nog origineel cellulose en tijd om de DS over te spuiten was er niet. Met hulp van familieleden (die wilden ook graag dat het feestje doorging, mijn a.s. echtgenote niet in de laatste plaats!) werd het een weekend poetsen geblazen. Potten groene Commandant gingen er doorheen, maar 1 week voor onze trouwdatum was de DS 19 helemaal af! Op het kenteken na, maar dat nam ik maar voor lief. Het originele kenteken 2 – PN – 88 bleef er voorlopig nog op, die gok durfde ik nog wel te nemen. Achteraf natuurlijk niet zo slim, maar ja, deadline hè!       Precies 30 jaar oud, kreeg onze DS de grote eer om ons op 19 augustus 1988 naar het stadhuis te Franeker te rijden. Met mijn broer Kees als chauffeur (met pet!) en een Franse auto, hadden we heel wat bekijks en de geruchten dat m’n meissie een Fransman aan de haak had geslagen, waren niet van de lucht! Theo van Os     Foto's en tekst © Theo van Os (wordt vervolgd)
 Op 29 maart 1968, vandaag precies 50 jaar geleden, traden Bram en Annie in het huwelijk. Een felicitatie waard dus.  De keuze voor hun trouwauto was destijds trouwens ook een felicitatie waard: een fraaie witte Citroën DS21 Pallas.  Een prachtig bruidspaar, zomerse temperaturen van rond de 25 graden en een witte Pallas.  Terwijl de bruidsmeisjes Liesbeth en Fily de show stelen, neemt de DS genoegen met een bescheiden rol op de achtergrond.  Nog even poseren bij de Simca 1500 van opa...
 © Archief Rendert Vermeer Toen ik nog maar een paar turven groot was, hadden mijn ouders een 16 TL. Een azuurblauwe. Ik kan me herinneren dat er een LPG-tank in zat. Het was een comfortabele auto met soepele vering. Roesten deed ie echter al als je er naar keek
Ongeveer in 1982 is de auto van de hand gedaan aan een kennis die 'm binnen een week total loss wist te rijden. De R16 eindigde op z'n dak. De inzittenden zijn er goed van af gekomen gelukkig. Rendert Vermeer Dit zijn de enige 2 fotootjes die we hebben van de eerste auto van mijn ouders, een Simca 1000 uit vroeg-1966 met het kenteken 23-24-DE.  Op de eerste foto zien we (van links naar rechts) mijn vader, verstopt achter de auto, mijn kleine zus op de voorstoel, mijn grote zus op de schommel en mijn moeder, die vorig jaar overleden is. Deze foto moet ik wel gemaakt hebben met een Agfa-boxje. Het was in Duitsland, niet zover over de grens, waar we een weekje vakantie vierden. Het jaartal weet ik niet precies maar zal vroeg 70-er jaren geweest zijn. De werkgever van mijn vader had toentertijd een caravan aangeschaft waar het personeel gebruik van mocht maken. Deze caravan werd elk vakantieseizoen op een andere plaats gestationeerd, hier dus in Duitsland maar meestal gewoon in Nederland. De Simca zal hier rond 8 jaar oud zijn. De auto had érg weinig kilometers op de teller daar de eerst eigenaar er nauwelijks mee reed. Na 3 jaar stil gestaan te hebben in een goed geventileerde garage, liefdevol toegedekt met een aantal AaBe-dekens, heeft mijn vader hem gekocht van de eerste eigenaar. Dit zal in 1968 of 1969 geweest zijn. Doordat de Simca 3 jaar niet gereden had was de koppeling vast gaan zitten en heeft mijn vader, samen met een technische collega, na veel gedoe de auto op een zaterdagmorgen weer wakker geschud.  Op deze foto staan mijn moeder en vader trots met hun aanwinst op de foto. Deze moet gemaakt zijn rond laat jaren '60, vroeg jaren '70. De foto is genomen achter ons toenmalige huis door familie uit Noorwegen, die op bezoek was. Een zus van mijn vader was getrouwd met een Noor, vandaar. Ik weet vrijwel zeker dat mijn Noorse oom de foto heeft genomen. Ook weet ik nog wat zijn merk camera was, een Polaroid OneStep.
Natuurlijk kreeg de Simca uiteindelijk ook met het roestspook te maken en wel zodanig dat de voorspatborden er bijna afvielen. Toen vond mijn vader het tijd worden voor wat anders en kocht een tweedehands witte Fiat 128 uit 1970, welke naar verloop van tijd nèt zo bruin werd als de Simca. Maar sinds die tijd heeft hij altijd Fiat gereden en nu nog, op 91 jarige leeftijd! Rien Kijl  © Archives Marcel Boyer Ik heb nog een oude teamfoto uit de jaren zeventig van mijn school gevonden! Het hele team, bestaande uit 13 leerkrachten, van wie er één het hoofd der school was, had zich in en om een Eend geschaard voor de jaarlijkse teamfoto. De fotograaf vond onze opstelling wel erg origineel, want dat had hij nog niet eerder meegemaakt. De meeste teams die hij voor zijn lens kreeg zaten of stonden keurig opgesteld, de gezichten strak in de plooi, want een leerkracht moest gezag uitstralen natuurlijk. De meesten van ons waren echter zo niet en daarom kozen we voor de Eend van een van onze collega's. De Eend: een toonbeeld van eigenzinnigheid, eenvoud en vrijheid. En die eigenschappen probeerden wij ook op onszelf en onze leerlingen over te brengen.
Marcel Boyer  © Koen Beekmann Mijn eigen wagenpark bestond voor een belangrijk deel uit Franse auto's. Dat werd natuurlijk ook een beetje gestuurd door mijn vader's voorkeur. En met een nieuwe Ami 6 voor de deur had ik uiteraard ook een Ami. Ik had er zelfs 2, een Dinky en een Norev. En ik was er zuinig op. Elke avond werden ze voor het slapen gaan netjes naast elkaar in de kast geparkeerd en tijdens het eten werd de Ami niet zomaar vergeten maar zorgvuldig aan de rand van het bord geparkeerd.
In de jaren zestig hadden we thuis nog geen tv en al helemaal niet wat nu bij mijn eigen zoon voor afleiding zorgt. Ik speelde buiten of binnen met de auto's. Deze groen-gele Dinky Toys Ami heeft het nog best lang volgehouden, ondanks de versleten banden en assen van het rijden, maar ik ben hem ergens uit het oog verloren. De motorkap vond ik een tijd geleden terug en krijgt nu een tweede leven op een identieke Dinky Ami van een verzamelende vriend, want daar hoort hij thuis, niet in een rommelbak... Koen Beekmann  © Kristof van Dooren M'n ouders zochten in 1988 naar een ruime auto in Occasie. Destijds hadden ze een Renault R4 GTL die aan vervanging toe was. Na enkele garages af te lopen kwamen ze op de 2 jaar oude Renault 11 1.6D Broadway uit en hij voldeed aan hun eisen.
Ik heb toch zeer mooie herinneringen aan deze leuke auto. Ik vond het heerlijk om altijd mee te reizen als klein jongetje op de achterbank. We maakten destijds mooie uitstappen of 't nu naar de Belgische Kust was of naar Antwerpen. Het was toch elke keer feest om mee in deze leuke auto te zitten. De auto bleef tot het najaar van 1996 bij ons. In de zomer maakten m'n ouders op een zekere dag een foto van mij waar ik naast de Renault 11 Broadway sta. Eind van die zomer verliet deze zeer leuke Renault ons omwille van zware motorproblemen en ouderdom uiteraard. Anno 2016 heb ik nu die leuke foto in bezit gekregen en deze zit mooi in m'n foto album geborgen als herinnering. Kristof van Dooren © Theo van Os ik kwam weer een leuke foto tegen uit mijn dienstreisarchief. Een plaatje uit 1977 van Argenton-sur-Creuse, gelegen in de Limousin, tussen Châteauroux en Limoges. Ongeveer dezelfde plek van de oude brug over de Creuse heb ik van internet gehaald. Zoals zoveel plekken in Frankrijk, nauwelijks veranderd en in veel opzichten zelfs mooier.
In 1977 maakte ik voor de ANWB, afdeling reisgidsen en route-informatie, een dienstreis door de Limousin en de Dordogne, voor de herziening van de gelijknamige reisgids van de ANWB. Mijn collega was de schrijfster en ik chauffeur. In een Renault R6 850 cc hebben we in 2 weken tijd ruim 5000 km gereden! Elke dag hadden we 2 beleefdheidsbezoekjes bij een plaatselijke Office du Tourisme en dat betekende 2 keer per dag uitgebreid op z'n Frans déjeuneren, respectievelijk dineren. Want elke directeur van de VVV was zeer vereerd met ons bezoek en interesse in 'hun' dorp of stad. Voor mij betekende het 5 kg aankomen in 2 weken en waren we op een gegeven moment de gastvrije etentjes wel een beetje zat! Theo van Os |
AlbumFranse voitures uit het familie-album. Auto's die u ooit zelf bezat, die een bijzondere rol speelden in uw familiegeschiedenis of die anderszins indruk hebben gemaakt. 
Index
Alles
Archives
Juni 2020
|
