|
© Herman Spannenberg Ieder mens heeft zo zijn zwakke plekken. Bij mij zou men speelgoedautootjes als zodanig kunnen betitelen. Niet de geijkte Corgi modellen of Dinky Toys, zo hoog reikten de bomen vroeger niet bij ons thuis, maar de 1/66 modellen van Matchbox en vooral Majorette. Urenlang speelplezier heb ik beleefd aan de Simca 1100 met trekhaak en Digue caravan, de Renault 5, maar vooral aan de stoere Zweedse Volvo 245 met de dikke bumpers en de openende achterklep. Daar pasten prima de honden in die eigenlijk van Britse (Matchbox) komaf waren. De Fiat 127 was steevast de tweede auto en was standaard uitgevoerd met een plastic hond van het type Herder.
Nu zijn er, weet ik uit ervaring, meer van die miniatuurautoadepten. In de kring van mijn meest geliefde naasten kan ik ze overigens niet vinden, waardoor bij een plotsklaps onverhoopt overlijden mijn zorgvuldig opgebouwde collectie voor een appel en een ei wordt verscheten aan de eerste de beste 'handelaar'. Op zich niet iets om je bij leven erg over op te winden. Een goede vriend wist mij ooit te verblijden met zijn lijfspreuk: 'Aan een lijkauto zit geen trekhaak'. En hij heeft het absoluut bij het rechte eind. Hetgeen mij bij het volgende brengt. Enkele maanden geleden kreeg ik een rouwkaart waaruit bleek dat een mij goed bekende oudijzerhandelaar het ondermaanse definitief had verruild voor het eeuwige. Na de plechtigheid werd ik op de hoogte gebracht dat ik ook nog was genoemd in de nalatenschap, maar dat ze zich goed konden voorstellen dat ik wellicht het erfgoed zou laten voor wat het was. Nieuwsgierig als ik ben zeg ik niet zo snel nee, maar ik had werkelijk geen idee wat mij te wachten stond. Volgens de goede man die de zaken behartigde waren het speelgoedautootjes en niet zo weinig. Ik moest maar een bestelauto meebrengen. De details wil ik u besparen maar die bestelauto was een goede tip. De oudijzerboer bleek een fijne, maar niet erg kieskeurige neus te hebben voor het verzamelen, en rijp en groen is door mij uit de zorgvuldig ingepakte dozen geplukt. Pareltjes uit lang vervlogen tijden en de bekende Blokker-meuk die men op verjaardagen van onwetende kennissen placht te krijgen. Onder het motto "jij verzamelt toch autootjes"... Mijn vrouw vond het wel grappig om beurtelings kreten van zowel verrukking als afschuw uit mijn mond te horen toen de collectie knipperend tegen het felle daglicht uit de bananendozen werd verlost. En toen was daar ineens die fraaie blauwe Matchbox 'carcontainer' met op het deksel de afbeelding van de Ford GT. De muffe walm die uit de verpakking kroop, toen na jaren van eenzame opsluiting het nest met Matchbox-wagentjes het levenslicht zag, maakte mijn enthousiasme niet minder. Fabrieksnieuwe speelgoedjes, zo goed als schadevrij en compleet. Het feest van herkenning, wat had ik nu een geweldig erfstuk in handen. En opeens zag ik het koekoeksjong tussen de Britse en Amerikaanse modellen. Een Franse Majorette had zich als verstekeling aan boord gewaagd. En niet zo maar eentje, maar een Bernard Camion in schaal 1/100. Wie kent hem niet, de Majorette waar menigeen zich de vingers blauw aan heeft gespeeld. Hetzij als vuilniswagen, camion voor het vervoer van drie plastic boomstammen of met een tankoplegger erachter. De grote verrassing voor mij was echter dat het model in deze uitvoering mij totaal onbekend was. Alle Bernards die ik ooit heb bezeten (en dat zijn er heel wat geweest) hadden allemaal een gesloten cabine met het typerende patrijspoortje. Nog nooit had ik een Bernard gezien waar de voorportieren van geopend konden worden, om maar te zwijgen van de aanwezigheid van een plastic chauffeur. Bijna vijftig jaar geleden kreeg ik bij een spaaractie van de Boerenleenbank mijn eerste Bernard, een bordeauxrode met een grijze plastic laadbak en oranje huif, en ik was zo blij als een klein kind (hetgeen gezien mijn leeftijd een normale reactie was). Vijftig jaar later kan ik nog steeds diezelfde ervaring beleven bij het verkrijgen van een Bernard. Voorlopig is het nest met het koekoeksjong in veilige handen en mocht het over dertig of veertig jaar tijd zijn om ze wederom te schenken, dan hoop ik dat die verdwaalde Majorette weer een grijns van oor tot oor zal veroorzaken. Herman Spannenberg
3 Comments
© Linda Overtoom Vier weken geleden heb ik een mooi gebakje opgehaald. Vorige week heb ik haar eindelijk vrijgelaten met dat prachtige weer en even een rit gemaakt naar Anna Paulowna. Wat stond ze er mooi bij. Mijn Peugeot 204, Éclair...
Omdat ik vorig jaar heb meegedaan aan de rally Tour de Péloponèse (TDP) in Griekenland, heb ik mijn hart verloren aan een rally waar je eigenlijk een eigen oldtimer voor wilt hebben. En die kwam dan ook voorbij bij leeuwenfluisteraar Edward van Zanten. Hij wist nog wel een mooi exemplaar te koop staan. En ik was meteen verliefd. En zo heb ik, nadat ik pas sinds september mijn rijbewijs heb, naast een nieuwerwetse auto er ook meteen maar een Peugeot 204 uit 1974 bij. Nu dus oefenen met het rijden van een oldtimer. Het vraagt wat omschakelen. Ik ben net gewend aan 'n nieuwe auto en dat moet ik nu meteen loslaten en echt leren autorijden. Dat vergt enige andere techniek. Gisteren eindelijk naar buiten, de motor gestart en een stuk gereden. Na wat leermomenten en opstartproblemen, omdat choken nog niet echt in mijn systeem zit, heeft ze het keurig gedaan! Ik ben met het dakje open gaan rijden. Onderweg kreeg ik wel wat schuine blikken, waar ik erg om moet glimlachen. Want eerlijk is eerlijk: Niet iedereen heeft zo n prachtexemplaar als de Éclair. Ze ziet er strak en stralend uit. Er was op mijn visiteadres een oldtimerliefhebber en -eigenaar die Éclair graag even wilde bekijken en voelen. Leuke onverwachte ontmoetingen van liefhebbers.. Éclair gaat eind september mee naar Italië om daar op de boot van Ancona naar Griekenland over te steken om daar de TDP 2017 mee te rijden. Aangezien ze helemaal grondig is nagekeken door Edward, vertrouw ik erop dat ze me door dik en dun blijft steunen door de bergen en weer naar huis in Noord-Holland. Éclair heeft het goed. Ze staat droog in de garage te wachten op de volgende rit. Eigenlijk doet ze het goed op elke foto en dat kan ook niet anders met zo'n kontje en uiterlijk! Ik heb van Henri (één van de vorige eigenaren) een originele Peugeot 204 sleutelhanger gekregen, waar de sleutels nu aan bungelen. Bedankt Henri, leuk je ontmoet te hebben. En uiteraard heb ik een picknickmand gekocht voor op de hoedenplank. Een leuk item in een oldtimer. Op naar het voorjaar. Op naar meer avonturen. Linda Overtoom Ooit was Éclair de 'redactiewagen' van Route Nationale. Na twee jaar duikt ze via Peugeauto weer op en krijgt ze met Linda Overtoom een nieuwe enthousiaste eigenaar. En...daarmee krijgt ook het blog Éclair een doorstart! © Edward van Zanten | www.peugeauto.nl Na een bemiddeling voor de aankoop werd Henri Vermeer in 2013 eigenaar van Éclair. Een paar jaar later werd het stuur weer overgedragen aan Janneke uit Nijmegen. Opnieuw door tussenkomst van Peugeauto. Ze heeft er een paar jaar mee gereden zonder technische problemen. Vorig jaar vroeg ze of ik iemand wist voor haar auto omdat ze er te weinig mee reed. Dit jaar kreeg ik het idee dat die auto voor Linda Overtoom zou kunnen zijn om in Griekenland de Tour Du Péloponnèse 2017 mee te kunnen rijden. Ik heb haar aan Ëclair voorgesteld en ze konden het meteen goed vinden met elkaar. Dus de deal was snel geregeld. Dit was voor mij de tweede keer dat ik bemiddelde in de verkoop van Éclair. Er werden wat aanpassingen gedaan om haar rally-klaar maken: iets bredere banden, een setje verstralers en een terratripmeter. Na een technische controle en het monteren van een radio was Éclair klaar voor Linda. Ik wens Linda Overtoom veel plezier met haar mooie Peugeot 204.
Edward van Zanten  © Koen Beekmann Voor veel GS liefhebbers is de bijzondere en zeldzame Birotor de ultieme GS. Met zijn 2-schijf wankelmotor week hij op veel punten af van de gewone GS. De meest in het oog springende uiterlijke zaken waren het luxere interieur met ronde klokken en stoelen met ingebouwde hoofdsteunen, de spatbordverbreders, de (CX-)wielen en, in de meeste gevallen, de twee métallique-bruintinten met dubbele bies.
De GS Birotor De Birotor was bedoeld als snelle en luxueuze GS, maar werd een regelrechte flop. De oliecrisis gooide roet in het eten en de rotatiemotor (gebouwd bij Comotor, een samenwerking met NSU) had een toch wel zeer stevig verbruik. Bovendien vond de aspirant koper de dure Birotor (hij kostte net zo veel als een DS 20) te weinig onderscheidend van de veel goedkopere standaard GS. Er werden dan ook maar 874 Birotors gebouwd in 1974 en 1975 en daarvan werden er zo'n 600 verkocht, door uitsluitend de grootste dealers in Frankrijk. Na het stoppen van de productie in maart 1975 wilde Citroën niet langer vastzitten aan de onderdelenvoorziening en dus werd besloten de auto's te vernietigen. Er werd meteen gestart met de onverkochte auto's en de verkochte exemplaren konden door de eigenaren worden ingeruild. Vanuit Parijs werden de dealers bezocht om de ingeleverde wagens definitief onklaar te maken. Ze sloegen simpelweg een gat in het lichtmetalen rotorhuis. Het weer terughalen van de Birotors naar Parijs verliep niet helemaal zoals gedacht. Er ontsprongen nogal wat Birotors de dans en zo zijn er tegenwoordig gelukkig nog een aantal overlevers. Daarnaast bood Citroën automusea en grote dealers een auto aan en ook die bestaan nog. De Birotor was niet zoals de gewone GS als berline, Break en Service verkrijgbaar, maar uitsluitend in berline vorm. Wie weet hoe anders het eruit had gezien zonder die oliecrisis en met een aanvaardbaarder verbruik. Stel je voor dat dát het geval was geweest en dat het koperspubliek de Birotor wel omarmd had en de auto een succes was geworden. En dat er misschien wél meerdere versies waren geproduceerd... De GS Service vitrée Er is voor de GS adepten nog zo'n 'holy grail'. Nog zeldzamer dan de Birotor inmiddels, maar gebaseerd op de gewone GS. En dat is de GS bestelwagen met ramen, in Citroën-typologie 'Service vitrée' genaamd. Deze GS met zijn stijlvolle lange zijruiten en luxe Club uitrusting is namelijk weinig verkocht en er zijn er nog minder van overgebleven. Persoonlijk vind ik het de meest aantrekkelijke GS variant en dus ging mijn fantasie met me aan de haal. De GS Birotor Service vitrée Een combinatie van die twee, een Birotor Service vitrée, zou de overtreffende trap zijn. Een snelle, luxe en chique 'bestelwagen'. De ultieme GS, wat mij betreft! Zelfs bruikbare foto's van GS Service vitrée's zijn zeldzaam en dus werd de Birotor persfoto eerst 'omgebouwd' tot 2-kleurige break, om die break vervolgens weer om te bouwen tot Service vitrée. Dé ideale bestelwagen voor Champagnemerk Moët & Chandon of modehuis Chanel? Koen Beekmann |
BlogsBelevenissen met de Franse klassieker, ontmoetingen met liefhebbers, restauratie-projecten en trouvailles langs de route. 
Index
All
Archives
April 2020
|
|
|
© www.routenationale.com 2010-2017
|