|
De hitte eist zijn tol Naar Meknes. We hebben de taxichauffeur geïnstrueerd voor ons de autosloop te vinden in de stad.  Bij een sloop verwacht ik een groot veld vol afgetrapte auto's die zelfs hier niet meer op te lappen zijn. Ik sla dicht van verbazing als we een straat inrijden die spontaan verandert in de autowijk van Meknes. Overvolle straatjes met aan weerszijden doormiddengeslepen auto's, motorblokken die uitlekken op de zandweg, opgekrikte auto's, honden, ezels. Geen vrouw te zien in deze wijk; in deze openluchtgarage regeren mannen, van top tot teen in het smeer gedoopt. Ieder pand heeft zijn eigen specialiteit; het ene pand is gevuld met uitlaten, het andere heeft alleen stoelen en een ander weer aandrijfassen. Zo langzamerhand beginnen we te ontdekken dat er een hele slimme verdeling is. Als je hier bekend bent, kun je zo je boodschappenmandje vullen. Onze chauffeur zwaait met de kapotte koelslang vanachter zijn stuur. Niemand heeft wat tot nu toe. Ik begin het spannend te vinden. We moeten er fatsoenlijk weer mee naar Europa kunnen. We zijn pas op de helft van de reis!  De openluchtgarage bestaat niet uit een paar straten, maar is een compleet dorp. Met die gedachte krijg ik volle hoop. En daar is Mustafa; toevallig lopen Chris en ik zijn 'zaak' binnen en zien een motorblok staan van een Peugeot 504. Met een identieke slang. Overenthousiast vraag ik wat de slang kost. Dat moet je dus niet doen in Marokko... Na een lange onderhandeling zijn we wat minder afgezet. We gaan terug naar mijn oom en tante en de maken de auto gereed voor de tweede etappe.  We eten samen met mijn oom en tante een Marokkaanse tajine. Ze zijn zo ontzettend aardig! Ze hebben ons het echte Marokko laten zien, het platteland in Noord Afrika met haar rijke cultuur en tradities. We hebben ons aangepast in Marokkaanse kledij, ideaal tegen de hitte als het buiten een graadje of 47 is met een harde wind uit de Sahara. Je kunt beter je lichaam bedekken tegen de hitte dan met een korte broek te gaan lopen.   Onderweg naar de zee raken we en panne. De niet originele brandstofpomp trekt de hitte niet en de motor krijgt geen benzine. Als we langs de snelweg staan stopt Hamid. Hij zag ons hortend en stotend over de vluchtstrook rijden en komt ons helpen. Zou het komen omdat we een paar uur eerder die man met zijn kapotte auto hielpen? Enfin, we prutsen wat en de benzine begint weer te stromen. Ondertussen stoppen er tal van Marokkanen om ons water te geven, zelfs vrachtwagens stoppen. Een uur later gaat de condensator kapot, die ben ik vergeten als reserve mee te nemen. We doen weer een beroep op Hamid, nadat hij uren in de file heeft gestaan is hij er. Hij regelt een autotransport naar de dichtstbijzijnde camping. Toch lachwekkend als je auto op je staplaats wordt afgeleverd. Zoals overal in Marokko treffen we weer ontzettend lieve mensen die om middernacht voor ons gaan koken. In de morgen komt Hamid het onderdeel brengen, de auto loopt als een zonnetje. Toch nog even wat reserveonderdelen halen voor de tweede etappe, Europa in.   Onze laatste dagen in Marokko zijn rustig. We zitten aan de oceaan op een camping. Hoe er in Marokko gekampeerd wordt is prachtig, iedereen bouwt van stokken en doeken hun kamp. In de avond steekt iedereen enorme vuren aan om de muggen uit te roken. Hele gezinnen zitten tot een uur of vier buiten met Arabische muziek. Niemand klaagt; op vakantie doe je waar je zin in hebt zeggen ze.
We zitten hier nog een paar dagen en dan is het tijd om de boot te pakken naar Europa. Ik ben benieuwd hoe de grenscontrole gaat zijn. Vier gasten met lang haar in een oude auto. Hippies met hasj in het luchtfilter. Dat hebben we uiteraard niet, maar ze kunnen wel eens lastig doen. We gaan het zien Hendrik Helweg
0 Comments
© Barbara de Bruin Seize is niet in concoursstaat en toch werden we via de Club d'Anciennes Renault door Renault Nederland benaderd om mee doen met een expositie op het Concours d' Elegance in Apeldoorn. Er zouden vijf Renault 16's van verschillende bouwjaren, typen en kleuren tentoongesteld worden. Ook konden de bezoekers aangeven welke van de vijf ze het allermooiste vonden.
Bij zo'n evenement word erop gelet hoe een auto 'toont' en daarom moest ze er schoon en mooi uitzien. De week voor het evenement zijn we begonnen met het 'concoursklaar' maken van Seize. Dat viel nog wel tegen, als alles schoon moet zijn, is een zondagmiddag opeens heel kort. Maar het is gelukt. Om te laten zien waar we zoal met haar naar toe geweest zijn legden we op de hoedenplank foto's neer van Seize tijdens haar uitstapjes naar Frankrijk. De week erop moest ze op vrijdag worden 'ingeleverd' in Apeldoorn. Het weerbericht voor dat weekend beloofde niet veel goeds: regen, regen, regen.. Ondanks de stromende regen goed aangekomen op het terrein van paleis 't Loo werden we door een medewerker van Renault Nederland naar onze plek geleid. De bordjes met informatie over de auto's stonden al klaar, afgedekt met een plastic zak. Toen Seize geparkeerd was op de voor haar gereserveerde plek en ik uitstapte, was mijn blije stemming opeens weg. Voorop de motorkap zit een kleine deuk met een diepe kras. Ergens in de tijd tussen zondag en vrijdag moet ze die hebben opgelopen. Zoiets is altijd naar maar zeker nu, uitgerekend op het concours! Zaterdag zouden we niet naar het concours gaan en dat gaf me de kans om even afstand te nemen. Dat kwam goed uit. Zondag zouden we worden geïnterviewd voor een filmpje voor Renault Nederland. Die dag zouden we op het concours doorbrengen. Na een regenachtige zaterdag kwam zondag met zowaar goed weer! Aangekomen bij 't Loo stond eerst het interview op het programma.De donderdag voor het concours werd ik gebeld met de vraag of we mee wilden doen met een interviewserie van Renault Nederland. Drie eigenaren zouden op het concours in een kort filmpje worden geportretteerd met hun auto. Hoewel ik het wel een beetje spannend vond leek het me ook wel heel leuk. Er was twee uur uitgetrokken voor het interview en die tijd hadden we ook wel nodig. Omdat het best lawaaiig was op het concours, moesten de antwoorden een paar keer over. Daarna even tijd voor het lunchpakketje dat iedere deelnemer uitgereikt kreeg, dacht ik. Maar nee, het was al tijd om de Renault 16 die als mooiste was gekozen naar het podium te brengen. De donkerrode Grand Luxe uit 1969 had het rozet gekregen en de eigenaar vroeg mij om mee te rijden naar het podium om daar wat foto's te schieten van de prijswinnaar. Meteen daarna werden ook de andere twee prijzen uitgereikt voor de 'Best of Class'. In de categorie Renault (het thema was 'Le Plaisir') ging de beker naar een Floride cabriolet, een model waar ook Brigitte Bardot nog in gereden zou hebben. De derde prijswinnaar werd gekozen in de klasse Alpine. Tot slot kregen we een drankje aangeboden in de Renault/Alpine tent en er lag voor alle deelnemers een kleine attentie klaar: een rallybordje van het Concours. Barbara de Bruin Naar Afrika zonder kaart We vertrekken uit het Spaanse dorpje richting Marokko. Het is vanaf hier nog een slordige 800 kilometer rijden voor we de boot kunnen zien. Het is vroeg in de morgen al warm, dat gaat heet worden vandaag. Het landschap verandert langzaam van eindeloos plat naar kurkdroge heuvels.  De temperatuur loopt op met iedere kilometer dat we zuidelijker komen. De koeling van de motor doet het geweldig, ondanks dat het inmiddels 45 graden is buiten. Het is zo heet dat ik het stuur niet meer vast kan houden zonder een handdoek tussen mijn hand en het stuur te houden. Op het geopende raam leunen zit er ook niet meer bij, het went! Na een paar uur zweten en puffen geef je jezelf over aan de hitte en vergeet je het bijna. Steeds meer volgeladen Marokkaanse gezinsauto's komen langs, toeterend en zwaaiend halen ze ons in. Ook komen we een Marokkaan tegen die onderweg is met zijn 2CV. We rusten met hem uit bij het tankstation. Handig dat we toch nog wat tips krijgen voor de boottocht. We wisten er te weinig van.  Na een dag rijden komen we aan in Algeciras. De haven is een gekke ervaring; lui die wat van je willen, haastende mensen en knappe verkeersleidsters. We tuinen er bijna in een ticket te kopen bij een handelaartje. De Spaanse douanier lacht zich rot als we langs komen rijden voor we de boot op gaan. Hij adviseert ons om een honkbalknuppel te kopen omdat Marokko niet veilig is. Niet rustgevend als je in de nacht aankomt in Marokko. Pierre leest af en toe voor uit de Trotter; in de nacht rijden in Marokko is pure zelfmoord, stop nooit voor vreemden en vertrouw niemand. Met die wijze lessen rijden we rond middernacht weg uit Tanger. Met een kaartje dat we bij ons ticket kregen waar alleen de snelwegen op staan en een routebeschrijving van mijn tante in Marokko. Het is nog een slordige vier uur rijden naar mijn tante en oom, in de buurt van Meknes. Ook internet hebben we niet dus de reis is een klassieke puzzelrit. Spannend als je voor het eerst in Afrika bent. Het gaat allemaal voorspoedig, het verkeer is even wennen. Er lopen langs de snelweg mensen en vrachtwagens staan zomaar stil, half op de rechter rijbaan. Voor de rest vind ik de wegen verbazingwekkend goed En dan word je wakker in Marokko, voor het eerst zie ik het land bij daglicht. Het is al verschrikkelijk heet, we treffen het land in de heetste week van het jaar.  Als we door het nabijliggende dorpje Moulay Idriss rijden, valt het op hoe het leven is op het platteland. Oude Peugeots, Mercedes taxi's en bepakte ezels vormen het straatbeeld. Een rolletje kopen voor mijn camera is een fluitje van een cent. Terug in de tijd! De Peugeot 404 zie je helaas bijna niet meer, ze zijn veranderd in liefhebbersauto's en staan netjes binnen. Fijn om te weten dat ze niet gesloopt zijn, maar toch. Iedereen kijkt ons na en begint te lachen als we met de Peu door de enorme drukte rijden van het dorpje. Ik heb nog nooit zo veel positieve reacties gehad als op deze plek. Hier kunnen de Fransen niet tegenop. Ik zal na mijn reis het videomateriaal en ontwikkelde foto's laten zien. Stay tuned!  Onderweg naar het huis van mijn oom en tante knalt de radiateurslang uit elkaar. De koelventilator sloeg om een gekke reden niet aan en de motor raakt aan de kook. De slang is van slecht rubber en kon de druk niet aan. Mijn oom begint meteen te bellen en binnen 10 minuten is er een man die ons gaat helpen. Mijn oom en de man gaan er vandoor met de slang. Wij staan in de berm te wachten. Oude bakken tuffen langzaam langs op het landweggetje, verder is het rustig. Het is inmiddels 22:30 uur, blijkbaar geen probleem om nog wat te regelen. Mijn oom is samen met de man alle winkels en huizen afgegaan met de vraag of iemand iets weet. De slang word op z'n Afrikaans gerepareerd met een stuk pvc buis, slangklemmen, binnenband en ijzerdraad.  Nieuw kennen ze hier bijna niet, alles wordt hergebruikt of gerepareerd tot het letterlijk uit elkaar valt. Dat het niet lang meegaat maakt niet uit. Zorg dat je een stuk binnenband bij je hebt, mocht de boel weer gaan lekken. En dat deed het na een dag. Iedere garagist wil de slang opnieuw repareren met zijn eigen skills. Met heel veel moeite kan ik ze overtuigen van de slang af te blijven en me te helpen een sloop te vinden. Dat zijn we de volgende dag gaan doen.  We sluiten een deal met een taxichauffeur dat hij ons heen en weer gaat rijden en ons meehelpt het onderdeel te zoeken. Als westerling word je aan alle kanten belazerd qua prijs, dus het is essentieel om te onderhandelen, mochten we wat vinden. We gaan naar Meknes, de grote test. Zijn er nog onderdelen te vinden voor een oeroude Peugeot?  Photos © Équipe Hendrik Helweg
Vorig voorjaar reden we de Nationale 7 van Avignon naar Menton. Wegens groot succes besloten we dit jaar de meivakantie opnieuw goed te besteden. De autotrein was prima bevallen, dus waar zou die Seize nog meer heen kunnen brengen? Narbonne! Of eigenlijk Cerèt, op een uur rijden vanaf Narbonne. Cerèt ligt fijn centraal aan de oostkant van de Pyreneeën. Een uitvalsbasis voor de kust, de bergen, Carcassonne en Barcelona. De Franse autotrein is alleen voor auto’s. Voor het einde van de middag lever je je auto in bij station Bercy in Parijs en de volgende ochtend staat hij klaar op het eindpunt. Ideaal, want je kan dan zelf nog even in Parijs rondneuzen, en eten en overnachten, zo duur of goedkoop je het wil. Reizen doe je met de TGV. Dat gaat lekker snel. Dag 1: Station Bercy Bij station Bercy ontmoeten we twee andere oldtimers. Zo begint de vakantie meteen in sfeer. We laten de auto achter op het station. Hopelijk is hij in goede handen.    Dag 2: Parijs - Narbonne We verlaten een regenachtig Parijs om in een heerlijk warm Narbonne weer uit de TGV te stappen. Een rit van vier en een half uur. Op het station hangt een mooie zwart-wit poster van een autotrein in Narbonne in de jaren 60. Met een Renault 16 ervoor! Die foto hebben we meteen maar even nagemaakt met Seize. Sowieso prettig om de auto weer heelhuids terug te vinden op het station.   De snelweg is al meteen prachtig. In de zomer is het hier dor en vergeeld, maar in het voorjaar zijn hier alle groentinten aanwezig doorspekt met gele en rode bloemen. De uitlopers van de Pyreneeën geven een geweldig glooiend landschap. In het oosten glimt de zee. In het westen zijn de bergtoppen nog wit. Op naar Cerèt, maar eerst naar Le Perthus. Een ansichtkaart-plaatsje op de grens met Spanje. De ene kant van de weg is Frans, de andere kant Spaans. En beide kanten zijn belastingvrij. Dat leidt tot een groot aanbod van winkels. Helaas vooral aan de Spaanse kant veel goedkope winkels die het gevoel geven dat je in een hele grote en lawaaierige budgetstore bent aanbeland. We hadden het misschien bij de ansichtkaart moeten laten. Maar dan hadden we de grensovergang gemist, die nog steeds zijn oude architectuur heeft. Mooi.   Dan eindelijk naar 'ons' huis in Cerèt. Dat is een prachtige jaren '70 villa in de heuvels. Seize moet er hard voor klimmen, maar mag dan wel in een garage staan uit dezelfde tijdsperiode als hijzelf. Wat een luxe! Die wil niet meer naar huis.   Dag 3: Naar de bergen We hebben een autorit gepland over kleine weggetjes langs Castelnou, het meer van Vinça, Villefranche de Conflent en uiteindelijk het hoger gelegen Casteil. Een hoop klim- en draaiwerk, maar dat kan Seize wel hebben, ook bij de hoge temperaturen van vandaag. Maar toch houden we de temperatuurmeter in het dashboard in de gaten.         Villefranche is een mooie middeleeuwse ommuurde vesting. We ontdekken dat je er met de auto doorheen mag rijden; dus dat laten we ons geen twee keer zeggen. Dubbelpret. Hier is ook het beginpunt van de Gele Trein; dus dat staat weer leuk naast Gele Seize.    Dag 4: Kustroute We beginnen in Figueres, Spanje, vooral bekend van het Dali museum. Dit is voor het eerst dat we met Seize in Spanje rijden. Van Figueres via een prachtige route over de heuvels naar Port Lligat aan de kust (filmpje). Hier is het huis van Dali. Het plaatsje zelf heeft een hele mooie boulevard waar je met de auto overheen kan rijden. Maar de enige weg eruit is een bijna onmogelijke steile en slechte weg. Gelukkig blijft alles heel. Langs de kust vervolgens weer noordelijk terug naar Frankrijk.             In grensplaatsje Cerbère komen we langs een mooi oude benzine pomp. De eigenaar blijkt een Renault garage te hebben en is erg enthousiast over Seize. De buren lopen uit. Ook in het meest zuidelijke puntje van Frankrijk houden ze van Frans erfgoed. Wij ook.   Dag 5: Perpignan en Réserve Africaine Sigean Vandaag naar Perpignan en de Réserve Africaine Sigean. Dat laatste is een groot reservaat met wilde dieren waar je doorheen kan rijden. Echt iets voor een stoere Seize. In de zomer rijd je hier in een grote file, maar nu in het voorjaar is het heerlijk rustig. De snelweg laten we vandaag links liggen en kiezen voor de Nationale 9. Heerlijk rijden altijd, die Route Nationales. En veel historie langs de weg.     Dag 6: Regen! Dan maar wat dichter bij huis blijven. Cerèt heeft een mooi museum voor moderne kunst. Daarna naar het kleine postmuseum in Amélie-les-Bains-Palalda, een middeleeuws plaatsje steil tegen een berg gebouwd.      En een stukje rijden door een krappe vallei en de bergen in over de Nationale 115, naar de Spaanse grens. HIer hebben we een leuke ontmoeting met een 2CV eigenaar. Sowieso rijden in deze streek nog veel 2CV's en Renault 4's. Het leven heeft niet zoveel haast hier. Behalve die ene Fransman die altijd op je bumper zit.   Dag 7: Barcelona Vanaf Cerèt is Barcelona twee uur rijden; goed te doen. Een nieuw record voor Seize; 1600km van huis. De meeste mensen prefereren misschien de metro, maar wij vinden het leuk een stad ook mee te maken vanuit de auto. Dan zie je nog eens wat. En het geeft een idee van de wegcultuur. Die is in Barcelona niet gek. Het is een groot grit van brede eenrichtingswegen. Bijna Amerikaans. Voldoende parkeergarages ook. Als je in Parijs kan rijden, dan is Barcelona kinderspel. We maken uiteraard nog een foto van Seize met La Sagrada. Maar in de drukte kunnen we er niet echt iets moois van maken. ’s Nachts terug in Cerèt in het pikdonker de heuvel op naar het huis. Geen probleem voor Seize: de gele breedstralers mogen aan!     Dag 8 Carcassonne Tussen Carcassonne en de Pyreneeën ligt een glooiend, gevarieerd en vrijwel onbewoond landschap. Hier kan je mooie routes rijden. Carcassonne heeft een intacte ommuurde oude middeleeuwse stad. Nu vooral vreidg en gezellig tourisme. Van te voren hadden we al de beste fotopunten uitgezocht; Seize komt er mooi op.          Via de Nationale 113 rijden we naar Narbonne. Deze weg staat bol van de originele muurreclames. Het fototoestel draait overuren. Zoals altijd bij de Nationales moet je wel de oude route volgen zodat je door de dorpjes rijdt, anders wordt je er omheen geleid.        Dag 9 en 10: Huiswaarts via Parijs Vroeg op om de trein te halen en Seize weg te brengen. 's Middags zijn we alweer in Parijs. De volgende dag rijden we nog even door Parijs naar het Zadkin museum. Altijd leuk om door Parijs te rijden. Dan is het alweer tijd om naar huis te rijden. Seize heeft het goed gedaan, weer 2500 kilometer op de teller erbij. Reinier Zevenhuijzen  Van smeltwater naar woestijn Vanuit de Pyreneeën vertrekken we zuidwaarts. Nog een duik in het riviertje waar we de nacht door hebben gebracht. Het water is een graadje of 8. Snakkend naar adem reageert je lichaam als je in het ijswater springt. Als je weet waar je over een paar uur bent is er niks fijner dan dit water! We bedanken de boer waar we ongevraagd hebben gekampeerd met een fles Bretonse cider.  De eerste paar uur valt de hitte nog wel mee. De koelventilator van de motor blijft nog uit. Stilte voor de storm dus! Als de motor het niet warm heeft, mogen we niet klagen. Het Spaanse binnenland is verschrikkelijk uitgestrekt. Uren lang rijden we zonder enig verschil te zien, behalve het landschap dat beetje bij beetje droger aan het worden is. De tijd gaat langzaam, 20 minuten voelen als een uur. We stoppen een keer om te tanken en proberen zo veel mogelijk kilometers af te leggen, zodat we snel een koud pilsje kunnen drinken bij onze stopplek. Die stop: geweldig! Het is een klein dorpje temidden van het eindeloze platte binnenland. Ver aan de horizon doemt een graansilo op, meer zien we niet. Vorig jaar zijn we hier stomtoevallig beland onderweg naar Portugal. Sinds 30 jaar is er geen buitenlander in het dorpje geweest. Nu we binnenrijden worden we onthaald als helden. Wie zou zoiets verwachten in Europa! We vallen met de neus in de boter, het is dorpsfeest. Binnen een uur weet iedereen van onze komst en worden we omringd door nieuwsgierige dorpelingen. Na dagen rijden lopen we er bij als zwervers, blote voeten en wild haar. Mensen slaan ons minutenlang gade en komen aarzelend naar ons toe om vervolgens helemaal los te gaan met een vragenzee.   Het dorp lijkt overdag verlaten, tot de zon onder is en de vele terrasjes volstromen. Spaanse señoritas vragen frequent of ik getrouwd ben of een vriendin heb. Blijkbaar valt onze verwilderde stijl in de smaak. Pasquale, de eigenaar van de vijf kroegen in het dorp, is onze vriend. Hij heeft voor ons gekookt en voor de biertjes hoeft uiteraard niet betaald te worden. Iedereen geeft ons eten, drinken en gezelligheid. Ik heb nog nooit zulke aardige mensen ontmoet als in dit dorpje, onaangetast door hebzucht of stress. Genietend van wat ze hebben en wat ze hebben met elkaar als gemeenschap.  De volgende dag besluiten mijn vrienden en ik om op zoek te gaan naar een expansievat. Door het uitzettende koelwater in de motor en de modernere radiateur verliezen we koelvloeistof. Ik zie de hele trip als een proefrit; als er wat gedaan moet worden kan dat net zo goed onderweg. Meteen rijden de jongens uit het dorp mee om het onderdeel te gaan zoeken. We hebben zoveel hitte te trotseren als we morgen dwars door Spanje de doorsteek naar de haven maken. Er is net een hittegolf begonnen. Wordt vervolgd! Hendrik Helweg   Photos © Équipe Hendrik Helweg
© Kees-Jan Smit Op de rommelmarkt van Castelneau-Montratier (46, Lot) stond een Peugeot J7 bétaillière met 8 fietsen. De oudste te roestig, de tweenaoudste perfect en de rest te nieuw. Wacht even, dat kleine oranje fietsje dan? Och ja, voor een klein prijsje mocht die ook mee. Nou vooruit, omdat 'ie oranje is en omdat er Peugeot op staat. Eenmaal op ons vakantieadresje aangekomen, pompte ik de banden op en reed ik er zo de helling mee af. Dat het natte gras er voor zorgde dat de velgremmen niks deden wist ik toen nog niet. Nu wel :)
Kees-Jan Smit Nieuw avontuur We willen eens wat nieuws: Europa uit, of via Oost-Europa naar Griekenland. We hebben eindelijk de knoop doorgehakt om naar Marokko te touren. Met vier vrienden gaan we het avontuur aan. Vorig jaar droomden we er van, toen bleven we net boven Lissabon hangen. De reis van 12.000 kilometer kriskras door Europa verliep zo vlekkeloos dat we wel wat meer uitdaging kunnen gebruiken dit jaar! Dan is Marokko, aan de andere kant van de zee, met enorme hitte èn heel veel Peugeots uit de oude tijd, perfect. Enfin, we vertrekken op de dag van de APK. Het plan was om in de morgen de Peugeot te laten keuren en dan rond een uur of 11 te vertrekken. Maar het was te druk in de garage en we konden om half 5 terugkomen. Nou, dan maar in de avond weg rijden. Aan haast heb je niks op zon lange reis.  De auto staat bepakt bij de APK. Een klein beetje haast dan, om Maastricht maar te passeren voor de zon onder gaat. Met nieuwe wiellagers voor, een nieuw kentekenlampje en een koelsysteem aangepast voor de Sahara, vertrekken we richting het zuiden. Nog even in Andelst een brandstofpomp kopen, zodat de wagen ook op benzine kan rijden (LPG is verboden in Marokko). Bij Nijmegen gaat het al mis. Ik schakel om van gas naar benzine en de carburateur stroomt over. Een snelle revisie laat de auto weer als een zonnetje lopen op twee brandstoffen. Rond een uur of 10 gaan we van de snelweg af om ergens in de Ardennen in het wild te slapen. 's Morgens krijgen we een bericht van een vriend van ons die bij de Dordogne zit. De hele dag zitten we in de auto. Het Franse binnenland bestaat voornamelijk uit graansilo's en velden. Goed dat we in een keer doortrekken, het weer is ook niet al te best. Snel naar het zuiden! Aangekomen zitten we op een prachtig plekje pal aan de rivier de Dordogne.   Geweldig om midden in de natuur wakker te worden, pal aan de Dordogne! Een camping heb je helemaal niet nodig om de ultieme vrijheid te ervaren. Een oude Marrokaan in Souillac grapte of onze reis naar Marokko ging. Een 404 bepakt op het dak was vroeger natuurlijk de auto die vanuit Frankrijk de reis maakte naar Marokko. Hij sloeg de spijker op z'n kop. Lachend gaf hij ons tips om goedkoop met de boot naar Tanger te komen. Vandaag rijden we naar de Spaanse Pyreneeën om onze reis voort te zetten naar Zuid- Spanje. In Auch treffen we een verstofte maar rijdende 403 aan in één van de vele smalle straatjes. Prachtig dat je dit nog tegenkomt!  Onderweg zie we een sloop met een paar DS'en, GS'en, BX'en, een Peu 305 en wat Lada's. Aan de ene kant treurig om die prachtige Citroëns zo te zien wegkwijnen. Maar aan de andere kant schitterend dat je dit nog tegenkomt in Frankrijk! Het herinnert me aan een jaar of tien geleden, toen je dit tafereel in ieder dorpje aantrof. Morgen vervolgen we onze reis richting Marokko: à suivre! Hendrik Helweg    Photos © Ëquipe Hendrik Helweg
|
BlogsBelevenissen met de Franse klassieker, ontmoetingen met liefhebbers, restauratie-projecten en trouvailles langs de route. 
Index
All
Archives
April 2020
|
|
|
© www.routenationale.com 2010-2017
|