|
© Tibor van Lange Dat de stoere Citroën in handen van een liefhebber is, moge duidelijk zijn. Maar er moet ook gewerkt worden zo nu en dan. Daarom heeft Tibor de laadbak voorzien van een heuse timmermansgereedschapskist uit 1939.
0 Comments
 © boerBon Alweer 22 jaar rij ik in een Citroën C15D, ooit in Nederland gekocht met 36000 op de teller. Inmiddels uitgevoerd naar het land van herkomst waar ik nu woon en bijna 4 ton op de klok. Eigenlijk mankeert de auto zelden iets en áls er dan wat is haal ik een onderdeel van één van mijn twee donorauto's. Pas geleden was er eentje dermate kaalgeplukt dat het restje naar het oud ijzer mocht. Eigenlijk slijten er alleen maar gebruikelijke onderdelen, de motor draait nog steeds even mooi als toen ik hem bijna nieuw had, het olieverbruik is sindsdien niet toegenomen. Alleen de deuren roesten een beetje maar daar heb ik een paar jaar geleden motorolie in gegooid en is het roesten gestopt. Op naar de volgende 4 ton.
boerBon http://bouwvalinfrankrijk.blogspot.fr/  © Kees-Jan Smit Om alle recent gemonteerde nieuwe onderdelen aan mijn Break even goed aan de tand te voelen, mocht 'ie meteen aan de volle bak. Mijn 2cv had een afspraak bij Le Garage om na een (te) lange winterslaap van drie winters technisch geheel nagekeken te worden. De eend ziet er na een flinke wasbeurt weer goed uit, maar de remmen doen het niet en de motor heeft al drie jaar niet gelopen, vandaar dat 'ie op een aanhanger weggebracht werd. De aanhanger woog al 500 kilo, de eend is 560 kilo dus de Snoek had 1060 kilo schoon aan de haak.
De hele weg van Haarlem tot Wassenaar schurkte de temperatuurmeter tegen het rood aan maar alles ging goed. Een mooie proef en tegelijkertijd natuurlijk een leuke actie want veel opgestoken duimen per kilometer, maar belangrijker... mijn eend is straks weer in orde. Kees-Jan Smit  © boerBon Bij ons in de buurt in de Franse Ardennen woonde een man met zijn zwak begaafde zoon in een voormalig stationshuisje op een grote lap grond die helemaal vol stond met autoresten uit vervlogen tijden. De auto's, of wat ervan over was werden voor veel geld aangeschaft en vervolgens in de tuin gezet om verder te composteren, soms met een kapot gewapperd stukje plastic erover zodat vocht iets langer de kans kreeg zijn werk te doen. De zoon zet het ritueel nu door, het waarom is ons altijd een raadsel gebleven maar het levert wel af en toe een leuk plaatje op.
boerBon © Tibor van Lange Reclame. Een promotiewagen is niets zonder. Daarom hebben we een letterschilder opdracht gegeven invulling te geven aan de leegte op de deur van de vrachtwagen. Het uitgangspunt was een passende tekst en afbeelding, in de stijl van de vrachtwagen en passend in het tijdsbeeld. Bij deze het resultaat.
Tibor en Milan van Lange © Henri Vermeer 9 maart 2013, bijna vier-en-een-halve maand geleden, haalden we Éclair op uit Friesland. De eerste maand kwam er nog niets van toeren, gezien de laatste stuiptrekkingen van de winter. Maar vanaf begin april mocht ze dan eindelijk van stal. Ruim 3.500 kilometer hebben we van haar genoten. Nu is het de hoogste tijd voor een logeerpartij bij oom Edward, alias De Leeuwenfluisteraar van Peugeauto in Ravenstein. Vier nieuwe schoenen, een verse APK en een total check staan op het programma. Samen met Pinot Noir, onze zwarte 306 Break van ook al weer 15 jaar oud, hebben we haar door het drukke vakantieverkeer naar Brabant geloodsd. Bij een bezoek aan Edward móet de camera mee, want er valt altijd wat te zien en alles ademt Peugeot, tot in de kleinste details. Wat te denken van een heuse Peugeot fiets?
Henri Vermeer © Kees-Jan Smit Na enkele elkaar opvolgende frustrerende reparaties is de Break weer thuis en - ik moet het afkloppen - voelt alles weer prima aan. De sporen van de laatste weken laten zich raden: verzamelde viezigheid van het drie weken buiten staan onder een boom plus de vette vingers van de mécaniciens die de reparaties hebben uitgevoerd. Niet dat ik het erg vind hoor, ik heb groot respect voor monteurs. Maar nu was het toch echt ernstig tijd voor een grondige poetsbeurt.
Rubber laarzen aan, een emmer met sop (10 vingers schuim), een lukraak uitgerolde tuinslang, gieter (ach ja, waarom niet…), spons, zeem en diverse gesprekken met loslopende buurmannen. Het resultaat is uiteraard prachtig, maar een glimmende auto is niet het belangrijkste. Terwijl ik de vette vingers van het plaatwerk poets, spoel ik ook de frustraties weg. Samen met het gebruikte sop stromen die in het stoepputje weg. En zo wordt de auto langzaam weer van mij en zie ik waarom ik 'm zo mooi vind. Kees-Jan Smit  © Kees-Jan Smit Een foto van mijn kapotte '68-er ID19 Break. Dat is een mooi begin van mijn blog over het wel en wee van mijn wagen (laat ik u meteen geruststellen, het is vooral erg veel wel en weinig wee).
Ooit had ik een zeer prettig gesprek met een Brit en we kwamen op onze gedeelde passie voor de DS en hij zei toen de mooie woorden "it gives me moments of intense joy and heartbreak". Daar moest ik drie weken geleden weer aan denken toen mijn Break kapot ging. We waren goed en wel vijf kilometer onderweg vanaf huis naar onze vakantiebestemming in zuidwest Frankrijk toen het gebeurde. Stank, rook en geen remwerking meer. Voorzichtig omgekeerd en maar naar huis gereden, alle spullen overgeladen in de moderne(re) Alfa van mijn vrouw en daarmee voor de tweede maal vertrokken op vakantie. Die vakantie was zalig en de Alfa heeft het prima gedaan en de Snoek heeft drie weken kapot voor de deur gelegen. Eenmaal thuis heb ik de autocarrier gebeld die de 'm heeft vervoerd naar de garage zodat 'ie gerepareerd kon worden. 25 km na deze reparatie ging er nog iets anders stuk, dus misschien is het maar goed dat 'ie destijds zo dicht bij huis de geest gaf. Anders hadden we in Frankrijk twee keer met een kapotte auto gestaan. Kees-Jan Smit © Tibor van Lange Uitgangspunt van de restauratie is dat het karakter, de ziel van de auto bewaard blijft. De wagen moet in essentie blijven zoals hij is, met hier en daar wat verbeteringen. Bij het uitdeuken is er daarom voor gekozen om de lak niet onnodig aan te tasten. Ook het vervangen van het houtwerk is met zorg gebeurd. Je moet aan de wagen kunnen blijven zien dat het altijd een werkpaard is geweest. Vandaar dat er gekozen is voor een treinwagonvloer van 100 jaar oud als vervanging van de (Gamma-)vloer die de vorige eigenaar had aangebracht. De wielkastranden zijn teruggebracht in de originele staat, een flinke klus. De restauratie van de verschillende lasnaden is gedaan door een meester-plaatwerker.
© Henri Vermeer Een mooie zomerzaterdagmiddag, nog éven een rondje om, langs de IJssel. Boerenweggetjes met bomenrijen, die naar Frankrijk ruiken. Bij de stoplichten komt een motorrijder naast me staan. "Da's een oudje. Die had mijn opa ook". Stoplicht op groen, een groet en verder. Kijk, dat zijn nou van die leuke momenten. Ergens in de buurt houdt Éclair ineens in en wil uit zichzelf zomaar een erf oprijden. Ik verlies de regie. Wat is dit? Een blik naar rechts verklaart allles: onder een carport een identieke witte 204 èn een witte 504. Leeuwenbloed kruipt waar het niet gaan kan. Op nog geen 10 kilometer van huis.
|
BlogsBelevenissen met de Franse klassieker, ontmoetingen met liefhebbers, restauratie-projecten en trouvailles langs de route. 
Index
All
Archives
April 2020
|
|
|
© www.routenationale.com 2010-2017
|