|
© Gerco Vasse Het is begin december als Mark belt: "Zin om naar Niort en de Creuse te gaan? Ik weet alleen nog niet of we het rondje linksom of rechtsom maken". Uiteraard.
De vrije dagen waren op, dus we vertrokken op vrijdagavond en kwamen rond het ontbijt in Saint-Sébastien aan. Daar moest nog een Renautl5 4f4 bekeken worden. Het was even zoeken in het dorpje tot plots een witte Renault een garage uitreed. Het Renaultje was door de moeder van de huidige eigenaar nieuw gekocht. Tot een half jaar geleden bestierden deze broer en zus nog een boulangerie. Het Renaultje was origineel en hard, de vakken voor de stokbroden zaten er nog in. "C'est la voiture de nos parents". Facturen erbij, de koop was snel beklonken. Opladen en via de N20 verder naar het zuiden richting de Dordogne. Daar woont Albert sinds 1979. Hij vertelde dat hij meer dan honderd DS'en naar Nederland vervoerd heeft. Vier waren er blijven staan, alsmede wat onderdelen. Hoewel er al twee DS'en verkocht waren, was de beste blijven staan. Een Pallas in Brun Scarabée met 130.000 kilometer op de teller. In 1987 van de eerste eigenaar (een juwelier) gekocht. Na een goede lunch werden de onderdelen opgeladen en deels in het Renaultje geschoven. Op naar Niort. Daar moest een eerder gekochte HY opgeladen worden. De verkoper had in zijn schuur een grote verzameling van met name A-typen en in zijn huis 20.000 miniaturen. De 4f4 was inmiddels verzekerd en ruilde van plek met de HY. Door naar Partenay voor een overnachting. 23 uur in touw maar nog vol energie. Zondag via Sées en Abbeville terug. Het Renaultje had wat hoogtevrees, maar reed verder goed en kwam uiteindelijk om 22.30 uur in Zwolle aan. Kon mooi even in het weekend. Gerco Vasse
0 Comments
Afgelopen zomer ben ik vier en een halve maand in Frankrijk geweest! Over de heenreis is hier al een verslag verschenen (zie Route de France). Nu ik weer thuis ben, heb ik maar eens een selectie gemaakt van de foto's. Het zijn foto's van de 204, de omgeving en auto's die ik ben tegengekomen. Natuurlijk ben ik ook nog een keer naar een oldtimerevenement geweest, heb ik een 'schuurvondst' gedaan en heb ik veel mooie plekken gezien. © Lars Schneider De foto's van deze post zijn grotendeels de zelfde dag genomen. Tijdens een tourrit op een vrije middag, kwam ik langs een erf wat helemaal volstond met XM en CX. Dit vond ik de moeite waard om te keren en even wat foto's te maken. Eerder die middag kwam ik 'toevallig' langs een bedrijf dat klassiekers verhuurd en verkoopt, waar ik op mijn gemak rond mocht kijken en foto's maken, als ik promotiemateriaal in de receptie van de camping neer zou leggen. Geen probleem natuurlijk! Tenslotte kwam ik die middag ook nog langs een garagebedrijf, waar buiten het een en ander stond weg te rotten..
Lars Schneider  In november 2010 startte ik de website Route Nationale. Dat leverde sindsdien veel nieuwe en uiteenlopende contacten op. Allemaal mensen met een passie voor Frankrijk, Franse klassieke auto's en de nostalgische sfeer daar omheen. Al vrij snel kwam ik in contact met Bertran de Hullu uit Zeeland. Hij was druk doende met het maken van een stripalbum met de titel 'Dourac, de reis van een schilderij'. In een geheel eigen stijl met oog voor sfeer en detail werkte hij aan een spannend verhaal vol nostalgie. Bertran maakte een ingekort promo-exemplaar om uitgevers te interesseren.  Met regelmaat hield Bertran me op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rond zijn album. De prachtige platen en Bertran's enthousiasme werkten aanstekelijk. Precies de sfeer die Route Nationale ook probeerde te treffen. Toen het promo-album klaar was, stuurde hij me er een exemplaar van, gedrukt op glossy papier. Ook op zijn blog 'Vage Cartoons' waren de ontwikkelingen te volgen.  Het album zou er zeker gaan komen, een uitgever leek geïnteresseerd en Bertran beloofde me dat ik zou worden uitgenodigd voor de officiële presentatie.
Het mocht er helaas niet van komen. Robert Abraham Machiel de Hullu overleed op 7 augustus 2015, kort voor zijn 47e verjaardag. Ik koester het promo-album, maar vooral de herinneringen aan het enthousiasme, de vriendelijke bescheidenheid en het vakmanschap van Bertran. Henri Vermeer | Route Nationale © Barbara & Reinier / Linda & Henri 12 november 2016. Een mooie maar frisse herfstdag. Na een kopje koffie zijn we met z'n vieren in Seize gestapt om de route te rijden die Henri en Linda hadden uitgezet in de bossen rond Harderwijk.
Natuurlijk zijn we onderweg regelmatig gestopt om foto's te maken, én voor een lunch in een eetcafeetje onderweg. Kasteel de Essenburgh in Hierden was het eindpunt van onze route. Hier sloten we de bosrit af met een warm drankje. Barbara de Bruin © Wim Noorman Juni 2016. We zijn onderweg naar het internationale Peugeot-evenement in Oosterbeek. Het gevoel een opwindend weekend te zullen hebben overheerst in de cocon van de Peugeot 504. Leuke nieuwe contacten, oude bekenden, bekende en nieuwe oude Peugeots. Het is ook een beetje de eerste officiële coming out van ons in de Peugeot 504. Al een tijd geleden aangeschaft, maar voornamelijk stilgestaan met problemen van uiteenlopende aard. Dankzij uitgebreide verbouwingen aan het huis zijn de reparaties schromelijk op de lange baan geschoven. Maar nu is het dan toch zover. Ik denk de eerste 150 kilometer aan één stuk gereden, om vervolgens toch ook een beetje opgelucht het gazon op te draaien naar de tijdelijke parkeerplek. Het ziet er geweldig gezellig uit. De opwinding is terecht. Eerst maar eens in het hotel installeren, maar de sleutelbos is nog steeds onwennig. Thuis sluit ik nooit af en blijven de sleutels in het contact, wel in de schuur uiteraard. En verder eigenlijk nog nooit in den vreemde geparkeerd. Dus toch maar een rondje om de 504. De sloten reageren voor mijn gevoel allemaal anders. Het beeld van de 504 klopt, ze heeft een langdurig leven gehad vol van zware beproevingen en is met minimale financiële middelen aan de praat gehouden. Het type auto waar ik als een moeder Theresa vaak voor val, wat onhandig uit kan pakken. Maar soit, afsluiten maar. Er ligt niet veel in wat een ander nodig kan hebben, maar je weet het maar nooit. Bij de kofferbak twijfel ik. In de Peugeot 404 coupé gebruik ik een identieke sleutel als de contactsleutel. Dus daar ging ik, met mijn contactsleutel in het slotje. Ik wist meteen dat ik fout zat, er was alleen geen weg meer terug. Letterlijk. De sleutel stak er halverwege uit en bleef zitten waar die zat. Het is wel mijn enige contactsleutel. Een zwaar gevoel zakt mijn benen in, het gevoel dat het weekend meteen voorbij is. Ik probeer wat steviger te trekken. Niets gebeurt er. ‘Verzin een list’: denk ik nog, maar ik weet het even niet meer. Als een volleerd kluizenkraker even duwen, een tikkie naar links of naar rechts en dan, voordat de sleutel het door heeft, plotseling trekken. Niets. Geen millimeter. De sleutel gaat alleen wat op en neer, verder is er geen beweging in te krijgen. Gebogen sta ik daar, met de neus op de kofferbak, gelukkig heb ik het idee dat niemand om me heen iets in de gaten heeft. Behalve Mirte, die zich afvraagt wat ik aan het doen ben? Los van het chagrijn dat zich meester van me maakt, moet ik het probleem wel oplossen. Ik kan mezelf wel voor de kop slaan. Toch maar wat meer kracht uitoefenen. De sleutel kan stukgaan, maar ik moet hier toch een keer vandaan. Niets. Weer niets. Meer kracht, en hij schiet los. Maar wel met een beschadiging. Niet aan de baard gelukkig, maar bovenop ontbreekt een ronding. Die zit in het nu nog onafsluitbare slot. Belangrijker, kunnen we morgen rijden? Eerst inchecken (uitstelgedrag, ik weet het) en bier drinken. Naast een lekker biertje buig ik de sleutel zo recht mogelijk op de terrastafel en hoop er het beste van. De sleutel is in mijn broekzak een berucht scherp wapen geworden. Maar, werkt het nog? Gesterkt en aangemoedigd door enkele toevallige vertrouwelingen aan de biertafel die ik op de hoogte heb gebracht, start de 504 meteen. Mooi. Dat is dat. Het weekend kan beginnen... Thuis gekomen hebben we echt een paar dagen heimwee naar de geweldige sfeer. Maar er wordt weer gewerkt en de 504 staat op haar vertrouwde plek. Toch maar eens zoeken naar een sleutelservice in de buurt, het is immers een ouderwetse sleutel. De HUBO in Haren is het dichtstbijzijnde. Op een zaterdagochtend, het zonnetje schijnt, wat kan me gebeuren, ga ik per 504 de paar kilometer overbruggen. Vlakbij de HUBO parkeer ik, en word ik uiterst vriendelijk geholpen. Maar het model sleutel, dat is er niet meer. Hoewel… Een oud bakje komt ergens van achter onder de toonbank vandaan en een zakje met PEUGEOT gaat open. Het moedermodel komt na enig zoeken tevoorschijn. Verguld bestel ik er meteen twee. Na wat freeswerk wordt het tijd om te passen, de nabij staande 504 slaat meteen aan, maar nu met een nieuwe sleutel. Bijna juichend betaal ik € 7,50 voor de twee nieuwe sleutels. Hiep hoi HUBO houwen zo. Moeder Theresa kan tevreden zijn, het gaat steeds beter met een van haar kinderen. Wim Noorman Pastis - In Frankrijk kent men nog een nuancering op de bij ons bekende uitspraak over een glas dat half vol of half leeg is. Het slaat op de mengverhouding water en Pastis. Het zal geen ophef veroorzaken te weten dat de verhouding het best is met meer Pastis. Daarom heet deze column Pastis, en niet: Water.
|
BlogsBelevenissen met de Franse klassieker, ontmoetingen met liefhebbers, restauratie-projecten en trouvailles langs de route. 
Index
All
Archives
April 2020
|
|
|
© www.routenationale.com 2010-2017
|