|
De smalle zeestraat over Marokko zit er op voor ons. We zouden langer kunnen blijven, maar dat betekent dat de terugweg gehaast zou worden. We willen wat vrienden zien in Spanje en Zuid-Frankrijk. De reis is pas op de helft. Voor we naar Tanger rijden, waar de boot vertrekt, zuigen we de auto aandachtig uit, alle matten gaan weg en we kloppen ze uit. We willen elk risico vermijden bij de grenscontrole. Ook kijk ik met een zaklamp onder de auto. Ze willen nog wel eens een kilo 'chocolat' stiekem onder je auto plakken om het er in Spanje weer af te halen. Of niet, en dan zijn wij het haasje. We zijn er meerdere malen voor gewaarschuwd dit zeer goed in de gaten te houden. Ook voor je de boot op gaat nooit je auto uit het oog verliezen! Enfin, voor we bij die boot zijn passeren we 5 controleposten waar steeds dezelfde vraag gesteld wordt. Zijn jullie met vier? Wat hebben jullie in Marokko gedaan? Zonder slag of stoot komen we door de Marokkaanse douane. De laatste stap is een röntgenscan van de gehele auto. We moeten buiten wachten en zien hoe de auto doorgelicht wordt. Net op tijd trek ik mijn analoge camera's mee. Grote kans dat je foto's wazig zijn na deze dosis straling.  Onze boot, je ziet Europa liggen links van het schip. Mijn schoenen ben ik verloren in Marokko, op blote voeten loop ik over het snoeihete dek. Het was me een avontuur.  Tot ziens Marokko! In Spanje aangekomen worden we warm onthaald door de antidrugs-brigade. Zelfs de DEA uit de V.S. is van de partij. De snuffelhond loopt slechts langs de auto's en men kan zo doorrijden. Op het moment dat de Peugeot, met ons erin in het blikveld valt van een van de agenten, krijgen we het V.I.P. pakket. De motor- en achterklep moet open en de hond snuffelt er lustig op los. Hij loopt over de stoelen heen en zit op onze bagage. Daan wordt aan de tand gevoeld door de DEA. Ze vragen of hij wel eens wat rookt. Met een lieve onschuldige lach verteld Daan dat dat niks is voor Hollanders. Ik weet dat we niks verkeerd doen maar toch ben ik ietwat zenuwachtig; er zal toch een stuk hasj onder de auto geplakt zijn! De hond komt steeds weer terug bij het rechter voorwiel, zou het? Gelukkig zit er niks, nu ontspan ik en de agenten volgens mij ook. Ik heb een leuk gesprek met de Spaanse en Belgische politie. Ze zijn erg benieuwd naar de auto en vinden het geweldig dat we deze reis maken. Wat begon met ernst, eindigt met lachende agenten met ons erbij. De DEA-man maakt nog even een foto voor thuis. Great guys! Op z'n Amerikaans. Met een cleane auto rijden we de Spaanse nacht in. Een aanrader: in de middag door Spanje rijden is een kwelling door de hitte. We rijden tot een uur of vijf om een plek te zoeken langs de snelweg. Het zou mooi zijn als we slapen voor het licht is.  Het leuke is om ergens te gaan liggen in het donker en geen idee te hebben waar je wakker gaat worden. Het is prachtig. Doodstil is het, met geen enkele weg of bebouwing te zien in de wijde omtrek. Er staat een fris windje dat de geur van wilde tijm verspreidt. We rijden door naar Zaragoza. We zijn de vorige nacht een eind gekomen. Al ver ten noorden van Madrid! In Zaragoza spreken we af met vrienden uit Nederland, ze maken ook een roadtrip en zijn onderweg naar Porto. Net voor de camping staat de Guardia Civil, weer met honden. En weer denkt de agent de vangst van de week te maken. Deze keer zijn het vreselijk onsympathieke gasten, precies het beeld dat men heeft bij Spaanse politie. We laten ons door zo'n nors klein ventje niet bang maken, we hebben toch niks! Dat hebben hun collega's de dag er voor wel bewezen. In plaats van angstig naar de agent te luisteren, kijken we lachend naar mooie vrouwen aan de overkant van de weg. Het mannetje weet niet hoe hij er mee om moet gaan en wil mijn portier opentrekken. Het mannetje is niet bekwaam genoeg om te snappen hoe de deur werkt van een oude auto. Zenuwachtig begint hij tevergeefs aan mijn slot te trekken. Lachend open ik zelf de deur en vraag of dat zijn bedoeling was. Pierre wordt door hem de auto uitgesleurd, de agent wordt wat zenuwachtig. We proberen de snuffelhond te knuffelen en te aaien. De agenten zijn ons spuugzat, vooral die kleine. Hij staat steeds weer voor lul. Zodra de hond klaar is moeten we zo snel mogelijk weg. Luid lachend rijden we weg naar de camping. Gelukkig is daar de sfeer tegenovergesteld, een festival met leuke Spanjaarden. Bizar dat we hier weer per toeval belanden. Drie dagen later trekken we door naar La France, we slapen in de buurt van Narbonne. Ik ben blij om weer in Frankrijk te zijn. Van alle landen, waaronder Nederland, voel ik me het meest thuis in Frankrijk.  De volgende dag rijden we naar Vallons pont d'Arc waar ons een nieuw avontuur te wachten staat.
Hendrik Helweg
0 Comments
De hitte eist zijn tol Naar Meknes. We hebben de taxichauffeur geïnstrueerd voor ons de autosloop te vinden in de stad.  Bij een sloop verwacht ik een groot veld vol afgetrapte auto's die zelfs hier niet meer op te lappen zijn. Ik sla dicht van verbazing als we een straat inrijden die spontaan verandert in de autowijk van Meknes. Overvolle straatjes met aan weerszijden doormiddengeslepen auto's, motorblokken die uitlekken op de zandweg, opgekrikte auto's, honden, ezels. Geen vrouw te zien in deze wijk; in deze openluchtgarage regeren mannen, van top tot teen in het smeer gedoopt. Ieder pand heeft zijn eigen specialiteit; het ene pand is gevuld met uitlaten, het andere heeft alleen stoelen en een ander weer aandrijfassen. Zo langzamerhand beginnen we te ontdekken dat er een hele slimme verdeling is. Als je hier bekend bent, kun je zo je boodschappenmandje vullen. Onze chauffeur zwaait met de kapotte koelslang vanachter zijn stuur. Niemand heeft wat tot nu toe. Ik begin het spannend te vinden. We moeten er fatsoenlijk weer mee naar Europa kunnen. We zijn pas op de helft van de reis!  De openluchtgarage bestaat niet uit een paar straten, maar is een compleet dorp. Met die gedachte krijg ik volle hoop. En daar is Mustafa; toevallig lopen Chris en ik zijn 'zaak' binnen en zien een motorblok staan van een Peugeot 504. Met een identieke slang. Overenthousiast vraag ik wat de slang kost. Dat moet je dus niet doen in Marokko... Na een lange onderhandeling zijn we wat minder afgezet. We gaan terug naar mijn oom en tante en de maken de auto gereed voor de tweede etappe.  We eten samen met mijn oom en tante een Marokkaanse tajine. Ze zijn zo ontzettend aardig! Ze hebben ons het echte Marokko laten zien, het platteland in Noord Afrika met haar rijke cultuur en tradities. We hebben ons aangepast in Marokkaanse kledij, ideaal tegen de hitte als het buiten een graadje of 47 is met een harde wind uit de Sahara. Je kunt beter je lichaam bedekken tegen de hitte dan met een korte broek te gaan lopen.   Onderweg naar de zee raken we en panne. De niet originele brandstofpomp trekt de hitte niet en de motor krijgt geen benzine. Als we langs de snelweg staan stopt Hamid. Hij zag ons hortend en stotend over de vluchtstrook rijden en komt ons helpen. Zou het komen omdat we een paar uur eerder die man met zijn kapotte auto hielpen? Enfin, we prutsen wat en de benzine begint weer te stromen. Ondertussen stoppen er tal van Marokkanen om ons water te geven, zelfs vrachtwagens stoppen. Een uur later gaat de condensator kapot, die ben ik vergeten als reserve mee te nemen. We doen weer een beroep op Hamid, nadat hij uren in de file heeft gestaan is hij er. Hij regelt een autotransport naar de dichtstbijzijnde camping. Toch lachwekkend als je auto op je staplaats wordt afgeleverd. Zoals overal in Marokko treffen we weer ontzettend lieve mensen die om middernacht voor ons gaan koken. In de morgen komt Hamid het onderdeel brengen, de auto loopt als een zonnetje. Toch nog even wat reserveonderdelen halen voor de tweede etappe, Europa in.   Onze laatste dagen in Marokko zijn rustig. We zitten aan de oceaan op een camping. Hoe er in Marokko gekampeerd wordt is prachtig, iedereen bouwt van stokken en doeken hun kamp. In de avond steekt iedereen enorme vuren aan om de muggen uit te roken. Hele gezinnen zitten tot een uur of vier buiten met Arabische muziek. Niemand klaagt; op vakantie doe je waar je zin in hebt zeggen ze.
We zitten hier nog een paar dagen en dan is het tijd om de boot te pakken naar Europa. Ik ben benieuwd hoe de grenscontrole gaat zijn. Vier gasten met lang haar in een oude auto. Hippies met hasj in het luchtfilter. Dat hebben we uiteraard niet, maar ze kunnen wel eens lastig doen. We gaan het zien Hendrik Helweg Naar Afrika zonder kaart We vertrekken uit het Spaanse dorpje richting Marokko. Het is vanaf hier nog een slordige 800 kilometer rijden voor we de boot kunnen zien. Het is vroeg in de morgen al warm, dat gaat heet worden vandaag. Het landschap verandert langzaam van eindeloos plat naar kurkdroge heuvels.  De temperatuur loopt op met iedere kilometer dat we zuidelijker komen. De koeling van de motor doet het geweldig, ondanks dat het inmiddels 45 graden is buiten. Het is zo heet dat ik het stuur niet meer vast kan houden zonder een handdoek tussen mijn hand en het stuur te houden. Op het geopende raam leunen zit er ook niet meer bij, het went! Na een paar uur zweten en puffen geef je jezelf over aan de hitte en vergeet je het bijna. Steeds meer volgeladen Marokkaanse gezinsauto's komen langs, toeterend en zwaaiend halen ze ons in. Ook komen we een Marokkaan tegen die onderweg is met zijn 2CV. We rusten met hem uit bij het tankstation. Handig dat we toch nog wat tips krijgen voor de boottocht. We wisten er te weinig van.  Na een dag rijden komen we aan in Algeciras. De haven is een gekke ervaring; lui die wat van je willen, haastende mensen en knappe verkeersleidsters. We tuinen er bijna in een ticket te kopen bij een handelaartje. De Spaanse douanier lacht zich rot als we langs komen rijden voor we de boot op gaan. Hij adviseert ons om een honkbalknuppel te kopen omdat Marokko niet veilig is. Niet rustgevend als je in de nacht aankomt in Marokko. Pierre leest af en toe voor uit de Trotter; in de nacht rijden in Marokko is pure zelfmoord, stop nooit voor vreemden en vertrouw niemand. Met die wijze lessen rijden we rond middernacht weg uit Tanger. Met een kaartje dat we bij ons ticket kregen waar alleen de snelwegen op staan en een routebeschrijving van mijn tante in Marokko. Het is nog een slordige vier uur rijden naar mijn tante en oom, in de buurt van Meknes. Ook internet hebben we niet dus de reis is een klassieke puzzelrit. Spannend als je voor het eerst in Afrika bent. Het gaat allemaal voorspoedig, het verkeer is even wennen. Er lopen langs de snelweg mensen en vrachtwagens staan zomaar stil, half op de rechter rijbaan. Voor de rest vind ik de wegen verbazingwekkend goed En dan word je wakker in Marokko, voor het eerst zie ik het land bij daglicht. Het is al verschrikkelijk heet, we treffen het land in de heetste week van het jaar.  Als we door het nabijliggende dorpje Moulay Idriss rijden, valt het op hoe het leven is op het platteland. Oude Peugeots, Mercedes taxi's en bepakte ezels vormen het straatbeeld. Een rolletje kopen voor mijn camera is een fluitje van een cent. Terug in de tijd! De Peugeot 404 zie je helaas bijna niet meer, ze zijn veranderd in liefhebbersauto's en staan netjes binnen. Fijn om te weten dat ze niet gesloopt zijn, maar toch. Iedereen kijkt ons na en begint te lachen als we met de Peu door de enorme drukte rijden van het dorpje. Ik heb nog nooit zo veel positieve reacties gehad als op deze plek. Hier kunnen de Fransen niet tegenop. Ik zal na mijn reis het videomateriaal en ontwikkelde foto's laten zien. Stay tuned!  Onderweg naar het huis van mijn oom en tante knalt de radiateurslang uit elkaar. De koelventilator sloeg om een gekke reden niet aan en de motor raakt aan de kook. De slang is van slecht rubber en kon de druk niet aan. Mijn oom begint meteen te bellen en binnen 10 minuten is er een man die ons gaat helpen. Mijn oom en de man gaan er vandoor met de slang. Wij staan in de berm te wachten. Oude bakken tuffen langzaam langs op het landweggetje, verder is het rustig. Het is inmiddels 22:30 uur, blijkbaar geen probleem om nog wat te regelen. Mijn oom is samen met de man alle winkels en huizen afgegaan met de vraag of iemand iets weet. De slang word op z'n Afrikaans gerepareerd met een stuk pvc buis, slangklemmen, binnenband en ijzerdraad.  Nieuw kennen ze hier bijna niet, alles wordt hergebruikt of gerepareerd tot het letterlijk uit elkaar valt. Dat het niet lang meegaat maakt niet uit. Zorg dat je een stuk binnenband bij je hebt, mocht de boel weer gaan lekken. En dat deed het na een dag. Iedere garagist wil de slang opnieuw repareren met zijn eigen skills. Met heel veel moeite kan ik ze overtuigen van de slang af te blijven en me te helpen een sloop te vinden. Dat zijn we de volgende dag gaan doen.  We sluiten een deal met een taxichauffeur dat hij ons heen en weer gaat rijden en ons meehelpt het onderdeel te zoeken. Als westerling word je aan alle kanten belazerd qua prijs, dus het is essentieel om te onderhandelen, mochten we wat vinden. We gaan naar Meknes, de grote test. Zijn er nog onderdelen te vinden voor een oeroude Peugeot?  Photos © Équipe Hendrik Helweg
Van smeltwater naar woestijn Vanuit de Pyreneeën vertrekken we zuidwaarts. Nog een duik in het riviertje waar we de nacht door hebben gebracht. Het water is een graadje of 8. Snakkend naar adem reageert je lichaam als je in het ijswater springt. Als je weet waar je over een paar uur bent is er niks fijner dan dit water! We bedanken de boer waar we ongevraagd hebben gekampeerd met een fles Bretonse cider.  De eerste paar uur valt de hitte nog wel mee. De koelventilator van de motor blijft nog uit. Stilte voor de storm dus! Als de motor het niet warm heeft, mogen we niet klagen. Het Spaanse binnenland is verschrikkelijk uitgestrekt. Uren lang rijden we zonder enig verschil te zien, behalve het landschap dat beetje bij beetje droger aan het worden is. De tijd gaat langzaam, 20 minuten voelen als een uur. We stoppen een keer om te tanken en proberen zo veel mogelijk kilometers af te leggen, zodat we snel een koud pilsje kunnen drinken bij onze stopplek. Die stop: geweldig! Het is een klein dorpje temidden van het eindeloze platte binnenland. Ver aan de horizon doemt een graansilo op, meer zien we niet. Vorig jaar zijn we hier stomtoevallig beland onderweg naar Portugal. Sinds 30 jaar is er geen buitenlander in het dorpje geweest. Nu we binnenrijden worden we onthaald als helden. Wie zou zoiets verwachten in Europa! We vallen met de neus in de boter, het is dorpsfeest. Binnen een uur weet iedereen van onze komst en worden we omringd door nieuwsgierige dorpelingen. Na dagen rijden lopen we er bij als zwervers, blote voeten en wild haar. Mensen slaan ons minutenlang gade en komen aarzelend naar ons toe om vervolgens helemaal los te gaan met een vragenzee.   Het dorp lijkt overdag verlaten, tot de zon onder is en de vele terrasjes volstromen. Spaanse señoritas vragen frequent of ik getrouwd ben of een vriendin heb. Blijkbaar valt onze verwilderde stijl in de smaak. Pasquale, de eigenaar van de vijf kroegen in het dorp, is onze vriend. Hij heeft voor ons gekookt en voor de biertjes hoeft uiteraard niet betaald te worden. Iedereen geeft ons eten, drinken en gezelligheid. Ik heb nog nooit zulke aardige mensen ontmoet als in dit dorpje, onaangetast door hebzucht of stress. Genietend van wat ze hebben en wat ze hebben met elkaar als gemeenschap.  De volgende dag besluiten mijn vrienden en ik om op zoek te gaan naar een expansievat. Door het uitzettende koelwater in de motor en de modernere radiateur verliezen we koelvloeistof. Ik zie de hele trip als een proefrit; als er wat gedaan moet worden kan dat net zo goed onderweg. Meteen rijden de jongens uit het dorp mee om het onderdeel te gaan zoeken. We hebben zoveel hitte te trotseren als we morgen dwars door Spanje de doorsteek naar de haven maken. Er is net een hittegolf begonnen. Wordt vervolgd! Hendrik Helweg   Photos © Équipe Hendrik Helweg
|
BlogsBelevenissen met de Franse klassieker, ontmoetingen met liefhebbers, restauratie-projecten en trouvailles langs de route. 
Index
All
Archives
April 2020
|
|
|
© www.routenationale.com 2010-2017
|