GARAGE HELWEG - Kerst en een nacht in het bos

Binnenkort de 6e en laatste episode uit 'Voyage en Maroc', maar speciaal in deze Kerstperiode een verhaal van Kerst 2016.

---

Na een paar maanden in Milaan te hebben verbleven, keer ik terug naar Nederland voor drie weken, om de kerst met familie te kunnen vieren en even die gekte en drukte van Milaan te kunnen ontvluchten. Het is een geweldige stad, maar soms is het wel even genoeg chaos geweest.

Ik had mijn rit op BlaBlaCar aangeboden, zodat ik met de Pendel Peugeot weer interessante mensen zou kunnen meenemen. Of hele saaie mensen, dat gebeurt soms ook, maar meestal het tegenovergestelde. Saaie lui gaan niet liften. Vaak hebben ze genoeg te vertellen van de vorige lift-avonturen! In eerste instantie lijkt het of er niemand meegaat met me richting Basel-Mulhouse. Daar wil ik in de buurt van Épinal mijn nacht gaan doorbrengen. Ik had wel verwacht dat er mensen die kant op zouden gaan, maar het blijft stil. Op de avond voor vertrek meldt iemand zich aan voor Milaan-Mulhouse, een half uur later nog iemand. Prima! ik heb mijn auto al een beetje vol, dus twee man kan net.

Aangekomen op Cascina Gobba-Stazione Metropolitano staat de eerste meerijder al te wachten. Een Sénégalais, gehuld in een prachtig traditioneel gewaad. Op één of andere manier begin ik toch in het Italiaans, terwijl ik al bijna zeker weet dat hij Frans spreekt. Het is nou eenmaal omdat hij in het Italiaans begint en we natuurlijk in Italië zijn. Binnen een minuut schakelen we over naar Frans. Fijn, mijn Italiaans is belabberd en in het Frans droom ik soms. Hij begint over de Peugeot. "Très très solide ce quatre cent quatre, il fait beaucoup à Dakar et Senegal, c'est la voiture d’Afrique!" Helaas werden het er wel minder de afgelopen jaren. Na 50 jaar dienst worden de vier nul vieren langzaam te oud en te versleten. Maar de Peugeot 504 en 505, Mercedessen en oude Toyota's zijn nog volop aanwezig.

Enfin, er komt nog een meerijder. Ik krijg een belletje. Hij kan me niet vinden. Ik loop het station in. Daar is een groepje Afrikanen, er is een moment van vragende blikken van hun en mijn kant. "Ben jij de chauffeur?" "Rijden jullie allemaal mee?" Twee van de drie jongens wilden mee. Ik zeg dat het lastig gaat worden omdat ik al veel bagage op de achterbank heb, maar dat snappen ze totaal niet. Er kan van alles op het dak zeggen ze, en met 4 man op een achterbank vinden ze zelfs geen probleem. Toch lijkt een overvolle auto me niet heel slim, aangezien ik de Zwitserse douane moet passeren en ik geen zin heb in gedoe met de bromsnorren die een denkbeeldige lijn bewaken. 

Ik sta toe dat degene die de rit heeft geboekt mee kan en we vertrekken. Nog even voor vertrek vraag ik of ze hun paspoorten hebben. Handig voor een grensoversteek. De Senegalees heeft alles mee, maar de jongen uit Mali heeft niks. Hij zegt me dat hij een migrant is en niks bij zich heeft, op een smartphone en een rugzak na. Ik schat hem rond de twintig jaar. Twintig jaar en zonder iemand die hij kent zo ver van huis, gevlucht voor een berg ellende en dan een ellendige reis om Europa in te komen. In Italië heb je geen toekomst als migrant. Velen proberen door te reizen naar andere Europese landen zoals bijvoorbeeld Duitsland, Engeland en Nederland.

Eerst wil ik hem niet meenemen, omdat ik weet wat voor problemen ik er mee kan krijgen, een illegale immigrant over meerder landgrenzen te loodsen. Echter het besef wat voor een reis hij achter de rug heeft en in wat voor vreemde wereld hij is beland, kan ik hem niet laten staan. Zo ver gekomen en dan durft iemand je niet mee te nemen, hij zou het denk ik niet kunnen begrijpen. Ik neem hem maar mee. 

Of zijn toekomst nou beter gaat worden in Frankrijk of Duitsland vraag ik me af, maar als hij er heen wil om het een kans te geven, ben ik niet degene om te oordelen. Mee dus! Bij ieder tolstation verschuilt hij zich onder zijn capuchon. Dit moeten we niet hebben, als je wilt worden aangehouden moet je het niet zo doen. Ik vertel hem dat het slechts tolpoortjes zijn en hij zit er gelukkig weer ontspannen bij. Het verschil tussen een tolstation en een grensovergang merkt hij zo ook niet hoop ik. En ja hoor, hij zit in alle rust naar de Zwitserse douane te kijken die zo geen enkele argwaan hebben. Eenmaal de grens over vertel ik hem dat we in Zwitserland zijn.  Hij gelooft me niet. Ik vertel het hem drie keer en hij controleert het nog even op zijn telefoon. Ik vermoed dat het zijn makkelijkste grensoversteek was tot nu toe. Zo blij is de jongen. Er lijkt wat minder bezorgdheid uit zijn ogen te stralen.

We vervolgen onze weg door Zwitserland. Ook de Franse grens gaat geolied. Voor de jongen uit Mali het weet, is hij in Frankrijk. Nu wil hij door naar Duitsland. Die grens zal hij zelf moeten oversteken door de trein pakken. Ik heb diep ontzag voor de jongen. Ik bedenk me dat ik het al wat vind om als Nederlander een half jaar in Milaan te gaan wonen. Een vreemde taal, cultuurverschil. Voor hèm is het pas een prestatie! Familie en vrienden duizenden kilometers ver weg, met een trauma als bagage, hopend een goed leven te vinden waarvoor hij zijn leven op het spel heeft gezet. En dan is het nog maar de vraag of hij in Europa iets van verbetering kan boeken. Deze rit en mijn ervaring met het wonen in een vreemd land hebben me de feiten wel even onder de neus gedrukt. 

Enfin, de man uit Senegal gaat naar vrienden in Mulhouse en is er bijna. Ik vervolg mijn laatste etappe naar de Vogezen alleen. De zon staat al laag en ik wil het liefst voor het donker op mijn overnachtingsplaats zijn. Het is een onverharde bergpas met steile weggetjes en om hout te zoeken is het ook handig wat natuurlijk licht te hebben. Nog snel boodschappen doen, het blijft een feest om in Frankrijk eten in te slaan. Italie is  geweldig maar kan niet tegen Frankrijk op! Aangekomen is het al donker. Ik kon de weg niet vinden. Je moet namelijk in een klein bergdorpje één van de weggetjes de berg op zien te vinden die je uiteindelijk naar de bergpas leiden. Boven op de pas staat een verlaten huis, keurig opgeruimd en uitgerust met een fornuis op houtvuur. Het eerste wat ik doe is het bos in om dode boompjes omver te trekken. Heel veel haal ik er om, ik wil het liefst de hele nacht door stoken. Het is tegen het vriespunt. Al is mijn slaapzak goed, toch is het fijn een beetje warmte te hebben. En wat dacht je van koffie in de morgen! De kachel loeit en ik maak een lekker maal, vergezeld met een Côtes du Rhone. Faux filet, zuurkool en rode kool met appels liggen op mijn 'bord'. Het is over twee dagen kerst dus ik moet in de stemming komen.

---

Ik luister wat muziek en ga om een uur of tien al slapen. Heerlijk om er vroeg uit te gaan en de zon over de berg te zien opkomen! Ik gooi de kachel nokvol met hout en ga op de picknicktafel liggen. Hoog slapen is warmer en veiliger, mocht de lekkende schoorsteen iets te veel CO2 uitstoten in de ruimte. Ik val in ieder geval heel goed in slaap. In de nacht word ik nog een keer wakker van een dier dat in de buurt van het huis scharrelt. Grappig dat je veel alerter slaapt als je alleen in een bos ligt. Dat doet je lichaam automatisch, handig!  De volgende dag pak ik mijn spullen in en maak ik een korte wandeling naar de bron. Ik vul de flessen en was me in het ijskoude heldere water. 

Heerlijk deze rust. Ik kan me niet voorstellen dat ik gisteren nog in Milaan zat. Het idee daar te moeten zijn benauwt me. Als ik in de stad ben is het geweldig, maar ben je hier, dan wil je niet weg. Ik vervolg de bergpas en draai om naar het dorp. Beneden tref ik een Peugeot 203 Break aan die er al een jaar of 40 moet staan. Het is bijna geen auto meer maar een deel van de natuur. Als een kameleon aangepast aan haar omgeving.

Ik haal nog een pot Bénédicta mayonnaise en vul de tank af met G.P.L. Voorbij Nancy beginnen de wegen saaier te worden, tot het zo saai is dat je in Nederland belandt!

Hendrik Helweg