 Op een mooie lenteavond is er een niet geheel toevallige ontmoeting tussen twee 403's. Een vriend heeft van zijn werkgever de 403 Berline een weekend meegekregen.  Voor mij een leuke kans om eens een stukje met een andere te rijden dan mijn eigen 403 Familiale.  Na een avondje rondjes rijden in beide Peugeots is onze conclusie dat het duidelijk technisch dezelfde auto's zijn, al heeft de Familiale duidelijk meer gebruikssporen en een intensiever leven achter de rug.  De Berline rijdt nog erg strak, fris en zelfs merkbaar stiller. Daarentegen 'voelt' de Familiale soepeler en, ondanks het rijden op gas, lijkt er nauwelijks verschil in vermogen.  Tijdens een rondje rijden, maken we wat foto's, ergens in de Betuwe tussen de lentebloesem.  Aan het einde van de avond rijd ik met mijn Familiale weer naar huis, concluderend dat dit voor mij toch de fijnere auto is... Lars Schneider  © Lars Schneider
0 Comments
 Ik zit in mijn 403-periode. En in menig andere, maar ik focus. Vorig jaar kocht ik mijn mooiste 403 die ik zou kunnen vinden, de 55-er met alle onderdelen erop die je nu niet meer kunt kopen. Het legendarische eerste type waarbij iedere maand nog een verandering brengt.  Nu heb ik een tweede 403 gekocht. Niet omdat het nodig is, de 403 is van 1962. En een echte 403. Geen pseudo 203. Ik ken de auto al jaren en ben er heimelijk een beetje verliefd op. Blauw, kleur 1023 voor kenners. Een rood interieur. Wel dankzij hoezen. Onder de verfomfaaide bekleding komt een ook versleten blauw met grijze bekleding tevoorschijn. Bijna alle Peugeot’s hadden toentertijd hoezen, onze 55-er ook.
Waarom koop je dan zoiets? Om te slopen. De auto is beschikbaar, moet weg bij een al te grote verzameling. Het blok is al verdwenen, net als de dorpels en een groot deel van de vloerplaten. Maar wel redelijk goede spatborden, een motorkap. Vier deuren die het bewaren waard zijn.
Er ligt glas in het interieur, het raam aan de bestuurderskant is gesneuveld. Alsof het universum iets anders wilt ligt er al wel een nieuw (gebruikt) raam in de auto. De twijfel slaat toe.   Ik monteer de drie wieldoppen die ik terugvind in de auto. Bij de vierde ontbreekt de bout. Die ik vind. Dit is geen slopen. De motorkap wrik ik open, de ontgrendeling zit vast. Ja, het blok ontbreekt maar ik heb er al eentje in de mail. Wat gebeurt er hier?? 
Slopen is het doel. Ik heb de stoelen al aan iemand anders gegund. Ik wil deze 403 slopen maar de liefde kruipt onder je huid. Eigenlijk best te redden, maar niet een economisch verhaal. En er is al meer te redden in de schuur. Eerst maar eens even genieten, inclusief de wieldoppen op de wielen. Wim Noorman   Ach, laat ik het meteen maar relativeren. Ik was niet gevangen, dus hoefde niet ontzet te worden. En bevrijd worden van een wens, een droom. In hoeverre is dat een bevrijding? Uiteindelijk is het ook een droom die werkelijkheid wordt. Ik loop al zo lang zo zachtkens te dromen over een eerste type 403, dat de aanschaf van een heel vroege het lange wachten meer dan goed maakt. En van wachten is eigenlijk geen sprake. De decennia rollen in een rotgang over elkaar heen en er wordt van alles aangeschaft, opgelapt en gesloopt. Ook nu, met al meer dan een maand mijn nieuwe liefdesbaby in de schuur, ben ik vooral bezig met andere auto’s. Er komen APK’s aan, typejubilea (504 50 jaar) worden er gevierd. Maar los van dat is het een waar genoegen aan de 403 te sleutelen. Het is mijn eerste 403 en ook mijn eerste worp in de jaren vijftig.  De wielen zijn gespoten in een soort babyblauw dat de 403 beeldig staat. Dat is historisch niet verantwoord, maar dat blijft wat mij betreft wel zo. De grote wieldoppen zouden de kleine 'petjes' moeten zijn. Het versterkt het gevoel dat de wielen ooit van een andere 403 zijn afgekomen. Maar een babyblauwe 403? Want al in 58 waren de velgen al in neutrale kleuren gespoten. Het blijft mysterieus. Volgens het routeboek van Peugeot zijn de velgen gespoten in de carrosseriekleur. Dat vind ik nu al veel te saai, de velgen blijven babyblauw maar dan opgefrist. De wieldoppen vind ik wat essentiëler en worden wat mij betreft vervangen voor de kleinere versie die ook op de 203 zit. Ik heb wat olie en sappen gehaald, de eerste nieuwe rubbers en een verse accu. De accubak en de balk eerst schoongemaakt en in de RX5 gezet. Dat maakt het meteen weer diepzwart en de lichte vliegroest is verdwenen of op zijn minst behandeld. Zo heb ik nog vele plekken te gaan die een upgrade kunnen gebruiken, alvorens aan het grote werk te beginnen. De 403 rijdt maar remt niet. Alles is uit voorzorg gedemonteerd, maar is er wel bij. Handig bij het vinden van nieuwe onderdelen, uiteraard wordt alles nieuw, voor zover mogelijk.  Het is zo grappig om te zien dat de Peugeot 404 voor Peugeot echt een hele stap vooruit is geweest. Ik heb al een 404 sinds 1986 en heb er nooit meer zonder gezeten. Ik weet hoe zo’n auto voelt en wat er gebeurt als je eraan sleutelt. Maar de bouwwijze en de oplossingen in de 403 zijn van een andere orde. Ouderwets. En dat is precies de bedoeling. De stap terug in de tijd is toch de brandstof waarop het nostalgische vuur brandt. De carrosserie is door een spuiter een beetje met een sinaasappeleffect overgespoten, zonder grote fouten te hebben gemaakt. Gewoon keurig in de juiste zwarte kleur. Die laklaag blijft zo, het is onderdeel van de beperkt bekende historie.    De reis naar Nederland ging heel voorspoedig, in twee dagen uit en thuis en toch een shot Pastis bij de verkoper gehad, de naam van deze rubriek waardig. Buiten aan een lange tafel tussen de Franse rotzooi (voorbereidingen voor een Vide Garage de volgende dag), nadat de 403 met de verkoper Dominique zelf aan het stuur de aanhanger opreed. Een leger Fransen er omheen om de ontbrekende remmen te compenseren. Precies zoals het hoort. Frankrijk is een prachtig land, gelukkig wonen er nog genoeg Fransen en een enkele Nederlander met een gouden tip. Bedankt Hendrik. Wim Noorman   In 2005 haal ik met Jacob zijn Peugeot 403 Coupleur Jaeger op. Jacob is een bevlogen Peugeotliefhebber, Peugeotverzamelaar en bovendien garagehouder, een handige combinatie.  Onderweg zijn we praktisch bezig en zien we kans zoveel mogelijk handelaars, musea of dealers te ontmoeten. Zo ook bij een toentertijd bekende handelaar in de buurt van Le Mans. Eenmaal binnen zien we een doorsnee aan matig Franse auto’s, allemaal met een rugzakje zoals je dat nu zou zeggen. Met werk, maar ook met daarop afgestemde prijzen. Buiten gaat mijn hart sneller kloppen. Ik zie een vroege 403. In de kleur Blue Natier, de introductiekleur.  Met inderdaad de fleches in de C-stijl. Kansloos om hier nog een goed project in te zien. Leuk om te aanschouwen dat de voormalige eigenaars tot oplossingen zijn gedwongen om de matig zichtbare fleches te compenseren in het steeds drukker wordende verkeer. Zie de poging met los gemonteerde knipperlichten onder de achterlichten.  Het kenteken is een zogenaamd dealerkenteken. Maar wel met min of meer mijn initialen. WNO. Is deel van mijn inlogcode op het werk durf ik wel te melden. De momenten dat ik een eerste type 403 tegenkom, zeker in goed rijdende staat, zijn schaars. Binnen de club rijdt er eentje rond, notabene van iemand die er niet eens specifiek naar zocht (dat weet ik, want dat heb ik hem gevraagd). Een eerste type uit 1956. Zoals blijkt uit mijn voorgaande verhaal, is de 403 een constante in mijn hoofd, maar ook een afwezige in de schuur. Het komt nooit tot een deal. Waarom niet? Altijd is de laatste plek in de schuur of stalling gereserveerd voor een 403, maar ook voor een 504 coupé of cabriolet, een Lancia Flaminia berlina, een 402, een Lancia Flavia PF coupé, een Alfa Romeo 1750 berlina. (Notabene, het nog sobere lijstje is echt, het gebrek aan voldoende middelen zo mogelijk nog echter!) Soms is het ook bijna zover, maar meestal blijft het bij dromen. En het is bovendien bij de 403 nooit een eerste type, dat maakt het laten ploffen van de deal iets heel eenvoudigs. Ik kan heus warmlopen voor een jongere 403, daarom kijk ik er ook wel eens naar. Maar sinds 2017 lijkt het na het toevallig bijwonen van een evenement in Lapalisse in een stroomversnelling te komen. Waarom? De schuld van Het Universum? Ik weet het niet, maar sommige dingen kloppen ineens, na jaren van geduld oefenen.   In 2017 vallen we tijdens de vakantie in Lapalisse met onze neus in de boter. Een gezelschap deelnemers aan een rally van Thierry Dubois slaat het kamp op in Lapalisse, toevallig hebben we er net die middag de tent opgezet. In een veld van 200 voornamelijk Franse klassiekers zijn er niet minder dan twee eerste types 403 aanwezig. Ik dans er virtueel omheen.  We dromen vrolijk verder en het wordt vanzelf 2018. Ik vind er twee op Leboncoin en anciennes.net met de karakteristieke kenmerken maar voor ferme bedragen. En wat koop je dan? Het is beter, veel beter om er tegenaan te lopen. Maar doe dat maar eens.  De Euro is er sinds 2002. Ik koop op een rommelmarkt in Parijs in oktober 2002 een Notice d’ Entretien van een Peugeot 403. Ik heb nog een foto dat ik na een dag sjouwen op het hotelbed lig te dromen met dit boekje. Het is namelijk een versie van 1956, het eerste type. Dat had ik niet eens in de gaten tijdens de koop. De Francs zijn met potlood omgerekend naar nieuwe euro’s aan de binnenkant van het omslag. 10 euro in totaal. Ik kan me niet voorstellen ooit de bijpassende auto te hebben. Maar dromen mag. Tijdens hetzelfde weekend stuit ik nog op een geparkeerde witte 403 op een donkere Parijse straathoek. Kortom, de 403 is nooit ver uit beeld. Kopen? Ik ben er verder niet zo mee bezig. Heb doorgaans de beschikbare stalling vol, zelfs net even voller dan ik zou willen. Dus de prikkel om te kopen is niet zo intens.  Een week in de Bourgogne in 2018 maakt alles anders. In het begin van de week bekijk ik de geheime locatie van een verzamelaar met een plan met een enorme collectie D-bussen van Peugeot. Maar daarnaast zijn er ook 403’s aanwezig, waaronder ook een opvallende eerste type.  Daar heb je er eentje met een interieur die in een DS niet zou misstaan (vrolijke later gekochte hoezen die naar goede Franse traditie een heel autoleven meegaan) maar met een muisgrijze carrosserie.  Een dag later sta ik oog in oog met de 403 die de mijne gaat worden. Hoe dat allemaal moet aflopen? Zaterdag 5 mei 2018 geeft wellicht een dubbele lading aan bevrijdingsdag. Hoogste tijd voor een algemene jaarlijkse vrije dag in het vervolg… En inderdaad, wordt vervolgd.
Wim Noorman   Dit is een klef verhaal, u bent gewaarschuwd, en het wordt ook nog een vervolgverhaal. In de jaren tachtig werk ik in de weekenden op een Groninger pompstation. Ik zie er vaak leuke auto’s langskomen, daar is het immers weekend voor en de pomp zit aan de rijkere zuidkant van de stad. Legendarische klant is een oudere gesoigneerde plaatselijke advocaat, die zijn donkerblauwe Peugeot 604 tot aan de rand vult met gelode benzine. Hij tekent de cheque met een zwierige handtekening, dat moet ook wel met zijn prachtige achternaam. Vaak komt er ook een Peugeot 403, een donkerblauwe. Een beetje een hippie-auto. Maar gebiologeerd kijk ik naar de handelingen terwijl het achterlicht volgegooid wordt. Ik had toen een vriendinnetje met een moeder die makelaar is en die hebben doorgaans een Polaroid-camera in huis. Er is beeld, hoe dan ook heel schimmig. Maar vaak is het een kalme zondag, na een doorgaans drukke zaterdag. Zo'n zondagmiddag dat Ronald Koeman zijn Mercedes coupé aftankt en ik hem gretig handdoekenzegels overhandig. Zijn ouders wonen er in de buurt, hij zit zelf volgens mij in Eindhoven op dat moment, bij PSV, het is 1986. Maar op die rustige momenten kijk ik in zo'n weekend in de zaterdagse Telegraaf, destijds het medium voor advertenties van klassiekers en oldtimers. Ik kringel een advertentie aan met een Peugeot 403 Break. In Limburg. Handig voor een Groninger, een verschijnsel dat vaker voor zal komen in mijn leven. Het is een restauratieklus, maar ach, je moet ergens beginnen. Via een kennis benader ik een monteur, hij is net voor zichzelf begonnen en hij wil wel mee als ik de benzine betaal. Of eigenlijk ga ik met hem mee, want ik heb nog geen auto. Los van de aanschafprijs, is het fenomeen van een volle tank benzine en de kosten daarvan mij reeds bekend, het is immers mijn werk. En ik zie ervan af. De monteur heeft in zijn schuur nog wel een Peugeot 404 berline staan, uit 1975. Het kenteken afgegeven op mijn tiende verjaardag. En die is het dus geworden, mijn eerste auto. Met een verse APK na een paar maanden klussen. Maar dat is nu niet het verhaal. Want het begint dus met een 403. Die er niet kwam. De zomer van 1986 wordt er ook een vakantiereis naar de Franse Zuidkust gepland. Met een vriend in een Mini, die we ook net grondig aangepakt hebben. 1 meter 92 past prima in een Austin Mini, en de 850 cc krijgen het wel mee. Bij bergop, of liever heuvelop, bleek het verstandig de versnellingspook vast te houden, die wilde bij meer belasting dan op de Emmabrug wel uit de versnelling springen. Daar kom je in Nederland dus niet zo snel achter.  Vakantie 1986 Vakantie. Waar het was, weet ik niet meer, maar bij een stop, vaak autogerelateerd, staan we bij een grote tuin voor een Chateau. En ergens, onder de bomen, staat een paarsblauwe 403 in het gras. Met de fotografische middelen van die tijd maak ik twee foto's. Ik was te schijterig het quasi verlaten terrein op te lopen. Het zaadje van de 403 lag te broeien. De kiemkracht bleef onverminderd, maar was op de plaats rust. Ik kocht een hele serie 404's, want daar was ik toe veroordeeld. Alleen voelde dat niet zo, ik genoot van de 404. Zo nu en dan popte de 403 op, maar alle praktische bezwaren die men kan hebben, had ik ook. Geld en ruimte. Of liever, die twee had ik vaak niet. Nieuw aanbod, een break met drie carrosserieën en vele dozen onderdelen? Ik was waarschijnlijk nog steeds aan het puzzelen geweest. Recent reed ik nog in een prachtige break in de buurt, maar voor een ferme en eerlijke prijs. Ja, proefrit gemaakt, maar was dit het wel?  Peugeot 403 Coupleur Jaeger Voor een andere vriend kocht ik ook alweer jaren geleden via ebay (hij had geen account en kende geen woord Frans) een Peugeot 403 Coupleur Jaeger. En als zogenaamde eigenaar heb ik deze met hem opgehaald uit de Corrèze. Mooi, maar geen schuifdak, en ik speelde slechts de eigenaar, inclusief prachtige proefrit met de halfautomaat in een land waar alles nog aangegeven stond op betonnen Michelinborden. En zo gaan jaren voorbij. De 403 is niet weg te denken uit allerlei artikelen, een restauratieverslag in meerdere delen voor Klassiek en Techniek van een 403 cabriolet. Het resultaat nu mooier dan nieuw. Artikelen in het clubblad Le Lion. Als ik de kans krijg iets met een 403 te doen, doe ik het. Ik schreef ooit een artikel over La Bombe 403, over het neveneffect van de Salon in oktober, naast La Bombe Citroën. De DS19 die het automobiele landschap echt op zijn grondvesten deed schudden, terwijl iets verderop, op zijn eerste Salon er ook een Peugeot 403 stond.   Afgelopen winter, neem dit letterlijk, zowel qua tijdstip als qua weer, sloeg de bom toch nog in bij mij. Via een Facebookvriend die ik voor het eerst in het echt ontmoette, kom ik tijdens een week vakantie in de Bourgogne oog in oog te staan met mijn 403. De afgelopen decennia heb ik een duidelijke voorliefde ontwikkeld voor een vroege, een eerste type. En onuitgesproken, eentje uit 1955.  Mijn eerste type 403 Na een tweede bezoek wordt de zaak besloten met een fles bubbels, het is half 12 in de ochtend. De 403 staat vanaf 3 oktober 1955 op kenteken en rijdt dus al rond voordat de Citroënbom inslaat. En de 403 is ongerestaureerd. Hoe dat kan? Wordt vervolgd.
Wim Noorman International l'Aventure Peugeot Meeting 2017 © Edward van Zanten Vrijdag 9 Juni 2017 was er weer de International l'Avonture Peugeot Meeting in Bordeaux. Dit is een evenement van 3 dagen met tourtochten, lekker eten en drinken en veel gezelligheid. Omdat Bordeaux ruim 1.100 kilometer is, hebben we besloten om met de Peugeot 403 uit 1959 te gaan. Deze auto heeft de laatste jaren wat minder aandacht gekregen omdat we in Nederland meestal met de Peugeot D4A uit 1956 rijden. De koolstofdruklager was versleten, de waterpomplagers hadden speling en bij controle bleek er een bladveer van de vooras gebroken te zijn. Omdat we waarschijnlijk meer dan 3.000 kilometer zouden rijden, was het beter om dit allemaal te repareren. We vertrokken woensdag 7 juni naar Parijs . We maakten daar wat foto's en hebben lekker gegeten. We sliepen in Arpajon, net buiten Parijs. Via de RN20 daalden we af naar Bordeaux. Omdat een Route Nationale iets meer tijd kost (wat overigens helemaal niet erg was), kwamen we pas om 7 uur ’s avonds aan in ons Hotel in Bordeaux . We spraken af om te gaan eten met Klaas Kostelijk van de APH club. Hij was al een week in Frankrijk met een mooie Peugeot 203 Découvrable uit 1951. Het was heet in Bordeaux erg heet. Gelukkig was er airco op onze kamer . Vrijdag hebben we lekker uitgeslapen. Reizen met die hitte is best vermoeiend. Rond 3 uur 's middags mochten we onze auto parkeren aan de rand van de Garonne. Bij 'Maison Écocitoyenne de Bordeaux' was een grote parkeerplaats gereserveerd voor meer dan 100 klassieke Peugeots. Er hing een gemoedelijke sfeer. De auto's waren geselecteerd op type en bouwjaar. Tegen de avond hadden we een opening in een mooi paleis. We genoten van heerlijke hapjes en wijn. Zaterdagochtend stond een mooie tourtocht door Bordeaux en omgeving op het programma. Leuke straatjes, heuveltjes en prachtige uitzichten. Ondanks de hitte waren er geen technische problemen of koelproblemen. De dag werd afgesloten in Gala bij 'Château du Taillan', een mooi wijnhuis uit 1896 met landgoed en wijnkelders. Zondag 11 juni, de laatste dag van de IAPM2017 was warmer dan warm. De tourtocht leidde ons door de wijnvelden, over echte Franse wegen, hobbels, heuvels en dalen. Iets na de middag arriveerden we bij 'Château Soutard', een wijnhuis met een prachtige tuin, waar we een warm en koud buffet kregen. Het was een mooi weekend in Bordeaux, maar omdat het te ver was voor een weekendje, hebben we er meteen maar een vakantie van gemaakt. De planning was om er nog een paar dagen te blijven, maar door de hitte besloten we terug te rijden naar Saint Malo. Daar hebben we een paar dagen van alles bekeken, zoals de Mont-Saint-Michel en Dinant . De temperatuur was iets aangenamer, maar het was nog steeds warm. To the White House - Queens Hill Rise (GB) © Edward van Zanten Onze volgende rit ging naar Calais. Tijdens de Tour du Péloponnèse in Griekenland vorig jaar, ontmoetten we Julian en Sarah uit Ascot, Engeland. Nou heb ik niks met Engeland, maar ik zag er toch de lol wel van in om met er met de 403 heen te reden. En dus werd de Tomtom op Ascot ingesteld. De boottocht duurte maar een klein uurtje. Je kunt Dover zien als je in Calais op de boot staat. Het is dus nooit ver zwemmen, mocht de boot zinken.
Het links rijden is goed te doen, ook de rotondes kun je niet fout doen. Maar bij kruisingen en afslagen moet je even opletten. Je rijdt zomaar naar de 'normale kant' van de weg. Nu weet ik niks van Engeland en Ascot, maar er waren die week paardenraces en dat geeft veel drukte. Julian en Sarah wonen in 'The White House' en hij heeft ook nog eens Bush als achternaam. We kregen een mooie tourtocht door hun prachtige omgeving. Ik moet bekennen dat het hier erg mooi is, met ook een rijkdom aan dikke vette auto’s. De Mclaren- en Jaguardealer zitten in het dorp. Iets verderop is het kasteel van de Koningin. De wegen en huizen lijken net een filmset. De mensen in het verkeer zijn erg vriendelijk, voorrang geven zit er standaard in. Fransen zijn meer van de claxon en de handgebaren. We hebben genoten de Engelse gastvrijheid van Julian en Sarah, hun mooie huis en het lekkere eten. Maandag 19 juni weer terug naar Calais. Onderweg heerlijk gegeten in Brugge (België) en weer door naar huis. De Peugeot 403 heeft het geweldig gedaan. 3.620 kilometer zonder problemen. Ik heb in Saint-Malo de kleppen gesteld. Vermoedelijk door de hitte, het rijden op LPG en doordat we lange stukken 110 kilometer per uur reden, waren de kleppen iets verlopen waardoor de motor aan vermogen verloor. Anderhalve liter olie bijgevuld en de koelvloeistof was nog steeds op peil. Een mooie voorjaarsvakantie om op terug te kijken. Edward en Mirjam van Zanten © Milan van Lange Toeval bestaat, zekersteweten. Een tijdje terug kwam ik in Weesp zomaar een soortgenootje van mijn Peugeot 403 tegen. Een 403 berline, zwart, lekker verweerd en zichtbaar in originele toestand. Het gespotte exemplaar is een jaar of vijf jonger (bouwjaar 1962). Daarnaast is het een 'sept', de eenvoudigere uitvoering van mijn 403 'huit'. Verschillen zijn onder meer een 1200cc motor in plaats van een 1500cc motor, een voorbank in plaats van losse stoelen en een algehele meer sobere aankleding. Leuk om zo eens wat verschillen in levende lijve te kunnen zien. De eigenaar kwam ik helaas niet tegen, maar wellicht leest hij/zij dit ook?
© Milan van Lange Hoewel mijn klassieke Peugeot 403 uit 1957 zich de afgelopen twee jaar als heel betrouwbaar heeft bewezen, ook in regen, sneeuw en vrieskou, maakten een veranderde woon-werksituatie (en een stiekem gegroeide aversie tegen de traagheid van het OV) dat ik op zoek ging naar een iets moderner vehikel. Een auto die niet alleen hobby was, maar voornamelijk een functioneel gebruiksvoorwerp. Niet dat ik geen vertrouwen had in de 403, maar om zo'n origineel bijna zestig jaar oud autootje zo intensief in te gaan zetten, ging me aan het hart.
Uiteraard moest mijn 'nieuwe' forenzenbak van Franse makelij zijn, het liefst een beetje oud, met goede stoelen en soepele vering. Via een goede Facebook-vriend kwam ik een Renault 9 uit 1982 op het spoor. Een lichtgewicht berline (nog geen 800 kilo!) met vier deuren en kont (ook wel een vereiste… noemen ze dat 'een billenman zijn'?). Net als mijn 403 is de Renault 9 een heel duidelijk kind van z'n tijd. De effen lakkleur, de grauwe plastic bumpers, de kleine wieltjes en hoekige vormgeving ademen in alles de sfeer van de vroege jaren tachtig. Mooi vind ik 'm niet. Maar het tijdsbeeld is geweldig. Hoewel mijn automobiele voorkeur voornamelijk uitgaat naar exemplaren van voor pak 'm beet 1965, beviel de R9 na de eerste proefkilometers zo goed dat ik meteen besloot deze auto aan te schaffen. Over de prijs waren we het meteen eens, er werd nog wat over en weer gegoocheld met noodzakelijke reparaties en kosten, en na een goede kop koffie was de Renault van mij. Ik werd eigenaar van een 33 jaar oude auto met nog geen ton op de klok, een roestvrije bodempartij en stoelhoezen uit de Renault Boutique die ik als 'gezellig' of 'sfeerverhogend' zou willen omschrijven. In alles is de Renault 9 'back to basics': een 1108-cc motortje met 43 pk, een vierbak en voor het openen van de ramen mag er gezwengeld worden. Hoe minder elektronische onzin, hoe minder er stuk kan, toch? De beroemde kantelstoelen op een banaanvormig frame maken zowat elke zithouding mogelijk (en comfortabel). Het uitproberen van de diverse 'standjes' van de voorstoelen zorgde al voor de nodige hilariteit met vrienden en familie. Maar comfortabel, dat is 't! Van een vriend kreeg ik heel treffend een tijdsgebonden radio-cassettespeler cadeau, zodat ik nu alle kringloopwinkels af zal moeten voor nog werkende cassettebandjes. Een collega sprak van een 'Malinese taxi', die zo uit de straten van Bamako weggereden lijkt te zijn. Een vriend noemde het vertederend een 'best wel lullig autootje', maar nam het stuur met een grote glimlach van me over. Qua praktische basis zit deze Malinese taxi (of toch: Franse Lada?) niet eens zo gek ver van de Peugeot 403 af, maar dan wel omgeven door een schil van krakend plastic. Keihard, gekleurd plastic. Dat was toch wel de standaard anno 1982. En dat zette mij aan het denken. Kennen jullie Plastic Bertrand nog? Link: https://www.youtube.com/watch?v=v98HEQvtpgo Milan van Lange © Milan van Lange De dagen worden korter, de temperaturen steeds lager. De eerste voorzichtige sneeuwvlokken schijnen zelfs al te zijn gevallen. Het moment om m'n trouwe Peugeot 403 klaar te maken voor de winterstalling en voor volgend voorjaar. Verse olie en vloeistoffen in motor, bak, differentieel en radiateur, alle rubbers in het vet, de tank afgevuld met superbenzine. Edward van Peugeauto constateerde dat de motorsteunen en silentblocks hun beste tijd gehad hadden, die heb ik dus meteen maar laten vervangen. Voor het volgende seizoen heb ik eveneens alvast een nieuwe set banden later monteren en balanceren. De oude banden bleken daadwerkelijk oud en het profiel was ook al tegen het minimum aan weggesleten. Bij een lokale bandenspecialist werd de Peugeot nog eventjes uitgelijnd met behulp van de modernste apparatuur. Een gekke combinatie, zo'n antiek voertuig in zo'n hypermoderne werkplaats. Na al dat werk, was er gelukkig nog tijd voor een mooie tocht door een mistig herfstlandschap.
Milan van Lange © Collection Hent van den Elsen Ik vergeet het moment niet snel dat ik een aantal jaar geleden op een hete zomerdag in een Frans dorpje een bananendoos vol diadoosjes onder een kraam vandaan trek, een doosje open een dia tegen het licht houd en daarop onder andere motorracetaferelen*) zie uit het begin van de jaren zestig. Te enthousiast kan ik nauwelijks onderhandelen over de prijs. Eindeloos dia's scannen thuis. Een feest. Tja, wie gooit zoiets weg? Het doen me denken aan de boekjes van KesselsKramer 'In almost every picture'
Hent van den Elsen *) In deze serie de familiefoto's. Klik hier voor de motortaferelen. |
BlogsBelevenissen met de Franse klassieker, ontmoetingen met liefhebbers, restauratie-projecten en trouvailles langs de route. 
Index
All
Archives
April 2020
|
|
|
© www.routenationale.com 2010-2017
|