 Lang geleden heb ik mijn laatste blog geschreven. Het word dus hoog tijd voor een update. We beginnen in de zomer van 2016. Twee jaar geleden dus… De zomer van 2016 was een warme. Wederom lag de vakantiebestemming in het zuiden van Frankrijk, twee uurtjes verder dan vorig jaar. De rit zou per 504 geschieden met bestemming Moissac. Er was besloten een gezamenlijke vakantie met mijn familie te organiseren, in een huisje dit keer. Na dat ik de twee jaar daarvoor was wezen kamperen met mijn vriendin zou dit een hele andere ervaring worden. Vooraf aan de vakantie was er rigoureus onderhoud gepleegd aan de 504. Vooral op technisch vlak moest er veel vernieuwd worden. De 504 was moe geworden na 3 jaar dienst als dagelijkse auto en moest verwend worden. Tevens was de Algemene Periodieke Keuring verlopen; werk aan de winkel dus! In mei ben ik begonnen de auto zomer klaar te maken. Ik had in januari al een rode Peugeot 405 break aangeschaft als winterwonderwagen voor de pekelmaanden en deze zou nu wederom van pas komen. Want, de 504 ging in mei de schuur in om er begin juni weer uit te komen. Ik ben begonnen met het inventariseren van het benodigde werk. Wat moest er gebeuren? De waterpomp moest vervangen worden, evenals de dynamo en de V-snaar. De wielophanging voor en achter moest worden herzien (dit leidde tot een halve restauratie) en er moesten wat punten op de i worden gezet. Voor ik te keur was geweest heb ik de 504 zelf geïnspecteerd op logische afkeurpunten. Het lijstje werd dus langer… Er kwamen 4 nieuwe banden , uitlaatdemper en remblokken rondom bij.  Ik ben begonnen met al het malheur uit de wagen te bouwen. Waterpomp en dynamo lagen er vrij snel af. Ik heb een nieuwe waterpomp gekocht en de dynamo naar de revisie gebracht. Het spul er weer op en vervolgens de brug op. Daar heb ik de uitlaat vervangen. Ook heb ik de achterste silentblocks vervangen (de achteras van een 504 'hangt' als het ware in vier rubberen blokken, deze waren vergaan). Dit was al een vrij grote klus bij elkaar, maar ik was verre van klaar. Op de beurs in Reims heb ik een complete set rubbers en stabilisatorstangen gekocht. Deze wilde ik er erg graag in hebben want er zat behoorlijk wat speling in de voortrein. Dus, auto de schuur in, wielen er af en op bokken gezet. Ik had nu een mooie gelegenheid de banden te vervangen en de velgen een beetje op te frissen met wat spuitlak. Toen ben ik begonnen met de voortrein onder de wagen vandaan te halen. Veerpoten, stabilisatorstang en stuurhuis, het ging er allemaal vanaf. Ik heb alle rubbers uit de poten weten te drukken en met behulp van de plaatselijke garage (die hadden een grote pers) de nieuwe rubbers er in geperst. De draagarmen en dwarsbalk voorop heb ik schoongemaakt en hoogglans zwart gespoten. Samen met al het nieuwe materiaal zag het er erg mooi uit! Alleen jammer dat je het niet echt ziet… Met de nieuwe stuurkogels link en rechts gemonteerd en de vier wielen met nieuw rubber er weer op moest de wagen uitgelijnd worden. Daarna naar de A.P.K! Die gaf geen problemen en ik kon er weer twee jaar tegen aan! Op naar Frankrijk!  Wij kwamen aan na een rit van 16 uur. De 504 heeft dit wederom moeiteloos volbracht (de bestuurder had het er zwaarder mee). De omgeving van Moissac is wat je van Zuid-Frankrijk mag verwachten; bergachtig, groen en zonnig, met hier en daar een pittoresk dorp. Ook werd de omgeving gesierd door diverse fruitboomgaarden. De twee weken die wij er zouden verblijven heb ik vooral de omgeving verkend. Het blijft een genot om met een klassieke Franse wagen je te begeven in dorpjes, op landweggetjes en in vreemde steden. En met het weer is het schuifdak eigenlijk niet dicht geweest (ook 's nachts niet, wat soms heeft geleid tot bezoek van diverse insecten…). Terug zouden wij over Bordeaux reizen. Hier was een hotelovernachting ingepland. Van daar uit is de terugreis ingezet richting het vertrouwde kikkerlandje.    Maar, wat gebeurde er verder in de laatste twee jaar? Na de zomer ben ik vooral blijven rijden in de 504. Tot aan november ongeveer. Toen is de 504 de winterstalling in gegaan en ben ik overgestapt op mijn (toenmalige) winterwonderwagen; een rode Peugeot 405 break uit 1991. Deze is inmiddels niet meer in mijn bezit, maar is overgedaan naar een andere Peugeot liefhebber.  Ik heb mij in 2017 vooral bezig gehouden met mijn studie. Vanaf november tot aan augustus 2017 is er niets benoemen waardigs gebeurd met de 504. De periode bestond voornamelijk uit woon-werk verkeer en kleine reparaties.
Een voorproefje. September 2017 was een bijzondere maand. Ik heb in deze maand besloten mijn 504 volledig te restaureren. De carrosserie ging heel hard achteruit en moest aangepakt worden, wilde ik nog lang van de auto kunnen genieten. Deze keuze ging gepaard met het zoeken van een nieuwe/grotere sleutelruimte. De schuur bij mij op de hoek voldeed niet aan de eisen die nodig zijn voor een restauratie. Na enig zoekwerk en wat wikken en wegen, ben ik in een ruimte terechtgekomen waar ik aan de slag kan. Ik schrijf graag uitvoerig over de (nog bezig zijnde) restauratie in de volgende blog, die deze keer niet zo lang op zich zal laten wachten... Thorvald van der Westen
1 Comment
© Wim Noorman Juni 2016. We zijn onderweg naar het internationale Peugeot-evenement in Oosterbeek. Het gevoel een opwindend weekend te zullen hebben overheerst in de cocon van de Peugeot 504. Leuke nieuwe contacten, oude bekenden, bekende en nieuwe oude Peugeots. Het is ook een beetje de eerste officiële coming out van ons in de Peugeot 504. Al een tijd geleden aangeschaft, maar voornamelijk stilgestaan met problemen van uiteenlopende aard. Dankzij uitgebreide verbouwingen aan het huis zijn de reparaties schromelijk op de lange baan geschoven. Maar nu is het dan toch zover. Ik denk de eerste 150 kilometer aan één stuk gereden, om vervolgens toch ook een beetje opgelucht het gazon op te draaien naar de tijdelijke parkeerplek. Het ziet er geweldig gezellig uit. De opwinding is terecht. Eerst maar eens in het hotel installeren, maar de sleutelbos is nog steeds onwennig. Thuis sluit ik nooit af en blijven de sleutels in het contact, wel in de schuur uiteraard. En verder eigenlijk nog nooit in den vreemde geparkeerd. Dus toch maar een rondje om de 504. De sloten reageren voor mijn gevoel allemaal anders. Het beeld van de 504 klopt, ze heeft een langdurig leven gehad vol van zware beproevingen en is met minimale financiële middelen aan de praat gehouden. Het type auto waar ik als een moeder Theresa vaak voor val, wat onhandig uit kan pakken. Maar soit, afsluiten maar. Er ligt niet veel in wat een ander nodig kan hebben, maar je weet het maar nooit. Bij de kofferbak twijfel ik. In de Peugeot 404 coupé gebruik ik een identieke sleutel als de contactsleutel. Dus daar ging ik, met mijn contactsleutel in het slotje. Ik wist meteen dat ik fout zat, er was alleen geen weg meer terug. Letterlijk. De sleutel stak er halverwege uit en bleef zitten waar die zat. Het is wel mijn enige contactsleutel. Een zwaar gevoel zakt mijn benen in, het gevoel dat het weekend meteen voorbij is. Ik probeer wat steviger te trekken. Niets gebeurt er. ‘Verzin een list’: denk ik nog, maar ik weet het even niet meer. Als een volleerd kluizenkraker even duwen, een tikkie naar links of naar rechts en dan, voordat de sleutel het door heeft, plotseling trekken. Niets. Geen millimeter. De sleutel gaat alleen wat op en neer, verder is er geen beweging in te krijgen. Gebogen sta ik daar, met de neus op de kofferbak, gelukkig heb ik het idee dat niemand om me heen iets in de gaten heeft. Behalve Mirte, die zich afvraagt wat ik aan het doen ben? Los van het chagrijn dat zich meester van me maakt, moet ik het probleem wel oplossen. Ik kan mezelf wel voor de kop slaan. Toch maar wat meer kracht uitoefenen. De sleutel kan stukgaan, maar ik moet hier toch een keer vandaan. Niets. Weer niets. Meer kracht, en hij schiet los. Maar wel met een beschadiging. Niet aan de baard gelukkig, maar bovenop ontbreekt een ronding. Die zit in het nu nog onafsluitbare slot. Belangrijker, kunnen we morgen rijden? Eerst inchecken (uitstelgedrag, ik weet het) en bier drinken. Naast een lekker biertje buig ik de sleutel zo recht mogelijk op de terrastafel en hoop er het beste van. De sleutel is in mijn broekzak een berucht scherp wapen geworden. Maar, werkt het nog? Gesterkt en aangemoedigd door enkele toevallige vertrouwelingen aan de biertafel die ik op de hoogte heb gebracht, start de 504 meteen. Mooi. Dat is dat. Het weekend kan beginnen... Thuis gekomen hebben we echt een paar dagen heimwee naar de geweldige sfeer. Maar er wordt weer gewerkt en de 504 staat op haar vertrouwde plek. Toch maar eens zoeken naar een sleutelservice in de buurt, het is immers een ouderwetse sleutel. De HUBO in Haren is het dichtstbijzijnde. Op een zaterdagochtend, het zonnetje schijnt, wat kan me gebeuren, ga ik per 504 de paar kilometer overbruggen. Vlakbij de HUBO parkeer ik, en word ik uiterst vriendelijk geholpen. Maar het model sleutel, dat is er niet meer. Hoewel… Een oud bakje komt ergens van achter onder de toonbank vandaan en een zakje met PEUGEOT gaat open. Het moedermodel komt na enig zoeken tevoorschijn. Verguld bestel ik er meteen twee. Na wat freeswerk wordt het tijd om te passen, de nabij staande 504 slaat meteen aan, maar nu met een nieuwe sleutel. Bijna juichend betaal ik € 7,50 voor de twee nieuwe sleutels. Hiep hoi HUBO houwen zo. Moeder Theresa kan tevreden zijn, het gaat steeds beter met een van haar kinderen. Wim Noorman Pastis - In Frankrijk kent men nog een nuancering op de bij ons bekende uitspraak over een glas dat half vol of half leeg is. Het slaat op de mengverhouding water en Pastis. Het zal geen ophef veroorzaken te weten dat de verhouding het best is met meer Pastis. Daarom heet deze column Pastis, en niet: Water.
De Peugeot 504 met de trapeziumvormige koplampen en de typerende knik in de kofferdeksel is in één oogopslag herkenbaar. En ook de latere coupé, cabriolet, break en familiale zijn niet te verwarren met andere modellen of merken. Een succesnummer van het merk met de leeuw en ook in het Nederlandse straatbeeld jarenlang een bekende verschijning. Langdurig ook, want na de introductie in 1968, verdween de 504 pas in 1983 uit de Nederlandse verkooplijsten. Wat er ook qua details en soms qua techniek veranderde, de 504 bleef uiterlijk nagenoeg ongewijzigd. Het design had een lange houdbaarheid. Elders op de wereld ging de productie na 1983 gewoon door en viel het doek uiteindelijk pas in 2005. Auteur Wim Noorman schreef in 2010 het boek Rechtgelijnde welvaart. 50 jaar Peugeot 404. Zijn nieuwe boek Een wonder op wielen. De Peugeot 504 is hier een logisch vervolg op. De boeken sluiten ook qua formaat en lay-out mooi op elkaar aan. Het boek belicht de Peugeot 504 in verschillende facetten. In de eerste twee hoofdstukken wordt vooral ingegaan op de introductie en een beschrijving van de 504 berline en de al kort daarna geïntroduceerde coupé en cabriolet. Hoofdstuk 3 met de titel De 504 van jaar tot jaar neemt het grootste aantal pagina's in beslag. Per modeljaar worden alle wijzigingen en andere wetenswaardigheden vermeld en komen ook de break, familiale en pas veel later de pick-up aan de orde. Verwacht geen saaie opsomming van feiten. Hoewel het soms om het vervallen van claxonknoppen of de introductie van een verlichte asbak gaat, is het geheel steeds pakkend genoeg geschreven om te blijven lezen. Gelardeerd met mooi fotomateriaal en verhalen en wetenswaardigheden in de kantlijn, neemt de 504 je als een soort tijdmachine mee van de introductie in 1968 naar de verkoopstop in 1983. Van de opbloei na de introductie, via de lange jaren van succes naar een langzame versobering van het gamma richting het einde van de loopbaan in Europa. Op de pick-up na. Hoofdstuk 4 is gewijd aan persoonlijke belevenissen met de Peugeot. Van verhalen van de 504 van vader tot de 504 als geliefde klassieker. In het laatste hoofdstuk ruimte voor allerlei aspecten rond de 504. Rallysport, wielersport en reclame, om er maar eens een paar te noemen. Een aangenaam Nederlands standaardwerk over een auto met karakter. Prettig leesbaar en door het fotomateriaal ook gewoon een lekker bladerboek over de 504 en over het tijdsbeeld van de late jaren ’60 tot de vroege jaren ’80. Route Nationale | Henri Vermeer Een wonder op Wielen. De Peugeot 504
Auteur: Wim Noorman 168 pagina's genaaid gebonden ISBN 9789082195804 € 24,95 Te bestellen via www.peugeot504boek.nl © Lars Schneider In de kerstvakantie heb ik met Thorvald afgesproken. Het plan was om in de 204 een electrische fan te gaan plaatsen. Dit omdat ik de 204 graag wil meenemen op buitenlandstage, maar niet weer de koelingsproblemen wil krijgen als met de rit naar Parijs.
Om 10 uur hadden we bij Thorvald thuis afgesproken, en omdat ik nog nooit in Alkmaar geweest was, vertrok ik al om 8.15 uur, wat voor een student in de vakantie voelt als midden in de nacht ;).Na in Alkmaar een verkeerde afslag genomen te hebben, kwam ik tegen 10 uur aan bij Thorvald. Na de koffie moest het eerste klusje van de dag gedaan worden: een koelkast naar de milieustraat brengen. Deze ging zonder problemen in de laadruimte van de 204! Vervolgens door naar een sloperij. Na veel auto’s bekeken te hebben, besloten we de fan van een 205 te gebruiken. Dit omdat de fan aan de voorkant van de radiateur geplaatst was, en de 204 daar ook de meeste ruimte heeft. Terug bij Thorvald werd de 204 de werkplaats in gereden, werd de grille losgemaakt van de auto en al het overbodige kunststof van de fan afgezaagd, zodat we deze passend konden krijgen. We hebben een aantal bevestigingspunten uitgezocht: bovenaf vanaf de steun van de radiateur, onderaf vanaf de bevestiging van de radiateur, en vanaf de zijkant… Nadat de fan geplaatst was zei Thorvald "Ik heb eigenlijk helemaal geen verstand van elektriciteit". "Ik ook niet" was daarop mijn reactie. Na een telefoontje werd het toch duidelijk hoe we het moesten gaan aanpakken ( Bedankt Hendrik!). Van het kunststof dat we van de fan afgehaald hadden, maakten we een paneeltje voor de schakelaar van de fan. Voor het mooie hebben we de schakelaar van de mistlichten er ook opgemaakt. Stroom van de schakelaar hebben we uit het tellerhuis gehaald, daar zat een loze stekker (voor extra accessoires?) We hebben een relais geplaatst en een zekering in draad. Stroom voor de fan haalden we vanuit het zekeringenkastje. Toen we eindelijk klaar waren met alles, was het al rond 11 uur 's avonds! Wat waren we trots, dat het ons eindelijk gelukt was! Na wat drinken en overleg besloten we toch naar huis te rijden vanwege verplichtingen de volgende dag. Ik was de wijk nog niet uit, of de telefoon ging: "Kom maar even terug! Je achterlichten doen het niet". Wat hiervan de oorzaak was, is ons niet duidelijk geworden. Maar na wat gepruts met stekkertjes en zekeringen deden ze het plots weer! Inmiddels was het bijna 12 uur en vertrok ik door een donkere nacht naar huis.. Lars Schneider © Thorvald van der Westen De laatste mooie dag van het jaar: 25 oktober 2015. Op initiatief van Lars Schneider, Hendrik Helweg en mijzelf hebben wij met naasten en vrienden een mooie naajaarsrit georganiseerd. Ik had Lars slechts één keer ontmoet, en Hendrik kende ik helemaal nog niet. Zo leek het ons een leuk idee elkaar en elkaars auto's eens te leren kennen.
In de eerste instantie zouden wij met ons drieën aansluiten voor een rit door de gemeente Ronde Venen in Utrecht. Dit zijn Abcoude, Baambrugge en Breukelen en omstreken. Een mooie omgeving. Al snel sloten mijn ouders en mijn jongere broer aan met de bordeauxrode Peugeot 404 van mijn moeder (welk ik spoedig in een nieuwe blog aan u voorstel). Mijn vriendin was met mij meegekomen. Ook voegde mijn goede vriend Frans Schwarzwalder en zijn vrouw, met zijn metallic groene(vert d’argent) Peugeot 504, zich toe aan de colonne. Ook Hendrik had zijn ouders meegenomen met een lichtgroene Peugeot 203. Hijzelf reed met een donkergroene Peugeot 404. De auto's van Lars en mij zijn u als lezer van Route Nationale wel bekend. De start was het parkeerterrein van een supermarkt in Breukelen. Hier hebben we gewacht tot iedereen aanwezig was. Tijdens het wachten kon niemand de verleiding weerstaan andermans auto uitvoerig te bekijken en te bewonderen (Dit duurde zelfs tot ná iedereen aanwezig was, als gevolg van de liefhebberij). De rit ging van start; opzoek naar een mooi plaatsje voor wat koffie en thee. Het plan van de rit in de Ronde Venen bleef niet ongewijzigd. We zouden via de mooie wegen afreizen naar de Lage Vuursche. Dit was met een colonne van zes auto's op sommige plaatsen een aardige onderneming. De landweggetjes waren dusdanig smal dat tegemoetkomend verkeer flink moest uitwijken. En om dan de colonne compleet en aansluitend te houden… Aangekomen in de Lage Vuursche zijn we met ons allen opzoek gegaan naar een hapje en een drankje. Dit is een pannenkoekenrestaurant geworden, iets waar er in het dorp geen gebrek aan was. Hier hebben we lekker gegeten en onze gedeelde hobby uitvoerig besproken. Na een voldane dag is iedereen vol verhalen op huis aan gegaan. Thorvald van der Westen © Thorvald van der Westen Begin november, de winter ligt op de loer. Een mooi moment om terug te blikken op de laatste zomer. Zoals vorig jaar zijn wij wederom met de 504 naar Frankrijk afgereisd. Dit keer om twee weken te verblijven in de Dordogne en Val de Loire. In tegenstelling tot vorig jaar hebben wij dit keer zo min mogelijk gereisd, en meer van de directe omgeving gezien. We vertrokken om 2 uur 's nachts, in één keer door naar Saint-Sozy. Zo'n 1000 kilometer. Als voorspeld draaide de 504 de hand er niet voor om. Wij echter… Na 15 uur onderweg te zijn geweest (we reden gemiddeld 100 km/h en hebben frequent gepauzeerd) waren we toch blij dat we op de plaats van bestemming waren. Toch was de reis een genot. De lange afstanden is waar de 504 voor gebouwd is, en dat is te merken. Ik heb voor vertrek het nodige onderhoud gepleegd (olie ververst, ontsteking vernieuwd ect.), dat is wel een prettig gevoel op zo'n ritje. We hebben anderhalve week in Saint-Sozy rondgereden en de omgeving verkend. Plaatsen als Soulliac, Martel en Rocamadour zijn nu bekend terrein voor ons. Je komt onderweg mooie dingen tegen, zoals een Renault garage, waar binnen in de showroom de privécollectie van de eigenaar te bezichtigen was, inclusief een (helaas afgesloten) terrein waar verschillend oud frans blik de laatste rustplaats had gevonden. Hier heb ik ook twee gele koplampen weten te bemachtigen, één was onderweg gesneuveld. Na een zonovergoten anderhalve week zijn we vertrokken naar Val de Loire. Op een camping nabij Amboise hebben we de laatste paar dagen doorgebracht. Ook hier genoten van de omgeving en van de Château's. Hierna hebben we de terugreis ingezet en na zo'n 2500 kilometer zijn we weer thuis aangekomen. De 504 had wel een wasbeurt verdiend.
Thorvald van der Westen © Thorvald van der Westen Grappig hoe het soms kan lopen. Mooi ook vooral. Nadat de 504 groot onderhoud op motorisch vlak met succes had doorstaan, was het tijd voor een verwennerijtje. Eentje waar ikzelf ook baat bij had. Ik heb al flink wat kilometers doorgebracht op de doorgezakte stoel, maar nu was er ruimte voor verbetering. En wel in de vorm van een ander mooi interieur. Via het Peugeotforum ben ik, toevallig, bij een meneer terecht gekomen die, zoals hij zei; "nog wel wat had liggen". Een scheurloos dashboard, goede zonnekleppen, een puntgave achterbank én een mooie voorstoel, allemaal in de juiste kleur! Gris Ardoise en donkerblauw. Een naar mijn menig erg zeldzame combinatie. Samen met de carrosserie in Bleu de Nuit is het een prachtig geheel. Het puntgave setje zou geweldig staan in de 504. Maar daar hield het niet op. Er kwam nog een puntgaaf schuifdak in de goede kleur bij.
Op een mooie zomerdag heb ik tijd gemaakt het geheel te installeren. De bekleding heb ik van de frames af gehaald, nieuwe erop. Achterbank eruit, mooie erin. Dashboard eraf, nieuwe erop. Al met al een klusje van een paar uurtjes. Het resultaat mag er zijn. De doorgezakte stoel, waar ik zo aan gewend was, had plaats gemaakt voor een stevig, comfortabel exemplaar. Het schuifdak had meer voeten in de aarde. De bouten waarmee het dakpaneel aan het slotsysteem vast zat, waren allemaal vastgeroest. Twee kreeg ik los, één brak af, en de ander moest ik eruit slijpen. Dit was een nogal pijnlijk momentje, je slijptol in een mooi (maar wel verrot) dakje zetten… Het dak kon eruit. Ik kwam een aangename verrassing tegen. Een aftermarket optie die mij niet was opgevallen. Een zogenaamde 'valhemel' voor het schuifdak met de instructies, in Nederlands getypt op een inmiddels vergeeld A4'tje, erbij. Ook was er een datum vermeld. April 1971. Te bedenken dat de auto op 4 maart 1971 op kenteken is gezet, had de eerste eigenaar blijkbaar snel behoefte aan een dergelijke optie… Een andere mogelijkheid is dat de auto een tijdje in de garage is gehouden, alvorens de sleutels aan de nieuwe eigenaar te overhandigen, en in die tijd de optie geïnstalleerd heeft gekregen. Al met al een bijzondere vondst. De petits plaisirs houden niet op… Thorvald van der Westen © Thorvald van der Westen Het is de zomer van 2014. De maanden juli en augustus. De zomervakantie is aangebroken. Het is de eerste keer voor mij dat ik van de zomer kan genieten met een rijdende auto. Vorige zomer heb ik mij bezig gehouden met de opbouw van het motorblok, hierover is in een van de vorige blogs te lezen.
Afijn, zomer, tijd, een Peugeot 504 en een bestemming. Het feest kon beginnen. Doel: La douce France. Het plan was om via België en Luxemburg naar Frankrijk te rijden in een tijdsbestek van twee weken. Mijn vriendin en ik zijn op een regenachtige maandagmorgen vertrokken richting de eerste stop. Ave-et-Auffe, België. Vervolgens naar Luxemburg-stad. Door naar Frankrijk; Nancy, door naar Dijon, Macon, Lyon, Vichy. Toen rap weer omhoog terug rond Macon, Auxerre, Troyes en Reims. Vanaf Reims naar een kennis in Oekene, België (20 minuten van Brugge). Een rit van ongeveer 2.000 km. De Peugeot was het hier geheel mee eens en gaf geen krimp. Op Luxemburg na… De hendel van de automatische versnellingsbak had geen verbinding meer met de bak zelf. De stang die de pook met de bak verbond was losgekomen en hing op half 7 onder de auto… Hier kwamen we gelukkig op de camping achter nadat ik achteruit wilde gaan, omdat het de bedoeling was voor de welbekende slagboom te stoppen, dán naar de receptie te gaan, etcetera… iedereen die eens gekampeerd heeft kent de routine. Ik was echter stug doorgereden de camping op, omdat ik geen idee had wat er met de auto aan de hand was. Met een boze campingeigenaar tot gevolg… Afijn, hij had er na de uitleg vrede mee. Wegenwacht gebeld, en het gezamenlijk opgelost, met een heel gezellige avond tot gevolg; de halve camping was uitgerukt om te zien wat er aan de hand was! Zo maakten we snel vrienden. Ik kon merken dat Frankrijk haar land van herkomst was. De Peugeot reed afschuwelijk fijn. Alle gebreken leken als sneeuw voor de zon te verdwijnen zodra we de grens passeerden. Misschien kwam dit door alle euforie die de vakantie met zich meebracht…zeer waarschijnlijk wel. Volgeladen en wel had de Peugeot geen moeite met de snelwegen en B-wegen. Heuvel op ging het weliswaar wat minder snel (de meter daalde drastisch tot een stabiele 50 km/h), maar dit was enkel op de B-wegen. Sowieso hadden mijn vriendin en ik al besloten niet de tolwegen te rijden, dit was veel leuker. Typische dorpjes en landschappen, en een groot brocante evenement. Dát zie je niet op de Autoroute… Op de brocante een mooi modelletje gevonden van de 504, in de juiste kleur! De auto had veel bekijks, wat stiekem toch wel leuk was. Opvallend: we zijn maar één andere 504 tegen gekomen. Ook rijden er niet zoveel Franse oudjes. Wel staan ze veel op veldjes en bij boerderijen, wat weer leuke plaatjes oplevert. Thorvald en Noah © Thorvald van der Westen De zomervakanties zijn weer voorbij. Helaas, de sleur ligt om de hoek. Gelukkig zijn er deze kleine Rendez-vous'. Na een paar mooie weken in La douce France (hierover later meer), weer terug in ons eigen kikkerlandje. Op weg naar het Spinozalyceum in Amsterdam-Zuid kwam ik deze dame tegen. De vakantie herinneringen komen naar boven...
Thorvald van der Westen © Thorvald van der Westen Een verlangen; terug naar de zomer van 2013. Lekker sleutelen in de hobbyschuur. Genieten van het mooie zomerweer, werkend naar een eindresultaat. De ontspanning en voldoening die het gaf om steeds een stukje verder te werken, steeds dichter bij het eerste ritje sinds tijden. Het had lang geduurd. Een vaststaand blok, te wijten aan een lekke koppakking. De verslagenheid aan het begin, maar toch de vastberadenheid gevonden om door te zetten. Geen moment spijt van gehad. En nu maar weer op zoek naar iets anders wat aandacht nodig heeft. Langzaam maar zeker werk ik mijzelf naar een perfecte 504, alhoewel...perfectie lijkt dichterbij dan ik dacht...
Thorvald van der Westen |
BlogsBelevenissen met de Franse klassieker, ontmoetingen met liefhebbers, restauratie-projecten en trouvailles langs de route. 
Index
All
Archives
April 2020
|
|
|
© www.routenationale.com 2010-2017
|