 Deze Simca 1100 was een populaire auto in Frankrijk in de jaren '50, '60 en '70. De merknaam Simca werd op 1 januari 1980 omgedoopt in 'Talbot'. Nu dus een oldtimer die vooral nostalgie oproept. Hij staat hier moederziel alleen bij een verlaten overdekte marktplaats (Les Halles, Le Faouet). Vermoedelijk op een zondag aangezien er geen mens op straat te zien is. Het imposante bouwwerk speelt de hoofdrol op deze ansichtkaart en de rode Simca is hier duidelijk bedoeld neergezet om de kaart op te fleuren. Het rood heeft een magneetfunctie en contrasteert met de blauwe lucht. Dit maakt het tot een aantrekkelijk beeld, naar de maatstaven van de ansichtkaartenfotografie van die tijd. Sonja van Hamel Het boek 'Groeten van het Rode Autootje' - een reis in ansichtkaarten (Uitgeverij De Harmonie / BirdFish) is te koop in de boekhandel of te bestellen via https://birdfish.nl/page/het-rode-autootje of https://www.bol.com.
0 Comments
© Henri Vermeer | Route Nationale De internationale Modelautobeurs van de Namac in Houten. Duizenden miniaturen in soorten, maten en prijzen. Route Nationale viste voor u een paar Franse krenten uit de pap.
Frankrijk heeft het al reeds in het begin van de automobiele jaartelling dankzij commerciële bedrijven goed voor elkaar met de bewegwijzering. Mijn stokpaardje is altijd dat het land misschien niet de eerste automobiel heeft geproduceerd, maar dat ze wel het automobilisme heeft uitgevonden. Daar hebben deze bedrijven zo hun bijdrage aan geleverd. Reeds in het begin van mijn eigen Franse jaartelling kreeg ik oog voor deze bijzondere vormen van bewegwijzering. Borden van Automobile club de France, of Dunlop, of Michelin. En laten we de eerste marketinggoeroe van Frankrijk niet vergeten, André Citroën. De betonnen borden van Michelin zijn misschien wel het meest bekend vanwege de extreme duurzaamheid. Geëmailleerd lavasteen gemonteerd op gewapend beton. Vandaag de dag zijn deze borden nog vaak te vinden op gevels. Langs de route zijn ze vaak een te groot obstakel en zodoende zijn ze de afgelopen dertig jaar massaal vervangen door buigzamer staal of zijn ze gesneuveld door van Frankrijk éen grote minirotonde te maken. Mijn zus woont sinds 1990 in een mooi huis in het departement Pas de Calais. De omgeving stond vroeger echt vol betonnen plaatsnaamborden. Ook het plaatsje zelf, Thiembronne. Dat is geschiedenis. Bijna alles is weggehaald en vervangen door koud plaatstaal. Ik kan er alleen maar getuige van zijn, zonder het te kunnen stoppen. Ik knip met de camera als ik iets zie. En ik knijp soms in mijn arm als ik iets kan kopen. Kopen? Je wilt geen afbreuk doen aan de teloorgang van iets waar je van houdt. Maar dat hoeft in veel gevallen ook niet. Via een groep waar ik lid van ben die alles op Facebook post waar een Michelinbord de hoofdrol speelt, kom ik achter een advertentie op leboncoin. Er wordt een bord aangeboden, voor een bescheiden bedrag. Maar de koper zij gewaarschuwd. Het bord staat in een schuur achter de woning, met de nodige obstakels te overwinnen. Ik doe een gok en verstuur een bericht. Ergens hoop ik zelfs dat een reactie uitblijft. Maar de vlotte reactie is snel en duidelijk. Iedereen haakt af vanwege het extreem lastige transport. In je hoofd zijn Michelinborden niet zwaar of groot, in het echt wel. Driehonderd kilo lijkt te doen met een man of 4, maar ik woon in niet in de buurt en heb niet meteen een auto vol mensen bij elkaar voor een weekend in Frankrijk. Het is kerst en iedereen heeft even genoeg aan zichzelf. Zonder verder iemand te vragen weet ik dat mijn broer er niet al te ver vanaf woont, en hij is net met pensioen. (ik bof met mijn familie) Hij staat paraat met allerlei hulpstukken. Dan zijn we er nog niet, maar via de verkoper vinden we een krachtpatser uit een naburig dorp. Die wil wel helpen voor 50 euro. Afgerond naar boven hebben we dan snel vier man.  Zaterdagmorgen, een rondje om de kerk in Genevevriers. De oude pomp buiten markeert de plek. De eigenaar is al dertig jaar een hartstochtelijke verzamelaar van autogerelateerde zaken. De pomp voor het huis is een van de 25 die hij heeft gerestaureerd. Allen uit de jaren twintig. Het huis staat letterlijk bomvol relikwieën.
Om een uur of tien is iedereen gearriveerd, we gaan eerst voor een kop koffie. Het lijkt wel de Nederlandse gewoonte, tot ook een fles op tafel komt. Eigengestookte drank van 50% met een heerlijke geur, dat moet gezegd. Een hartversterker. We genieten, maar eerlijk gezegd word ik ook zenuwachtig. De gang door de schuur naar de tuin is smal, vol met kasseien en slechts 1 meter 60 hoog. De pijl van de wegwijzer is al 1.75 meter. De paal 2.20. En er is geen andere manier.  Het bord staat sinds 1987 in de schuur, het moment dat deze in de omgeving van het dorp vervangen werd voor een metalen exemplaar. Bijzonder is dat het een relatief nieuwe is, van 1967. Dus 50 jaar later volgt de export. En slechts 20 jaar in gebruik geweest. Ik heb geen schroom deze te kopen, het is al 30 jaar in het bezit van een liefhebber en je zou je kunnen afvragen wat een Nederlander ermee moet. Nou, de Fransman doet er verder ook weinig mee en de functie is reeds lange tijd verloren. Dus wil ik deze in onze tuin, als een manifest geworden uitweg naar mijn hartstochtelijke liefde voor ouderwetse Franse bewegwijzering. Het liefste geuit door het knippen van het fototoestel, maar voor een keer ook maar eens fysiek. En dat blijkt best lastig. In de badkamer hangt een plaatstalen bord uit de jaren twintig, van Automobile club de France, gesponsord door Dunlop. Die kwam gewoon per post binnen in Frankrijk op het adres van mijn zus. Dit is een ander geval. Een aanhanger heb ik, een auto en hulp. Nu uitvinden of het allemaal genoeg is. Via broer en de buren hier thuis regel ik zoveel mogelijk rollend materieel. Ik weet dat de korte weg naar de export lastig is, maar heb zoveel mogelijk keuze aan rollend materieel nodig. Na de vroege borrel gaan we gesterkt de uitdaging aan.
Dankzij een kettinglier zakt de punt langzaam naar de grond. Ik dacht heel even dat er nog een panneau achter stond, maar dat bleek de versterking in de poot te zijn. Echt veel materiaal dus. Het rollend materieel doet goede diensten, maar ook de krachtpatser laat zich niet kennen. Drie mensen is eigenlijk ook maximaal rond zo’n richtingwijzer, meer ruimte is er niet.
Met het bord schuin stukje voor stukje voortslepend, overwinnen we de te lage gang in de schuur. De aanhanger staat vlakbij de deur. Via een geïmproviseerd opstapje, ligt het kruis op de aanhanger. Na het instoppen van de aanwijzer met een dekkleed (je wilt de gendarmerie en de douane niet te veel attenderen dat er iets uit Frankrijk verdwijnt dat er toch al niet meer was) is het tijd voor een glaasje wit. Het is elf uur in de ochtend, het zweet staat ons op het voorhoofd, maar de klus is geklaard. Ik ben blij dat er Fransen in Frankrijk wonen, wat een hartelijke ontvangst! Ik beloof een foto te sturen wanneer de panneau thuis geplaatst is, en dat kan best snel. Mijn buurman heeft een loonbedrijf met handig materieel, een kraan is binnen 5 minuten hier. Over dit stukje maak ik me al weken de minste zorgen. Na 30 jaar staat deze straks weer twee plaatsen aan te wijzen. Op ons terrein en de kilometers kloppen niet. Wim Noorman 5 januari 2018. Het ei is uitgekomen. Het is een prachtige baby van 29 augustus 1967, het staat er gewoon op.
 Wat vorig jaar niet was gelukt is nu wel gelukt, na heel wat veranderingen en verbeteringen aan de Peugeot 504 Coupe. De auto liep niet lekker, olielekkage aan de turbo, heel het elektrische gedeelte zat me niet lekker, een wirwar aan draden en computers waar letterlijk geen touw aan vast was te knopen.   Na een compressiemeting bleek 1 cilinder 3 bar minder druk te hebben, dat is iets teveel. Het inlaat spruitstuk zat vol olie, dus maar weer de kop eraf gehaald en naar een revisie bedrijf gebracht. Ook was er een klep gescheurd. De kleppen van de 505 Turbo zijn natriumgekoeld en helaas was daar nergens meer op korte termijn aan te komen. Na wat zoeken heb ik een motor gevonden in de buurt van Rouen. Dus daar werd een zaterdag voor vrij gemaakt. Rond 11:00 uur stond ik bij een Fransman die een 505 had gesloopt. Ik was om 04:30 uur vertrokken uit Ravenstein en was om 17:00 uur weer thuis met motor. Zondag was een mooie dag om de boel te demonteren. Gelukkig zaten er nog bruikbare kleppen in. Deze zijn geslepen en vervangen. Het volgende probleem was de turbo. De elbow (bocht) was onherstelbaar. Na een speurtocht op het www heb ik er een gevonden in Boston USA. Waarschijnlijk hebben daar wel wat Peugeot 505 Turbo’s rondgereden. Deze was binnen 2 weken in Nederland. Snel naar het revisiebedrijf gebracht om te checken. Deze man kon hier wel wat leuks mee. Ik zeg “doen dan en maak je niet druk, dat doet de turbo straks wel”.  De inlaatventilator en ingang hebben ze vergroot, daardoor komt er meer lucht in de motor. Nu moet er ook meer benzine bij anders werkt het niet. Via via kom ik terecht bij Jeroen van BS-auto-tune. Hij verkoopt universele motormanagementsystemen. Hij heeft een set voor me samengesteld en ook iets riantere injectoren geleverd die tot 2 liter per minuut kunnen injecteren. Dat moet genoeg zijn. Cilinderkop klaar, turbo klaar, alle oude computers eraf, één heel kleintje terug en alles monteren en aansluiten. Jeroen heeft de set-up voor me gedaan en alles ingeleerd. Ontsteking injectie en turbodruk lopen nu mooi. Wat een vermogen heeft ze nu! De vijfbak, LSD differentieel, 505 turbo remmen, snelheid-afhankelijke stuurbekrachtiging, een echte LEEUW op wielen. 2 september 2017, ons eerste echte test ritje was met de Peugeot Club Nederland. Ook met normaal (rustig) rijden een heerlijke auto. Alles ging prima op 1 piepje na. De banden waren ook een beetje schubbie, ik heb later Dunlops gemonteerd, lekkere brede 205/60R15's. Dit past omdat het onderstel van de 505 is, dus iets breder op zijn heupen nu. Voor de tour had ik een Gauge Pilot gekocht. Daarmee kun je de voorgeschreven gemiddelde snelheden exact rijden. Ook is die deels aangesloten op de motor, toerental, temperatuur, voltage etc.  Vrijdag 29 september was het zover. Om 04:30 uur samen met Ton Keijser vertrokken naar Bologna. Daar hadden we afgesproken met andere deelnemers die ik van vorig jaar kende. Het werd een gezellige opening want rond 01:30 uur waren we weer in het hotel om te gaan slapen.  Zaterdag op weg naar de boot in Ancona. Een ontspannen dag, want dit was maar een paar honderd kilometer. Rond 16:00 uur reden we de boot op. 3 etages vrachtauto’s, 2 etages personenauto’s, dus best wel erg groot. Dit is een mooi moment om even lekker tot rust te komen. Geen internet 4G en zo, dus heerlijk uitslapen. Zondagmiddag kwamen we aan in Patras.   Een Engelsman met MG had problemen met zijn koppeling. Dit zou Jonathan gaan maken, maar we vonden het wel sneu voor hem, dus hebben Ton en ik onze hulp aangeboden. De organisatie heeft een garage met brug geregeld in Patras. Met 3 monteurs waren we 3 uur later weer klaar, nieuwe koppelingset en V-bak keerring vervangen. Als een geoliede machine werkten we samen. De onderdelen waren op de heenweg in Milaan gekocht. Door onze hulp misten we de opening in het Hotel. Maar we werden getrakteerd op een heerlijk Grieks broodje kip. De weg naar het hotel was donker en leeg. Een mooie kans om even lekker door te rijden. De MG met nieuwe koppeling volgde zeer goed. Het was 22:00 uur toen we in Kalamata arriveerden.  Maandag was de eerste rallydag. Ton had 0 ervaring, maar na een spoedcursus van mij en wat oefenen ging het prima. Hij kreeg de smaak te pakken. Het mooie weer, de schitterende omgeving en de algehele sfeer waren heerlijk. De avond bij het hotel ging ik een pompstation zoeken en bij het wegrijden stuurde de auto erg zwaar. Ik vulde wat stuurbekrachtiging-olie bij, maar die liep er net zo hard onderuit. Ik had de keerring van het stuurhuis nog vervangen thuis, maar die is denk ik weer gesneuveld. Omdat ik dit niet ter plekke kon repareren, besloot ik de v-snaar door te snijden. De dynamo en waterpomp hebben een eigen v-snaar.   De dinsdag werd een dag die je niet kan verzinnen. De ochtend ging prima, totdat we bijna in Sparta waren. De Gauge Pilot registreerde 11 volt boordspanning en gaf een signaal af door middel van een rode balk in beeld. Radio uit, lampen uit en zo snel mogelijk naar de finish. Kaart afstempelen en op zoek naar een reserveaccu. We moesten nog een middag rit van 60 kilometer, zonder dynamo en 11 volt aan boord. Ik was bang dat we dit niet gingen halen. Gelukkig vonden we een accuspecialist, waar we een dikke accu van 830AH kochten. Ik had geen accuklemmen bij me, maar wel slangenklemmen, draad en kabeloogjes. We hebben de draad om de slangenklem gedraaid en de slangenklem met draad op de accupool vast gezet. De boordspanning was nu weer 12 volt. John van de organisatie wist nog een nieuwe dynamo, maar er is daar geen DHL of UPS. Een taxi zou de dynamo naar ons hotel brengen waar we ‘s avonds aankwamen.   Na een heerlijke maaltijd met uitzicht op Sparta mochten we weer starten. We hadden 8 minuten om naar de lijn te rijden waar de meting begint. Maar onze stopwatch stond al op 8.50 minuten en er was geen start. Zouden we de lijn hebben gemist? Eigenlijk konden we niet te laat zijn, omdat we altijd best wel stevig doorrijden. Dus maar omgedraaid, want het was nu toch al verknald. Tot onze verbazing zagen we alle deelnemers na ons wèl rijden en nergens was stoppen.  Na 7 auto’s kregen we het gevoel dat we helemaal mis zaten. 7 auto’s is 7 minuten, oftewel 420 strafseconden. Dus de auto omgegooid en toen mocht de 504 Coupé Turbo doen waar hij voor was gemaakt. De weg was leeg, tegenliggers nihil. We moesten 7 minuten inlopen. Ik heb de turbo denk ik roodgloeiend gereden. Wat een vermogen, wat een strakke bochten, wat een remmen die het bleven doen. De weg was door de bergen, met veel haarspeldbochten en stijgende heuvels. Vol adrenaline gingen we als een Mig 21 over de weg. Pas dan besef je wat voor kanon het is. Nummer 4 kwam in zicht, dat wil zeggen nog 60 seconden. Ook die gingen we voorbij en dus weer op de plek waar we moesten zijn. De 420 strafseconden waren weer teruggebracht naar ongeveer 30 seconden.  De turbo heeft die middag denk ik het volume van 2 luchtballonnen weggeblazen. Het mooie met een open luchtfilter is dat je de turbo telkens hoort afblazen. Een heerlijk geluid. Ook de accu bleef gelukkig op 12 volt. Nu bleek er achteraf een fout in het roadbook te zitten en omdat niemand de startlijn op tijd had, gehaald telde deze middag niet mee. Maar we hadden deze rit niet willen missen! Aan het eind van de dag kwam de taxi met m’n nieuwe dynamo. Jammer, maar helaas was die weer net iets anders. Met een vijl en andere bouten hebben we die toch passend gekregen. Alleen de v-snaar was te lang en een reserve exemplaar te kort. Onze nieuwe Engelse vriend van de MG had nog wel een snaartje. Wonder boven wonder paste die perfect. Even checken en we hadden weer 14.4 volt op de meters.   Verder was het puur genieten van alles. Ook de avondrit was weer spannend. Een deelnemer reed achteruit omdat hij twijfelde of hij goed zat. Links kon ik er niet langs en rechts eigenlijk ook niet. Het zal denk ik enkele centimeters zijn geweest met een gemiddelde snelheid van 45.6 km per uur. Toch lukte het om geen muur of een Fiat Spider te raken.  Elke seconde telde, want die avond kwamen we op gedeelde eerste plek van het totaalklassement. Dus de vrijdag zou het er om gaan. We moesten het toch afgeven op 6 secondenmin het totaalklassement. De winnaar had 54 seconden en wij 60 seconden in de hele week met 30 metingen. In het eigen klassement (leeftijd auto) stonden we de hele week op 1 en dat was ook het doel.   Ook Linda Overtoom met haar Peugeot 204 'Éclair' heeft het goed gedaan en werd 2e. Nog maar een jaar haar rijbewijs en dan al zo’n avontuur aangaan. Martijn en Nikos werden 3e in onze klasse. Peugeot stond er dus mooi op. Voor de rest heeft de 504 het prima gedaan na alle ingrepen en aanpassingen. Ook het verbruik viel mee als je normaal rijdt. Bij echt gas geven lust ie wel wat benzine . Het vermogen is ook fenomenaal. Geef je bij 120 kilometer per uur in de 5e versnelling gas bij dan gaat er de Coupé er als een dolle vandoor. Dit wordt pas minder als je over de 180 kilometer per uur gaat. Dat is in Duitsland niet zo speciaal, want de dikke Mercedessen en Audi’s komen dan nog best rap voorbij.    Op de terugweg nog langs Koblenz gereden om wat gereedschap te overhandigen aan Stelios en Nina, die met het vliegtuig terug waren gegaan. Het was weer een hele leuke spannende week met alles erop en eraan. De Peugeot 504 Coupé was na ruim 5000 kilometer weer heel thuis. Voor Editie 2018 van Tour du Péloponnèse gaan we met de Peugeot 402 uit 1938. Weer wat te doen dus deze winter… Groeten, Edward en Ton  |
BlogsBelevenissen met de Franse klassieker, ontmoetingen met liefhebbers, restauratie-projecten en trouvailles langs de route. 
Index
All
Archives
April 2020
|
|
|
© www.routenationale.com 2010-2017
|