|
De smalle zeestraat over Marokko zit er op voor ons. We zouden langer kunnen blijven, maar dat betekent dat de terugweg gehaast zou worden. We willen wat vrienden zien in Spanje en Zuid-Frankrijk. De reis is pas op de helft. Voor we naar Tanger rijden, waar de boot vertrekt, zuigen we de auto aandachtig uit, alle matten gaan weg en we kloppen ze uit. We willen elk risico vermijden bij de grenscontrole. Ook kijk ik met een zaklamp onder de auto. Ze willen nog wel eens een kilo 'chocolat' stiekem onder je auto plakken om het er in Spanje weer af te halen. Of niet, en dan zijn wij het haasje. We zijn er meerdere malen voor gewaarschuwd dit zeer goed in de gaten te houden. Ook voor je de boot op gaat nooit je auto uit het oog verliezen! Enfin, voor we bij die boot zijn passeren we 5 controleposten waar steeds dezelfde vraag gesteld wordt. Zijn jullie met vier? Wat hebben jullie in Marokko gedaan? Zonder slag of stoot komen we door de Marokkaanse douane. De laatste stap is een röntgenscan van de gehele auto. We moeten buiten wachten en zien hoe de auto doorgelicht wordt. Net op tijd trek ik mijn analoge camera's mee. Grote kans dat je foto's wazig zijn na deze dosis straling.  Onze boot, je ziet Europa liggen links van het schip. Mijn schoenen ben ik verloren in Marokko, op blote voeten loop ik over het snoeihete dek. Het was me een avontuur.  Tot ziens Marokko! In Spanje aangekomen worden we warm onthaald door de antidrugs-brigade. Zelfs de DEA uit de V.S. is van de partij. De snuffelhond loopt slechts langs de auto's en men kan zo doorrijden. Op het moment dat de Peugeot, met ons erin in het blikveld valt van een van de agenten, krijgen we het V.I.P. pakket. De motor- en achterklep moet open en de hond snuffelt er lustig op los. Hij loopt over de stoelen heen en zit op onze bagage. Daan wordt aan de tand gevoeld door de DEA. Ze vragen of hij wel eens wat rookt. Met een lieve onschuldige lach verteld Daan dat dat niks is voor Hollanders. Ik weet dat we niks verkeerd doen maar toch ben ik ietwat zenuwachtig; er zal toch een stuk hasj onder de auto geplakt zijn! De hond komt steeds weer terug bij het rechter voorwiel, zou het? Gelukkig zit er niks, nu ontspan ik en de agenten volgens mij ook. Ik heb een leuk gesprek met de Spaanse en Belgische politie. Ze zijn erg benieuwd naar de auto en vinden het geweldig dat we deze reis maken. Wat begon met ernst, eindigt met lachende agenten met ons erbij. De DEA-man maakt nog even een foto voor thuis. Great guys! Op z'n Amerikaans. Met een cleane auto rijden we de Spaanse nacht in. Een aanrader: in de middag door Spanje rijden is een kwelling door de hitte. We rijden tot een uur of vijf om een plek te zoeken langs de snelweg. Het zou mooi zijn als we slapen voor het licht is.  Het leuke is om ergens te gaan liggen in het donker en geen idee te hebben waar je wakker gaat worden. Het is prachtig. Doodstil is het, met geen enkele weg of bebouwing te zien in de wijde omtrek. Er staat een fris windje dat de geur van wilde tijm verspreidt. We rijden door naar Zaragoza. We zijn de vorige nacht een eind gekomen. Al ver ten noorden van Madrid! In Zaragoza spreken we af met vrienden uit Nederland, ze maken ook een roadtrip en zijn onderweg naar Porto. Net voor de camping staat de Guardia Civil, weer met honden. En weer denkt de agent de vangst van de week te maken. Deze keer zijn het vreselijk onsympathieke gasten, precies het beeld dat men heeft bij Spaanse politie. We laten ons door zo'n nors klein ventje niet bang maken, we hebben toch niks! Dat hebben hun collega's de dag er voor wel bewezen. In plaats van angstig naar de agent te luisteren, kijken we lachend naar mooie vrouwen aan de overkant van de weg. Het mannetje weet niet hoe hij er mee om moet gaan en wil mijn portier opentrekken. Het mannetje is niet bekwaam genoeg om te snappen hoe de deur werkt van een oude auto. Zenuwachtig begint hij tevergeefs aan mijn slot te trekken. Lachend open ik zelf de deur en vraag of dat zijn bedoeling was. Pierre wordt door hem de auto uitgesleurd, de agent wordt wat zenuwachtig. We proberen de snuffelhond te knuffelen en te aaien. De agenten zijn ons spuugzat, vooral die kleine. Hij staat steeds weer voor lul. Zodra de hond klaar is moeten we zo snel mogelijk weg. Luid lachend rijden we weg naar de camping. Gelukkig is daar de sfeer tegenovergesteld, een festival met leuke Spanjaarden. Bizar dat we hier weer per toeval belanden. Drie dagen later trekken we door naar La France, we slapen in de buurt van Narbonne. Ik ben blij om weer in Frankrijk te zijn. Van alle landen, waaronder Nederland, voel ik me het meest thuis in Frankrijk.  De volgende dag rijden we naar Vallons pont d'Arc waar ons een nieuw avontuur te wachten staat.
Hendrik Helweg
0 Comments
© Kees-Jan Smit Na een verhuizing en verbouwing waren we bot toe aan een busreisje. Even geen spannende nieuwe dingen ontdekken, maar een bekende plek herontdekken. In de jaren ’90 kwamen we al vaak in de Lot en de laatste jaren is het wederom een favoriete plek geworden, met een vakantiehuisje als uitvalsbasis voor culinaire en nostalgische dagtrips. Onze Frankrijkreizen hebben altijd een dubbel doel, enerzijds is het vakantie dus ontspannen en bijkomen van drukke tijden. Anderzijds is het de bron van spullen voor onze brocantewinkel.
We reizen met onze bus, een Peugeot Boxer 2.2 HDI uit 2008. Deze heerlijke reismakker had na de verhuizing en de verbouwing ook wel even wat pretkilometers verdient. Twee voorstoelen met daarachter een grote reisbench voor onze hond Max, voor de rest alleen maar laadruimte. 'Leeg heen, vol terug' is het motto en dat geldt zowel voor de bus als voor ons want culinair laten we onderweg ook niks liggen. Tijdens de reis ligt er altijd wel wat patisserie of een stokbrood op het dashboard. En van die harde Franse zuurtjes. En wat bananen, een zak zoute chips voor als we melig worden, drop voor de gastheer en -vrouw (sorry dat die ene zak de heenweg niet overleefd heeft)… We rijden over de A20 naar beneden met de cruise op 130, in de zesde versnelling en met airco aan. Vroeger reden we met de 2cv over de RN20, 90, in z’n vier en met het dak open. Soms zie je vanaf de snelweg nog een oud stuk N20, in gedachten zie ik ons daar dan nog rijden in mijn beige eend. De goede kijker ziet nog steeds het oude Frankrijk. Een boer met zijn Renault 4 bestel, een Peugeot J7 veewagen op de rommelmarkt, twee barbecuende Dyanes op een heuvel of oud speelgoed op een rommelmarkt. Het is er gewoon, je moet het alleen even zien. En open staan voor het moment, de verrassing, het verdwalen of toch die vreemde uitnodiging aannemen. Wat een land, wat een lieve vrienden, en wat zit de bus op de terugweg heerlijk vol. Tafels, stoelen, kasten, ladders, fietsen… als binnenkort de website van onze brocante live gaat zullen we het ook hier meteen melden. Kees-Jan Smit |
BlogsBelevenissen met de Franse klassieker, ontmoetingen met liefhebbers, restauratie-projecten en trouvailles langs de route. 
Index
All
Archives
April 2020
|
|
|
© www.routenationale.com 2010-2017
|