|
© Mark Hidding Het doel van de rit was deze keer het ophalen van een HY. Destijds was dit de rijdende supermarkt van Boussac. De HY was na een aanrijding ooit de tuin ingereden. Helaas bleek hij in een te slechte staat om nog iets mee te nemen. Alleen de schuifdeur is gered.
Mark Hidding
0 Comments
 In een klein kustplaatsje (La Londe-les-Maures) aan de Côte d’Azur breekt een lentezonnetje door. Of is het gewoon nog vroeg in de ochtend? De terrassen zijn nog leeg maar de eerste gasten zitten al heerlijk aan de koffie. Op de achtergrond zien we het Rode Autootje geparkeerd staan. Dit keer geen Franse wagen, maar een Volkwagen Kever. Waarschijnlijk van een passerende toerist of iemand die op doorreis was. Of wellicht van de fotograaf die de foto schoot… De omgeving waar het Rode Autootje zich bevindt komt mij voor als een snoepwinkel: prachtige reclameborden en beletteringen van café's en restaurants, typografie om je vingers bij af te likken. Zelfs het parkeerbord is mooi, met zijn diepblauwe kleur. Ook de omringende auto’s zijn de moeite waard: de azuurblauwe Renault 4L bij het zebrapad, de blauwe Citroën Ami 6 met het witte dak, aan de overkant bij het terras. De grijze besteleenden, een lichtblauwe Simca Châtelaine en ga zo maar door. In tegenstelling tot de vorige keer ('Moederziel') staat het Rode Autootje deze keer dus niet eenzaam onder een blauwe lucht, maar wordt zij omringd door blauwe (Franse) oldtimers, wat haar rode magneetwerking nog meer versterkt. Een feest voor het oog deze kaart! Sonja van Hamel Het boek 'Groeten van het Rode Autootje' - een reis in ansichtkaarten (Uitgeverij De Harmonie / BirdFish) is te koop in de boekhandel of te bestellen via https://birdfish.nl/page/het-rode-autootje of https://www.bol.com.
© Kees-Jan Smit Laatst zette ik het internet aan en kwam een advertentie tegen waarin magazijnbakken uit een voormalige Citroëngarage werden aangeboden. Een mailtje eraan gewaagd en het bleek dat ze uitgedeeld werden onder de liefhebbers. Dus ik heb mij in laten schrijven en gisteren werd er opeens een groot jaren ’70 pretpakket bezorgd.
Negen houten bakken die door middel van tussenschotjes zijn onderverdeeld in vier vakken per bak. Aan de voorzijdes zitten eenvoudige plastic etikethouders waar een beschreven of bedrukte strook papier in geschoven kan worden. Die zitten er gelukkig nog in en brengen mij direct terug naar een andere tijd. Een tijd die mijn jeugd zou kunnen zijn. 2cv’s, Dyanes en GS-en in de werkplaats bij Dereumaux, de Citroëndealer in Waalre waar mijn vader al zijn auto’s kocht en waar mijn 2cv ook vandaan komt. Je ziet het voor je, in het magazijn stellingen vol met dit soort bakken. De volgorde gerangschikt op type, of misschien op onderdeelnummer, dat weet ik niet. Een monteur die voor een reparatie aan een Ami8 vier veertjes AY 9182-230 A nodig had terwijl er nog maar drie in het bakje liggen. Of een linker raamslotmoer AY 961-113 voor een Dyane nodig heeft maar in de bak liggen alleen maar rechtse. Ay ay ay… Negen is een prachtig getal, een priemgetal bovendien. Maar door de slechtste bak er uit te halen zijn het er acht en kan ik eerlijk delen. Van die ene bak gebruik ik de tussenschotjes en de bedrukte labels om de andere bakken weer compleet te maken. Ik hou er zelf vier, dat is genoeg. Anders neigt het naar hoarden en die zijn er al genoeg in 2cv-land. De andere vier gaan naar mijn maatje Jorn. Maar… behalve dat de bakken heel erg mooi zijn… wat moet ik er eigenlijk mee? Alle losse schroefjes, veertjes en klemmetjes voor mijn 2cv bewaar ik in een Rolykit en dat is superhandig. Ik denk dat ik mijn speelgoedautootjes maar in de bakken gooi. Maar dan wel de juiste types bij de juiste labels natuurlijk. Kees-Jan Smit Een aantal jaren geleden had ik een Peugeot 403 Break uit 1958 gekocht. Het was de bedoeling deze helemaal de restaureren. Met volle moed eraan begonnen en heel veel aangepakt eraan (zie mijn eerdere verhalen in de blog 'Mijne Oldie').  Toen ik promotie kreeg op mijn werk, kwam ik tijd tekort om nog aan de 403 te werken waardoor deze prachtige wagen ietwat in de vergeethoek kwam te staan. En eigenlijk verdiende deze dit niet. Ik heb haar te koop gezet en ze is in de handen gekomen van een Peugeotliefhebber net als ik en staat nu broederlijk naast een Peugeot 203 Break.  Maar ik wilde toch een Peugeot oldtimer hebben en rijden. Mijn droom was al altijd een Peugeot 404 te hebben. Dit komt door mijn kindertijd: er reed een oudere dame vroeger in het dorp waar ik woonde met een groene Peugeot 404. Ik keek altijd vol bewondering naar deze wagen als die passeerde langs ons huis. De dame in kwestie was ook een sierlijke dame die met heel veel trots met haar groene 404 reed. Een aantal jaar later zag ik de wagen niet meer passeren langs ons huis en hoorde dat de dame er niet meer was. De wagen heb ik nooit meer gezien en weet ook niet wat ermee gebeurd is. Maar tot op vandaag kan ik dit beeld nog voor me brengen.  Dus ik ben op zoek gegaan naar een Peugeot 404, waar ik kon mee rijden en er mocht nog wat werk aan zijn. Ik ben naar een aantal 404's gaan kijken. Sommige waren echt over van de prijs, andere waren zogezegd in goede staat maar waren eigenlijk door en door rot.  Tot ik op een bepaald moment deze blauwe 404 tegenkwam op een verkoopsite. Een afspraak gemaakt met de verkoper om deze te komen bekijken. Een rit van tweeënhalf uur later stond deze voor mij. Ik zag dat ze niet in perfecte staat was, maar ze sprak me aan. Het technische gedeelte was helemaal vernieuwd, de remmen waren nieuw alsook de uitlaat. Alles werkte en de motor draaide als een horloge. Het interieur heeft wat aandacht nodig zei de verkoper, zoals de zetels en het vloertapijt, maar de deurpanelen zijn helemaal nieuw. Ik kreeg een nieuwe rol vloertapijt erbij. Het chassis is behandeld en keihard.  Ik was eigenlijk verkocht aan de wagen, maar wilde niets laten merken aan de verkoper. We zijn rond de tafel gaan zitten en ik vroeg ook of er bewijzen waren van al de werken die zijn uitgevoerd. Meer dan 800 foto's zijn er gemaakt van de werken en alle facturen waren ook aanwezig. Oef dat was voor mij toch een geruststelling.  Dan kwam de belangrijkste vraag en dat was de prijs. Hij noemde zijn prijs en ik noemde mijn prijs en na een half uur zijn we eruit gekomen. En zo ben ik fiere eigenaar geworden van een blauwe Peugeot 404 uit 1964.  Nu rij ik met een 404 waar ik als kind altijd met heel veel bewondering naar keek; naar die groene van de dame uit mijn dorp.
De komende tijd zullen het vloertapijt en de zetels aangepakt worden en met een tweetal jaren zal de carroserie voorzien worden van een nieuwe laklaag, zodat deze wagen nog vele jaren kan mee gaan. Wendy Vuylsteke Na een ijzige kerstvakantie vervolg ik mijn reis terug naar Milaan. De dag van vertrek stel ik uit door hevige ijzel. Maar goed ook, want er gebeuren veel ongelukken die ochtend. Mijn lifter vindt het uitstellen geen probleem en we rijden samen richting Épinal, waar ik haar afzet. Ik ga weer naar het huis in de Vogezen, waar ik op de weg naar Nederland kerstavond vierde. Er kan daar veel sneeuw liggen! Ik heb wel terrein/sneeuwbanden en mijn eigenwijze karakter zegt me dat het niet nodig is om sneeuwkettingen mee te nemen. Met achterwielaandrijving kom je nooit vast te zitten. Ook heb ik een mobiele telefoon die alleen in Italië werkt. Als er iets gebeurt, sta ik er alleen voor. Bij Épinal ligt er al een aardig pak sneeuw. Nu wil ik echt voor het donker de bergpas op. Dit gaat serieus worden. Bij een MacDonalds langs de Autoroute log ik in op de WiFi om mensen te laten weten wat ik ga doen en dat ik de volgende dag van me laat horen als alles goed is gegaan. In het bergdorpje aangekomen, houden de vlakke gestrooide wegen op en negeer ik de bordjes die aangeven dat het verplicht is sneeuwkettingen te hebben. De eerste kilometer gaat het goed de bergpas op; de vaart erin! Met een loeiende motor vlieg ik in de schemering de pas op. Soms glijdt de wagen wat, maar ik houd tractie met de achterwielen. Het wordt steiler en steiler. Om niet te slippen, moet ik iets gas terug nemen. Dit leidt tot een spiraal naar beneden. Figuurlijk dan! Terug naar zijn één, maar ik weet al dat ik vast kom te zitten. Daar sta ik dan. Doodstil is het in het bos. Soms hoor je wat sneeuw van takken vallen, dat is het enige. Een stuk achteruit de pas af en weer een aanloop. Nog harder omhoog, maar nee... Ik kom weer vast te zitten. Licht vloekend probeer ik het nog een paar keer, tot het echt donker is. Het is nu te gevaarlijk. Eén keer verkeerd kijken en ik lig onder aan de berghelling. Dat wil je niet. Al helemaal niet zonder telefoon op deze plek. Nog een keer rijd ik voorzichtig een deel van de pas achteruit naar beneden. Bij een wegverbreding laat ik de wagen achter. Ik moet te voet het huis bereiken waar ik 'warm' kan overnachten. Van de meegenomen houtblokken en een sleepkabel improviseer ik een slee. Alle spullen meesleuren op m'n schouder is niet te doen in de dikke sneeuw. Bij het huis aangekomen ga ik eerst hout zoeken in het bos. Zo blijf ik goed warm voordat de kachel zijn werk doet. Ik installeer me en maak de kachel loeiend heet. Als ik even buiten sta, zie ik koplampen door het besneeuwde bos dwalen. Even later komt er een hond voorbij rennen, gevolgd door een 4x4. De bestuurder heeft de ramen open en er schalt klassieke muziek uit zijn wagen. Een betoverend mooi tafereel. Het zijn jagers. Ik wikkel me in een extra slaapzak en heb best een frisse nacht. Ik zet twee wekkers om de kachel aan te vullen.  De ochtend maakt alles goed! Na een kop goede koffie (de kachel is nog warm) loop ik naar buiten. Er is nog meer sneeuw gevallen. Het is adembenemend mooi. Ik begeef me op een pad, waar alleen een hert me voor is geweest. Geen sporen van mensen zijn er te bekennen.   Na een middag wat rondgereden te hebben in de omgeving, rijd ik verder naar Basel. Hiervandaan slechts twee uur rijden. In Basel kan ik bij vrienden slapen, om de volgende dag twee lifters mee te nemen naar Milaan. Het is al vroeg donker en ik volg blindelings de TomTom. De bergpas die ik nu over moet, is gesloten. Ik kom daar later pas achter. Ik zit lekker met een muziekje aan achter het stuur en niks valt me op. Tot ik zie dat er geen bandensporen vóór me in de sneeuw te zien zijn. Het laatste dorpje of huis wat ik zag, is 20 minuten rijden terug. Dom van me! Dan maar het gas erop. Als een rally-auto uit de jaren '60 stuif ik de berg op. Deze weg is rechter en breder, dus wat meer uitbreken van de wagen is geen probleem. Ik heb op mijn 14e leren rijden in een Peugeot 404. Ik weet precies hoever ik kan gaan met deze machine. En je kan er ver mee gaan, met een goede match tussen man en machine.  Ik kom ver, maar toch kom ik vast te zitten. Met slippende wielen sta ik daar dan. Voor- noch achteruit. Geen centimeter. Als ik niet loskom, steek ik waxinekaarsen aan in de auto voor genoeg warmte. Ik heb water en wat eten mee, dus een nacht hier wachten en morgen te voet hulp halen is een optie. Liever zou ik toch verder willen. Het met de handen uitgraven van de wielen mag niet baten. Ik verzamel nog meer dennentakken en maak een bed onder de auto. Stukje bij beetje komt de auto los! Ik schreeuw uit volle borst van blijheid, er is toch niemand die het hoort. Een kilometer of 4 rijd ik achteruit de pas af. Ik ga niet proberen te keren. Je weet nooit wat je aantreft in een ondergesneeuwde berm. Als de weg het toelaat, keer ik de wagen en vervolg ik de weg naar Basel.
De laatste etappe naar Milaan is er een heftige sneeuwstorm op de Zwitserse snelwegen. Je kunt beslist niet harder dan 80 kilometer per uur rijden. De wegen zijn ondergesneeuwd. De reis duurt wat langer dan gepland, maar ik kom veilig in Milaan aan. Hendrik Helweg |
BlogsBelevenissen met de Franse klassieker, ontmoetingen met liefhebbers, restauratie-projecten en trouvailles langs de route. 
Index
All
Archives
April 2020
|
|
|
© www.routenationale.com 2010-2017
|