|
© Gabi Bertram Deze prachtige Peugeot 203 hebben we in de zomer voor het eerst gezien, maar we wisten niet meer precies welk weggetje het was. In maart kwamen we er toevallig weer langs. Zo'n mooi model auto en dan nog met mijn initialen op het kenteken… Daar moest voor gestopt worden om foto's van te maken.
Tegenover en links en rechts van het woonhuis, liggen ook overal auto's en er blijkt nog een tankstation te zijn geweest. Op internet helaas niets kunnen vinden; bij het woonhuis was ook niemand aanwezig. Via via hoorden we dat de eigenaar overleden is en dat het een langslepende erfeniskwestie is. Ik ben benieuwd wat er verder met het pand en de auto's gaat gebeuren. Al hebben we niemand kunnen spreken, we hebben er wel een paar mooie foto's aan overgehouden. Gabi Bertram
0 Comments
© Gabi Bertram Na bijna een jaar in de Auvergne, komen we nog steeds op nieuwe plekjes. Gewoon wat rondrijden met het idee “we zien wel waar we terecht komen”.
De hoogtepunten van deze tour: een rots en uitzichtpunt midden in een dorpje, een boze gans, prachtige kleine slingerweggetjes, verroeste reclameborden, een verlaten fabrieksgebouw en een oude garage met enkele auto’s maar het allerbeste van dit ritje….. het bakkertje met de geweldige bosbessentaartjes. Gabi Bertram © Gabi Bertram Einde januari was het prachtig (T-shirt) weer, dus tijd om een uitstapje in de omgeving te maken. Eén van onze favoriete routes is de route langs een rivier. Een mooie weg met rotspartijen, kloven en overal piepkleine verborgen strandjes. Langs deze weg liggen drie hotels. Twee staan leeg en zijn te koop, het derde heeft net een nieuwe eigenaar gekregen.
Bij één van de leegstaande hotels (tot 2012 hotel, restaurant en cave), staat een auto buiten. In de tuin, verscholen onder de begroeiing en vanaf de weg niet te zien, liggen er nog twee Het schijnt dat de oude eigenaar gek was op de Renault 12. De deuren stonden open en in de veronderstelling dat er iemand aanwezig was, ben ik een kijkje gaan nemen. Dat bleek niet zo te zijn, dus ook maar weer snel weggegaan maar wel een paar mooie foto’s kunnen nemen. Gabi Bertram © Gabi Bertram In mei een dagje op pad naar onze vrienden Lief en Ludique in de naburige regio de Limousin. Via de columns van Ludique schrijft, weten we al dat er 'gezinsuitbreiding' is en deze gaan we nu live bewonderen.
Onder het genot van een hapje en een drankje ontstaat het idee dat wij dames een beetje gaan toeren en shoppen in de brocante winkeltjes in de omgeving. Het idee wordt nog beter als Lief oppert om dit met de Renault 16 te gaan doen. Country roads...here we come! Na enig geworstel met de gordel, kan het avontuur beginnen. Lekker tuffen over de smalle landweggetjes (blij dat we niet met onze Volvo zijn gegaan), genieten van de prachtige omgeving, fotostop na fotostop (het fijne van een vrouwelijke chauffeur), vriendelijke tegenliggers en nog een paar koopjes op de kop getikt bij de brocante. Al met al een geweldige dag! Gabi Bertram P.S. Wil je ook de columns lezen van Ludique le Vert over de belevenissen in La douce France? Deze zijn gebundeld in de boekjes 'Hilarisch Frankrijk' en 'Kolderiek Frankrijk'. © Gabi Bertram In Frankrijk zijn er veel tankstations annex bar. Niet alleen een geweldige plek om mensen te ontmoeten maar ook gedetailleerde 'vraagbaak' waar je het beste kunt gaan voor autobanden, een verzekering etc. Onze vriend Jean hebben we ook bij 'Le Station' ontmoet.
Jean woont in een gehucht van 3 huizen, geweldig huis, allemaal schuren en bijgebouwtjes met knutselspullen, werkplaats, automaterialen, diverse véhicules en 10.000 vierkante meter eigen terrein. Jean knutselt dus graag aan auto’s, bij voorkeur aan 2 CV's, maar in de werkplaats staat ook een opknap Renault Teilhol. Deze liefde voor auto's heeft Jean doorgegeven aan zoonlief, 17 jaar en nog geen rijbewijs maar 10.000 vierkante meter eigen terrein zijn perfect om te crossen. Tijdens één van onze bezoekjes konden we de trots van zoonlief bewonderen: een neon roze zelf in mekaar geknutselde en rijdende 2 CV! Op dat moment heb ik mezelf vervloekt dat ik niet overweg kan met een schakelauto want vriendlief mocht hem natuurlijk even uitproberen. Voor hem ook even vreemd aangezien we al jaren automaat rijden maar aan zijn stralende gezicht te zien, was het een geweldige ervaring. Gabi Bertram © Gabi Bertram Na de 'blauwe auto route' kom je via het 'kippendorp' (hierover meer in een volgend deel), bij deze witte Renault 4. Helaas is er ook van deze auto qua interieur niet veel over, maar de autoradio zit er wel nog in. Tegenwoordig kijken we er niet meer van op als we een auto in het bos zien liggen, maar toen we hier net woonden, vonden we het wel een beetje vreemd en ook een beetje eng. Vooral als er dan ook nog vlakbij een oude schoen ligt! Rondom de auto ligt nog een hoop oud ijzer zoals op zo veel plaatsen in het bos. Zoveel mysteries, zoveel vragen… Gabi Bertram Le Connaisseur: Mike Schellekens over de Renault 4 GTL
Ah, de Renault 4 GTL... Eind 1961 kwam Renault met de R4 als antwoord op de 2CV van Citroën. Het was de eerste Renault personenwagen met voorwielaandrijving (de bestelbus Estafette was een paar jaar eerder), en de R4 werd een doorslaand succes. Hij had een vergelijkbaar concept als de 2CV, maar een iets modernere carrosserie, met een vijfde deur. En een 'echte' motor met 4 cilinders en waterkoeling. Vanwege de kleinere wielen en beperktere wieluitslag wellicht ietsje minder geschikt voor ruig terrein, maar verder in bijna elk opzicht meer auto dan de Eend, voor amper meer geld. Vanwege de wegenbelasting in Frankrijk koos men voor een kleine motor van 747 of 845 cc (bekend uit de 4CV en de Dauphine), maar eind 1977 kwam dan de GTL met een motor van 1108 cc (die ook al in de R8, R10 en Caravelle zat, en in de Daf 55). In de 4GTL was die motor nogal geknepen, slechts 34 pk - net zoveel als in de laatste versies met 845 cc, maar dat vermogen kwam bij een lager toerental vrij, de motor was een stuk soepeler en opvallend zuinig. Dat laatste was een nieuwe ontwikkeling: in Frankrijk werd altijd zuinigheid bereikt door zo klein mogelijke motoren, maar nu was gebleken dat een geknepen grotere motor nóg zuiniger kon zijn omdat hij minder hard hoefde te werken. De GTL was meteen herkenbaar aan de brede kunststof stootranden en de extra beugeltjes op de voorbumper (die overigens al langer bestonden op R4's die naar de Scandinavische landen werden geëxporteerd). Ook het dashboard was een stuk moderner geworden. Maar wel nog steeds met die leuke paraplu-schakelpook. Ik moet altijd gniffelen om het kromme staafje van de binnenspiegel, dat past eigenlijk helemaal niet bij de strakke rest van het interieur... Mike Schellekens © Gabi Bertram Het kippendorp... Hoe het dorp echt heet, weten we nog steeds niet. Geen naambordje; alleen een zelfgemaakt bord met een kip en overal kippen op straat. Het kippendorp verbindt de blauwe auto route met de witte en met ons huis. Onderweg komen we van alles tegen... Allereerst een vervallen huis met ingestort dak en met als enige 'souvenir oublié' een lege fles wijn. Als we de weg vervolgen, de eerste wrakken; één blauwachtig en één beroest. We kunnen er helaas niet bij wegens behoornde witte koeien en een flinke stier. Geen zin in een wedstrijdje wie harder kan rennen. Een stukje verder het volgende wrak; wit en zelfs met inzoomen geen merk te zien. Ook hier kunnen we niet dichterbij komen. Daarna belanden we weer even in de 'bewoonde wereld' namelijk in het al eerder genoemde kippendorp. Hier woont onder andere de opper-jager. Hij heeft 2 Renaults 4. De witte is voor de jacht en de rode voor alledag. Bovendien staat er nog een oude tractor in een schuur. Na het kippendorp het volgende wrak: legergroenachtig met een bagagerekje. Net als de andere wrakken, alleen zichtbaar in winter/voorjaar en ook hier komen we niet dichterbij. Hopelijk kan de connaisseur nog vaststellen om welke auto's het gaat. Nog een klein stukje door het bos en dan zijn we weer bij ons huis aangekomen. In dit stuk bos, ligt ook volop oud ijzer. Een oud fornuis, spatborden, een frame en een heleboel blikken. Tot slot nog een auto: de mooie gele staat op een oprit in ons gehucht. Of die nog rijdt of bij de inboedel van het huis hoorde bij de koop, weten we ook niet. In het jaar dat we hier wonen, is die nog geen centimeter van de plaats af geweest. Gabi Bertram Le Connaisseur: Mike Schellekens over de auto's rond het kippendorp
De lichtblauwe auto is een Simca Aronde. Moeilijk te dateren, doordat er zo weinig van te zien is, maar ergens tussen 1951 en 1958. Wellicht kan een Simca-kenner aan de hand van de kleur zien welk jaar het is. Daarvoor staat een zwaar verroeste Peugeot 203 van vóór 1953, nog met de kleine achterruit en zonder tochtraampjes in de voordeuren. De witte auto is ook een Simca Aronde, maar van de serie P60. Gezien de sporen van een gebogen en verbrede strip op de flank zal het waarschijnlijk een Élysée uit 1959 of '60 zijn, waarvan de voorruit ooit vervangen is (want anders zou er nog een chroomstrip omheen zitten). De lichte bestel-Renault is een late jaargang, 1978+ vanwege de zwart plastic luchtklep onder de voorruit. Vanaf toen heette dit model 4 F4. De rode Renault is een late GTL Clan, vanaf 1987, maar het kenteken is van '88. Over de tractor durf ik zo niets te zeggen, alleen dat hij er vertederend uitziet... De lichtgroene auto met enorme imperiaal is een Renault Dauphinoise uit 1956-'60. Feitelijk een stationcar-uitvoering van de Juvaquatre die al eind 1937 werd uitgebracht (en die een beetje was afgekeken van de Opel Olympia). De vroege bestel-en stationcarversies hadden de achterdeur andersom open (klink links en scharnieren rechts), zodat het mogelijk is om hierin de Dauphinoise te herkennen. Overigens was die naam gekozen als verwijzing naar de 845cc motor uit de Dauphine. De fel geel geverfde auto is natuurlijk een Renault 4CV. Met de brede strips voorop en het wybertje niet meer omcirkeld is het een model 1955-'60, de bumper met rozetten duidt op de meest gangbare Sport versie. Dat Sport moet niet al te letterlijk genomen worden met slechts 1 pk... Mike Schellekens © Gabi Bertram Deze wandeling noemen wij de 'blauwe auto route', ongeveer een kwartiertje lopen vanaf ons huis. Momenteel een hele mooie wandeling met alles wat groeit en bloeit in de berm, inclusief de gele brem. De blauwe auto ligt bij een open plek en al naar gelang hoe het licht van de zon valt, ziet het er wel eens een beetje spooky uit. Op de open plek zijn ook nog sporen van een kampvuur en lege flessen terug te vinden, maar wij zijn er nog nooit iemand tegengekomen. Helaas is ook van deze Simca 1100 niet meer veel over. Het is wel de eerste auto waar de nummerplaat nog op zit. En wat men met die houten balk met kettingen in de achterbak van plan was? Gabi Bertram Le Connaisseur: Mike Schellekens over de Simca 1100 VF 2
Velen zien de Volkswagen Golf als de eerste moderne auto, met een derde of vijfde deur, voorwielaandrijving, dwarsgeplaatste motor, compact en ruim, leverbaar in veel verschillende uitvoeringen van kaal tot luxe en van braaf tot heel erg snel. Maar die Golf kwam pas in 1974, en Simca had zoiets al in de aanbieding sinds 1967... Zo was er ook een bestelversie met verhoogd dak, de 1100 VF 2. En zo eentje zien we hier aan de rand van het bos. Dit is een exemplaar van modeljaar 1975-79, met de nieuwe deurklinken maar wel nog met de oude naam Simca. Want vanaf juli 1979 werden ze verkocht als Talbot (en voor de volledigheid: in het Verenigd Koninkrijk werden ze tussen 1976 en 1979 verkocht als Dodge, daarna nog een paar jaar met Dodge-badges ook al was het intussen ook daar officieel een Talbot geworden). In Nederland reden er een hoop van rond voor de PTT, in grijs, groen en rood. En ook V&D had een flinke vloot van deze VF 2's in gebruik. Ruim 40 jaar geleden heb ik regelmatig met een witte VF 2 van kennissen gereden. Ik herinner me dat het heel redelijk reed (voor een besteller), makkelijk te bedienen was, maar dat de motor erg rauw klonk. Misschien is dat rauwe van de motor de oorzaak dat 'men' pas bij de Golf dacht dat er een nieuw hoofdstuk in de autogeschiedenis was aangebroken... Mike Schellekens © Gabi Bertram Mijn naam is Gabi en ik woon sinds een paar maanden in Frankrijk in de Auvergne. De liefde voor Frankrijk heeft lang in de ijskast gelegen maar is in 2011 volop opgebloeid en houdt sindsdien stand. Mijn hobby’s zijn o.a. reizen, geschiedenis en fotografie. Ons gehucht telt acht huizen. Drie zijn permanent bewoond, eentje is vervallen en de andere huizen worden als tweede huis gebruikt. In de naaste omgeving van ons huis kunnen we kiezen uit zeven wandelpaadjes die of naar een bos leiden, of naar een ander gehucht. Aangezien onze hond graag wandelt, moeten wij wel mee. We proberen dan ook iedere dag op zijn minst een klein wandelingetje te maken. Eén van de eerste wandelingen liep langs het vervallen huis. Na navraag zijn we te weten gekomen, dat dit het geboortehuis van onze 70 jaar jonge buurvrouw is en ongeveer 40 jaar leeg staat. De eerste keer hebben we de auto's in de tuin helemaal niet opgemerkt en bij ongeveer de derde keer langs wandelen hebben we pas gezien dat er twee auto's lagen. Ik dacht eerst even aan een soort 'gangster-limousine', zoals in de oude Amerikaanse films en aan een Kever. Meteen daarna denkend dat het vast geen buitenlandse merken zullen zijn... Nieuwsgierig geworden, heb ik helaas tot het voorjaar moeten wachten totdat de begroeiing en de gemene bramenstruiken met nog gemenere doorns het toe lieten om naar beneden te klimmen en te kijken om welke merken het gaat. De auto's zijn een ruïne, maar op de grill staat nog heel gaaf het Simca-embleem... GFA Simca Nanterre. Heel even opgezocht en volgens Google een auto uit de jaren '40. Hoe die er in volle glorie heeft uitgezien? Geen idee... Wat het vervallen huis betreft: laatst liepen we er voor de zoveelste keer langs en zagen opeens een kommetje in de berm liggen. Heel vreemd, tig keer langsgelopen en nooit eerder gezien maar misschien door de vele regenval van de laatste tijd uit de tuin gespoeld? Dit intrigeert me enorm en ik zou zo graag de zijdeur (zie foto) eens willen openen... Natuurlijk hebben we nog veel meer oude autowrakken gevonden tijdens onze wandelingen, maar daarover een volgende keer. Gabi Bertram Le Connaisseur: Mike Schellekens over de Simca 8
Dromerig ligt daar een Simca 8-1200 zijn leven en zijn ontstaansgeschiedenis te overdenken. In 1937 kwam Fiat met een meer gestroomlijnde en iets sterkere opvolger voor zijn hoekige Balilla 4M: de 508 C Balilla, al vlug Balilla 1100 genoemd. Net als zijn voorloper had dit nieuwe model bijzondere deuren, want er was geen B-stijl en de achterdeuren gingen 'verkeerd om' open. Daardoor had je als je beide deuren opendeed een heel erg ruime toegang tot het interieur. Een paar weken na de introductie in Turijn kwam het model in Frankrijk tijdens de Salon van oktober 1937 als Simca-Fiat 8 op de markt. Behalve de opschriften is de Simca eigenlijk identiek aan de Fiat, zoals een vroege Lada 1200 identiek was aan een Fiat 124. Grappig is dat de naam 8 eigenlijk helemaal niet klopt, je zou 6 verwachten omdat het een 6CV was. Maar "Simca Huit - Simca vite" was een mooie reclameslogan, en met de pittige motor en de vierversnellingsbak leken de prestaties ook meer op die van een 8CV. Ook de onafhankelijke Dubonnet-voorwielophanging draagt daartoe bij, ook al blijft de starre achteras nogal primitief. Als in 1939 de Fiat een andere, spitse neus krijgt en de naam 1100 A, verandert de Simca niet, alleen de naam Fiat verdwijnt van de opschriften. Kort na de oorlog staat er ineens GFA bij het logo. In het Plan Pons, dat de wederopbouw van de auto-industrie moest regelen, is onder meer besloten dat een aantal automerken moet samenwerken. Zo gaat Simca in de Générale Française Automobile samen met de luxe merken Delahaye en Delage en met de vrachtwagenmerken Unic, Bernard en Laffly. Eind 1949 komt er dan eindelijk ook bij Simca een face-lift, en kort daarna een opgeboorde 1200 motor. Bij dit nieuwe model vind je een bollere en kleinere grille, roostertjes op de zijkant van de motorkap, dikkere bumpers met bumperrozetten en, niet onbelangrijk, een bol kofferdeksel dat nu van buitenaf toegang geeft tot de bagageruimte (voordien moest je de bagage over de neerklapbare achterbank wegstouwen). In de loop van 1951 wordt de 8-1200 dan geleidelijk opgevolgd door de Aronde, die technisch vrijwel gelijk is maar die een veel modernere pontoncarrosserie heeft. Mike Schellekens |
BlogsBelevenissen met de Franse klassieker, ontmoetingen met liefhebbers, restauratie-projecten en trouvailles langs de route. 
Index
Alles
Archives
April 2020
|
