© Wim Noorman
Juni 2016. We zijn onderweg naar het internationale Peugeot-evenement in Oosterbeek. Het gevoel een opwindend weekend te zullen hebben overheerst in de cocon van de Peugeot 504. Leuke nieuwe contacten, oude bekenden, bekende en nieuwe oude Peugeots. Het is ook een beetje de eerste officiële coming out van ons in de Peugeot 504. Al een tijd geleden aangeschaft, maar voornamelijk stilgestaan met problemen van uiteenlopende aard. Dankzij uitgebreide verbouwingen aan het huis zijn de reparaties schromelijk op de lange baan geschoven.
Maar nu is het dan toch zover. Ik denk de eerste 150 kilometer aan één stuk gereden, om vervolgens toch ook een beetje opgelucht het gazon op te draaien naar de tijdelijke parkeerplek. Het ziet er geweldig gezellig uit. De opwinding is terecht. Eerst maar eens in het hotel installeren, maar de sleutelbos is nog steeds onwennig. Thuis sluit ik nooit af en blijven de sleutels in het contact, wel in de schuur uiteraard. En verder eigenlijk nog nooit in den vreemde geparkeerd. Dus toch maar een rondje om de 504. De sloten reageren voor mijn gevoel allemaal anders. Het beeld van de 504 klopt, ze heeft een langdurig leven gehad vol van zware beproevingen en is met minimale financiële middelen aan de praat gehouden. Het type auto waar ik als een moeder Theresa vaak voor val, wat onhandig uit kan pakken. Maar soit, afsluiten maar. Er ligt niet veel in wat een ander nodig kan hebben, maar je weet het maar nooit. Bij de kofferbak twijfel ik. In de Peugeot 404 coupé gebruik ik een identieke sleutel als de contactsleutel. Dus daar ging ik, met mijn contactsleutel in het slotje. Ik wist meteen dat ik fout zat, er was alleen geen weg meer terug. Letterlijk. De sleutel stak er halverwege uit en bleef zitten waar die zat. Het is wel mijn enige contactsleutel. Een zwaar gevoel zakt mijn benen in, het gevoel dat het weekend meteen voorbij is. Ik probeer wat steviger te trekken. Niets gebeurt er. ‘Verzin een list’: denk ik nog, maar ik weet het even niet meer. Als een volleerd kluizenkraker even duwen, een tikkie naar links of naar rechts en dan, voordat de sleutel het door heeft, plotseling trekken. Niets. Geen millimeter. De sleutel gaat alleen wat op en neer, verder is er geen beweging in te krijgen. Gebogen sta ik daar, met de neus op de kofferbak, gelukkig heb ik het idee dat niemand om me heen iets in de gaten heeft. Behalve Mirte, die zich afvraagt wat ik aan het doen ben? Los van het chagrijn dat zich meester van me maakt, moet ik het probleem wel oplossen. Ik kan mezelf wel voor de kop slaan. Toch maar wat meer kracht uitoefenen. De sleutel kan stukgaan, maar ik moet hier toch een keer vandaan. Niets. Weer niets. Meer kracht, en hij schiet los. Maar wel met een beschadiging. Niet aan de baard gelukkig, maar bovenop ontbreekt een ronding.
Die zit in het nu nog onafsluitbare slot. Belangrijker, kunnen we morgen rijden? Eerst inchecken (uitstelgedrag, ik weet het) en bier drinken. Naast een lekker biertje buig ik de sleutel zo recht mogelijk op de terrastafel en hoop er het beste van. De sleutel is in mijn broekzak een berucht scherp wapen geworden. Maar, werkt het nog? Gesterkt en aangemoedigd door enkele toevallige vertrouwelingen aan de biertafel die ik op de hoogte heb gebracht, start de 504 meteen. Mooi. Dat is dat. Het weekend kan beginnen...
Thuis gekomen hebben we echt een paar dagen heimwee naar de geweldige sfeer. Maar er wordt weer gewerkt en de 504 staat op haar vertrouwde plek. Toch maar eens zoeken naar een sleutelservice in de buurt, het is immers een ouderwetse sleutel. De HUBO in Haren is het dichtstbijzijnde. Op een zaterdagochtend, het zonnetje schijnt, wat kan me gebeuren, ga ik per 504 de paar kilometer overbruggen. Vlakbij de HUBO parkeer ik, en word ik uiterst vriendelijk geholpen. Maar het model sleutel, dat is er niet meer. Hoewel… Een oud bakje komt ergens van achter onder de toonbank vandaan en een zakje met PEUGEOT gaat open. Het moedermodel komt na enig zoeken tevoorschijn. Verguld bestel ik er meteen twee. Na wat freeswerk wordt het tijd om te passen, de nabij staande 504 slaat meteen aan, maar nu met een nieuwe sleutel. Bijna juichend betaal ik € 7,50 voor de twee nieuwe sleutels. Hiep hoi HUBO houwen zo. Moeder Theresa kan tevreden zijn, het gaat steeds beter met een van haar kinderen.
Wim Noorman
Maar nu is het dan toch zover. Ik denk de eerste 150 kilometer aan één stuk gereden, om vervolgens toch ook een beetje opgelucht het gazon op te draaien naar de tijdelijke parkeerplek. Het ziet er geweldig gezellig uit. De opwinding is terecht. Eerst maar eens in het hotel installeren, maar de sleutelbos is nog steeds onwennig. Thuis sluit ik nooit af en blijven de sleutels in het contact, wel in de schuur uiteraard. En verder eigenlijk nog nooit in den vreemde geparkeerd. Dus toch maar een rondje om de 504. De sloten reageren voor mijn gevoel allemaal anders. Het beeld van de 504 klopt, ze heeft een langdurig leven gehad vol van zware beproevingen en is met minimale financiële middelen aan de praat gehouden. Het type auto waar ik als een moeder Theresa vaak voor val, wat onhandig uit kan pakken. Maar soit, afsluiten maar. Er ligt niet veel in wat een ander nodig kan hebben, maar je weet het maar nooit. Bij de kofferbak twijfel ik. In de Peugeot 404 coupé gebruik ik een identieke sleutel als de contactsleutel. Dus daar ging ik, met mijn contactsleutel in het slotje. Ik wist meteen dat ik fout zat, er was alleen geen weg meer terug. Letterlijk. De sleutel stak er halverwege uit en bleef zitten waar die zat. Het is wel mijn enige contactsleutel. Een zwaar gevoel zakt mijn benen in, het gevoel dat het weekend meteen voorbij is. Ik probeer wat steviger te trekken. Niets gebeurt er. ‘Verzin een list’: denk ik nog, maar ik weet het even niet meer. Als een volleerd kluizenkraker even duwen, een tikkie naar links of naar rechts en dan, voordat de sleutel het door heeft, plotseling trekken. Niets. Geen millimeter. De sleutel gaat alleen wat op en neer, verder is er geen beweging in te krijgen. Gebogen sta ik daar, met de neus op de kofferbak, gelukkig heb ik het idee dat niemand om me heen iets in de gaten heeft. Behalve Mirte, die zich afvraagt wat ik aan het doen ben? Los van het chagrijn dat zich meester van me maakt, moet ik het probleem wel oplossen. Ik kan mezelf wel voor de kop slaan. Toch maar wat meer kracht uitoefenen. De sleutel kan stukgaan, maar ik moet hier toch een keer vandaan. Niets. Weer niets. Meer kracht, en hij schiet los. Maar wel met een beschadiging. Niet aan de baard gelukkig, maar bovenop ontbreekt een ronding.
Die zit in het nu nog onafsluitbare slot. Belangrijker, kunnen we morgen rijden? Eerst inchecken (uitstelgedrag, ik weet het) en bier drinken. Naast een lekker biertje buig ik de sleutel zo recht mogelijk op de terrastafel en hoop er het beste van. De sleutel is in mijn broekzak een berucht scherp wapen geworden. Maar, werkt het nog? Gesterkt en aangemoedigd door enkele toevallige vertrouwelingen aan de biertafel die ik op de hoogte heb gebracht, start de 504 meteen. Mooi. Dat is dat. Het weekend kan beginnen...
Thuis gekomen hebben we echt een paar dagen heimwee naar de geweldige sfeer. Maar er wordt weer gewerkt en de 504 staat op haar vertrouwde plek. Toch maar eens zoeken naar een sleutelservice in de buurt, het is immers een ouderwetse sleutel. De HUBO in Haren is het dichtstbijzijnde. Op een zaterdagochtend, het zonnetje schijnt, wat kan me gebeuren, ga ik per 504 de paar kilometer overbruggen. Vlakbij de HUBO parkeer ik, en word ik uiterst vriendelijk geholpen. Maar het model sleutel, dat is er niet meer. Hoewel… Een oud bakje komt ergens van achter onder de toonbank vandaan en een zakje met PEUGEOT gaat open. Het moedermodel komt na enig zoeken tevoorschijn. Verguld bestel ik er meteen twee. Na wat freeswerk wordt het tijd om te passen, de nabij staande 504 slaat meteen aan, maar nu met een nieuwe sleutel. Bijna juichend betaal ik € 7,50 voor de twee nieuwe sleutels. Hiep hoi HUBO houwen zo. Moeder Theresa kan tevreden zijn, het gaat steeds beter met een van haar kinderen.
Wim Noorman
Pastis - In Frankrijk kent men nog een nuancering op de bij ons bekende uitspraak over een glas dat half vol of half leeg is. Het slaat op de mengverhouding water en Pastis. Het zal geen ophef veroorzaken te weten dat de verhouding het best is met meer Pastis. Daarom heet deze column Pastis, en niet: Water.