BERTRAND - Plastique Bertrand

© Milan van Lange

Hoewel mijn klassieke Peugeot 403 uit 1957 zich de afgelopen twee jaar als heel betrouwbaar heeft bewezen, ook in regen, sneeuw en vrieskou, maakten een veranderde woon-werksituatie (en een stiekem gegroeide aversie tegen de traagheid van het OV) dat ik op zoek ging naar een iets moderner vehikel. Een auto die niet alleen hobby was, maar voornamelijk een functioneel gebruiksvoorwerp. Niet dat ik geen vertrouwen had in de 403, maar om zo'n origineel bijna zestig jaar oud autootje zo intensief in te gaan zetten, ging me aan het hart.
 
Uiteraard moest mijn 'nieuwe' forenzenbak van Franse makelij zijn, het liefst een beetje oud, met goede stoelen en soepele vering. Via een goede Facebook-vriend kwam ik een Renault 9 uit 1982 op het spoor. Een lichtgewicht berline (nog geen 800 kilo!) met vier deuren en kont (ook wel een vereiste… noemen ze dat 'een billenman zijn'?). Net als mijn 403 is de Renault 9 een heel duidelijk kind van z'n tijd. De effen lakkleur, de grauwe plastic bumpers, de kleine wieltjes en hoekige vormgeving ademen in alles de sfeer van de vroege jaren tachtig. Mooi vind ik 'm niet. Maar het tijdsbeeld is geweldig.
 
Hoewel mijn automobiele voorkeur voornamelijk uitgaat naar exemplaren van voor pak 'm beet 1965, beviel de R9 na de eerste proefkilometers zo goed dat ik meteen besloot deze auto aan te schaffen. Over de prijs waren we het meteen eens, er werd nog wat over en weer gegoocheld met noodzakelijke reparaties en kosten, en na een goede kop koffie was de Renault van mij. Ik werd eigenaar van een 33 jaar oude auto met nog geen ton op de klok, een roestvrije bodempartij en stoelhoezen uit de Renault Boutique die ik als 'gezellig' of 'sfeerverhogend' zou willen omschrijven.
 
In alles is de Renault 9 'back to basics': een 1108-cc motortje met 43 pk, een vierbak en voor het openen van de ramen mag er gezwengeld worden. Hoe minder elektronische onzin, hoe minder er stuk kan, toch? De beroemde kantelstoelen op een banaanvormig frame maken zowat elke zithouding mogelijk (en comfortabel). Het uitproberen van de diverse 'standjes' van de voorstoelen zorgde al voor de nodige hilariteit met vrienden en familie. Maar comfortabel, dat is 't! Van een vriend kreeg ik heel treffend een tijdsgebonden radio-cassettespeler cadeau, zodat ik nu alle kringloopwinkels af zal moeten voor nog werkende cassettebandjes.
 
Een collega sprak van een 'Malinese taxi', die zo uit de straten van Bamako weggereden lijkt te zijn. Een vriend noemde het vertederend een 'best wel lullig autootje', maar nam het stuur met een grote glimlach van me over. Qua praktische basis zit deze Malinese taxi (of toch: Franse Lada?) niet eens zo gek ver van de Peugeot 403 af, maar dan wel omgeven door een schil van krakend plastic. Keihard, gekleurd plastic. Dat was toch wel de standaard anno 1982. En dat zette mij aan het denken. Kennen jullie Plastic Bertrand nog?
 
Link: https://www.youtube.com/watch?v=v98HEQvtpgo

Milan van Lange