ÉCLAIR - De kracht van de Leeuw (2)

Sterker dan ik ooit gedacht had is Éclair de terugreis aangevangen. In ons klassement is ze mooi als tweede geëindigd na Peugeauto De Leeuwenfluisteraar. Zo trots als een leeuwin: nadat ik pas een jaar mijn rijbewijs heb en dit avontuur ben aangegaan, heb ik zeker de afgelopen twee weken beter leren autorijden. Of moet ik zeggen ècht leren autorijden? Uiteindelijk zijn we elfde geworden in het totale klassement van 29 auto's, dus helemaal niet slecht voor dit meisje uit Noord-Holland. Volgend jaar op naar een vervolg van de tour! Wie interesse heeft en mee zou willen doen: het is voor oldtimers tot 1985, en ik garandeer je dat je een fantastische week gaat beleven met mooie uitzichten, de beste hotels en de gezelligheid die er vanaf spat. Info kun je altijd Krijgen via Edward van Zanten. 

Nadat we vrijdagavond de prijsuitreiking hebben gehad, vertrekken we de volgende dag in colonne naar Patras waar de boot om vijf uur zal vertrekken. Op 't nippertje komen we aan, want er is een groep die nog wat anders gaat doen (wij dus) en vlak voor vertrek komen aanrijden. Bijna de verkeerde boot te pakken en net op tijd de juiste ingereden. Blijft lachen met ons. 

Op de boot checken we in en op het dek wordt meteen een klein feestje gebouwd. Eten is in Griekenland ingeslagen want op de boot smaakt het een stuk minder. En tja, het is ook gezelliger om met elkaar te eten en te drinken, want we hebben tenslotte vakantie! Er gaat veel wijn doorheen, heel veel, niemand hoeft tenslotte nog te rijden. Al snel merk ik dat de zee wilder is dan op de heenreis. Veel wilder. En ik weet uit ervaring van andere reizen dat ik zeeziek word. En jawel, nog geen twee uur later voel ik alles wat erin zit er weer uit wil! Pffff....ik hap nog maar n paar keer wat zeelucht naar binnen maar ook dat helpt niet echt en voordat ik denk dat ik ga spugen met iedereen om me heen, ga ik rennend een ander kant op en laat ik me op het achterdek op de bodem zakken en laat de wind zijn spel doen. Dat spugen wordt nog even uitgesteld. Maar om weer overeind te komen met die hevige wind is ook weer zo wat. Ik moet me echt goed vasthouden met mijn misselijkheid om niet zo overboord te waaien mocht ik wel gaan spugen. Mij hut vinden is een dingetje, maar uiteindelijk lig ik en val als een blok in slaap. Helaas ben ik mijn tas vergeten, dus een paar uur later toch maar even gaan zoeken bovendek.  Iedereen is al weg. Hopende dat iemand hem mee heeft genomen. Niet wetende wie... Alles wat ik eigenlijk nodig heb zit erin. Blijkt hij gewoon bij mijn naaste buren in hun hut te staan... Soms handig als je van tevoren even checkt wie waar slaapt!!!

De volgende dag is het rustig weer en is ook mijn misselijkheid gezakt en kunnen we rustig de reis verder aanvangen naar Ancona. Daar gaan we van boord en ik geef Éclair weer de wind! Ze heeft ook deze reis op zee goed doorstaan en is blij dat ze weer vrij is en mag rijden door de prachtige omgeving van Italië, Zwitserland en Duitsland. Klaar om te gaan.

Éclair en ik rijden vanaf Ancona naar Cremona, waar we een hotel geboekt hebben. We rijden met de Engelsen en Amerikanen mee naar Cremona om daar te overnachten. Wij hebben een gezellige Engelsman mee, Simon, die echt de humor heeft die ik nodig heb! Hij heeft nog nooit gereden met stuurversnelling, dus besluiten we dat ik blijf rijden terwijl hij een gentleman is met eten en drinken aanreiken. Wat gaan we lekker en ruim 400 kilometer vanaf een uurtje of vier komen we moe en laat maar tevreden aan in het plaatsje Cremona. Wat echt heerlijk vertoeven is daar! Prachtig Italië met zijn heerlijke eten. We belanden om tien uur in een leuk eettentje waar we echt de meest fantastische risotto bestellen die ik ooit gegeten heb. Wat kunnen ze daar koken zeg! Moe maar voldaan vallen we in bed en de volgende morgen vroeg vertrekken we verder naar Freiburg! Je zou denken dat is maar 550 kilometer. Appeltje eitje!! True.. Ware het niet dat het enigszins anders loopt! 

We rijden over de Gotthart-pas in plaats van eronder door! Wat is het daar boven een geweldige ervaring zeg! Wat een uitzicht en wat een prachtige vergezichten heb je daar! 's Ochtends vertrokken met 29 graden en dus lekker n zomerjurk aan, maar bovenop de pas vriest het nog net niet! Wat is de wind koud. En ik val enigszins op op mijn slippers met jurkje in die koude wind. Maar dat is zo weer over!! Éclair doet nu ook wederom de bochten fantastisch en het is maar goed dat we veel geoefend hebben in Griekenland! Als je eenmaal onderweg bent, ga je niet weer terugrijden, dus gaan we lekker door, de weg op en later weer naar beneden. We genieten erg van de omgeving moet ik zeggen. Eigenlijk word ik er stil van. Dat wil heel wat zeggen ....

We eten pizza ergens onderin een dorpje wat wintersportgebied is en ik val wat uit de toon met mijn zomerkleding. Iedereen is gekleed in winterjassen met dikke kragen en sjaals, zo fris is het daar. Gelukkig heb ik en kleed in Éclair liggen dat we buiten op een terras in hett zonnetje over onze benen slaan om warm te blijven. Zon is echt genieten.
 
Na deze pizza vertrekken we naar Freiburg.  Ware het niet dat we opeens door een tunnel gaan van 17 kilometer lang. De Basel/Bern tunnel! Ik denk "Mmmm....dit klopt niet". Maar omdraaien kan niet.  En dus pakken we buiten de tunnel een afrit die kilometers verder ligt, maar waardoor we uiteindelijk toch die tunnel nog een keer zullen moeten doen. En ook deze keer ervaar ik weer die enorme warmte door de auto's. Die dag hebben we minstens 100 kilometer aan tunnels gereden en ook al vind ik dit niks, Éclair verblikt of verbloost er niet van. Freiburg is helaas nog ver weg en ook daar komen we verlaat aan maar goed. Geen probleem verder met de auto. 

De volgende morgen neem ik afscheid van de groep waarmee ik optrok en weer alleen Verder door naar Nederland. Op de Duitse Autobahn rijdt het lekker door moet ik zeggen en net wanneer ik Nederland denk te ruiken moet er n steentje tegen mijn voorruit gekomen zijn want opeens is het POEF en zie ik dat mijn voorruit in duizend stukjes spat!! Gelukkig niet op mijn schoot maar ik zie in één klap niks meer! Met nog n kleine 480 kilometer op de teller naar huis manoeuvreer ik Éclair met mijn binnen- en buiten spiegels naar de vluchtstrook. Maar ik raak toch met de zijkant de vangrail omdat ik niks kan zien en hoor ik het geluid van mijn schatje wat klinkt als n flinke deuk.. Pffff...wat n pech! Schade aan de ruit en aan Éclair. Ik zet de alarmlichten aan en wacht achter de vangrail op hulp. Die uiteindelijk pas na twee uur komt!!!

Éclair wordt op een wagen gezet en naar de dichtstbijzijnde Carglass gebracht in Alzey. Daar hebben ze natuurlijk geen ruit op voorraad en moet ik tot de volgende dag wachten of die überhaupt te krijgen is. Dus nog maar een nachtje in een hotel. Uiteindelijk hebben ze toch een gelaagd exemplaar kunnen krijgen, dat er ingezet wordt. 500 euro lichter kan ik de volgende dag om drie uur toch naar Nederland. Daar is het koud en ja, het regent. Niet zo zachtjes ook!! De ruitenwissers kunnen het maar net aan en met het licht van de koplampen  zie ik weinig. Ik ga toch maar even drie kwartier slapen bij een tankstation, want mijn ogen vallen dicht!

Uiteraard verder veilig thuis gekomen en kan ik, na heerlijk weer in mijn eigen bedje geslapen te hebben, de volgende dag Éclair oppoetsen en de garage weer inrijden. 5000 kilometer verder en een avontuur rijker. Éclair is een topwagen waar ik alle vertrouwen in heb dat ze het nog heel lang heel goed gaat hebben bij me. De schade gaan we in het voorjaar aanpakken. Nu maar even genieten van haar welverdiende rust. Binnenkort gaat ze naar Friesland verhuizen met haar eigenaresse. Maar dat komt de volgende keer.

Linda Overtoom