© Wim Noorman
Het is zaterdagochtend, iets later dan gepland. Ik stap in de dagelijkse auto en rijd op de wegen rondom mijn wereldstad Groningen. Op naar het aardbevingsgebied van de gemeente Loppersum. Het reisdoel is mijn oogappel, de in 2009 aangeschafte FACEL VEGA Facel III, de 87ste van de 432 ooit gebouwd. Opeens lijkt dat laatste veel, maar weet dat Peugeot meer 404’s bouwde, per dag. Dat maakt ook dat het werken aan deze auto meer voelt als het verwijderen van een oude vernislaag van een Rembrandt. Maar nu overdrijf ik. Want uiteindelijk is het ook gewoon een automobiel. En het werk van diverse vaklui. Want wat te denken van het prachtige dashboard dat eruit ziet als een plank hout, maar in werkelijkheid geschilderd staal blijkt te zijn? Met de filosofie dat hout versplintert bij een aanrijding en staal niet. Er zat tijdens het leven van Facel Vega een vakman te 'houten' in de fabriek, dag in, dag uit. Een eerbiedwaardig beroep. Maar ook gewoon werk. Schilders van vroeger tijden leerden marmeren en houten. Om armzalige panelen een rijkere uitstraling te geven. Een oom van mijn moeder was hier heel erg goed in, en dacht dus ook te kunnen schilderen. We hebben thuis een schilderij met een vogel er op, maar we durven er niet mee naar Kunst en Kitsch. Dit heeft kortom niets met kunst te maken, maar alles met vakwerk. Vakwerk is ook het op maat maken van stalen onderdelen. Het vervelende is, dat alles op die ene auto past, en niet op een andere. Als je na lang zoeken bijvoorbeeld een RVS bumper van een HK 500 hebt gevonden voor je eigen Facel, dan is het eerder een gegeven dan een vraag dat deze niet meteen zal passen.
Ondertussen draai ik het terrein van de Kwekerij Nimmer Dor op. Hier zit de autobekleder waar de Facel III nu al jaren onderdak vindt. Inmiddels is de bekleder een goede vriend en hebben we de afspraak dat we er alleen samen aan werken. En ik blijk al een tijdje de ontbrekende schakel. Ander werk ver weg, een nieuwe oude woning, een grote schuur. Er blijken net zoveel uren in een dag te zitten als er klussen zijn, alleen duren deze slechts zelden een uur.
Is de Facel III bijna klaar? Dat durf ik te stellen, er zijn nog wel wat zaken, die te maken hebben met de pasvorm. Zo wens ik een Facel met Europese verlichting. En die heb ik in onderdelen al bij elkaar. Alleen… het past niet. En lijkt het achterlicht in onderdelen op het boze robotmannetje van Drs. P. Zo is er de puzzel met de Europese koplampen. Gelukkig wel gevonden, maar moeten deze nog pas gemaakt worden op de Amerikaanse potten. Dat ik dan beter Europese potten kan gaan zoeken? Dat denk ik niet, het is niet het meest roestvrije onderdeel van de auto.
Is het dan nog leuk? Sinds ik heb besloten dat ik er geen stress meer van wil hebben, wel. Maar nu ben ik iets teveel doorgeslagen naar 'het bezit is het vermaak' en vind ik langzaam de modus weer naar 'het herstel is ook vermaak'. Stranden zal ik niet.
Wim Noorman
Ondertussen draai ik het terrein van de Kwekerij Nimmer Dor op. Hier zit de autobekleder waar de Facel III nu al jaren onderdak vindt. Inmiddels is de bekleder een goede vriend en hebben we de afspraak dat we er alleen samen aan werken. En ik blijk al een tijdje de ontbrekende schakel. Ander werk ver weg, een nieuwe oude woning, een grote schuur. Er blijken net zoveel uren in een dag te zitten als er klussen zijn, alleen duren deze slechts zelden een uur.
Is de Facel III bijna klaar? Dat durf ik te stellen, er zijn nog wel wat zaken, die te maken hebben met de pasvorm. Zo wens ik een Facel met Europese verlichting. En die heb ik in onderdelen al bij elkaar. Alleen… het past niet. En lijkt het achterlicht in onderdelen op het boze robotmannetje van Drs. P. Zo is er de puzzel met de Europese koplampen. Gelukkig wel gevonden, maar moeten deze nog pas gemaakt worden op de Amerikaanse potten. Dat ik dan beter Europese potten kan gaan zoeken? Dat denk ik niet, het is niet het meest roestvrije onderdeel van de auto.
Is het dan nog leuk? Sinds ik heb besloten dat ik er geen stress meer van wil hebben, wel. Maar nu ben ik iets teveel doorgeslagen naar 'het bezit is het vermaak' en vind ik langzaam de modus weer naar 'het herstel is ook vermaak'. Stranden zal ik niet.
Wim Noorman
