Ondertussen draai ik het terrein van de Kwekerij Nimmer Dor op. Hier zit de autobekleder waar de Facel III nu al jaren onderdak vindt. Inmiddels is de bekleder een goede vriend en hebben we de afspraak dat we er alleen samen aan werken. En ik blijk al een tijdje de ontbrekende schakel. Ander werk ver weg, een nieuwe oude woning, een grote schuur. Er blijken net zoveel uren in een dag te zitten als er klussen zijn, alleen duren deze slechts zelden een uur.
Is de Facel III bijna klaar? Dat durf ik te stellen, er zijn nog wel wat zaken, die te maken hebben met de pasvorm. Zo wens ik een Facel met Europese verlichting. En die heb ik in onderdelen al bij elkaar. Alleen… het past niet. En lijkt het achterlicht in onderdelen op het boze robotmannetje van Drs. P. Zo is er de puzzel met de Europese koplampen. Gelukkig wel gevonden, maar moeten deze nog pas gemaakt worden op de Amerikaanse potten. Dat ik dan beter Europese potten kan gaan zoeken? Dat denk ik niet, het is niet het meest roestvrije onderdeel van de auto.
Is het dan nog leuk? Sinds ik heb besloten dat ik er geen stress meer van wil hebben, wel. Maar nu ben ik iets teveel doorgeslagen naar 'het bezit is het vermaak' en vind ik langzaam de modus weer naar 'het herstel is ook vermaak'. Stranden zal ik niet.
Wim Noorman