Van smeltwater naar woestijn
Vanuit de Pyreneeën vertrekken we zuidwaarts. Nog een duik in het riviertje waar we de nacht door hebben gebracht. Het water is een graadje of 8. Snakkend naar adem reageert je lichaam als je in het ijswater springt. Als je weet waar je over een paar uur bent is er niks fijner dan dit water! We bedanken de boer waar we ongevraagd hebben gekampeerd met een fles Bretonse cider.
Vanuit de Pyreneeën vertrekken we zuidwaarts. Nog een duik in het riviertje waar we de nacht door hebben gebracht. Het water is een graadje of 8. Snakkend naar adem reageert je lichaam als je in het ijswater springt. Als je weet waar je over een paar uur bent is er niks fijner dan dit water! We bedanken de boer waar we ongevraagd hebben gekampeerd met een fles Bretonse cider.
De eerste paar uur valt de hitte nog wel mee. De koelventilator van de motor blijft nog uit. Stilte voor de storm dus! Als de motor het niet warm heeft, mogen we niet klagen.
Het Spaanse binnenland is verschrikkelijk uitgestrekt. Uren lang rijden we zonder enig verschil te zien, behalve het landschap dat beetje bij beetje droger aan het worden is.
De tijd gaat langzaam, 20 minuten voelen als een uur. We stoppen een keer om te tanken en proberen zo veel mogelijk kilometers af te leggen, zodat we snel een koud pilsje kunnen drinken bij onze stopplek.
Die stop: geweldig! Het is een klein dorpje temidden van het eindeloze platte binnenland. Ver aan de horizon doemt een graansilo op, meer zien we niet. Vorig jaar zijn we hier stomtoevallig beland onderweg naar Portugal. Sinds 30 jaar is er geen buitenlander in het dorpje geweest. Nu we binnenrijden worden we onthaald als helden. Wie zou zoiets verwachten in Europa! We vallen met de neus in de boter, het is dorpsfeest. Binnen een uur weet iedereen van onze komst en worden we omringd door nieuwsgierige dorpelingen. Na dagen rijden lopen we er bij als zwervers, blote voeten en wild haar. Mensen slaan ons minutenlang gade en komen aarzelend naar ons toe om vervolgens helemaal los te gaan met een vragenzee.
Het Spaanse binnenland is verschrikkelijk uitgestrekt. Uren lang rijden we zonder enig verschil te zien, behalve het landschap dat beetje bij beetje droger aan het worden is.
De tijd gaat langzaam, 20 minuten voelen als een uur. We stoppen een keer om te tanken en proberen zo veel mogelijk kilometers af te leggen, zodat we snel een koud pilsje kunnen drinken bij onze stopplek.
Die stop: geweldig! Het is een klein dorpje temidden van het eindeloze platte binnenland. Ver aan de horizon doemt een graansilo op, meer zien we niet. Vorig jaar zijn we hier stomtoevallig beland onderweg naar Portugal. Sinds 30 jaar is er geen buitenlander in het dorpje geweest. Nu we binnenrijden worden we onthaald als helden. Wie zou zoiets verwachten in Europa! We vallen met de neus in de boter, het is dorpsfeest. Binnen een uur weet iedereen van onze komst en worden we omringd door nieuwsgierige dorpelingen. Na dagen rijden lopen we er bij als zwervers, blote voeten en wild haar. Mensen slaan ons minutenlang gade en komen aarzelend naar ons toe om vervolgens helemaal los te gaan met een vragenzee.
Het dorp lijkt overdag verlaten, tot de zon onder is en de vele terrasjes volstromen. Spaanse señoritas vragen frequent of ik getrouwd ben of een vriendin heb. Blijkbaar valt onze verwilderde stijl in de smaak.
Pasquale, de eigenaar van de vijf kroegen in het dorp, is onze vriend. Hij heeft voor ons gekookt en voor de biertjes hoeft uiteraard niet betaald te worden. Iedereen geeft ons eten, drinken en gezelligheid. Ik heb nog nooit zulke aardige mensen ontmoet als in dit dorpje, onaangetast door hebzucht of stress. Genietend van wat ze hebben en wat ze hebben met elkaar als gemeenschap.
Pasquale, de eigenaar van de vijf kroegen in het dorp, is onze vriend. Hij heeft voor ons gekookt en voor de biertjes hoeft uiteraard niet betaald te worden. Iedereen geeft ons eten, drinken en gezelligheid. Ik heb nog nooit zulke aardige mensen ontmoet als in dit dorpje, onaangetast door hebzucht of stress. Genietend van wat ze hebben en wat ze hebben met elkaar als gemeenschap.
De volgende dag besluiten mijn vrienden en ik om op zoek te gaan naar een expansievat. Door het uitzettende koelwater in de motor en de modernere radiateur verliezen we koelvloeistof. Ik zie de hele trip als een proefrit; als er wat gedaan moet worden kan dat net zo goed onderweg.
Meteen rijden de jongens uit het dorp mee om het onderdeel te gaan zoeken. We hebben zoveel hitte te trotseren als we morgen dwars door Spanje de doorsteek naar de haven maken. Er is net een hittegolf begonnen.
Wordt vervolgd!
Hendrik Helweg
Meteen rijden de jongens uit het dorp mee om het onderdeel te gaan zoeken. We hebben zoveel hitte te trotseren als we morgen dwars door Spanje de doorsteek naar de haven maken. Er is net een hittegolf begonnen.
Wordt vervolgd!
Hendrik Helweg
Photos © Équipe Hendrik Helweg
