GARAGE HELWEG - Voyage au Maroc (4)

De hitte eist zijn tol

Naar Meknes. We hebben de taxichauffeur geïnstrueerd voor ons de autosloop te vinden in de stad. 

Bij een sloop verwacht ik een groot veld vol afgetrapte auto's die zelfs hier niet meer op te lappen zijn.  Ik sla dicht van verbazing als we een straat inrijden die spontaan verandert in de autowijk van Meknes. Overvolle straatjes met aan weerszijden doormiddengeslepen auto's, motorblokken die uitlekken op de zandweg, opgekrikte auto's, honden, ezels. Geen vrouw te zien in deze wijk; in deze openluchtgarage regeren mannen, van top tot teen in het smeer gedoopt. 
​
Ieder pand heeft zijn eigen specialiteit; het ene pand is gevuld met uitlaten, het andere heeft alleen stoelen en een ander weer aandrijfassen. Zo langzamerhand beginnen we te ontdekken dat er een hele slimme verdeling is. Als je hier bekend bent, kun je zo je boodschappenmandje vullen. Onze chauffeur zwaait met de kapotte koelslang vanachter zijn stuur. Niemand heeft wat tot nu toe. Ik begin het spannend te vinden. We moeten er fatsoenlijk weer mee naar Europa kunnen. We zijn pas op de helft van de reis!

De openluchtgarage bestaat niet uit een paar straten, maar is een compleet dorp. Met die gedachte krijg ik volle hoop. En daar is Mustafa; toevallig lopen Chris en ik zijn 'zaak' binnen en zien een motorblok staan van een Peugeot 504. Met een identieke slang. Overenthousiast vraag ik wat de slang kost. Dat moet je dus niet doen in Marokko... Na een lange onderhandeling zijn we wat minder afgezet. We gaan terug naar mijn oom en tante en de maken de auto gereed voor de tweede etappe.

We eten samen met mijn oom en tante een Marokkaanse tajine. Ze zijn zo ontzettend aardig! Ze hebben ons het echte Marokko laten zien, het platteland in Noord Afrika met haar rijke cultuur en tradities.

We hebben ons aangepast in Marokkaanse kledij, ideaal tegen de hitte als het buiten een graadje of 47 is met een harde wind uit de Sahara. Je kunt beter je lichaam bedekken tegen de hitte dan met een korte broek te gaan lopen.

---

Onderweg naar de zee raken we en panne. De niet originele brandstofpomp trekt de hitte niet en de motor krijgt geen benzine. Als we langs de snelweg staan stopt Hamid. Hij zag ons hortend en stotend over de vluchtstrook rijden en komt ons helpen. Zou het komen omdat we een paar uur eerder die man met zijn kapotte auto hielpen? Enfin, we prutsen wat en de benzine begint weer te stromen. Ondertussen stoppen er tal van Marokkanen om ons water te geven, zelfs vrachtwagens stoppen. 

Een uur later gaat de condensator kapot, die ben ik vergeten als reserve mee te nemen. We doen weer een beroep op Hamid, nadat hij uren in de file heeft gestaan is hij er. Hij regelt een autotransport naar de dichtstbijzijnde camping. Toch lachwekkend als je auto op je staplaats wordt afgeleverd. Zoals overal in Marokko treffen we weer ontzettend lieve mensen die om middernacht voor ons gaan koken. In de morgen komt Hamid het onderdeel brengen, de auto loopt als een zonnetje. Toch nog even wat reserveonderdelen halen voor de tweede etappe, Europa in. 

Onze laatste dagen in Marokko zijn rustig. We zitten aan de oceaan op een camping. Hoe er in Marokko gekampeerd wordt is prachtig, iedereen bouwt van stokken en doeken hun kamp. In de avond steekt iedereen enorme vuren aan om de muggen uit te roken. Hele gezinnen zitten tot een uur of vier buiten met Arabische muziek. Niemand klaagt; op vakantie doe je waar je zin in hebt zeggen ze.

We zitten hier nog een paar dagen en dan is het tijd om de boot te pakken naar Europa. Ik ben benieuwd hoe de grenscontrole gaat zijn. Vier gasten met lang haar in een oude auto. Hippies met hasj in het luchtfilter. Dat hebben we uiteraard niet, maar ze kunnen wel eens lastig doen. We gaan het zien 

Hendrik Helweg