© Henri Vermeer | Route Nationale De charme van deze fijne oude fiets van het merk Griffon was bijna onweerstaanbaar. Het prachtige patina doet je wegdromen naar de tijd dat de eerste eigenaar er trots op rondreed, zo omstreeks...tja, wanneer eigenlijk? Een fiets waar je eigenlijk niets meer aan moet veranderen. Het is dat ik er de ruimte niet voor heb. Aan de vraagprijs van een luttele 25 euro heeft het niet gelegen.
Henri Vermeer
1 Comment
Lang geleden heb ik mijn laatste blog geschreven. Het word dus hoog tijd voor een update. We beginnen in de zomer van 2016. Twee jaar geleden dus… De zomer van 2016 was een warme. Wederom lag de vakantiebestemming in het zuiden van Frankrijk, twee uurtjes verder dan vorig jaar. De rit zou per 504 geschieden met bestemming Moissac. Er was besloten een gezamenlijke vakantie met mijn familie te organiseren, in een huisje dit keer. Na dat ik de twee jaar daarvoor was wezen kamperen met mijn vriendin zou dit een hele andere ervaring worden. Vooraf aan de vakantie was er rigoureus onderhoud gepleegd aan de 504. Vooral op technisch vlak moest er veel vernieuwd worden. De 504 was moe geworden na 3 jaar dienst als dagelijkse auto en moest verwend worden. Tevens was de Algemene Periodieke Keuring verlopen; werk aan de winkel dus! In mei ben ik begonnen de auto zomer klaar te maken. Ik had in januari al een rode Peugeot 405 break aangeschaft als winterwonderwagen voor de pekelmaanden en deze zou nu wederom van pas komen. Want, de 504 ging in mei de schuur in om er begin juni weer uit te komen. Ik ben begonnen met het inventariseren van het benodigde werk. Wat moest er gebeuren? De waterpomp moest vervangen worden, evenals de dynamo en de V-snaar. De wielophanging voor en achter moest worden herzien (dit leidde tot een halve restauratie) en er moesten wat punten op de i worden gezet. Voor ik te keur was geweest heb ik de 504 zelf geïnspecteerd op logische afkeurpunten. Het lijstje werd dus langer… Er kwamen 4 nieuwe banden , uitlaatdemper en remblokken rondom bij. Ik ben begonnen met al het malheur uit de wagen te bouwen. Waterpomp en dynamo lagen er vrij snel af. Ik heb een nieuwe waterpomp gekocht en de dynamo naar de revisie gebracht. Het spul er weer op en vervolgens de brug op. Daar heb ik de uitlaat vervangen. Ook heb ik de achterste silentblocks vervangen (de achteras van een 504 'hangt' als het ware in vier rubberen blokken, deze waren vergaan). Dit was al een vrij grote klus bij elkaar, maar ik was verre van klaar. Op de beurs in Reims heb ik een complete set rubbers en stabilisatorstangen gekocht. Deze wilde ik er erg graag in hebben want er zat behoorlijk wat speling in de voortrein. Dus, auto de schuur in, wielen er af en op bokken gezet. Ik had nu een mooie gelegenheid de banden te vervangen en de velgen een beetje op te frissen met wat spuitlak. Toen ben ik begonnen met de voortrein onder de wagen vandaan te halen. Veerpoten, stabilisatorstang en stuurhuis, het ging er allemaal vanaf. Ik heb alle rubbers uit de poten weten te drukken en met behulp van de plaatselijke garage (die hadden een grote pers) de nieuwe rubbers er in geperst. De draagarmen en dwarsbalk voorop heb ik schoongemaakt en hoogglans zwart gespoten. Samen met al het nieuwe materiaal zag het er erg mooi uit! Alleen jammer dat je het niet echt ziet… Met de nieuwe stuurkogels link en rechts gemonteerd en de vier wielen met nieuw rubber er weer op moest de wagen uitgelijnd worden. Daarna naar de A.P.K! Die gaf geen problemen en ik kon er weer twee jaar tegen aan! Op naar Frankrijk! Wij kwamen aan na een rit van 16 uur. De 504 heeft dit wederom moeiteloos volbracht (de bestuurder had het er zwaarder mee). De omgeving van Moissac is wat je van Zuid-Frankrijk mag verwachten; bergachtig, groen en zonnig, met hier en daar een pittoresk dorp. Ook werd de omgeving gesierd door diverse fruitboomgaarden. De twee weken die wij er zouden verblijven heb ik vooral de omgeving verkend. Het blijft een genot om met een klassieke Franse wagen je te begeven in dorpjes, op landweggetjes en in vreemde steden. En met het weer is het schuifdak eigenlijk niet dicht geweest (ook 's nachts niet, wat soms heeft geleid tot bezoek van diverse insecten…). Terug zouden wij over Bordeaux reizen. Hier was een hotelovernachting ingepland. Van daar uit is de terugreis ingezet richting het vertrouwde kikkerlandje. Maar, wat gebeurde er verder in de laatste twee jaar? Na de zomer ben ik vooral blijven rijden in de 504. Tot aan november ongeveer. Toen is de 504 de winterstalling in gegaan en ben ik overgestapt op mijn (toenmalige) winterwonderwagen; een rode Peugeot 405 break uit 1991. Deze is inmiddels niet meer in mijn bezit, maar is overgedaan naar een andere Peugeot liefhebber. Ik heb mij in 2017 vooral bezig gehouden met mijn studie. Vanaf november tot aan augustus 2017 is er niets benoemen waardigs gebeurd met de 504. De periode bestond voornamelijk uit woon-werk verkeer en kleine reparaties.
Een voorproefje. September 2017 was een bijzondere maand. Ik heb in deze maand besloten mijn 504 volledig te restaureren. De carrosserie ging heel hard achteruit en moest aangepakt worden, wilde ik nog lang van de auto kunnen genieten. Deze keuze ging gepaard met het zoeken van een nieuwe/grotere sleutelruimte. De schuur bij mij op de hoek voldeed niet aan de eisen die nodig zijn voor een restauratie. Na enig zoekwerk en wat wikken en wegen, ben ik in een ruimte terechtgekomen waar ik aan de slag kan. Ik schrijf graag uitvoerig over de (nog bezig zijnde) restauratie in de volgende blog, die deze keer niet zo lang op zich zal laten wachten... Thorvald van der Westen Vakantiebestemmingen kunnen snel veranderen, vooral als je per auto op de bonnefooi reist. En zo belanden we rijdend door Frankrijk net over de grens in Zwitserland, op de T.C.S. Zeltplatz in Gempelen, een camping aan het meer van Neuchâtel. En daar treffen we het bijgaande tafereel aan. Tussen een leger aan zand- en pastelkleurige tentdoeken staat een aantal oldtimers, semi-onopvallend maar schijnbaar in linie opgesteld. Ze lijken bijna de spelstukken van een bordspel, waarbij de kevers als verkenners zijn uitgezet om het overliggende gebied te veroveren. De zwarte kever heeft de oversteek al gemaakt, over de grasstrook die de grens aangeeft, en een strategische positie ingenomen. De blauwe kever staat nog verdekt opgesteld, maar is klaar voor de volgende zet. Linksonder staat een grijze verkenner van de andere partij, die al verder in het vijandig gebied is doorgedrongen. De kroonstukken zijn het Rode Autootje aan de linkerkant, een prachtige Renault 4CV uit 1947. Rechts de koning en koningin van de tegenpartij: een Goliath 1100 en een ondefinieerbaar rood/wit autootje, die strak in het gareel de frontlinie naderen. Deze ansichtkaart is een van de meest bizarre aanbevelingen voor een valkantiebestemming die ik ooit heb gezien. En daarmee meteen ook één van mijn grote favorieten uit het boek*. De camping was vol, dus we rijden door naar Montreux. Dat is gelukkig nog maar een dik uurtje rijden, en daar hebben we iets meer ruimte in het vooruitzicht. We beloven een kaartje te sturen. Sonja van Hamel * Het boek 'Groeten van het Rode Autootje' - een reis in ansichtkaarten (Uitgeverij De Harmonie/BirdFish) is te koop in de boekhandel of te bestellen via https://birdfish.nl/page/het-rode-autootje of https://www.bol.com
Het hart van de 402 is door een revisiebedrijf opgeboord om de overmaat zuigers passend te maken. Deze nieuwe zuigers waren 1.5 mm groter. Dat leek best veel, maar 1.5 : 2 is 0.75 mm, omdat er in een cirkel materiaal wordt weggeboord. Nu was het zo dat de motor 0.6 mm slijtage had aan 1 kant. Dit komt omdat met de arbeidsslag de zuiger vol tegen één kant van de cilinderwand wordt gedrukt. Er was dus een marge van 0.15 mm. Gelukkig is het weer perfect nu. In de cilinderkop moesten een paar nieuwe kleppen. Door schade in het verleden waren de klepgeleiders beschadigd. In de ruimte boven de klep is de doorstroming geoptimaliseerd, dus wat materiaal weggefreesd om doorstroming van inlaatlucht te bevorderen. De motor heeft een lage compressieverhouding . Om deze wat op te voeren, is de cilinderkop extra gevlakt. Nu krijg je vanzelf meer problemen om deze motor goed en mooi te laten lopen. De afstelmogelijkheden van ontsteking en carburatie zijn minimaal. Daarom heb ik gekozen om er een motormanagement van EFIgnition op aan te sluiten (later meer hierover). Maar de motor is in de vaatwasser geweest en goed gespoeld. Waar ik van geschrokken ben is de hoeveelheid harde zwarte kooldeeltjes, die in de kanalen van de krukas zijn achtergebleven. Deze heb ik nog met borsteltjes doorgeragd om alle harde stukjes te verwijderen. Er komt straks 20W60 in. Deze motorolie bevat dopes die alle vuil oplossen zodat het in de olie filter komt. De 402 heeft echter geen filter en dat zou betekenen dat de vuildeeltjes continu door de motor worden gepompt en je binnen enkele duizenden kilometers alle ingegoten lagers er uit rijdt. Nu kan alles weer in elkaar. De groene kleur is de originele kleur voor deze 402. Later zijn ze ook in zwart geleverd. De cilinderkop monteer ik pas later als de motor op zijn plek ligt. Koppeling en drukgroep zijn ook vernieuwd. De 402 heeft mooie Pilot wielen van Michelin, mooi rood. Helaas had ik de wielen jaren geleden al laten stralen en in de epoxy primer gespoten . Dus moest ik ze nu opnieuw laten spuiten. Later worden ze nog met een mooi patina behandeld. Gelukkig zijn de Michelin banden en binnenbanden nog steeds leverbaar . Je moet wel een verloopring tussen velg en ventiel monteren. De 402 heeft nog een mechanisch remsysteem. Dat houdt in dat er 4 handremkabels op zitten zonder hydraulisch systeem. De kabels heb ik nieuw laten maken en de remsegmenten in de trommels zijn opnieuw met voering gevulkaniseerd. De voering smelten ze dan op de ijzeren segmenten. Het voordeel hiervan is dat er een betere warmteafvoer is dan dat de voering met klinknagels vastzit. De wiellagers heb ik ook meteen vervangen. Als alles afgesteld is, zal de 402 nog steeds erg beroerd remmen. Het dak is origineel voorzien van een canvas middenstuk. Omdat ze vroeger nog geen grote pers hadden om dit dak uit één stuk te maken, is het uit meerdere stukken samengesteld en met tin aan elkaar gemaakt. Nu zijn er open daken te koop, een soort Renault Twingo vouwdak, die het gat van canvas wel op kan vullen. Dus bij gesloten dak is er eigenlijk geen verschil te zien. Ik heb een dak gekocht in Amerika bij Legacy Products. Die maken voor klassiekers open daken in alle maten. Voor de 402 past een dak van 40”x 50”perfect, zo dacht ik. Maar helaas zitten de geleiders verder naar binnen zodat ik links en rechts 4 cm tekort kom. Met een beetje hobbyen heb ik er wat randen aan gelast. Met de nodige zorg om de originele lak te sparen, is het goed gelukt. Wat een licht komt er nu binnen! Dat wordt genieten met die Griekse zon op je knar… Wordt vervolgd
Edward van Zanten In 2005 haal ik met Jacob zijn Peugeot 403 Coupleur Jaeger op. Jacob is een bevlogen Peugeotliefhebber, Peugeotverzamelaar en bovendien garagehouder, een handige combinatie. Onderweg zijn we praktisch bezig en zien we kans zoveel mogelijk handelaars, musea of dealers te ontmoeten. Zo ook bij een toentertijd bekende handelaar in de buurt van Le Mans. Eenmaal binnen zien we een doorsnee aan matig Franse auto’s, allemaal met een rugzakje zoals je dat nu zou zeggen. Met werk, maar ook met daarop afgestemde prijzen. Buiten gaat mijn hart sneller kloppen. Ik zie een vroege 403. In de kleur Blue Natier, de introductiekleur. Met inderdaad de fleches in de C-stijl. Kansloos om hier nog een goed project in te zien. Leuk om te aanschouwen dat de voormalige eigenaars tot oplossingen zijn gedwongen om de matig zichtbare fleches te compenseren in het steeds drukker wordende verkeer. Zie de poging met los gemonteerde knipperlichten onder de achterlichten. Het kenteken is een zogenaamd dealerkenteken. Maar wel met min of meer mijn initialen. WNO. Is deel van mijn inlogcode op het werk durf ik wel te melden. De momenten dat ik een eerste type 403 tegenkom, zeker in goed rijdende staat, zijn schaars. Binnen de club rijdt er eentje rond, notabene van iemand die er niet eens specifiek naar zocht (dat weet ik, want dat heb ik hem gevraagd). Een eerste type uit 1956. Zoals blijkt uit mijn voorgaande verhaal, is de 403 een constante in mijn hoofd, maar ook een afwezige in de schuur. Het komt nooit tot een deal. Waarom niet? Altijd is de laatste plek in de schuur of stalling gereserveerd voor een 403, maar ook voor een 504 coupé of cabriolet, een Lancia Flaminia berlina, een 402, een Lancia Flavia PF coupé, een Alfa Romeo 1750 berlina. (Notabene, het nog sobere lijstje is echt, het gebrek aan voldoende middelen zo mogelijk nog echter!) Soms is het ook bijna zover, maar meestal blijft het bij dromen. En het is bovendien bij de 403 nooit een eerste type, dat maakt het laten ploffen van de deal iets heel eenvoudigs. Ik kan heus warmlopen voor een jongere 403, daarom kijk ik er ook wel eens naar. Maar sinds 2017 lijkt het na het toevallig bijwonen van een evenement in Lapalisse in een stroomversnelling te komen. Waarom? De schuld van Het Universum? Ik weet het niet, maar sommige dingen kloppen ineens, na jaren van geduld oefenen. In 2017 vallen we tijdens de vakantie in Lapalisse met onze neus in de boter. Een gezelschap deelnemers aan een rally van Thierry Dubois slaat het kamp op in Lapalisse, toevallig hebben we er net die middag de tent opgezet. In een veld van 200 voornamelijk Franse klassiekers zijn er niet minder dan twee eerste types 403 aanwezig. Ik dans er virtueel omheen. We dromen vrolijk verder en het wordt vanzelf 2018. Ik vind er twee op Leboncoin en anciennes.net met de karakteristieke kenmerken maar voor ferme bedragen. En wat koop je dan? Het is beter, veel beter om er tegenaan te lopen. Maar doe dat maar eens. De Euro is er sinds 2002. Ik koop op een rommelmarkt in Parijs in oktober 2002 een Notice d’ Entretien van een Peugeot 403. Ik heb nog een foto dat ik na een dag sjouwen op het hotelbed lig te dromen met dit boekje. Het is namelijk een versie van 1956, het eerste type. Dat had ik niet eens in de gaten tijdens de koop. De Francs zijn met potlood omgerekend naar nieuwe euro’s aan de binnenkant van het omslag. 10 euro in totaal. Ik kan me niet voorstellen ooit de bijpassende auto te hebben. Maar dromen mag. Tijdens hetzelfde weekend stuit ik nog op een geparkeerde witte 403 op een donkere Parijse straathoek. Kortom, de 403 is nooit ver uit beeld. Kopen? Ik ben er verder niet zo mee bezig. Heb doorgaans de beschikbare stalling vol, zelfs net even voller dan ik zou willen. Dus de prikkel om te kopen is niet zo intens. Een week in de Bourgogne in 2018 maakt alles anders. In het begin van de week bekijk ik de geheime locatie van een verzamelaar met een plan met een enorme collectie D-bussen van Peugeot. Maar daarnaast zijn er ook 403’s aanwezig, waaronder ook een opvallende eerste type. Daar heb je er eentje met een interieur die in een DS niet zou misstaan (vrolijke later gekochte hoezen die naar goede Franse traditie een heel autoleven meegaan) maar met een muisgrijze carrosserie. Een dag later sta ik oog in oog met de 403 die de mijne gaat worden. Hoe dat allemaal moet aflopen? Zaterdag 5 mei 2018 geeft wellicht een dubbele lading aan bevrijdingsdag. Hoogste tijd voor een algemene jaarlijkse vrije dag in het vervolg… En inderdaad, wordt vervolgd.
Wim Noorman © Barbara de Bruin De donkergele kleur van Seize is slechts gedurende één jaar (1969) door Renault gebruikt op de R16 en de R6. Het vinden van nog een Renault 16 in deze kleur was dan ook niet eenvoudig. Zover ik weet rijden er in Frankrijk drie rond en is er ééntje in Japan. Onlangs is het me toch gelukt om Seize kennis te laten maken met een kleurgenootje en de twee samen op de foto te zetten.
Barbara de Bruin Cloitre des Carmes - Centre Culturel, Jonzac Bij sommige van de ansichtkaarten uit mijn boek* krijg ik meteen de onbedwingbare neiging om de lokatie in Google Maps op te zoeken, om te kijken hoe het er vandaag de dag uitziet. Bij deze kaart levert dat een aantal heuglijke feiten op. Het gebouw van het Centre Culturel blijkt er nog te staan en zelfs de belettering op de gevel is nog dezelfde als op de foto die in de jaren '70 moet zijn genomen! Alleen de houten luiken van het gebouw zijn wit geverfd. Met Street view kijken we verder rond en ontdekken dat er inmiddels een plein met een moderne fontein en terras voor het gebouw zijn aangelegd. De weg loopt dus niet meer voor het centrum langs en de auto's staan nu netjes iets verderop in de Rue de Carmes geparkeerd. Helaas allemaal saaie moderne grijze en zwarte auto's, in plaats van de charmante klassieke Renault 16 die op deze kaart de rode blikvanger is. Dwalend over het plein beginnen onze vakantiegevoelens op te spelen. En aangezien we deze zomer een road trip naar Portugal hebben gepland, is de kans groot dat we dit pittoreske plaatsje Jonzac, dat net boven Bordeaux op onze route ligt, even zullen doorkruisen… Sonja van Hamel * Het boek 'Groeten van het Rode Autootje' - een reis in ansichtkaarten (Uitgeverij De Harmonie/BirdFish) is te koop in de boekhandel of te bestellen via https://birdfish.nl/page/het-rode-autootje of https://www.bol.com
© Route Nationale Route Nationale speurde op de internationale modelautobeurs in Houten afgelopen maand weer naar een paar oude Franse juweeltjes.
Vorig jaar speelde ik al met de gedacht om in 2018 met de Peugeot 402 mee te rijden in de Tour du Péloponnèse in Griekenland. We hebben de 402 al sinds 1986 in bezit, dus ze mag eigenlijk ook wel eens keer keer de weg op. Het mooie is dat de auto nog een heel mooi patina heeft, de originele lak van 1938. Met hier en daar wat roestplekken, maar dat geeft deze 402 een ziel. Sporen van ouderdom. In het verleden heb ik al eens aan de auto gewerkt, lopend gemaakt en er ook een klein stukje in gereden. Eind oktober heb ik de motor gedemonteerd. Deze was helaas echter niet meer te reviseren. Er is vroeger ooit een drijfstang uitgebroken, dwars door het gietblok heen naar buiten. Het is wel hersteld, maar het is niet echt geweldig gedaan. Ik moest dus op zoek naar een andere motor. Dit leek niet zo'n probleem, maar bleek het uiteindelijk toch wel te zijn. Met wat hulp vond ik gelukkig een motor in het Franse Nangis. Rond november vorig jaar hebben we maar een weekend Parijs geboekt, met als doel de motor in Nangis op te halen. Thuis heb ik de motor gedemonteerd. Die bleek echter ook helemaal gaar te zijn, maar het gietijzeren blok was een perfecte basis. Bij de APH in Lelystad vond ik een nieuwe set zuigers, en in een overmaat. Ik heb de krukas laten slijpen en de lagers opnieuw laten gieten. Het begin is weer gemaakt. Wordt vervolgd.
Edward van Zanten Dit is een klef verhaal, u bent gewaarschuwd, en het wordt ook nog een vervolgverhaal. In de jaren tachtig werk ik in de weekenden op een Groninger pompstation. Ik zie er vaak leuke auto’s langskomen, daar is het immers weekend voor en de pomp zit aan de rijkere zuidkant van de stad. Legendarische klant is een oudere gesoigneerde plaatselijke advocaat, die zijn donkerblauwe Peugeot 604 tot aan de rand vult met gelode benzine. Hij tekent de cheque met een zwierige handtekening, dat moet ook wel met zijn prachtige achternaam. Vaak komt er ook een Peugeot 403, een donkerblauwe. Een beetje een hippie-auto. Maar gebiologeerd kijk ik naar de handelingen terwijl het achterlicht volgegooid wordt. Ik had toen een vriendinnetje met een moeder die makelaar is en die hebben doorgaans een Polaroid-camera in huis. Er is beeld, hoe dan ook heel schimmig. Maar vaak is het een kalme zondag, na een doorgaans drukke zaterdag. Zo'n zondagmiddag dat Ronald Koeman zijn Mercedes coupé aftankt en ik hem gretig handdoekenzegels overhandig. Zijn ouders wonen er in de buurt, hij zit zelf volgens mij in Eindhoven op dat moment, bij PSV, het is 1986. Maar op die rustige momenten kijk ik in zo'n weekend in de zaterdagse Telegraaf, destijds het medium voor advertenties van klassiekers en oldtimers. Ik kringel een advertentie aan met een Peugeot 403 Break. In Limburg. Handig voor een Groninger, een verschijnsel dat vaker voor zal komen in mijn leven. Het is een restauratieklus, maar ach, je moet ergens beginnen. Via een kennis benader ik een monteur, hij is net voor zichzelf begonnen en hij wil wel mee als ik de benzine betaal. Of eigenlijk ga ik met hem mee, want ik heb nog geen auto. Los van de aanschafprijs, is het fenomeen van een volle tank benzine en de kosten daarvan mij reeds bekend, het is immers mijn werk. En ik zie ervan af. De monteur heeft in zijn schuur nog wel een Peugeot 404 berline staan, uit 1975. Het kenteken afgegeven op mijn tiende verjaardag. En die is het dus geworden, mijn eerste auto. Met een verse APK na een paar maanden klussen. Maar dat is nu niet het verhaal. Want het begint dus met een 403. Die er niet kwam. De zomer van 1986 wordt er ook een vakantiereis naar de Franse Zuidkust gepland. Met een vriend in een Mini, die we ook net grondig aangepakt hebben. 1 meter 92 past prima in een Austin Mini, en de 850 cc krijgen het wel mee. Bij bergop, of liever heuvelop, bleek het verstandig de versnellingspook vast te houden, die wilde bij meer belasting dan op de Emmabrug wel uit de versnelling springen. Daar kom je in Nederland dus niet zo snel achter. Vakantie. Waar het was, weet ik niet meer, maar bij een stop, vaak autogerelateerd, staan we bij een grote tuin voor een Chateau. En ergens, onder de bomen, staat een paarsblauwe 403 in het gras. Met de fotografische middelen van die tijd maak ik twee foto's. Ik was te schijterig het quasi verlaten terrein op te lopen. Het zaadje van de 403 lag te broeien. De kiemkracht bleef onverminderd, maar was op de plaats rust. Ik kocht een hele serie 404's, want daar was ik toe veroordeeld. Alleen voelde dat niet zo, ik genoot van de 404. Zo nu en dan popte de 403 op, maar alle praktische bezwaren die men kan hebben, had ik ook. Geld en ruimte. Of liever, die twee had ik vaak niet. Nieuw aanbod, een break met drie carrosserieën en vele dozen onderdelen? Ik was waarschijnlijk nog steeds aan het puzzelen geweest. Recent reed ik nog in een prachtige break in de buurt, maar voor een ferme en eerlijke prijs. Ja, proefrit gemaakt, maar was dit het wel? Voor een andere vriend kocht ik ook alweer jaren geleden via ebay (hij had geen account en kende geen woord Frans) een Peugeot 403 Coupleur Jaeger. En als zogenaamde eigenaar heb ik deze met hem opgehaald uit de Corrèze. Mooi, maar geen schuifdak, en ik speelde slechts de eigenaar, inclusief prachtige proefrit met de halfautomaat in een land waar alles nog aangegeven stond op betonnen Michelinborden. En zo gaan jaren voorbij. De 403 is niet weg te denken uit allerlei artikelen, een restauratieverslag in meerdere delen voor Klassiek en Techniek van een 403 cabriolet. Het resultaat nu mooier dan nieuw. Artikelen in het clubblad Le Lion. Als ik de kans krijg iets met een 403 te doen, doe ik het. Ik schreef ooit een artikel over La Bombe 403, over het neveneffect van de Salon in oktober, naast La Bombe Citroën. De DS19 die het automobiele landschap echt op zijn grondvesten deed schudden, terwijl iets verderop, op zijn eerste Salon er ook een Peugeot 403 stond. Afgelopen winter, neem dit letterlijk, zowel qua tijdstip als qua weer, sloeg de bom toch nog in bij mij. Via een Facebookvriend die ik voor het eerst in het echt ontmoette, kom ik tijdens een week vakantie in de Bourgogne oog in oog te staan met mijn 403. De afgelopen decennia heb ik een duidelijke voorliefde ontwikkeld voor een vroege, een eerste type. En onuitgesproken, eentje uit 1955. Na een tweede bezoek wordt de zaak besloten met een fles bubbels, het is half 12 in de ochtend. De 403 staat vanaf 3 oktober 1955 op kenteken en rijdt dus al rond voordat de Citroënbom inslaat. En de 403 is ongerestaureerd. Hoe dat kan? Wordt vervolgd.
Wim Noorman |
BlogsBelevenissen met de Franse klassieker, ontmoetingen met liefhebbers, restauratie-projecten en trouvailles langs de route. Index
All
Archives
April 2020
|
|
© www.routenationale.com 2010-2017
|